مقایسه لامبورگینی روئلتو با اونتادور و سیان، گاوهای V12 سنت آگاتا

در این مطلب قصد داریم لامبورگینی روئلتو را با سلف آن، اونتادور و همین‌طور اولین محصول هیبریدی تولیدی لامبورگینی یعنی سیان مقایسه کنیم.

سرانجام پس از مدت‌ها انتظار، چندی پیش لامبورگینی از جانشین اونتادور با نام روئلتو رونمایی کرد. این خودرو وظیفهٔ سنگینی بر عهده دارد زیرا باید مسیر یکی از محبوب‌ترین و افسانه‌ای‌ترین مدل‌های تاریخ لامبورگینی را ادامه دهد؛ اما آیا روئلتو برای انجام این مأموریت مهم آمادگی دارد؟ آیا این ماشین هم می‌تواند مثل سلف خود به مدلی نمادین در تاریخ سنت آگاتا تبدیل شود؟ برای فهمیدن پاسخ این سؤالات باید تا زمان عرضهٔ روئلتو به بازار صبر کنیم ولی هم‌اکنون می‌توانیم مقایسه‌ای بین آن و اونتادور و همین‌طور مدل تولید محدود سیان داشته باشیم.

طراحی بیرونی

اونتادور به‌عنوان جانشین مورسیه‌لاگو رسماً در نمایشگاه ژنو ۲۰۱۱ رونمایی شد و غوغایی به پا کرد. این گاو جدید ایتالیایی‌ها از طراحی چشمگیری بهره می‌برد که بدون شلوغ‌کاری و استفاده از خطوط شکسته و تیز فراوان، بسیار جذاب به نظر می‌رسید. البته پیش‌نمایش طراحی اونتادور به‌نوعی در مدل تولید محدود رونتون سال ۲۰۰۷ ارائه شده بود. همین موضوع در مورد روئلتو هم وجود دارد و مدل تولید محدود سیان که در سال ۲۰۱۹ معرفی شد زبان طراحی کلی جانشین اونتادور را نشان می‌داد. در این خودرو برای اولین بار شاهد عناصر Y شکل جدید لامبورگینی بودیم که در قسمت‌هایی مثل چراغ‌های جلو و دماغه دیده می‌شد. نسخهٔ تکامل‌یافتهٔ همان طراحی سیان را در روئلتو می‌بینیم که هرچند در نگاه اول چشمگیر به نظر می‌رسد اما شاید آن ماندگاری طراحی اونتادور را نداشته باشد. در عقب اما روئلتو با چراغ‌های باریک Y شکل و سر اگزوزهایی که از بین آن‌ها بیرون آمده شباهتی با سیان ندارد.

قوای محرکه

اونتادور از پیشرانهٔ ۶.۵ لیتری V12 کاملاً جدیدی استفاده می‌کرد. این اولین موتور دوازده سیلندر کاملاً جدید لامبورگینی از زمان مدل 350 GT سال ۱۹۶۴ محسوب می‌شد. تمام محصولات V12 بعدی لامبورگینی از میورا تا مورسیه‌لاگو و رونتون از نسخهٔ ارتقاءیافتهٔ همان موتور ۳.۵ لیتری قدیمی استفاده می‌کردند که البته در آخرین نسخه حجم آن به ۶.۵ لیتر رسیده بود. موتور ۶.۵ لیتری V12 کاملاً جدید لامبورگینی در اولین نسخهٔ اونتادور ۷۰۰ اسب بخار قدرت و ۶۹۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد که از قوی‌ترین نسخهٔ مورسیه‌لاگو یعنی سوپرولوچه ۳۰ اسب بخار و ۳۰ نیوتن متر بیشتر بود. در نسخه‌های بعدی اونتادور اما این اعداد به‌مرور افزایش پیدا کردند و نهایتاً در آخرین و قوی‌ترین نسخه یعنی اولتیمائه به ۷۸۰ اسب بخار و ۷۲۰ نیوتن متر رسیدند.

در سیان نیز این موتور به‌تنهایی ۷۸۵ اسب بخار قدرت و ۷۲۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد اما یک سیستم هیبریدی با ۳۴ اسب بخار قدرت هم به آن اضافه شده بود که مجموع خروجی را به ۸۱۹ اسب بخار می‌رساند. سیان اولین محصول هیبریدی تولیدی لامبورگینی محسوب می‌شد. در این خودرو یک موتور الکتریکی ۴۸ ولتی در گیربکس نصب شده بود اما ویژگی منحصربه‌فرد آن استفاده از ابرخازن بجای باطری بود که وزن سبک‌تری داشت. لامبورگینی اما در روئلتو از سیستم هیبریدی معمولی با باطری لیتیوم یونی ۳.۸ کیلووات ساعتی استفاده کرده است زیرا اعتقاد دارد ابرخازن برای یک محصول تولیدی که بیشتر از مدل تولید محدودی مثل سیان مورداستفاده قرار می‌گیرد مناسب نخواهد بود. البته در سینهٔ روئلتو همچنان نسخهٔ ارتقاءیافتهٔ همان پیشرانهٔ ۶.۵ لیتری V12 تنفس طبیعی اونتادور قرار گرفته است که حالا ۸۲۵ اسب بخار قدرت و ۷۲۵ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند.

در اینجا همچنین سه موتور الکتریکی که دوتا در محور جلو و یکی داخل گیربکس نصب شده هم پیشرانهٔ بنزینی را همراهی می‌کنند و مجموع خروجی را به ۱۰۱۵ اسب بخار قدرت می‌رسانند که افزایش چشمگیری را نسبت به سیان و اونتادور اولتیمائه نشان می‌دهد. علاوه بر این، درحالی‌که یکی از مشکلات اونتادور گیربکس تک کلاچه قدیمی با تعویض دنده‌های خشن بود، روئلتو به گیربکس هشت سرعتهٔ دوکلاچهٔ کاملاً جدیدی مجهز شده که برای اولین بار از زمان میورا، بجای جلوی پیشرانه در پشت آن جای گرفته است. برخلاف سیان که از نیروی تمام الکتریکی فقط برای حرکت‌های سرعت پایین مثل هنگام پارک کردن استفاده می‌کرد، روئلتو می‌تواند تا ۱۰ کیلومتر را به‌صورت تمام الکتریکی طی کند. همچنین سوپرکار پرچم‌دار جدید لامبورگینی خودرویی پلاگین‌هیبریدی است و امکان شارژ باطری‌های آن از طریق منبع برق بیرونی هم وجود خواهد داشت.

وزن

وزن سنگین را می‌توان بزرگ‌ترین مشکل روئلتو دانست زیرا درحالی‌که محصولات لامبورگینی همیشه به وزن سبک شهرت داشته‌اند، وزن خشک روئلتو ۱۷۷۲ کیلوگرم اعلام شده است که افزایش چشمگیری را نسبت به وزن خشک ۱۵۵۰ کیلوگرمی اونتادور اولتیمائه نشان می‌دهد. حتی سیان هم با وجود برخورداری از سیستم هیبریدی، ۱۵۹۵ کیلوگرم وزن داشت. البته قطعاً سیستم هیبریدی سیان با ابرخازن بسیار ساده‌تر و سبک‌تر از روئلتو است ولی بااین‌حال، وزنی که می‌تواند با احتساب راننده و مایعات به نزدیک دو تن برسد برای یک لامبورگینی جالب نخواهد بود.

پرفورمنس

اولتیمائه به‌عنوان قوی‌ترین نسخهٔ اونتادور، ظرف ۲.۸ ثانیه از صفر به سرعت صد و ظرف ۸.۷ ثانیه به دویست کیلومتر بر ساعت می‌رسید و حداکثر سرعت آن ۳۵۵ کیلومتر بود. سیان نیز با وجود قدرت بیشتر، از این لحاظ تفاوت چندانی با اولتیمائه نداشت اما روئلتو به لطف قدرت بسیار بیشتر، برای رسیدن به سرعت صد کیلومتر بر ساعت به ۲.۵ ثانیه زمان نیاز دارد و در کمتر از ۷ ثانیه به دویست کیلومتر بر ساعت می‌رسد اما حداکثر سرعت آن ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت اعلام شده است.

با توجه به مواردی که بیان شد، از دید شما آیا روئلتو جانشین شایسته‌ای برای اونتادور افسانهٔ خواهد بود؟ آیا این خودرو همان چیزی است که از سوپرکار پرچم‌دار لامبورگینی انتظار داشتید یا مدلی مثل سیان با وزن سبک‌تر و سیستم هیبریدی ساده‌تر می‌توانست گزینهٔ مناسب‌تری برای جانشینی اونتادور باشد؟

مقایسه مشخصات فنی