خودروهایی که سال ۲۰۱۷ را به چشم نخواهند دید (قسمت اول)

در دنیای اتومبیل، انگار این فقط تغییرات هستند که تغییر می‌کنند (گری باسی، اندیشمند امریکایی) و چیز دیگری عوض نمی‌شود. مطابق سنت هر سال، علاوه بر اصلاحات جزئی و آپدیت مدل‌های مختلف، محصولاتی نیز که تاریخ انقضای آنها گذشته و در صف فروش در بازار مقاومت می‌کنند، به عنوان یک راه‌حل اقتصادی از خط تولید کنار گذاشته می‌شوند؛ حال چه به صورت مخفیانه در تاریکی شب و چه جایگزینی با نسخه بهتر و جدیدتر …

آستون‌مارتین DB9

این خودرو که توسط ایان کالوم (Ian Callum) و هنریک فیسکر (Henrik Fisker) طراحی شده، برای اولین بار در سال ۲۰۰۳ رونمایی شد و به سرعت توانست توجه و پول‌های مشتریان را به سمت خود روانه کند. DB9 بر اساس پلتفرم آلومینیومی VH ساخته شده و استایل و پیشرانه ۱۲ سیلندر آن تبدیل به یکی عناصر عمده محصولات بعدی آستون مارتین شده‌اند. امّا شاید کلاسیک‌ها هم  بالاخره یک روز، خسته‌کننده باشند.

آستون‌مارتین در قدم اول برای انتقال میراث این خودروی کلاسیک به دنیال مدرن، تولید DB9 مدل ۲۰۱۶ را تنها به نسخه DB9 GT محدود کرد. پیشرانه این خودرو را یک موتور V-12 با قدرت ۵۴۰ اسب‌بخار تشکیل می‌داد که به اندازه ۳۰ اسب‌بخار نسبت به مدل سال قبل فاصله داشت. اکنون پس از رفتن DB9 GTها، جای خالی آنها را یک محصول مشابه به نام DB11 مدل ۲۰۱۷ پُر می‌کند که ابعاد نسبتاً بزرگتری نیز دارد. ۱۳ سال سابقه درخشان DB9، همچنان می‌تواند ستایش خیلی‌ها را برانگیزد؛ خودرویی که به راحتی می‌تواند از دسته «مدل‌های تولیدی» به دسته «مدل‌های کلاسیک» نقل‌مکان کند.

ب‌ام‌و Z4

Z3 اولین رودستر مدرن ب‌ام‌و به شمار می‌آید. در سال ۲۰۰۲، وقتی نسل دوم این خودرو متولد شد، یک شماره به عنوان آن اضافه گردید و Z4 نام گرفت.  این نسخه جدید تا حدود زیادی تحت‌تأثیر سبک طراحی «سطوح آتشین» در ب‌ام‌و قرار گرفته بود. نسل سوم این مدل که در سال ۲۰۰۹ از راه رسید، با سطوح تیزتر و کشیده‌تر، زیبایی بیشتری را برای این خودروی اسپورت به همراه داشت، امّا استفاده از یک سقف سخت جمع‌شونده، موجب افزایش وزن آن شده بود. البته این خودرو وضعیت مناسبی در مقایسه با سایر رقبا داشت و یک نسخه ۶ سیلندر از آن در تست مقایسه‌ای که آئودی TT رودستر و شورولت کوروت کانورتیبل نیز در آن حاضر بودند، در جای دوم، پشت‌سر پورشه باکستر قرار گرفت. در سال‌های اخیر دو نسخه شش سیلندر (با حداکثر قدرت ۳۳۵ اسب‌بخار) و یک مدل پایه چهار سیلندر توربو به مشتریان ارائه شده‌اند. امّا شرایط بازار برای این رودسترها بسیار سخت بوده و میزان فروش بسیار پایین است. شاید به همین دلیل است که مدل جایگزین Z5 قرار است با همکاری تویوتا عرضه شود.

بیوک ورانو

بیوک ورانو خودرویی است که به عنوان مدل ۲۰۱۲ به بازار معرفی شده است. در آن زمان، ایده یک سدان لوکس جمع‌وجور از برند متوسط جنرال‌موتورز، بسیار منطقی به‌نظر می‌رسید؛ چرا که بیوک  نباید غفلت نموده و می‌بایست سری محصولات خود را با یک خودروی مقرون‌به‌صرفه و قابل‌اطمینان تکمیل می‌کرد. امّا خبر بد برای «وِرانو» این بود که قیمت بنزین در امریکا رفته‌رفته رو به کاهش نهاد و خریداران به وسایل نقلیه بزرگتر و از جمله شاسی‌بلندها و کراس‌اورها روی آوردند. حداکثر فروش سالانه ورانو برابر ۴۵ هزار و ۵۲۷ دستگاه بود که در سال ۲۰۱۳ اتفاق افتاد. به این ترتیب، جنرال‌موتورز بنا بر واقعیت‌های بازار، اعلام کرد که تولید ورانو را در اکتبر ۲۰۱۶ متوقف خواهد کرد. البته نام «وِرانو» به طور کامل از مجموعه محصولات بیوک در سطح جهان پاک نمی‌شود، چرا که همین الان نیز یک نسخه جدید از این خودرو در حال آماده‌سازی برای فروش در بازار چین(بزرگترین بازار محصولات بیوک) است.

کادیلاک ELR

ELR که به عنوان اولین مدل پلاگین هیبرید کادیلاک و بر اساس شورولت ولت ساخته شده بود، اولین نمایش خود را در قالب یک تبلیغ عجیب تلویزیونی تجربه کرد. قیمت بالای ۷۵ هزار دلاری و سطح پایین خروجی پیشرانه هیبریدی، باعث می‌شد که آمار فروش هیچ‌گاه اوج لازم را نگیرد و جنرال‌موتورز در مجموع سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵، تنها توانست ۱۵۰۰ دستگاه از آن را به فروش برساند. جنرال‌موتورز برای مدل ۲۰۱۶، آخرین تلاش‌های خود را برای موفقیت ELR در بازار انجام داد و علاوه بر افزایش قدرت پیشرانه، به میزان ۱۰ هزار دلار نیز از قیمت آن کاست و احتمالاً شرایط هندلینگ آن را نیز بهبود بخشید. امّا با وجود همه اینها، شرایط تغییر چندانی نکرد و تولید این مدل در کارخانه «دیترویت – همترامک»، جایی که ولت، کادیلاک CT6، شورولت ایمپالا و مالیبو نیز ساخته می‌شوند، متوقف گردید.

کادیلاک SRX

در سال ۲۰۰۳، نسل اول کادیلاک SRX کراس‌اور، خودرویی بود که در یک آزمون مقایسه در مقابل رقبای نیرومندی مانند پورشه کاین و اینفینیتی FX45 در صدر ایستاد.  این کراس‌اور ۳ ردیفه با شاسی دیفرانسیل عقب و آپشن پیشرانه V-8، یک خودروی اسپورت واقعی به شمار می رفت. در نسل دوم این مدل، کادیلاک همگام با کراس‌اورهای شاخص بازار، یک SRX دیفرانسیل جلو ارائه داد که بیشتر از آن که با سدان‌های دیگر کادیلاک قطعات مشترک داشته باشد، دارای اشتراکات زیادی با شورولت ایکوناکس بود. در نتیجه، توجهات بیشتری به سمت این کراس‌اور لوکس برجسته جلب شد و ‌آمار فروش تا جایی پیش رفت که  پرفروش‌ترین مدل کادیلاک در سال‌های گذشته لقب گرفت. شاید به همین دلیل است که مدل جایگزین SRX، یعنی XT5 نیز از یک فرمول مشابه استفاده کرده است؛ مدلی که قصد دارد که لکسس RX را در بازار مشتریان لوکس مورد هدف قرار دهد.

کرایسلر ۲۰۰

در سال ۲۰۱۵، جدیدترین نسخه کرایسلر ۲۰۰ سدان، در اولین سالی که به صورت کامل در بازار حاضر بود، تنها توانست نزدیک به ۱۷۸ هزار دستگاه فروش کند. این در حالی بود که هوندا، خودروساز ژاپنی، در همین دوره بیش از دو برابر این تعداد از «آکورد» را به دست مشتریان رساند. در ادامه عمر کوتاه کرایسلر ۲۰۰، این کمپانی مجبور شد تا یک فراخوان برای رفع مشکل گیربکس‌های آن ارائه دهد. تولید این مدل پس از یک دوره کوتاه برای مدل‌های ۲۰۱۷، در ماه دسامبر متوقف می‌شود و کمپانی مادر، فیات کرایسلر قصد دارد که بیشتر توجه خود را معطوف به توسعه تراک‌ها و شاسی‌بلندها کند. این تصمیم فیات کرایسلر، شاید چندان هم هوشمندانه نباشد؛ چرا که هیچ‌کس از آینده و گران‌شدن دوباره قیمت بنزین در امریکا خبر ندارد. همچنین اگر هوندا توانسته مدل آکورد خود را در بازار سدان‌های متوسط به فروش برساند، هیچ بعید نیست که امریکایی‌هایی که می‌خواهند کراس‌اور بخرند، محصولات این کمپانی را نیز انتخاب کنند.

کرایسلر تاون اند کانتری

کرایسلر تاون اند کانتری به پایان عمر خود رسیده و توسط پسفیکا مینی‌ون جایگزین شده که از شرایط بسیار بهتری برخوردار است. با ورود مینی‌ون جدید کرایسلر، به نظر می‌رسد که هیچ‌کس برای ون قدیمی این کمپانی که رقبایی از هوندا و تویوتا را در بالای سر خود می‌دید، دلتنگ نمی‌شود. با این حال، هنوز هم وقتی نام «تاون اند کانتری» را که به سال‌های دهه ۱۹۴۰ میلادی برمی‌گردد، درنظر بگیریم، جای خالی آن در بازار اتومبیل احساس می‌شود. البته مدل همتای داج گرند کاروان همچنان برای ۲۰۱۷ حاضر خواهد بود، ولی انتظار می‌رود که «تاون اند کانتری» نیز به زودی به خط تولید بازگردد.

داج دارت

داج دارت قبل از اینکه حتی اولین قدم‌ها را بردارد، یک خودروی «نفرین‌شده» بود. در یک طرح عجیب، الگوی یک مدل کامپکت قدیمی از سال‌های دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی بر روی یک نسخه مخصوص نسل «هزاره» جای می‌گرفت. در هر حال، این سدان دیفرانسیل جلو با یک پلتفرم اصلاح‌شده فیات-آلفا پا به عرصه وجود نهاد. واکنش‌های اولیه بسیار خوب بود؛  استایل‌ به کار رفته، قابل‌توجه بود و مطابق چیزی که در نمایشگاه اتومبیل دیترویت در سال ۲۰۱۲ به نمایش درآمد، با کابین مرتب و مناسب روبرو بودیم. امّا زمانی که این مدل به چرخه تولید وارد شد، کاملاً مشخص گردید که زمان بیشتری برای رشد و توسعه آن لازم بوده است. کرایسلر در ابتدا این مدل را در یک سری تریم‌های گیج‌کننده به مشتریان ارائه داد و شرایط تا به آنجا پیش رفت که سرجیو مارچیونه اذعان داشت که آنها می‌بایست مدل ۲.۴ تایگرشارک چهار سیلندر را به عنوان پیشرانه اصلی عرضه می‌کردند و اضافه‌کردن موتور‌های ۲ لیتری تنفس طبیعی و ۱.۴ لیتری توربو را برای آینده درنظر می‌گرفتند. با اینکه آمار فروش این مدل در سال ۲۰۱۵ به ۸۷ هزار و ۵۹۲ دستگاه رسید، FCA تصمیم گرفت که استفاده بهتری از منابع خود در کارخانه «بِلویدر» در ایالت ایلینویز داشته باشد و با حذف دارت از خط تولید در پایان سال ۲۰۱۶، در این مکان به ساخت تراک‌های فول‌سایز بپردازد.

لندروور LR4

این مدل که زمانی LR3 نامیده می‌شد، با اندکی تغییرات و بازنگری‌ها به LR4 تغییرنام داد و به‌زودی نیز جای خود را به «دیسکاوری» می‌دهد. LR3 اولین بار به صورت یک شاسی‌بلند جعبه‌ای ۳ ردیف در سال ۲۰۰۵ به عنوان جایگزین مدل پرسابقه «دیسکاوری» به بازار معرفی شد. در نتیجه، با ورود مدل جدید دیسکاوری در سال آینده به جای LR4، داستان این مدل از لندروور یک چرخه کامل طی می‌کند. LR3 که حتی در میان شاسی‌بلندهای هم‌رده‌اش، وزن بسیار بالایی داشت، از شرایط بهتر رانندگی در نسخه LR3 بهره‌مند گردید و در تنظیمات سیستم تعلیق و فرمان آن بازنگری شده بود.

داج وایپر

داج وایپر شاید برای دنیای کنونی اتومبیل، بیش از حد خوب بود و به همین دلیل، پایان عمرش خیلی زود فرا رسید. در همین حال، تا قبل از اینکه تولید این مدل رسماً پایان یابد، مجموعه‌ای از نسخه‌های تولید محدود مدل ۲۰۱۷ از این سوپر کوپه V-10 ساخته می‌شود. البته وایپر قبلاً یک بار دیگر نیز پس از مدل سال ۲۰۱۰ این شرایط را تجربه کرده بود، ولی در سال ۲۰۱۳ دوباره سر از خاک بیرون آورد. البته این خودرو دیگر نام «داج» بر خود نداشت و تحت برند SRT قرار گرفت. امّا در سال ۲۰۱۵، وایپر دوباره به نام قبلی خود برگشت و با عنوان داج وایپر عرضه شد. در هر حال، تا به امروز وایپر به عنوان یک مدل پرفورمنس برجسته در دنیای خودرو مطرح است و با رفتنش، واقعاً نبود آن احساس خواهد شد. با این همه، فروش این خودرو هیچ‌گاه شرایط درخشانی نداشته است. بهترین سال این مدل، در ۲۰۱۴ اتفاق افتاد که در آن ۷۶۰ دستگاه وایپر به دست مشتریان تحویل داده شدند.

خودروهایی که سال ۲۰۱۷ را به چشم نخواهند دید (قسمت دوم)
منبع: roadandtrack