رنجروور این گونه به تکامل رسیده است

در این مطلب نگاهی خواهیم انداخت به رنجروور طلایی مدل ۱۹۷۲ و برادر مدرن و امروزی‌اش!

در پایان سال ۱۹۴۸، روور یک نسخه دیگر از لندروور سری ۱ را به مجموعه مدل‌های خود اضافه کرد. نام آن استیشن واگن ۸۰ اینچی بود، هدف از تولید آن ارائه یک خودروی معمولی سری ۱ دیگر برای افرادی بود که همان قابلیت‌های آفرود را همراه با کمی راحتی و آسایش بیشتر می‌خواستند در اختیار داشته باشند، موردی که در مدل استاندارد اصلاً یافت نمی‌شد.

از این رو، بدنه این مدل استیشن واگن را شرکت اتوبوس سازی تیکفورد از آلومینیوم و چوب ساخت و تزئین کرد. یک شیشه لمینت یک تکه در جلوی راننده نصب شد و مواردی مانند بخاری و برخی تجهیزات و امکانات باشکوه داخل کابین آن قرار داده شد. ولی تعداد اندکی از این خودرو (فقط ۶۴۱ دستگاه) فروخته شد و در سال ۱۹۵۱ از خط تولید کمپانی خارج شد.
چرا؟ بسیار گران قیمت بود، ۹۵۰ پوند در سال ۱۹۵۰ تقریباً ۱۰ برابر میانگین درآمد جامعه بوده است. و از آن جایی که این خودرو بیشتر به عنوان یک سواری شخصی شناخته شده بود تا یک خودروی کار، همانند مدل معمولی سری ۱ نمی‌توانست از معافیت‌های مالیاتی استفاده کند. از هر نظر، این خودرو یک شکست تجاری محسوب می‌شد. ولی به عنوان یک کانسپت، یک خودروی آفرود متمدن‌تر، این مدل بسیار شبیه به خودرویی بود که دو دهه بعد پا جای پای او گذاشت. خودرویی که این چنین ترکیبی از قابلیت‌های آنرود و آفرود را ارائه کند قبل از آن دیده نشده بود، ولی بعد از آن تا دلتان بخواهد!

ما در مورد رنجروور صحبت می‌کنیم، خودرویی که در سال ۱۹۷۰ به عنوان یک مدل دو درب، با گیربکس ۴ دنده دستی، سیستم دو دیفرانسیل و موتور ۳.۵ لیتری دو کاربراتور هشت سیلندر V شکلی که از بیوک قرض گرفته شده بود. این یکی که عکس‌هایش را اینجا می‌بینید مدل ۱۹۷۲ است، به رنگ طلایی که از بهترین مواد اولیه دوران خود در طراحی کابین آن استفاده شده است. تفاوت خیلی زیادی بین آن و رنجروورهای فعلی وجود ندارد، شاسی آلومینیومی قوی دارد، از یک موتور قدرتمند دیزلی و گیربکس هشت دنده اتومات بهره می‌برد.

این روزها مردم رنجروورها را با مرسدس‌های کلاس اس مقایسه می‌کنند، به همین دلیل است که رنجروورهای مدرن روکش‌های چرمی، دو صفحه نمایش و از همه مهم‌تر، درب عقب دارند، چیزی که Mkl از آن‌ها بی بهره مانده است. رنجروورهای اولیه طراحی کابین نسبتاً ساده‌ای داشته‌اند. چند سال پس از معرفی اولین مدل آنزمان برد و در سال ۱۹۷۹ با جدا شدنش از لندروور خودروی مختص خود را با ساز و کاری متفاوت تولید کرد و رنجروور به عنوان یک محصول لوکس توانست خود را مطرح کند. جدایی از لندروور همچنین اولین نشانه سرمایه گذاری جدی در رنجروور از زمان معرفی آن محسوب می‌شد. یک مدل چهار درب در اوایل دهه ۸۰ معرفی شد، یک گیربکس اتومات مدتی کوتاه بعد از آن، و کیفیت خودرو و سطح تجهیزات و آپشن با گذر زمان تا اواسط دهه ۹۰ میلادی بهبود زیادی پیدا کردند. از همان دوران اولیه، رنجروور خود را به عنوان یک خودروی لوکس مناسب توانست مطرح کند.

این یکی اصلاً لوکس نیست. این خودرو رادیو ندارد، هیچ امکانات آسایشی و رفاهی ندارد و حتی شما می‌توان نور خورشید را که از فاصله بین پنل درب سمت شاگرد و باله جلویی به داخل کابین می‌تابد را ببینید. خزیدن به روی صندلی راننده چیزی بود که قبل از این که رنجروور بیاید، فقط در خودروهای ون و اتوبوس می‌توانستید آن را تجربه کنید. صندلی‌های جلو روی یک پایه ستون قرار گرفته و ارتفاع بلندی دارند، از این رو سرنشینان صندلی‌های عقب می‌توانند به راحتی پاهای خود را زیر آن دراز کنند، ولی بدون وجود درب‌های عقب دسترسی به آن‌ها مشکل است.
چیزی که خودروی قدیمی کم دارد فضای سر است، قد من حدوداً ۱۸۰ سانتی متر است، هر کس که بلندتر از این عدد باشد قطعاً مشکل زیادی داخل این خودرو خواهد داشت. زمانی که پشت فرمان می‌نشینید، به لطف ستون‌های باریک خودرو دید بسیار خوبی دارید، در عین حال آینه‌های نصب شده روی گلگیرها و کاپوت مربعی آن دقیقاً می دانید که گوشه‌های خودرو کجا هستند. از نظر فیزیکی از خودرو امروزی کوچک‌تر است، شاید به همان دلیلی که تقریباً همه خودروهای مدرن این روزها از نمونه‌های دهه هفتاد میلادی خود بزرگ‌ترند: ایمنی!

موتور V۸ آن بدون سروصدای زیاد روشن شده و در حالت درجا کار می‌کند. زمانی که دسته دنده را روی یک قرار می‌دهید، خودرو شروع به حرکت می‌کند. کلاچ و فرمان خودرو نسبتاً سنگین هستند، ولی کمی که با آن رانندگی کنید عادت کردن به هر دوی آن‌ها کار خیلی سختی نخواهد بود. هرچند ما پیشنهاد نمی‌کنیم که با این خودرو در سرعت‌های بالا رانندگی کنید، کاری که برای انجام آن به مهارت بالایی نیاز خواهید داشت. در کل فرمان عملکرد خوبی ندارد، همان طور که می‌توان پیش بینی کرد ترمزها نیز خیلی مؤثر نیست.

وضعیت سیستم تعلیق خودرو نیز اگر چه خیلی خوب نیست ولی کمک فنرهای نرم آن حس وحال خوبی دارند. از این جهت سیستم تعلیق این رنجروور را در لیست یکی از خودروهای با کیفیت سواری نسبتاً مناسب قرار می‌دهد، آزادی عمل اکسل‌های این خودرو چیزی است که بسیاری از شاسی بلندهای امروزی را در مقابل آن خجالت زده می‌کند. رنجروورهای امروزی هم عملکرد خوبی در این بخش دارند. سیستم تعلیق بادی خودرو به طور کلی همه را راضی نگه می‌دارد و در کنار موتور دیزلی قدرتمند آن پرفورمنسی را ارائه می‌کند که از یک خودروی اسپرت دهه هفتادی می‌توان انتظار داشت.

رنج روور جدید در سال ۲۰۱۲ به عنوان خودروی لوکس سال انتخاب شد، خودروهای اندکی وجود دارند که با کابین لوکس و مجلل آن بتوانید به آفرود رفته و داخل یک رودخانه به رانندگی بپردازید! خودروی قدیمی شاید آن سطح از لوکس بودن که ما انتظارش را داریم نتواند ارائه کند، ولی در همان حس کامل بودن خودروی فعلی را ارائه می‌نماید. با این خودرو در جنگل‌های پر شاخ و برگ آمریکای جنوبی همان کیفیتی را تجربه خواهید کرد که می‌توانید در جاده‌های صاف و هموار اروپایی تجربه کنید. ما عاشق این خودرو هستیم.