اولین رانندگی با کیا نیرو هیبریدی: دشمن شماره یک تویوتا پریوس!

کیا نیرو هیبریدی ۲۰۱۷ یک مدل فوق العاده برای این برند کره‌ای محسوب می‌شود. این اولین خودروی کمپانی می‌باشد که از اول به عنوان یک مدل هیبریدی طراحی شده است. و همان گونه که مدیر طراحی محصولات کیا توضیح می‌دهد، این خودرو به کمپانی در مسیر ارتقا مصرف سوخت محصولات آن‌ها به میزان ۲۵ درصد کمک شایانی خواهد کرد.

زیر بدنه زیبا و جذاب این خودرو تکنولوژی‌های جذابی به کار گرفته شده است. بسیاری از موارد مکانیکی این خودرو از جمله موتور ۱.۶ لیتری ۴ سیلندر خطی تزریق سوخت مستقیم و موتور الکتریکی آن که نیروی چرخ‌های جلو را تأمین می‌کند مشابه مدل هیوندای Ioniq می‌باشد که به زودی قرار است وارد بازار شود. موتورهای این خودرو در مجموع ۱۳۹ اسب بخار نیرو و ۱۹۵ پوند فوت گشتاور تولید می‌کنند. کیا همچنین به منظور افزایش هرچه بیشتر موتور این خودرو، وزن آن را کاهش داده و موارد آیرودینامیکی آن را بهبود بخشیده است. نیرو مجهز به مواردی مانند پرده‌های هوایی، اسپویلر عقب و شاترهای هوای فعال می‌باشد که ضریب درگی معادل ۰.۲۹ را برای آن به ارمغان می‌آورند. کاپوت، درب عقب، کالیپرهای ترمز و برخی از قطعات سیستم تعلیق همگی از آلومینیوم ساخته شده‌اند. علاوه بر این، هنگامی که سیستم نویگیشن برای این خودرو سفارش داده شود، نیرو نکاتی در مورد رانندگی بهینه به راننده گوشزد می‌کند و از اطلاعات توپوگرافی به منظور بهره برداری بهینه از موتور الکتریکی استفاده می‌کند.

استفاده از چنین تکنولوژی‌هایی مصرف سوختی مشابه با پریوس و معادل ۴.۵ لیتر به ازای هر صد کیلومتر در شهر، ۴.۸ در بزرگ راه و ۴.۷ لیتر به صورت ترکیبی ارائه می‌نماید. این اعداد فقط برای مدل پایه FE ذکر شده‌اند. در مدل‌های نسبتاً مجهزتر LX و EX، میزان مصرف سوخت به ۴.۶ در شهر، ۵.۱ در بزرگ راه و ۴.۸ لیتر میانگین می‌رسد. اگر مدل تورینگ که تصویر آن را اینجا می‌بینید خریداری نمایید، چون حتماً قدرت و تجهیزات بیشتر برای شما از اهمیتی بالاتر برخوردار می‌باشد، با مصرف سوخت بالاتر آن باید کنار بیایید. این خودرو مصرف سوختی معادل ۵.۱ لیتر در شهر، ۵.۸ در بزرگ راه و ۵.۴ به صورت ترکیبی دارد. کیا می‌گوید دلیل این امر افزایش وزن خودرو به دلیل تجهیزات و آپشن های زیاد نصب شده روی آن، باربند متفاوت که تغییراتی در آیرودینامیک ان ایجاد می‌کند و رینگ‌های بزرگ و پهن‌تر ۱۸ اینچی آن می‌باشد که در نهایت منجر به افزایش مصرف سوخت می‌شود.

تمام تلاش‌هایی که کیا برای تبدیل نیرو به یک رقیب قوی برای پریوس انجام داده به نظر می‌رسد با تلاش‌های بی شمار دیگر برای طراحی ظاهری نرمال و زیبا برای آن همراه شده است. بنابراین از نظر ما، نیرو ظاهری بهتری در مقابل تویوتا پریوس عجیب و غریب دارد. با نگاهی کوتاه به نیرو، احتمالاً خواهید گفت که این یک کراس‌اوور دیگر از کیا می‌باشد. پنجره عقب خودرو به نظر یک نسخه کوچک شده از سورنتو است. این به نوبه خود چیز بدی نیست، زیرا به اعتقاد خیلی‌ها سورنتو یک کراس‌اوور بزرگ بسیار زیبا و خوش تیپ می‌باشد. چراغ‌های جلوی عبوس و برآمدگی‌های کاپوت نیرو طراحی نسبتاً تیزی دارند. نیرو یک ظاهر خاصی دارد که با نگاهی اولیه به آن به هیچ وجه نمی‌توان حدس زد که این یک خودروی هیبریدی می‌باشد. به همین دلیل است که به آن دشمن پریوس می گوییم.

همین موضوع در مورد کابین خودرو نیز صدق می‌کند. پلاستیک‌های سفید شفاف، صفحه نمایش‌های بزرگ و دسته دنده نسبتاً قدیمی آن را فراموش کنید. ما اینجا کابینی داریم که مشابه آن را در دیگر محصولات کیا کم‌تر دیده‌ایم. ارتفاع آن کم بوده و پهن است، مواد اولیه به کار رفته در آن نیز کیفیت بالایی دارند. شاید مقداری پلاستیک ارزان در آن به کار رفته باشد، ولی آن‌ها حداقل ظاهری خوب به خودرو داده و در مناطقی از داشبورد هستند که خیلی به آن جا دست نمی‌زنید. صفحه کیلومتر خودرو با آن نمایشگر میزان مصرف سوخت خود ظاهری آینده نگرانه دارد. به عنوان یک کراس‌اوور، نیرو ارتفاع صندلی بالایی دارد، موضوعی که با در نظر گرفتن داشبورد کم ارتفاع، دید جلوی خوبی را برای راننده فراهم می‌آورد. شکل بدنه این خودرو همچنین به این معنی است که نیرو فضای بار بسیار زیادی برای شما به ارمغان آورده است. در حالت معمولی، این فضا ۱۹.۴ فوت مکعب می‌باشد که با خواباندن صندلی‌های عقب این میزان به ۵۴.۵ فوت مکعب افزایش می‌یابد. نیروی علیرغم بسیاری از مدل‌های هیبریدی دیگر، از یک گیربکس هفت دنده دو کلاچه به جای جعبه دنده CVT استفاده کرده است. یک پک باتری ۱.۵۶ کیلووات ساعتی در زیر صندلی‌های عقب پنهان شده و به فضای بار خودرو کاری ندارد، مزیتی که به لطف طراحی پلت فرم این خودرو به منظور ساخت یک مدل هیبریدی به دست آمده است.

هدف کیا از طراحی نیرو ارائه یک خودرو با جدیدترین تکنولوژی‌ها در یک پکیج صاف و ساده و دلپذیر بوده است. کیفیت سواری این خودرو قطعاً این ایده را تأیید خواهد کرد. عملکرد جعبه دنده خیلی خوب بوده و بسیار شبیه به چیزی می‌باشد که در خودروهای معمولی می‌بینیم. نیرو خودرویی خیلی سریع نیست، ولی به طور کلی در دو حالت دستی و اتومات عملکرد نرم و خوبی از خود نشان می‌دهد. با در نظر گرفتن این که گیربکس آن دنده‌های واقعی و یک حالت تعویض دنده دستی دارد، یک نمایشگر دور موتور برای تصمیم گیری در مورد بهترین زمان تعویض دنده می‌توانست برای آن ارائه شود.

موتور این خودرو نیز به اندازه کافی سرحال است. این موتور شاید شتابی فوق العاده برای خودرو ایجاد نکند، ولی به لطف گشتاور لحظه‌ای موتور الکتریکی به اندازه کافی قوی می‌باشد که با شتابی ثابت سرعت خودرو را افزایش دهد. در حالت اسپرت، پدال گاز پاسخ گویی بیشتری دارد و گیربکس دنده‌ها را به مدت بیشتری نگه می‌دارد. متاسفانه، طراحی موتور به گونه‌ای بوده که در حالت اسپرت سر و صدای زیادی از داخل آن شنیده می‌شود. به خاطر همین موضوع، شاید شما ترجیح دهید که شیفتر را همیشه روی حالت Drive قرار دهید.

یکی دیگر از دلایل عدم استفاده از حالت اسپرت این است که این حالت روی فرمان خودرو نیز تأثیر می‌گذارد. نیرو به واقع فرمانی کاملاً دلپذیر در حالت پیش فرض Drive دارد. وزن فرمان خوب بوده و با افزایش سرعت به طور طبیعی سفت‌تر می‌شود. همانند بسیاری از سیستم‌های مدرن فرمان، در بسیاری از مواقع بازخوردی از فرمان دیده نمی‌شود، ولی گاهی اوقات برخی تکان‌ها را در ستون فرمان احساس خواهید کرد. این موضوع هنگامی که حالت اسپرت فعال می‌شود تغییر می‌کند. فرمان به طور قابل توجهی سفت‌تر شده و متاسفانه حس و حالی مصنوعی به راننده می‌دهد.

نیرو بدون شک در پیچ‌ها حرف‌های زیادی برای گفتن دارد، ولی با این حال من جای شما باشم با این خودرو زیاد به جاده‌های پر پیچ و خم نمی‌زنم. بادی رول قابل توجهی در پیچ‌ها احساس می‌شود. سواری این خودرو به طور کلی خوب است، و صدای بسیار اندکی نیز داخل کابین شنیده می‌شود. در حالی که دست اندازهای جاده تأثیر زیادی نمی‌توانند روی هندلینگ خودرو بگذارند، آن‌ها را داخل کابین احساس خواهید کرد. به دلیل داشتن تنظیم سیستم تعلیق نسبتاً متفاوت و رینگ‌های بزرگ‌تر، این احتمال وجود دارد که مشکل مذکور فقط در مدل تورینگ وجود داشته باشد، تنها نسخه‌ای که ما توانستیم آن را آزمایش کنیم. مدل‌های FE، LX و EX ممکن است به دلیل داشتم کالیبراسیون سیستم تعلیق متفاوت و رینگ‌های ۱۶ اینچی، کیفیت سواری بهتری داشته باشند.

کیا کار فوق العاده ای در حذف یکی از اشکالات اصلی و معمول در خودروهای هیبریدی انجام داده است: پدال ترمز ناپایدار. به دلیل این که خودروهای هیبریدی هنگام فشردن پدال از سیستم‌های ترمز متفاوتی که ترکیبی از نیروی مکانیکی و نیروی احیا کننده می‌باشد استفاده می‌کنند، پاسخ پدال ترمز می‌تواند کمی متفاوت از مدل‌های معمولی باشد و امکان تشخیص میزان فشار مورد نیاز روی پدال را دشوار کند. این مشکل در نیرو به هیچ عنوان دیده نمی‌شود. اگرچه میزان بازخورد اندک می‌باشد، ولی مقاومت پدال خوب بوده و همیشه ثابت است. ما دوست داشتیم پدال ترمز سفت‌تر از این باشد، ولی اکثریت رانندگان بدون شک مشکلی با آن نخواهند داشت.

قیمت نیرو همانند خود خودرو بسیار دلچسب است. کیا هنوز قیمت نهایی آن را مشخص نکرده است، ولی به ما گفته شده که قیمت آن از ۲۴ هزار دلار آغاز خواهد شد، عددی که نیرو را کمی پایین‌تر از قیمت پایه ۲۵ هزار دلاری پریوس قرار می‌دهد. قیمت مدل تورینگ می‌تواند تا ۳۲ هزار دلار افزایش پیدا کند. اگر نیرو خودرویی است که به دنبال آن هستید، احتمالاً از ماه ژانویه قادر خواهید بود آن را خریداری کنید. هر چند اگر بتوانید تا اواخر سال ۲۰۱۷ صبر کنید، کیا یک نسخه پلاگین هیبریدی آن را نیز ارائه خواهد کرد.

به طور کلی، نیرو خودرویی بسیار خوب است. بی نظیر نیست، ولی در عین حال افتضاح هم نیست، خوب است. ظاهر زیبایی نیز دارد، کیفیت سواری آن اکثریت رانندگان را راضی می‌کند، هندلینگ مناسبی دارد و مهم‌تر از همه، ظاهر آن اصلاً شبیه خودروهای هیبریدی نیست. نیرو یک کراس‌اوور دیگر در دنیای پر رقابت کراس‌اوورها می‌باشد، ولی مصرف سوخت فوق العاده آن قطعاً برتری قابل توجهی برای آن ایجاد خواهد کرد. کراس اورها و مدل‌های هیبریدی اسپرت تری در بازار هست که راحت‌تر بوده و طراحی ظاهری بهتری در مقایسه با نیرو دارند. ولی برای بسیاری از افراد، نیرو انتخابی فوق العاده خواهد بود، کراس اوری که به اندازه کافی قوی بوده و در عین حال مصرف سوخت کم نظیری دارد. ترکیب این موارد از نظر ما برگ برنده کیا نیرو هیبریدی است.

منبع: autoblog