عجیب‌ترین هاچ‌بک‌های اسپرت تاریخ، از گلف رالی تا رنو کلیو V6

وقتی تب ساخت هاچ‌بک‌های داغ بالا گرفت، خودروسازان دست به ساخت مدل‌هایی زدند که از جهات مختلفی عجیب و غیرمعمول بودند.

هرچند منابع رسمی AMC گرملین را اولین هاچ‌بک داغ دنیا می‌دانند ولی اساساً خاستگاه این خودروها اروپا بود. هاچ‌بک‌های داغ نشان دادند که برای سریع بودن نیازی به استفاده از پیشرانه‌های بزرگ و حجیم نیست. این ماشین‌ها همچنین رانندگی لذت‌بخشی را بدون خالی کردن حساب بانکی خریداران فراهم می‌کردند. به همین دلیل، هاچ‌بک‌های داغ خیلی زود به خودروهای محبوبی در اروپا و آسیا تبدیل شدند و حتی در آمریکا هم موردتوجه قرار گرفتند. درنتیجه، هر خودروسازی نیاز به داشتن یک هاچ‌بک داغ را احساس می‌کرد که این منجر به تصمیمات عجیبی شد.

نیسان سانی GTI-R

وقتی حرف از خودروهای اسپرت نمادین نیسان می‌شود قطعاً سانی نامی نیست که به ذهن بیاید زیرا این یک خودروی اقتصادی بود که در سال ۱۹۹۰ به بازار آمد. بااین‌حال، نیسان قصد داشت با نسخهٔ هاچ‌بک سه‌در این خودرو در مسابقات رالی WRC شرکت کند و درنتیجه باید ۵ هزار دستگاه نسخهٔ جاده‌ای هم تولید می‌کرد. این منجر به خلق سانی GTI-R با پیشرانهٔ ۲ لیتری چهار سیلندر توربو شد که ۲۲۰ اسب بخار قدرت داشت و می‌توانست ظرف ۵.۴ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد. این خودرو به سامانهٔ چهارچرخ محرک و ترمزهای ارتقاءیافته هم مجهز بود.

ام‌جی مترو توربو

با یکی از بدترین هاچ‌بک‌های داغ تاریخ آشنا شوید. آستین مترو که با نام ام‌جی مترو هم عرضه می‌شد، به‌عنوان جانشین مینی افسانه‌ای عرضه شد و فروش خوبی را هم تجربه کرد ولی مشکل اینجا بود که مترو در دههٔ ۸۰ توسط بریتیش لیلاند ساخته شده بود یعنی یکی از بدنام‌ترین خودروسازان تاریخ. مترو خودرویی بدساخت بود که با بودجه‌ای اندک توسعه پیدا کرده بود و بنابراین توربوشارژ کردن آن ایدهٔ وحشتناکی بود ولی آستین مجبور بود یک هاچ‌بک داغ در بازار داشته باشد. گیربکس مترو اما نمی‌توانست قدرت بالایی را منتقل کند و آستین بجای تقویت گیربکس، یک کنترل الکترونیکی برای بوست توربو تعبیه کرد. علاوه بر این، کیفیت ساخت مترو هم بسیار پایین بود و اگر یک لیوان آب به آن نشان می‌دادید زنگ‌زدگی را شروع می‌کرد. البته این نسخه پیشرانه‌ای عالی داشت که هرچند مشابه موتور مینی بود اما از قطعات داخلی تقویت‌شده بهره می‌برد.

رنو کلیو ویلیامز

برخلاف نام این هاچ‌بک داغ رنو، تیم فرمول یک ویلیامز هیچی نقشی در طراحی، توسعه یا مهندسی آن نداشت. کلیو ویلیامز توسط بخش موتور اسپرت رنو توسعه پیدا کرد که پیشرانهٔ ۱.۸ لیتری کلیو را گرفت و خروجی آن را به ۱۴۵ اسب بخار رساند. رنو اسپرت همچنین سیستم تعلیق خودرو را اصلاح و فاصلهٔ عرضی چرخ‌های جلو را هم بیشتر کرد. کلیو ویلیامز اساساً خودرویی هومولوگیشن بود و برای این طراحی شد که کلیو بتواند در مسابقات رالی شرکت کند. ابتدا قرار بود تنها ۳,۸۰۰ دستگاه از این ماشین با رنگ آبی و رینگ‌های طلایی ساخته شود ولی استقبال آن‌قدر بالا بود که رنو نسخه‌های ویلیامز ۲ و ویلیامز ۳ را هم تولید کرد.

آئودی A1 کواترو

آئودی ابتدا A1 کواترو را در قالب کانسپتی در جشنوارهٔ فولکس‌واگن در سال ۲۰۱۱ رونمایی کرد اما بعداً تصمیم به تولید آن گرفت و سامانهٔ چهارچرخ محرک کواترو را در شاسی خودرویی ادغام که ابتدا برای آن طراحی نشده بود. علاوه بر این، سیستم تعلیق عقب چند اتصالی از آئودی TTS گرفته شد و برای پیشرانه هم مردان آئودی موتور ۲ لیتری چهار سیلندر توربوشارژ گلف R را قرض گرفتند. از A1 کواترو تنها ۳۳۳ دستگاه با قیمت ۵۵ هزار دلار ساخته شد.

کرایسلر پی‌تی کروزر GT

کرایسلر پی‌تی کروزر پرفورمنس ناامیدکننده‌ای داشت و این ناامیدی حتی در نسخهٔ اسپرت GT هم ادامه پیدا کرد. کرایسلر برای ساخت این مدل نسخهٔ موپار از موتور ۲.۴ لیتری چهار سیلندر توربوشارژ را به کار گرفت، سیستم تعلیق را تغییر داد، ترمزهای بزرگ‌تری را اضافه کرد و از رینگ‌های ۱۷ اینچی با لاستیک‌های ۱۷ اینچی استفاده کرد. این خودرو در سال ۲۰۰۲ با گیربکس اتوماتیک به بازار آمد و بعداً یک نسخهٔ پنج سرعتهٔ دستی هم ارائه شد. بااین‌حال، پی‌تی کروزر GT نسخه‌ای قوی‌تر از یک خودروی وحشتناک بود.

روور ۲۰۰ BRM

برند بریتانیایی روور که سال‌ها است تعطیل شده، به ساخت خودروهای اسپرت شهرت نداشت ولی در سال ۱۹۹۸ تصمیم گرفت با عرضهٔ ۲۰۰ BRM شانس خود را در بازار هاچ‌بک‌های داغ امتحان کند. این خودرو قرار بود تجلی میراث فرمول یک تیم بریتیش ریسینگ موتورز در دههٔ ۶۰ باشد و به همین دلیل با رنگ سبز مسابقه‌ای بریتانیایی و تریم نارنجی روی دماغه رنگ‌آمیزی شد. مهندسان همچنین با استفاده از سرمایه‌ای که توسط ب‌ام‌و به روور تزریق شده بود روی سیستم تعلیق خودرو هم کار کردند ولی موتور ۱.۸ لیتری ۲۰۰ که ۱۴۵ اسب بخار قدرت داشت دست‌نخورده باقی ماند. هرچند ۲۰۰ BRM هندلینگ خوبی داشت ولی به دلیل قیمت بالا و کابین بی‌کیفیت فروش خوبی را تجربه نکرد.

فولکس‌واگن گلف رالی

در سال ۱۹۸۹ گلف رالی به‌عنوان نسخه‌ای هومولوگیشن برای شرکت در مسابقات رالی گروه A تولید شد. این مدل که در ظاهر با گلگیرهای برجسته و چراغ‌های جلوی مستطیلی متمایز شده بود، به پیشرانهٔ ۱.۸ لیتری سوپرشارژ در کنار گیربکس دستی و سامانهٔ چهارچرخ محرک مجهز بود. از گلف رالی حدود ۵ هزار دستگاه ساخته شد که هرکدام دو برابر گلف GTI پایه قیمت داشتند.

لانچیا هِینا زاگاتو

هرچند این خودرو در ظاهر شبیه هاچ‌بک نیست ولی زیر این پوسته اساساً لانچیا دلتا HF اینتگراله قرار دارد که توسط زاگاتو به کوپه‌ای دودر تبدیل شد. بااین‌حال، درحالی‌که قرار بود ۵۰۰ دستگاه از هینا ساخته شود اما نهایتاً تنها ۲۴ دستگاه تولید و پروژه در سال ۱۹۹۴ تعطیل شد. دلتا HF اینتگراله که زیر پوست این کوپه پنهان بود، یک هاچ‌بک هومولوگیشن محسوب می‌شد که با پیشرانهٔ ۱۶ سوپاپ توربو و سامانهٔ چهارچرخ محرک بر اساس خودروی برندهٔ رالی WRC سال‌های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۱ ساخته شده بود.

نیسان آلمرا GTI

نیسان آلمرا هرچند کاملاً فراموش شده ولی خودرویی قابل‌اعتماد و فوق‌العاده در دههٔ ۹۰ بود. این خودرو حتی در نسخهٔ استاندارد در جلو و عقب به استرس بار مجهز بود یعنی چیزی که فقط در داغ‌ترین هاچ‌بک‌ها دیده می‌شد. زیر کاپوت آلمرا GTI یک پیشرانهٔ ۲ لیتری تنفس طبیعی با ۱۴۰ اسب بخار قدرت قرار گرفته بود و شاسی خودرو هم توسط مرکز فنی نیسان در بریتانیا تقویت شد. بااین‌حال، آلمرا GTI در گمنامی فراموش شد.

رنو کلیو V6

رنو ۵ توربو یک هاچ‌بک موتور وسط محرک عقب بود که در دههٔ ۸۰ توجهات زیادی را به خود جلب کرد. ازاین‌رو، در دههٔ ۹۰ رنو با استفاده از همین فرمول، کلیو V6 را خلق کرد. البته این هاچ‌بک موتور وسط برخلاف سلف خود مدلی هومولوگیشن نبود و بجای پیشرانهٔ چهار سیلندر توربو از موتور V6 تنفس طبیعی استفاده می‌کرد. پیشرانهٔ موردبحث با تولید ۲۵۵ اسب بخار قدرت، در کنار ترکیب موتور وسط و نسبت قدرت به وزن چشمگیر، کلیو V6 را به سوپراسپرتی در قالب هاچ‌بک تبدیل کرده بود. این ماشین که عریض‌تر، کم‌ارتفاع‌تر و سفت‌تر از کلیوی معمولی بود، بسیار سریع‌تر و هیجان‌انگیزتر بود.