جذاب‌ترین خودروهای اسپرت آمریکایی دهه 90، از ایمپالا تا وایپر و کوروت ZR1

در دههٔ ۹۰، شرایط خودروهای آمریکایی پس از دوران تاریک دههٔ ۸۰ به‌تدریج بهبود پیدا کرد و خودروهای اسپرت این کشور قوی‌تر و جذاب‌تر شدند.

وقتی حرف از خودروهای اسپرت نمادین آمریکایی می‌شود، ماسل کارهای دههٔ ۶۰ و اوایل دههٔ ۷۰ به ذهن می‌آیند. بااین‌حال، پس از افول وحشتناک دههٔ ۸۰، شرایط خودروهای آمریکایی در دههٔ ۹۰ به‌تدریج بهبود پیدا کرد و علاقه‌مندان به خودرو در ایالات‌متحده بار دیگر امکان انتخاب ماشین‌های اسپرت جذاب و قدرتمندی را پیدا کردند. ازاین‌رو، قصد داریم در ادامه با جذاب‌ترین خودروهای اسپرت آمریکایی در دههٔ ۹۰ آشنا شویم.

همچنین بخوانید:

• مروری بر دوران طلایی خودروهای ژاپنی در دهه ۹۰، اوج‌گیری JDM با ظهور افسانه‌ها
• بهترین خودروهای اسپرت آلمانی دهه ۹۰ میلادی، از آئودی S8 تا بی‌ام‌و Z3 M

شورلت کوروت C4 ZR1 سال ۱۹۹۳

در نسل C4 کوروت یکی از بهترین نسخه‌های تاریخ این خودرو متولد شد. جنرال موتورز پس‌ازاینکه لوتوس را خرید، برای توسعهٔ C4 ZR1 همکاری نزدیکی را با مهندسان شرکت بریتانیایی آغاز کرد. مهم‌ترین ویژگی این خودرو تجهیز به پیشرانهٔ جدید LT5 بود. این موتور ۵.۷ لیتری برخلاف پیشرانه‌های سنتی جنرال موتورز، از سیستم سوپاپ DOHC با چهار سوپاپ در هر سیلندر استفاده می‌کرد. این موتور ۳۷۵ اسب بخار قدرت و ۵۰۲ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد که در سال ۱۹۹۳ با ارتقاء سیستم اگزوز و سوپاپ‌ها، این ارقام به ۴۰۵ اسب بخار و ۵۲۲ نیوتن متر افزایش یافت تا ZR1 را ظرف تنها ۴.۴ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برساند.

شورلت کامارو SS نسخهٔ ۳۰ سالگی سال ۱۹۹۷

در سال ۱۹۹۷ شورلت به مناسبت سی‌سالگی کامارو، نسخهٔ ویژه‌ای را معرفی کرد که تنها در ۱۰۶ دستگاه ساخته شد. این نسخهٔ ویژه به پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری LT4 مجهز شد که از دو سال قبل برای کوروت گرند اسپرت ارائه شده بود. این موتور برای تقویت به شرکت SLP فرستاده شد و به خروجی ۳۳۰ اسب بخار قدرت و ۴۶۰ نیوتن متر گشتاور رسید. به لطف این نیرو، کاماروی ویژهٔ ۳۰ سالگی ظرف ۴.۹ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. این نسخه در تعلیق هم اصلاحاتی را تجربه کرده بود و هندلینگ بهتری داشت.

دوج وایپر سال ۱۹۹۶

خیلی‌ها وایپر را تنها سوپرکار واقعی آمریکا می‌دانند. این خودرو که قرار بود جانشین معنوی شلبی کبرا باشد، به سفارش رئیس وقت کرایسلر «باب لوتز» و با همکاری «کارول شلبی» در دههٔ ۹۰ متولد شد. برخلاف اکثر خودروهای اسپرت آمریکایی، وایپر از یک نیروگاه بزرگ V10 استفاده می‌کرد که بر اساس موتور پیکاپ‌های دوج ساخته شده بود. این موتور ۸ لیتری در وایپرهای اولیه ۴۰۰ اسب بخار قدرت داشت ولی این رقم در نسل دوم که سال ۱۹۹۶ به بازار آمد به ۴۵۰ اسب بخار افزایش پیدا کرد.

فورد موستانگ SVT کبرا سال ۱۹۹۶

هرچند موستانگ در نسل‌های دوم و سوم بسیار افول کرده بود اما روند بهبود شرایط این خودرو از اواخر نسل سوم آغاز شد و در نسل چهارم هم ادامه یافت. نسخهٔ جدید SVT کبرا که در آخرین سال تولید نسل سوم موستانگ ارائه شد، در خانوادهٔ نسل چهارم نیز همچنان حضور داشت و در سال ۱۹۹۶ به پیشرانهٔ ۴.۶ لیتری آلومینیومی جدید DOHC با چهار سوپاپ در هر سیلندر مجهز شد که نه‌تنها مصرف سوخت کمتری داشت بلکه قدرت بیشتری هم برابر با ۳۰۵ اسب بخار تولید می‌کرد. درحالی‌که فورد شتاب این مدل را ۵.۹ ثانیه اعلام کرده بود، SVT کبرا در آزمایش‌های مستقل شتاب ۵.۴ ثانیه را ثبت کرد.

پونتیاک ترنس ام WS6 سال ۱۹۹۸

نسل چهارم پونتیاک فایربرد هم‌زمان با کامارو در سال ۱۹۹۲ معرفی شد و اشتراکات فراوانی با پسرعموی شورلتی خود داشت. بااین‌حال، فایربرد به لطف چراغ‌های مخفی، ظاهر جذاب‌تری نسبت به کامارو داشت. این خودرو هرچند همچنان بر اساس پلت‌فرم قدیمی F-Body ساخته شده بود ولی در نسخهٔ ترنس ام با پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری LS1 ارائه می‌شد که پکیج WS6 هم با رم ایر و اگزوز پرفورمنس برای آن قابل سفارش بود و با تولید حداکثر ۳۲۰ اسب بخار قدرت و شتاب ۵ ثانیه، امکان رقابت با کوپه‌های اروپایی را فراهم می‌کرد.

شورلت ایمپالا SS سال ۱۹۹۴

شورلت در سال ۱۹۸۵ به تولید ایمپالا پایان داد اما در سال ۱۹۹۴ این خودرو با نام ایمپالا SS بازگشت. این ماشین اساساً یک کاپریس پرفورمنس بالا محسوب می‌شد که بر اساس پکیج کاپریس پلیس ساخته شده بود. زیر کاپوت ایمپالا SS پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری LS1 کوروت قرار گرفته بود که در اینجا ۲۶۰ اسب بخار قدرت و ۴۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این سدان عضلانی ظرف ۷ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید که شاید امروز اعداد چشمگیری به نظر نرسد اما برای سدانی در اواسط دههٔ ۹۰ قطعاً قابل‌توجه بود.

فورد تاروس SHO سال ۱۹۹۳

تاروس SHO اولین بار در سال ۱۹۸۹ به‌عنوان نسخه‌ای اسپرت با پیشرانهٔ V6 که توسط یاماها طراحی شده بود معرفی شد. این خودرو گرگی در لباس میش محسوب می‌شد زیرا حتی از موستانگ GT هم سریع‌تر بود. نسل دوم تاروس SHO در سال ۱۹۹۲ با همان موتور ۳ لیتری نسل قبلی معرفی شد ولی یک سال بعد به موتور ۳.۲ لیتری بزرگ‌تری مجهز شد که هرچند مثل موتور قبلی ۲۲۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد ولی گشتاور را از ۲۷۰ به ۲۹۰ نیوتن متر افزایش داد. نسل دوم تاروس SHO به لطف این موتور که ردلاین ۷ هزار rpm داشت، با گیربکس دستی شتاب ۶.۵ ثانیه را ارائه می‌کرد.

بیوک ریویرا سوپرشارژ سال ۱۹۹۶

هرچند آخرین نسل بیوک ریویرا که در سال ۱۹۹۴ معرفی شد در ظاهر نشانی از پیشینیان باشکوه دههٔ ۷۰ خود نداشت ولی زیر این خطوط منحنی پیشرانهٔ جذابی پنهان شده بود. موتور استاندارد ریویرا یک نمونهٔ ۳.۸ لیتری تنفس طبیعی بود اما امکان سفارش نسخهٔ سوپرشارژ هم وجود داشت که قدرت را به ۲۲۵ اسب بخار می‌رساند. در سال ۱۹۹۶ نیز خروجی این موتور به ۲۴۰ اسب بخار افزایش یافت. این قوی‌ترین موتور بیوک از زمان گرند نشنال محسوب می‌شد و شتاب زیر ۷ ثانیه را برای ریویرا فراهم می‌کرد.

جی‌ام‌سی تایفون سال ۱۹۹۲

جی‌ام‌سی با معرفی پیکاپ اسپرت سایکلون در سال ۱۹۹۱ که حتی توانست در شتاب فراری ۳۴۸ را مغلوب کند، توجهات زیادی را جلب کرد. به دلیل موفقیت این پیکاپ، جی‌ام‌سی یک سال بعد نسخهٔ شاسی‌بلند دودر این خودرو را با نام تایفون معرفی کرد. تایفون از همان پیشرانهٔ ۴.۳ لیتری V6 توربوشارژ همتای پیکاپ خود استفاده می‌کرد که ۲۸۰ اسب بخار قدرت داشت. این نیرو توسط یک گیربکس چهار سرعتهٔ اتوماتیک به هر چهارچرخ منتقل می‌شد و تایفون را ظرف تنها ۵.۳ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رساند.

شلبی سری ۱ سال ۱۹۹۹

درحالی‌که وایپر جانشین معنوی شلبی کبرا بود، سری ۱ تصور مجدد این خودروی افسانه‌ای محسوب می‌شد. این خودرو توسط کارول شلبی طراحی شد ولی برخلاف شلبی کبرا دههٔ ۶۰ که از پیشرانه‌های فورد استفاده می‌کرد، سری ۱ به موتور ۴ لیتری V8 الدزمبیل مجهز شده بود که با سیستم سوپاپ DOHC و چهار سوپاپ در هر سیلندر، ۳۲۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. به لطف این نیرو و وزن سبک ۱۲۰۰ کیلوگرمی، سری ۱ ظرف تنها ۴.۱ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. از این خودرو تنها ۲۴۹ دستگاه ساخته شد.