بزرگ‌ترین پیشرانه تاریخ هر خودروساز؛ از هوندا و پورشه تا بوگاتی و پژو

پیشرانه‌های عجیب در یک نگاه: از موتور W12 فولکس‌واگن تا نمونه ۱۱ لیتری پژو!

رسم اخیر خودروسازان که در پی فشارهای زیست‌محیطی ایجاد شده، حجم موتورهای درون‌سوز را کاهش داده و با معرفی خودروهای برقی قصد دارد تا سرانجام آن‌ها را از میان بردارد. همین روند باعث شده تا فهرست موتورهای بزرگ خودروسازان به زمان حال یا گذشته محدود شده باشد. در ادامه نگاهی به بزرگ‌ترین موتورهای تولیدشده توسط هر خودروساز مطرح که دردسترس عموم قرار داشتند می‌پردازیم.

هوندا: ۳.۹ لیتر

هوندا در سال ۱۹۹۳ از نخستین مدل کراس‌رود برای بازار ژاپن پرده‌برداری کرد که به یک موتور ۳,۹۴۶ سی‌سی V8 مجهز شده بود. این خودرو درحقیقت یک لندروور دیسکاوری نسل ۱ بود که توسط برند انگلیسی روور تولید شده و بعدا به ژاپن صادر می‌شد.

ولوو: ۴.۴ لیتر

بزرگ‌ترین موتور خودرویی ولوو یک V8 با ظرفیت ۴,۴۱۴ سی‌سی بود که توسط یاماها توسعه پیدا کرده بود و روی شاسی‌بلند XC90 و سدان S80 سوار شد و ۳۱۱ اسب بخار قدرت و ۴۴۰ نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کرد. پولستار ریسینگ، زیرمجموعه مسابقه‌ای این برند، بعدها از یک نسخه ۴,۹۸۹ سی‌سی همان موتور رونمایی کرد که ۶۵۰ اسب بخار قدرت را در اختیار راننده قرار می‌داد.

لندروور: ۵ لیتر

مدل‌های گوناگون مجموعه جگوار-لندروور در سال ۲۰۰۹ به موتوری ۵,۰۰۰ سی‌سی مجهز می‌شدند که قدرتمندترین آن روی رنجروور اسپرت SVR سوار شده بود و نهایتا ۵۶۷ اسب بخار قدرت و ۶۹۵ نیوتن‌متر گتاشور تولید می‌کرد.

نیسان و اینفینیتی: ۵.۶ لیتر

بزرگ‌ترین موتور تعبیه‌شده در محصولات نیسان و زیرمجموعه‌های آن، متعلق به نمونه V8 با گنجایش ۵,۵۵۲ سی‌سی بود که روی سدان‌های اینفینیتی M56 و Q70 شاسی‌بلند QX80 نصب می‌شد. نیسان از این موتور در مدل‌های سرسخت دیگری چون تیتان، آرماندا، پاترول و پتفایندر نیز استفاده کرده است.

تویوتا و لکسوس: ۵.۷ لیتر

نسل سوم شاسی‌بلند LX و برادرانش یعنی تویوتا لندکروزر به یک موتور ۵,۶۶۳ سی‌سی V8 مجهز شده بودند که در تاریخ این برند بی‌مانند بود. نسخه استاندارد این پیشرانه ۳۸۳ اسب بخار قدرت و ۵۴۳ نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کرد. موتور V8 بعدا با نمونه‌های کوچک‌تر و توربوشارژ شده جایگزین شد.

بزرگ‌ترین پیشرانه برند مادر لکسوس، تویوتا، هم همان ۵.۷ لیتر مربوط به لندکروزر است که در مدل‌های دیگری چون سکویا و وانت توندرا هم مورداستفاده قرار گرفت. سرانجام موتور ۵.۷ لیتری تویوتا نیز از رده خارج شد.

پورشه: ۵.۷ لیتر

پیشرانه ۱۰ سیلندر پورشه در ابتدای قرن بیست‌ویکم میلادی موفق شد تا رکورد حجم موتورهای شرکت را بشکند. پورشه کاررا GT که در سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶ معرفی شد به یک موتور ۵,۷۳۳ سی‌سی V10 مجهز شده بود که صدایی فوق‌العاده استثنایی داشت. موتور یادشده توان تولید ۶۰۴ اسب بخار قدرت و ۵۹۰ نیوتن‌متر گشتاور را داشت که در زمان خود جزو قدرتمندترین خودروهای جهان بود.

جگوار: ۶ لیتر

برند جگوار برخلاف همکار خود لندروور، از پیشرانه ۶ لیتری هم در خودروهایش استفاده کرده بود. موتور جگوار ای-تایپ مشهور در سال ۱۹۷۱ یک واحد ۱۲ سیلندر V شکل بود که حجمی برابر ۵,۹۹۳ سی‌سی داشت. جگوار از این موتور در مدل‌های XJS و XJ12 نیز استفاده کرد.

مازراتی: ۶ لیتر

بزرگ‌ترین موتوری که روی یک مازراتی سوار شده بود درحقیقت به فراری تعلق داشت. پیشرانه بهینه‌شده فراری انزو که روی سوپرخودروی MC12 نیز سوار شده بود حجمی برابر ۶ لیتر داشت و می‌توانست ۳۲۱ اسب بخار قدر تولید کند. مازراتی به لطف مهندسی دقیق این موتور توانست با MC12 موفقیت‌های زیادی کسب کند.

فولکس واگن: ۶ لیتر

گروه فولکس‌واگن مسئولیت تولید موتورهای بزرگ زیادی را دارد اما حجیم‌ترین موتور خود برند یک واحد W12 با گنجایش ۵,۹۹۸ سی‌سی به شمار می‌رود که توان تولید ۴۴۴ اسب بخار قدرت و ۶۰۰ نیوتن‌متر گشتاور را داشت و در شاسی‌بلند توارگ و سدان نیمه‌لوکس «فاتون» استفاده شد. نمونه استفاده‌شده در سدان این شرکت قدرت و گشتاور کمی داشت.

مک‌لارن: ۶.۱ لیتر

نخستین خودروی جاده‌ای مک‌لارن، سوپراسپرت F1، به بزرگ‌ترین پیشرانه تاریخ این شرکت مجهز شد. این خودرو که در سال ۱۹۹۰ روانه بازار شد از یک موتور ساخته‌شده توسط بی‌ام‌و استفاده می‌کرد که از همان فضاسازی نخستین V12 تاریخ اتوموبیل‌سازی سود می‌برد. بی‌ام‌و اما مدعی شد که راه‌حلش برای استفاده از قطعات کاملا مستقل از V12 اولیه است. بی‌ام‌و حجم ۶,۰۶۴ سی‌سی را برایش در نظر گرفته بود که بیشترین حجم پیشرانه را در میان تمام تولیداتش داشت.

آلفارومئو: ۶.۳ لیتر

آلفارومئو در سال ۱۹۲۰ تلاش کرد به بازار خودروهای لوکس وارد شود اما تقریبا هیچ خریداری پیدا نکرد. خودروی G1 که حاصل تلاش این خودروسازی برای ورود به بازار یادشده بود، از یک موتور ۶,۲۹۹ یا ۶,۳۳۰ سی‌سی سود می‌برد که از طریق سیلندر خطی سوخت را به انرژی تبدیل می‌کرد. حداکثر قدرت این خودرو ۶۹ اسب بخار بود که برای دوره خود درخور محسوب می‌شد.

آئودی: ۶.۳ لیتر

موتور W12 فولکس‌واگن که در شاسی‌بلند توراگ هم استفاده شده بود، راه خود را به سدان آئودی A8 نیز پیدا کرده بود و می‌توانست ۴۹۳ اسب بخار قدرت و ۶۲۳ نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کرد. حجم موتور برای تعبیه روی A8 از ۵,۹۹۸ به ۶,۲۹۹ سی‌سی افزایش یافته بود. بنتلی هم از این موتور استفاده کرد که به‌لطف تغییرات تازه در سطحی دیگر قرار گرفت.

لامبورگینی: ۶.۵ لیتر

لامبورگینی در دوره‌ای گه مورسیه‌لاگو و رونتون را رونمایی کرد، از موتورهای ۶.۵ لیتری تنفس‌طبیعی V12 بهره می‌برد. موتور این خودروها که بعدا با یک نمونه دیگر با حجم مشابه جایگزین شد حجم دقیق ۶,۴۹۸ سی‌سی داشت. V12 جدید این شرکت روی مدل رووئلتو نصب شده و ۸۱۴ اسب بخار قدرت را برای این خودرو به ارمغان آورده است.

فراری: ۶.۵ لیتر

موتور F140 V12 در سال ۲۰۰۲ و روی سوپراسپرت انزو معرفی شد. این موتور که در ابتدا ۶ لیتری بود بعدا بهبود پیدا کرد و در مدل‌های مدرنی چون ۸۱۲، خانواده آیکونا SP1 تا SP3 و شاسی‌بلند پروسانگوئه به ۶,۴۹۶ سی‌سی رسید. قدرت خروجی آن هم از ۷۱۵ اسب بخار در شاسی‌بلند ایتالیایی تا ۸۲۹ اسب بخار در ابرخودروی دیتونا SP3 متغیر است.

بنتلی: ۸ لیتر

یکی از مدل‌های بنتلی در دهه ۳۰ میلادی به موتوری ۸ لیتری و قابلیت تولید ۲۰۰ تا ۲۳۰ اسب بخار قدرت معرفی شد. بریتانیایی‌ها با تولید این موتور به مشکل برخورده و توسط رولزرویس با موتورهای ۷.۷ لیتری‌اش مغلوب شدند. با وجود اینکه مدیریت این خودروسازی لوکس عوض شد اما هرگز موتوری به بزرگی نمونه ۸ لیتری تولید نشد.

کادیلاک: ۸.۲ لیتر

کادیلاک برخلاف سایر برادرانش در جنرال‌موتورز به‌جای عدد ۷.۵ به ۷.۷ و ۸.۲ روی آورد. مدل الدورادو به نمونه ۸.۲ لیتری مجهز بود. هرچند این ارقام در خودروهای آمریکایی متداول بودند اما جنرال‌موتورز هرگز موتور دیگری به بزرگی موتور الدورادو تولید نکرده و نخواهد کرد.

پژو: ۱۱.۱ لیتر

در سال ۱۹۰۸ پژو تایپ ۱۰۵ با نخستین موتور ۶ سیلندر جهان با حجم ۱۱.۱ لیتر روانه بازار شد. این خودرو می‌توانست به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. از آنجا که خرید این خودروی قوی و گران برای هر کسی ممکن نبود، پژو تولیدش را به ۲۳ دستگاه محدود کرد.

بوگاتی: ۱۲.۸ لیتر

مدل مشهور نایاب تایپ ۴۱ که با لقب «سلطنتی» (رویال) شناخته می‌شود به موتوری هشت سیلندر مستقیم با حجم ۱۲.۸ لیتر مجهز بود. بوگاتی رویال یک شکست تجاری به شمار می‌رفت. این خودرو آنقدر گران‌قیمت بود که حتی اشراف به خرید آن علاقه نداشتند.