خودروهای سریع با ظاهر معمولی! از پاسات و آئودی S6 تا بی ام و M5

در طول تاریخ، خودروهای زیادی ساخته شده‌اند که پیشرانه‌های قدرتمندی را زیر بدنه‌ای معمولی پنهان کرده‌اند. این‌ها خودروهای سریعی هستند که در ظاهر اصلاً نشان نمی‌دهند و باید آن‌ها را گرگ‌های در لباس میش جهان خودرو دانست.

همچنین بخوانید:

خودروهای سریع غیرمعمول که فراموش شدند

بهترین پیشرانه‌ های دنیا که روی خودروهای معمولی نصب شدن

مرسدس بنز ۳۰۰ SEL 6.3 سال ۱۹۶۸

یکی از اولین گرگ‌های در لباس میش جهان خودرو توسط مهندس مرسدس «اریش واکسنبرگر» ساخته شد. وی یک پیشرانهٔ ۶.۳ لیتری V8 متعلق به لیموزین ۶۰۰ را در سینهٔ یک ۳۰۰ SEL قرار داد. نتیجه خلق سدان لوکسی بود که می‌توانست ظرف ۷.۳ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد و به حداکثر سرعت ۲۲۵ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. این‌ها اعداد چشمگیری برای خودرویی به این بزرگی بودند. بین سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۲، تعداد قابل‌توجه ۶,۵۲۵ دستگاه از این خودرو ساخته شد.

تریومف دولومایت اسپرینت سال ۱۹۷۳

دولومایت اسپرینت سدان کامپکت لوکسی بود که برای رقابت با ب‌ام‌و طراحی شد. این اولین خودروی تولیدی جهان با چهار سوپاپ در هر سیلندر بود. موتور ۲ لیتری چهار سیلندر دولومایت اسپرینت ۱۳۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما در ظاهر تفاوت چندانی با دولومایت ۱۳۰۰ با کمتر از نصف این قدرت نداشت.

ب‌ام‌و M5 سال ۱۹۸۵

M5 هرچند گرگی در لباس میش بود اما الگویی برای ساخت سدان‌های خانوادگی سریع ایجاد کرد. اولین نسل M5 برخلاف نسل‌های بعدی، در ظاهر تفاوت چندانی با سری ۵ معمولی نداشت. به ظاهر این ماشین نگاه کنید، هرگز متوجه خواهید شد که همان پیشرانهٔ شش سیلندر خطی ۲۹۰ اسب بخاری سوپرکار موتور وسط M1 زیر کاپوت این سری ۵ نسل E28 قرار دارد؟

لانچیا تما ۸.۳۲ سال ۱۹۸۶

هرچند فراری هیچ‌گاه سدان تولید نکرده اما لانچیا این کار را انجام داد. این شرکت سدان تما را به پیشرانهٔ ۲.۹ لیتری V8 فراری مجهز کرد که ۲۱۵ اسب بخار قدرت داشت. نام این مدل هم از تعداد سیلندر و سوپاپ‌های این موتور گرفته شده بود. البته تما ۸.۳۲ خیلی سریع‌تر از تما توربو با موتور ۲ لیتری نبود و درحالی‌که ظرف ۶.۸ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید، نسخهٔ توربو با ۱۶۵ اسب بخار قدرت و نصف قیمت، این کار را در ۷.۲ ثانیه انجام می‌داد.

مرسدس بنز 500E سال ۱۹۹۰

مرسدس برای اینکه 500E را از همتایان ارزان‌تر و ضعیف‌ترش متمایز کند، سپر جلوی ویژه و گلگیرهای عریض‌تری برای آن در نظر گرفته بود ولی بااین‌حال، هنوز هم خیلی‌ها فکر می‌کردند این یک بنز معمولی است. افزایش عرضی فاصلهٔ چرخ‌های جلو برای جای دادن پیشرانهٔ ۵ لیتری V8 که از SL گرفته شده بود ضروری بود اما چون 500E از E کلاس معمولی عریض‌تر بود، در خطوط تولید مرسدس جای نمی‌گرفت و به همین دلیل مونتاژ آن به پورشه سپرده شد. 500E هرچند همیشه زیر سایهٔ ب‌ام‌و M5 قرار داشت اما با ۳۲۶ اسب بخار قدرت و شتاب ۶.۱ ثانیه، یکی از جذاب‌ترین مرسدس‌های دوران مدرن محسوب می‌شود.

فولکس‌واگن پاسات W8 سال ۲۰۰۱

برای دهه‌ها، مدیران فولکس‌واگن معتقد بودند که پاسات باید یک سدان خانوادگی راحت باقی بماند و به همین دلیل، در سال ۱۹۷۷ طرح ساخت پاسات GTI را رد کردند. در سال ۲۰۰۱ اما نظر مقامات تغییر کرد یعنی زمانی که در دوران ریاست فردیناند پچ، یک پیشرانهٔ ۴ لیتری W8 با ۲۷۰ اسب بخار قدرت زیر کاپوت پاسات قرار گرفت. به لطف این نیرو و سامانهٔ چهارچرخ محرک 4Motion، پاسات W8 ظرف ۶.۳ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید. بااین‌حال، فقط یک نشان کوچک روی جلوپنجره و چهار سر اگزوز در عقب این پاسات قدرتمند را از دیگر نسخه‌ها متمایز می‌کرد.

فولکس‌واگن فیتون W12 سال ۲۰۰۴

فیتون هم مثل پاسات یک سدان راحت و البته لوکس بود اما در دورانی که فولکس‌واگن کارهای دیوانه‌وار زیاد انجام می‌داد، این ماشین را به پیشرانهٔ ۶ لیتری W12 بنتلی مجهز کرد که به شکل تنفس طبیعی، ۴۵۰ اسب بخار قدرت داشت. برای این خودرو حتی پیشرانهٔ ۵ لیتری V10 توربودیزل با ۷۵۰ نیوتن متر گشتاور هم ارائه می‌شد.

آئودی S6 سال ۲۰۰۶

مدل‌های RS آئودی خودروهای بسیار سریعی هستند که در ظاهر هم با نمای تهاجمی، کاملاً قدرت و سرعت بالای خود را نشان می‌دهند اما این موضوع در مورد مدل‌های S صدق نمی‌کند. تنها ویژگی‌های خاصی که در ظاهر این مدل‌ها دیده می‌شود، چهار سر اگزوز و یک نشان بسیار کوچک روی جلوپنجره است. به همین دلیل، هیچ‌کس هرگز فکر نمی‌کند که زیر کاپوت S6 یک پیشرانهٔ V10 با ۴۴۰ اسب بخار قدرت قرار دارد.

ولوو S80 V8 سال ۲۰۰۶

کمتر خودروی لوکسی را می‌توان پیدا کرد که به‌اندازهٔ ولوو S80 ساده و بی‌آلایش به نظر برسد. اکثر نمونه‌های این خودرو از پیشرانهٔ ۲ لیتری دیزلی استفاده می‌کردند اما ولوو برای سدان پرچم‌دار خود یک پیشرانهٔ V8 بسیار نرم ۳۱۵ اسب بخاری که توسط یاماها توسعه پیدا کرده بود را هم ارائه می‌کرد؛ اما نسخهٔ هشت سیلندر در ظاهر به‌جز یک نشان کوچک V8 روی جلوپنجره، هیچ تفاوتی با نسخه‌های ضعیف‌تر نداشت.

شلبی GLH-S سال ۱۹۸۶

در مورد دوج اومنی هیچ چیز هیجان‌انگیزی وجود نداشت. این هاچ‌بک کوچکی بود که ریشه در بخش اروپایی کرایسلر داشت اما شلبی توانست آن را به یکی از بهترین هاچ‌بک‌های داغ تاریخ آمریکا تبدیل کند. خروجی موتور ۲.۲ لیتری چهار سیلندر توربوشارژ اومنی با تقویت شلبی به ۱۷۵ اسب بخار رسید که شتاب صفرتاصد ۷ ثانیه را فراهم می‌کرد درحالی‌که تغییرات تعلیق هم هندلینگ را بسیار بهبود بخشید. GLH-S توانست فولکس‌واگن گلف GTI را مغلوب کند و شلبی تنها ۵۰۰ دستگاه از آن ساخت. این ماشین اما در ظاهر هنوز هم یک اومنی بود و به ذهن کمتر کسی می‌رسد که شتابی در حد یک فیات ۵۰۰ آبارث مدرن داشته باشد.

جی‌ام‌سی سایکلون سال ۱۹۹۱

جی‌ام‌سی با تجهیز پیکاپ S-15 خود به یک پیشرانهٔ ۴.۳ لیتری V6 سوپرشارژ با ۲۷۶ اسب بخار قدرت، یک وانت اسپرت خیابانی بسیار سریع ساخت. سایکلون ظرف تنها ۴.۳ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید که به‌راحتی از کوروت سریع‌تر بود درحالی‌که با قیمت پایهٔ تنها ۲۵,۹۵۰ دلار معادل ۴۹ هزار دلار امروز عرضه می‌شد. به همین دلیل، جی‌ام‌سی ۳ هزار دستگاهی که برنامه‌ریزی کرده بود را خیلی زود فروخت و سایکلون آن‌قدر محبوب شد که در سال ۱۹۹۲ پیشرانهٔ آن در سینهٔ شاسی‌بلندی بنام تایفون قرار گرفت.

شورلت ایمپالا SS سال ۱۹۹۴

شورلت در طول سال‌ها از نام SS برای سریع‌ترین محصولات خود استفاده می‌کرد و در سال ۱۹۹۴ پس از چند دهه دوباره ایمپالا را از این نام بهره‌مند کرد. این خودرو که با رنگ مشکی ظاهر بسیار مخوفی داشت، به یک پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری V8 با ۲۵۶ اسب بخار قدرت مجهز شده بود. ایمپالا SS ظرف ۷ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید که هرچند شاید عدد چشمگیری به نظر نرسد اما باید توجه داشت که ایمپالا از شاسی مستقل پیکاپ مانند استفاده می‌کرد و بیش از ۱.۸ تن وزن داشت. از سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۶ نزدیک به ۷۰ هزار دستگاه از این ماشین ساخته شد.