چرا آمریکایی‌ها عاشق خودروهای بزرگ هستند؟

فرهنگ خودرویی آمریکا توجه خاصی به مواردی چون مصرف سوخت و محدودیت فضا ندارد. مردم این کشور کلاً خودروهای بزرگرا دوست دارند اما چرا؟

هیچ شکی در این نیست که مردم ایالات‌متحده علاقه خاصی به خودروهای بزرگ و پهن‌پیکر دارند. همین دلیل باعث شده تا این کشور مهد کادیلاک‌های بیش‌از اندازه کشیده، وانت‌های غول‌پیکر فورد و شاسی‌بلندهای عظیم الجثه شورولت است. «ریک پیتون»، کلکسیونر خودرو، می‌گوید:

فرهنگ ما درباره فضاهای باز است. ما خودروهای بزرگ می‌رانیم چون می‌توانیم.

آمریکا خودروهای بزرگ می‌خواهد

بازار خودروهای بزرگ در آمریکا برخلاف کشورهایی چون انگلستان و ژاپن که محدودیت فضا دارند، بسیار بیشتر است. برای نمونه، در سال ۲۰۲۱ و در اروپا خودروهای شهری، ریزخودروها، خودروهای کلاس A حدود ۳۵ درصد سهم بازار را به خود اختصاص داده‌اند. همین بخش از بازار در آمریکا سهمی کمتر از ۱۰ درصد داشته است.

علاقه و استفاده مشتریان آمریکایی از خودروهایشان خودروسازان را مجبور به تولید خودروهای بزرگ‌تر از قبل کرده است. شکی نیست که این خودروها فضای بیشتری را در جاده‌ها و پارکینگ‌ها اشغال می‌کنند، چه برقی باشند و چه بنزینی برای محیط‌زیست مضرتر هستند و غالبا هزینه بیشتری برای تولید آن‌ها صرف می‌شود. گذشته از موارد یادشده، کشندگی این خودروها در تصادفات بیشتر از سایر خودروهای جاده‌ای قلمداد می‌شود.

رسانه «CNBC» از شبکه‌های آمریکا، نگاهی به دلایل پشت پرده علاقه مردم این کشور به خودروهای بزرگ داشته است. پیتون، مالک خودروهای قدیمی آمریکایی دهه ۵۰، ۶۰ و ۷۰، معتقد است که خودروهای قدیمی‌شان به این دلیل بزرگ بوده‌اند که محدودیت و دلیلی برای کوچک‌کردن آن‌ها وجود نداشته است. مردم آمریکا به مصرف سوخت اهمیتی نمی‌داده‌اند و به‌جای آن، تمرکز خود را روی راحتی، فضا و زیبایی خودرو می‌گذاشتند.

خودروهای بزرگ‌تر در دهه‌های میانی قرن بیستم میلادی معنای امروزی خود را داشتند؛ آن‌ها نشان ثروت و موقعیت اجتماعی مالک‌شان بودند. مالکیت یک لینکلن کانتیننتال یا کادیلاک الدورادو نشان از این داشت که شما شخصی مرفه با زندگی مناسب هستید.

مجموعه خودروهای پیتون که شامل بزرگ‌ترین خودروهای کادیلاک در سال ۱۹۵۵ می‌شود نشان می‌دهد که علاقه مردم آمریکایی چندین دهه سابقه دارد. او معتقد است که خودروهایش معنای امروزی سوارشدن به کادیلاک اسکالید را می‌دادند.

جنون ابعاد و اندازه

«اد کیم» از مجموعه «اتو پاسیفیک»، برگزارکننده نظرسنجی‌های متنوع برای خودروسازان، می‌گوید که پاسخ مردم به سوالی درباره اندازه خودروی بعدی‌شان معمولاً این است که قصد دارند خودرویی بزرگ‌تر و بهتر بخرند. خودروسازان هم به این خواسته مشتریان پاسخ می‌دهند؛ برای نمونه، نگاهی به بی‌ام‌و M3 داشته باشید که در ابتدای معرفی خود، به مراتب کوچک‌تر بود اما به مرور زمان، افزایش حجم بدنه و فضا را تجربه کرد.

بسیاری ابعاد بی‌ام‌و M3 E36 را درست، کافی و ایده‌آل قلمداد می‌کنند اما این خودرو با گذر زمان، بزرگ و بزرگ‌تر شد؛ تا جایی که امروزه به ابعاد چند نسل قبل یک M5 درآمده است. کیم می‌گوید که خودروسازان این پاسخ مردم را به معنای واژه برداشت می‌کنند و تصمیم به ساختن نسل بعدی محصولاتشان با ابعادی بزرگ‌تر می‌گیرند. از آنجا که خود را با همدیگر یک مقایسه می‌کنند، اجرای این روند توسط چند خودروساز سرانجام به سایر آن‌ها هم سرایت خواهد کرد.

محققان مجموعه «Consumer Reports» بیشتر شواهد جنون ابعاد و اندازه را در مالکان خودروی وانت مشاهده کرده‌اند. آن‌ها متوجه شده‌اند ارتفاع کاپوت و وزن وانت‌های سایز متوسط بازار آمریکا نظیر فورد F-150 و شورولت سیلورادو از سال ۲۰۰۰ به‌ترتیب ۱۱ و ۲۴ درصد افزایش یافته است. «کیث بَری» از این موسسه تحقیقاتی می‌گوید که ارتفاع کاپوت برخی وانت‌های سنگینی چون F-250 سوپردیوتی آنقدر زیاد شده که با سقف مدل‌های سدان برابری می‌کند.

فورد رنجر یکی از مدل‌هایی است که اخیرا پس از چند سال غیبت، دوباره وارد بازار شده است. سازنده پس از توقف تولید این خودرو، دلیل این کار را علاقه کم بازار برای خرید وانت‌های کوچک اعلام کرد. بری نکته پنهان را در حق انتخاب مشتریان می‌بیند. زمانی که مردم بتوانند خودروی بزرگ‌تری را بخرند، حتما همین کار را می‌کنند.

آمار فروش نشان می‌دهند که از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۲۲، آمار فروش خودروهای کلاس گوناگون در برابر شاسی‌بلندها که ابعاد کوچک‌تری دارند، به‌مراتب افت بیشتری داشته است؛ از زمانی که این کلاس خودرویی سهم ۵۰ درصدی در بازار داشته، روند تصاحب بازار را ادامه داده و حال بیش از ۷۰ درصد فروش خودروهای نو را به خود اختصاص داده است.

تاثیر قوانین

موج ورود خودروهای کوچک آسیایی و اروپایی به بازار آمریکا در دهه ۷۰ میلادی، این کشور را مجبور کرد تا قانونی وضع کند که نهایتاً به نفع خودروسازهای آمریکایی و خودروهای بزرگشان تمام می‌شد؛ آن‌ها عملاً فشار را از روی سازندگان خودروهای بزرگ‌تر برداشتند. داستان از این قرار بود که هرچه خودروساز تعداد خودروی بزرگ بیشتری تولید می‌کرد، کمتر زیر بار قوانین می‌رفت و همین مسئله خودروسازان آمریکایی را تشویق می‌کرد. قوانین تازه همچنین خودروها را به دو دسته مسافربری و کامیونت‌های سبک تقسیم کرد که شامل شاسی‌بلندها و وانت‌ها می‌شد. تازه اگر خودرو از حد مشخصی بزرگ‌تر بود، اصلا برای قوانین محدودکننده بررسی نمی‌شد!

مواردی اینچنینی روی اندازه خودروها تاثیر مستقیم گذاشت. با اینکه از آن زمان تاکنون تغییر محسوسی روی ابعاد بزرگ‌ترین خودروهای بازار ایجاد نشده اما میانگین وزنی آن‌ها ۴۵۰ کیلوگرم افزایش یافته است.

معایب

تحقیقات نشان داده که به ازای هر ۴۵۰ کیلوگرم وزن اضافه در خودرو، شانس مرگ‌ومیر تا ۵۰ درصد افزایش می‌یابد. بری می‌گوید که مردم نمی‌توانند خودروهای دوروبر خود را ببینند. در همین راستا، وانت‌هایی با نقاط کور در بخش‌های جلویی بدنه‌شان وجود دارند که رفت‌وآمد را برای دیگر خودروها خطرآفرین می‌کنند.

متخصصان به پدیده‌ای اشاره می‌کنند که در آن، مردم با تصور شرایط تصادف، به این نتیجه می‌رسند که خودروهای بزرگ‌تر ایمن‌تر هستند پس به سراغ خرید آن‌ها می‌روند. این روند امروزه به‌عنوان یک دلیل محکم برای خرید شاسی‌بلندها و خودروهای بزرگ‌تر شناخته می‌شود چون مردم با یکدیگر رقابت می‌کنند.

کیم اذعان می‌کند که این رویه بسیاری از خودروهای سدان سایز متوسط مانند یاریس سدان و هاچ‌بک را از بازار آمریکای حذف کرده است. فورد قید مدل‌های فوکوس و فیستا را زد و شورولت هم با سونیک و کروز خداحافظی کرد. این موج به خودروهای برند خاصی محدود نمی‌شود و تمام خودروسازان کره‌جنوبی، ژاپن، ایتالیا و… قید فروش خودروهای کوچک را در بازار ایالات‌متحده زده‌اند. در سوی دیگر، شرکت‌هایی چون جیپ و رم در این روزها موفقیت روزافزونی را تجربه می‌کنند.

خودروهای کوچکی که در آمریکا اقبال ندارند، در کشورهایی که نرخ سوخت کمتر، مشکل فضا بیشتر و جاده‌ها کوچک‌تر هستند فروش بیشتری دارند؛ با این همه، این به معنای کم‌شدن محبوبیت شاسی‌بلندها در بازارهای اروپایی نیست! به نظر شما آیا تولید خودروهای بزرگ و افزایش ابعاد محصولات خودروسازان مضر است یا مفید؟ روند آینده بازار چگونه خواهد بود؟!