10 خودروی جاده‌ای افسانه‌ای با پیشرانه مسابقه‌ای، از کامارو ZL1 تا پورشه 918

در این مطلب سراغ ۱۰ خودروی تولیدی رفته‌ایم که مرز بین پیست مسابقه و جاده را از بین بردند. این خودروها، پیشرانه‌های مسابقه‌ای را به جاده‌ها آوردند.

DNA موتوراسپرت در خودروهای جاده‌ای

موتوراسپرت و خودروهای جاده‌ای همیشه در هم تنیده بوده‌اند و آنچه را که مهندسان در پیست یاد می‌گیرند، درنهایت به خودروهایی که هرروز با آن‌ها رانندگی می‌کنیم راه میابند. از آیرودینامیک پیشرفته گرفته تا تکنولوژی پیشرانه و متریال سبک‌وزن، نوآوری‌های حاصل از مسابقات نهایتاً باعث ساخت خودروهای جاده‌ای بهتر می‌شود. به‌عنوان‌مثال، ترمزهای دیسکی و پدال‌های تعویض دندهٔ پشت فرمان، ابتدا در خودروهای مسابقه‌ای استفاده شدند و بعداً در خودروهای جاده‌ای رواج پیدا کردند. علاوه بر این، موفقیت در مسابقات معمولاً تصویر خودروسازان را تقویت می‌کند و اگر خودروی مسابقه‌ای شرکتی در پیست‌ها پیروز شود، نسخه‌های جاده‌ای بیشتر موردتوجه قرار می‌گیرند؛ و در آخر، درحالی‌که خیلی‌ها هرگز نمی‌توانند با خودروهای فرمول یک یا لمان رانندگی کنند، وقتی یک پیشرانهٔ مسابقه‌ای در خودرویی جاده‌ای ارائه شود، می‌توان بخشی از احساس خودروهای مسابقه‌ای را تجربه کرد.

همچنین بخوانید: بهترین خودروهایی که به خاطر قوانین مسابقات تولید شدند، از ۹۱۱ GT1 تا کامارو ZL1

آلفارومئو مونترآل

مونترآل به یک پیشرانهٔ ۲.۶ لیتری V8 مجهز بود که در اصل از خودروی مسابقه‌ای آلفارومئو تیپو ۳۳ گرفته شده بود. این یک خودروی مسابقه‌ای استقامتی بود که در مسابقاتی مثل ۲۴ ساعتهٔ دیتونا شرکت می‌کرد. هرچند پیشرانهٔ مونترآل برای استفاده در جاده‌ها تنظیم شده بود ولی همچنان بسیاری از ویژگی‌های موتوراسپرت خود را حفظ کرده بود و تا ۷ هزار rpm دور می‌گرفت. این موتور با ۲۰۰ اسب بخار قدرت و صدای جذاب همراه با طراحی چشمگیر، مونترآل را به یکی از جذاب‌ترین خودروهای تاریخ آلفارومئو تبدیل کرد.

ب‌ام‌و M1

M1 که تنها سوپراسپرت تولیدی در کل تاریخ ب‌ام‌و محسوب می‌شود، از یک پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری شش سیلندر خطی با نام M88 استفاده می‌کرد که از برنامه‌های مسابقه‌ای این برند و به‌ویژه سری ProCar گرفته شده بود. این پیشرانه در سوپراسپرت تولیدی ب‌ام‌و ۲۷۳ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. بعداً از همین موتور در M5 نسل E28 و M6 نسل E24 هم استفاده شد. علاوه بر این، موتور چهار سیلندر M3 نسل E30 هم بر اساس پیشرانه‌های توربوشارژ M88 و M12 فرمول یک ساخته شده بود.

شورلت کامارو ZL1

پیشرانهٔ ۷ لیتری V8 که در سال ۱۹۶۹ زیر کاپوت کامارو ZL1 قرار گرفت، در اصل برای مسابقات کن ام طراحی شده بود. این پیشرانه به لطف ساختار تمام آلومینیومی، نسبت به اندازه‌اش وزن سبکی داشت و قدرت فوق‌العاده‌ای تولید می‌کرد. این موتور ۵۰۰ اسب بخار قدرت داشت که البته این رقم در نسخهٔ جاده‌ای به ۴۳۰ اسب بخار کاهش پیدا کرد. نسخهٔ ZL1، کامارو را به یک هیولای جاده‌ای در پیست‌های درگ تبدیل کرد و از پیشرانهٔ آن در چنین خودروی مسابقه‌ای در سری ترنس ام هم استفاده شد. کامارو ZL1 با تولید تنها ۶۹ دستگاه، یکی از کمیاب‌ترین ماسل کارهای تاریخ محسوب می‌شود.

فراری دینو ۲۰۶ GT

دینو ۲۰۶ GT به یک پیشرانهٔ ۲ لیتری V6 مجهز بود که ابتدا در دههٔ ۶۰ برای خودروهای فرمول دو فراری ساخته شد. هرچند این موتور در دینو برای استفاده در جاده‌ها تنظیم شد ولی همچنان شخصیت دور بالای خود را حفظ کرده و به دینو روحیه‌ای مسابقه‌ای بخشید که رانندگی با آن را در جاده‌های پرپیچ‌وخم لذت‌بخش می‌کرد. هرچند این موتور تنها ۱۸۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد ولی برای خودرویی که کمی بیش از ۹۰۰ کیلوگرم وزن داشت، کافی بود. دینو ۲۰۶ GT یکی از معدود ساخته‌های فراری بود که با برند فراری عرضه نشد و اولین خودروی تولیدی این شرکت با موتور V6 محسوب می‌شد.

فراری F50

F50 که به مناسبت جشن پنجاهمین سالگرد تأسیس فراری ساخته شد، مفهوم ارائهٔ پیشرانهٔ مسابقه‌ای در خودرویی جاده‌ای را به سطح کاملاً جدیدی ارتقاء داد. پیشرانهٔ ۴.۷ لیتری V12 این ماشین مستقیماً از خودروی فرمول یک فراری در فصل ۱۹۹۰ گرفته شده بود که تیپو ۶۴۱ نام داشت و بعداً به F1-90 تغییر نام داد. آلن پراست افسانه‌ای پشت فرمان این خودروی مسابقه‌ای می‌نشست. این نیروگاه تنفس طبیعی تا ۸,۵۰۰ rpm دور می‌گرفت و ۵۲۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. F50 با این موتور، حس خالص و بدون فیلتر یک خودروی فرمول یک را به جاده‌ها آورد.

فورد GT

فورد GT ادای احترامی به یکی از افسانه‌ای‌ترین خودروهای مسابقه‌ای تاریخ یعنی فورد GT40 برندهٔ لمان بود. پیشرانهٔ ۵.۴ لیتری V8 سوپرشارژ این خودرو هم ریشه در توسعهٔ موتورهای مسابقه‌ای استقامتی فورد داشت و برگرفته از موتورهای مورداستفاده در خودروهای مسابقه‌ای دیتونا بود. پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری V6 توئین توربوی نسل دوم فورد GT هم برگرفته از پیشرانه‌های اکوبوست فورد است که در مسابقات استقامتی استفاده می‌شود.

جگوار XJ220

یکی از نمادین‌ترین خودروهای تاریخ جگوار یعنی XJ220 ابتدا قرار بود به پیشرانهٔ V12 مجهز شود ولی درنهایت یک موتور ۳.۵ لیتری V6 توئین توربو در سینهٔ آن قرار گرفت که برگرفته از خودروی مسابقه‌ای جگوار XJR-11 بود. این موتور برگرفته از مسابقات، امکان دستیابی XJ220 به حداکثر سرعت ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت را فراهم کرد و باعث شد برای مدت کوتاهی به سریع‌ترین خودروی تولیدی جهان تبدیل شود. پیشرانهٔ XJ220 یکی از پیشرفته‌ترین موتورهای امتحان پس داده در پیست بود که به خودرویی جاده‌ای راه پیدا کرد.

مرسدس AMG One

بدون شک یکی از مهم‌ترین خودروهای تاریخ که به پیشرانهٔ مسابقه‌ای مجهز شده، مرسدس AMG One است. این هایپرکار به پیشرانهٔ ۱.۶ لیتری V6 توربوشارژ خودروی فرمول یک مرسدس W06 فصل ۲۰۱۵ مجهز شده است. این همان خودرویی است که لوئیس همیلتون سومین قهرمانی جهان خود را با آن کسب کرد. البته تطبیق دادن یک پیشرانهٔ فرمول یک در خودروی جاده‌ای هرگز کار ساده‌ای نبود و چالش‌های زیادی را پیش روی مهندسان مرسدس گذاشت. همچنین موتور فرمول یک W06 در One بسیار تضعیف شده و به‌تنهایی فقط ۵۷۴ اسب بخار قدرت تولید می‌کند.

پورشه ۹۱۸

پیشرانهٔ ۴.۶ لیتری V8 پورشه ۹۱۸ بر اساس موتور خودروی مسابقه‌ای استقامتی RS اسپایدر ساخته شد که در کلاس LMP2 مسابقات لمان شرکت می‌کرد. در ۹۱۸، این پیشرانهٔ برگرفته از لمان با موتورهای الکتریکی ترکیب شد تا قدرت فوق‌العادهٔ ۸۸۷ اسب بخاری ارائه شود. به لطف این نیرو، هایپرکار پورشه ظرف تنها ۲.۲ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید و به یکی از سریع‌ترین خودروهای تاریخ تبدیل شد. همچنین با اینکه موتورهای الکتریکی به افزایش پرفورمنس ۹۱۸ کمک می‌کردند ولی آن موتور V8 تنفس طبیعی بود که هیجان واقعی را به دنبال داشت.

پورشه کاررا GT

پورشه کاررا GT به‌عنوان یکی از بهترین سوپراسپرت‌های آنالوگ تاریخ شناخته می‌شود. پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری V10 این خودرو در اصل برای فرمول یک در دوران موتورهای ۱۰ سیلندر توسعه داده شد ولی این پروژهٔ پورشه به نتیجه نرسید و موتور موردبحث در بایگانی قرار گرفت. بعداً این پیشرانه روی یک پروتوتایپ خودروی لمان نصب شد ولی بازهم هیچ‌گاه به پیست نرسید. به همین دلیل، پورشه نهایتاً تصمیم گرفت از این موتور در یک هایپرکار جاده‌ای استفاده کند. این پیشرانه در کاررا GT تا ۶۱۲ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و تا ۸ هزار rpm دور می‌گرفت.