دوئل جگوار C-X75 و مک‌لارن P1

در پنجمین قسمت از دور پایانی مرحلهٔ مقدماتی سری رقابت‌های خودرویی پدال امروز نوبت به جذاب‌ترین گروه این رقابت‌ها یعنی گروه هایپراسپرت‌ها رسیده است. در دوئل قبلی این گروه هنسی ونوم F5 و کوئنیگ‌زگ آگرا جدال سختی با یکدیگر داشتند. در این رقابت مجموعاً تعداد ۱۳۸۳ رأی به ثبت رسیده است که کوئنیگ‌زگ با دریافت ۸۰۹ عدد از آن‌ها و کسب ۵۸ درصد از کل آراء با اختلافی نه‌چندان زیاد به پیروزی رسید درحالی‌که از سوی دیگر هنسی هم موفق به دریافت ۵۷۴ رأی شده است. امروز اما قصد برگزاری آخرین دوئل گروه هایپراسپرت‌ها را داریم که قاعدتاً باید بین آستون‌مارتین والکیِری و مرسدس-آام‌گ پروجکت وان برگزار می‌شد اما چون این هایپرکارها فعلاً در حد نمونه‌های آزمایشی و پروتوتایپ هستند و همین‌طور اطلاعات و مشخصات فنی دقیق و کاملی هم از آن‌ها منتشر نشده است، تصمیم گرفتیم این دو خودرو را از گروه هایپراسپرت‌ها کنار بگذاریم. از طرف دیگر لامبورگینی آستریون هم چون خودرویی کانسپت بوده و به حضور آن در این گروه اعتراضاتی شده بود، از رقابت‌ها کنار گذاشته شد؛ بنابراین حالا با ایجاد تغییراتی، آخرین دوئل گروه هایپراسپرت‌ها بین دو هایپرکار هیبریدی بریتانیایی یعنی مک‌لارن P1 و جگوار C-X75 برگزار شده است.

جگوار C-X75

هایپرکار XJ220 یکی از مشهورترین ساخته‌های جگوار است که بین سال‌های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۴ در تعداد تنها ۲۸۱ دستگاه ساخته شده و حتی به‌طور غیررسمی رکورد سریع‌ترین خودروی تولیدی آن دوران را هم به دست آورد. سپس نزدیک به دو دهه بعد، جگوار هایپرکار جدیدی بنام C-X75 را در قالب یک کانسپت در نمایشگاه پاریس ۲۰۱۰ رونمایی نمود که پیش‌نمایشی از جانشین XJ220 محسوب می‌شد. این کانسپت یک هایپرکار هیبریدی بود اما قوای محرکهٔ آن با دیگر هایپرکارهای هیبریدی تفاوت عمده‌ای داشت زیرا در C-X75 در کنار چهار موتور الکتریکی که در هریک از چرخ‌ها نصب شده بودند، بجای پیشرانه‌های درون‌سوزی معمولی، دو موتور توربین گازی کوچک به‌عنوان افزایش‌دهندهٔ بُرد در خودرو تعبیه شده بود. سپس در ماه می سال ۲۰۱۱ جگوار اعلام کرد که قصد تولید C-X75 را داشته و تعداد ۲۵۰ دستگاه از آن‌را با همکاری تیم فرمول یک ویلیامز خواهد ساخت. قرار بود این تعداد بین سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۵ ساخته شوند اما در دسامبر ۲۰۱۲ مدیر فروش جهانی جگوار اعلام کرد که به خاطر بحران اقتصادی جهانی برنامهٔ تولید این هایپرکار لغو شده است. بااین‌حال اعلام شد که این شرکت همچنان به کار بر روی ساخت پنج دستگاه پروتوتایپ از C-X75 ادامه خواهد داد. سپس نهایتاً پروتوتایپ نزدیک به تولید این ماشین در سال ۲۰۱۳ رونمایی شد؛ اما در این مدل، تعداد موتورهای الکتریکی به دو عدد کاهش یافته که هرکدام از آن‌ها در یکی از محورها نصب شده و هریک ۱۹۵ اسب بخار قدرت دارند. علاوه بر این، یک پیشرانهٔ ۱.۶ لیتری چهار سیلندر بنزینی هم جایگزین موتورهای توربین گازی نسخهٔ کانسپت شده است. این موتور که به هردو سیستم پرخوران توربوشارژر و سوپرشارژر مجهز است، به‌تنهایی ۵۰۷ اسب بخار قدرت تولید می‌کند که در کنار قدرت دو موتور الکتریکی، خروجی کلی سیستم را به ۹۰۰ اسب بخار قدرت و ۱۰۰۰ نیوتن متر گشتاور می‌رساند. سه دستگاه از پنج پروتوتایپ ساخته شده از C-X75 در حراجی فروخته شدند، یکی از آن‌ها در موزهٔ جگوار نگهداری می‌شود و آخری هم در فیلم اسپکتر جیمز باند مورداستفاده قرار گرفت.

مک‌لارن P1

تا پیش از معرفی P1، مک‌لارن بیشتر با مدل اسطوره‌ای F1 شناخته می‌شد که بین سال‌های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۸ تنها تعداد ۱۰۶ دستگاه از آن ساخته شد و آن‌هم مانند جگوار XJ220 در دههٔ ۹۰ میلادی رکورد سریع‌ترین خودروی تولیدی دنیا را در اختیار داشت؛ اما در دههٔ دوم قرن بیست و یکم این سازندهٔ بریتانیایی تصمیم گرفت جانشینی برای F1 معرفی کند که P1 نام گرفت. نسخهٔ کانسپت این هایپرکار جدید برای اولین بار در نمایشگاه پاریس ۲۰۱۲ رونمایی شد و سپس یک سال بعد نسخهٔ تولیدی آن با مدل ۲۰۱۴ معرفی گردید. P1 هم مانند F1 خودرویی موتور وسط/محور عقب است که از ساختار مونوکوک فیبر کربنی استفاده می‌کند؛ اما برخلاف F1، در این هایپرکار جدید از قوای محرکهٔ هیبریدی استفاده شده که از یک پیشرانهٔ ۳.۸ لیتری V8 توئین توربوی بنزینی به همراه یک موتور الکتریکی تشکیل شده است. پیشرانهٔ بنزینی این هایپراسپرت بریتانیایی به‌تنهایی ۷۳۷ اسب بخار دارد که موتور الکتریکی هم ۱۷۸ اسب بخار به آن اضافه کرده و مجموع خروجی قوای محرکهٔ P1 را به ۹۱۵ اسب بخار قدرت و ۹۸۰ نیوتن متر گشتاور می‌رساند. موتور الکتریکی می‌تواند به‌صورت دستی توسط راننده فعال شود یا اینکه در حالت اتوماتیک قرار گیرد که در این صورت شکاف گشتاور موتور بنزینی که درنتیجهٔ تأخیر توربو ایجاد می‌شود را پُر می‌کند. مجموع نیروی موتورها هم توسط یک گیربکس هفت سرعتهٔ اتوماتیک دوکلاچه به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود. نیروی موردنیاز موتور الکتریکی هم از طریق باطری‌های لیتیوم یونی تأمین می‌شود که در پشت کابین نصب شده‌اند. امکان شارژ این باطری‌ها هم از طریق موتور بنزینی و هم از طریق اتصال به برق وجود دارد که در این صورت ظرف دو ساعت کاملاً شارژ می‌شوند. P1 می‌تواند صرفاً با موتور بنزینی یا الکتریکی و یا هردوی آن‌ها کار کند اما بُرد آن در حالت تمام الکتریکی بین تنها ۱۰ تا ۳۰ کیلومتر است. از این هایپراسپرت فقط تعداد ۳۷۵ دستگاه ساخته شد که تولید آن‌ها در دسامبر سال ۲۰۱۵ به پایان رسید و هریک با قیمت ۱.۱۵ میلیون دلار فروخته شدند.

مقایسه مشخصات فنی

این دوئل‌ها، مقایسه‌هایی برای دریافت و شناخت خودروهای برتر نیستند بلکه نظرسنجی برای شناخت خودروهای محبوب‌تر بین شما کاربران ایرانی می‌باشند؛ بنابراین با توجه به جمیع جهات، جذابیت، طراحی بدنه و کابین، برند، ویژگی‌های فنی، قیمت و مقرون‌به‌صرفه بودن و حتی تجربه کاربری، کدام خودرو را ترجیح می‌دهید؟ دلایل و معیارهای انتخاب خود را نیز لطفاً در بخش نظرات بیان فرمایید.