مقایسه تندر 90 و سمند LX

اگرچه این روزها که کشور درگیر تحریم هاست، خیلی ها به دنبال امتیاز گرفتن از ایرانی ها هستند (مانند امتیازگیری هند و چین در موضوع خرید نفت ایران)، اما به نظر می رسد با توجه به شرایط فعلی خودروسازی ایران که کمتر شرکت معتبری حاضر به همکاری با آن بوده و حتی واردات خودرو نیز به دلیل تحریم ها تقریبا متوقف شده است، رنو تنها خودروسازی است که در ایران مانده و بیش از اینها باید هوایش داشت. هدف تکریم رنو و حمایت بی دلیل از این خودروساز فرانسوی نیست، بلکه بحث بر سر تنهایی صنایع ایران به خصوص خودروسازی است که نباید با اظهارنظرهای از روی “بی خیالی” و یا “ندانستن و درک نکردن شرایط” شرایط بدش را بدتر و بحران آن را بحرانی تر کرد.

اگر از نیسان و مزدای ‍ژاپن که تیراژی بسیار پایین دارند و پژو که تقریبا از ایران رفته فاکتور بگیریم،‌ رنو در حال حاضر تنها خودروساز معتبر میهمان ایران است که اگر برود، مشتریان از خودروسازی کشور از شریکی با اعتبار و بین المللی محروم خواهد شد و مشتریان نیز فرصت استفاده هرچه بیشتر از خودروهایی با کیفیت را از دست خواهند داد.

رنو تنها خودروساز معتبر دنیاست که حاضر به سرمایه گذاری در ایران شده و حتی با وجود اعمال تحریم های بین المللی و همسویی و همراهی دولت فرانسه با تحریم کنندگان، ساز رفتن از ایران را نزده و می خواهد با هر راهی که شده بماند و به فعالیت خود ادامه بدهد. حالا هم اگر اعتراضی کرده و درخواست افزایش قیمت داده، به نظر می رسد از سر ناچاری بوده، همان طور که تولیدکنندگان داخلی نیز از این دست اعتراض ها و درخواست ها داشته و دارند. رنو روزی که به ایران آمد یورو 700 تومان قیمت داشت و قرار بود با یوروی 700 تومانی خودرو بسازد، اما حالا که نرخ یورو از چهار هزار تومان هم گذشته، باید به آنها حق داد که خواستار افزایش قیمت شوند. حتی اگر درخواست رنویی ها غیر منطقی هم بوده باشد، عرف بین المللی و اصول حرفه ای اجازه نمی دهد مسوولان وزارت صنعت در پاسخ رنویی ها بگویند “خب بروید “.

به نظر می رسد در شرایط فعلی که خودروسازی ایران تنها تر از قبل شده و تولیدش افتی شدید و نگران کننده را تجربه کرده، نباید با رفتارهای هیجانی و اظهارنظرهای مغرورانه، اندک انگیزه رنو را از بین برد و همین یک شریک باقیمانده را نیز به کشورش فرستاد. تهدید رنو برای خروج از ایران تهدیدی از سر زیاده خواهی و باجگیری نیست که بخواهیم با آن مقابله به مثل کنیم و موضعی حماسی در برابرش بگیریم، رنو هم مانند شرکت های داخلی “درد” دارد، درد ارز، درد تورم، درد نقل و انتقال پول و درد …، پس باید درکش کرد نه ردش. رنو که برود، فقط تندر-90 و مگان را از دست نداده ایم، بلکه معتبرترین و شاید تنهاترین شریک خودروسازی مان را هم از کف خواهیم داد، شریکی که در مقایسه با هموطن اش “پژو”، صادقانه تر و زیربنایی تر و اثرگزارتر در ایران کار کرده است.

پژویی ها 24 سال است میهمان ایران شده اند و در این مدت تنها به فکر سود بردن از بازار کشور بوده و هیچگاه حاضر نشدند حتی یک یورو در خودروسازی ایران سرمایه گذاری کنند. رنویی ها اما نه تنها حاضر به ریسک سرمایه گذاری در ایران شدند، بلکه به گواه فعالان صنعت خودرو، این شرکت فرانسوی تاثیری غنی بر قطعه سازی کشور گذاشته که قابل انکار نیست. حال چه شده که ما ناز پژو را می کشیم و رنو را می رانیم، الله اعلم؛
http://asrekhodro.com/fa/news/85/bodyView/23496/رنو.را.نرانیم.html

منصور کجایی که ال نودیها دادشتو کشتن. آخه انصافه من تنها تو این جبهه با این همه ال نودی تنها باشم

شعار داچیا. کنترل ال90 فقط با دو فرمان و دو راننده

با سلام در اینکه سمند ماشین نیست شکی نیست و اینهمه حرف زدن و انرژی صرف کردن معنی نداره.اگه مشکل تحریم و کمبود قطعه نبود شک نکنید که خیلی طرفداراش بیشتر میشدن.

تو خودروهایی که ایران تولید کرده فقط و فقط پیکان معمولی خوب جواب داده بقیه آشغالها مثل آردی سمند ef7 پراید 141 و … مفت گرونند و به دلیل اشکلات متعدد خریداران رو از خرید پشیمون ساختند و این موضوع رو همه میدونن لازم به بحث نیست.

ef7 بگیر.220 تا راه میره من خودم 210تا رفتم صدا اصلاتو اتاق نمیاد .سوختش هم با سرعت 90 کیلومتر 8/5 هست و با سرعت 120کیلومتر 5/7 لیتر. tu5خیلی موتور تنبلی هست. حتی از xu7 کمتر هست.