تاریخ پرفرازونشیب “نیزه سه شاخ”

مزراتی خودروساز ایتالیایی خوش‌نامی است که اساس کار خود را لوکس و اسپرت بودن می‌داند. مرکز اصلی این خودروساز در حال حاضر در مودنا قرار دارد. لوگوی معرف مزراتی یک “نیزه‌ی سه شاخ” است که بی‌شک یکی از زیباترین لوگوهای تاریخ خودروسازی محسوب می‌شود. در این مطلب نسبتاً مفصل نگاهی خواهیم انداخت به تاریخ جالب و پرفرازونشیب این شرکت.
امیدواریم که نتیجه‌ی کار موردتوجه شما عزیزان قرار گیرد.

۱۹۰۰: شور و اشتیاق خانوادگی
داستان مزراتی با رودولفو مزراتی شروع می‌شود، یک کارگر راه‌آهن در دوره‌ی سلطنت ایتالیا که ۷ بچه داشت. رودولفو مرد آینده بود. برادران مزراتی شور و اشتیاق خود را از او به ارث برده بودند. با آمدن قرن جدید خانواده تکمیل شد: کوچک‌ترین پسر به اسم اتوره در سال ۱۸۹۴ به دنیا آمد، بزرگ‌ترین برادر کارلو بود که در سال ۱۸۸۱ به دنیا آمده بود.

۱۹۰۰: کارلو مزراتی، از دوچرخه به پیشرانه‌ها
کارلوی ۱۷ ساله که از همه بزرگ‌تر بود، اولین پیشرانه‌ی ساده‌ی تک سیلندری خود را طراحی نمود و قبل از پایان سال در فیات به‌عنوان خلبان آزمایشی استخدام شد. او در تورین پیشرانه‌ی تک سیلندر جدیدی را در اوقات فراغت خود طراحی کرد و آن را در داخل شاسی خودروی چوبی قرارداد. می‌شود گفت که باکمی احترام، این تولد اولین مزراتی بود.

۱۹۰۳: کارلو مزراتی می‌خواهد پرواز کند
در سال ۱۹۰۳ کارلو فیات را ترک کرد و توسط ایسوتا فراشینی و به‌عنوان خلبان آزمایشی و دستیار مرکز تست به کار گرفته شد. وقتی آنجا بود، برادر ۱۶ ساله‌ی خود یعنی آلفیری را هم مشغول به کار کرد. درحالی‌که کارلو ایسوتا فراشینی را در سال ۱۹۰۸ ترک کرد، اما آلفیری همان‌جا ماند.

۱۹۰۸: پایانِ کارلو
در سال ۱۹۰۹ کارلو مزراتی کمپانی خود را بنیان نهاد. او اشتیاق خود به خودروها را از دست نداده بود، اما هدف او از این تجارت جدید طراحی و تولید هواپیمای برتر بود. کارلو فوراً کار خود بر روی پروژه‌اش را شروع کرد اما در سال ۱۹۱۰ بیماری تنفسی مانع از تحقق رؤیاهای او شد. از دست دادن کارلو برای برادران غم بزرگی بود اما کارلو به‌عنوان یک مثال درخشان که هرگز فراموش نمی‌شود در ذهن برادرانش ماند. در این زمان، مسئولیت‌ها بر دوش آلفیری افتاد.

۱۹۱۳: اولین کارگاه آلفیری
در دسامبر سال ۱۹۱۳، آلفیری به بولونیا یعنی همان‌جایی که کارش را در ایسوتا فراشینی آغاز کرد نقل‌مکان نمود. اما خیلی زود جا پای کارلو گذاشت و تصمیم گرفت که مستقل شود، البته برادرانش را هم در تجارت خود شریک نمود. نتیجه‌ی کارهای او تأسیس گاراژ خودرویی ” Società Anonima Officine Alfieri Maserati” بود.۵ ماه بعد ایتالیا درگیر جنگ شد. آلفیری و اتوره به خدمت ملی فراخوانده شدند.

۱۹۱۴: آدرس جدید کارگاه مزراتی
زمانی که جنگ پایان یافت، آلفیری فعالیت‌های خود را از سر گرفت. او یک کارخانه‌ی شیشه در جولای ۱۹۱۴ تأسیس کرد و تولید شمع موتور را به آنجا منتقل نمود. در آخر، امضای بالای سه شیشه‌ی بزرگ حالا رسماً اعلام می‌کرد که تجارت ” Officine Alfieri Maserati SA” راه افتاده است.

۱۹۱۵: جنگ برادران مزراتی را متوقف نکرد
ایتالیا وارد جنگ شد و برادران مزراتی سرباز هستند اما در پشت خطوط مقدم باقی‌مانده‌اند. درواقع ارتش تلاش می‌کند تا از مهارت‌های تکنیکی آن‌ها استفاده کند. آن‌ها شروع به طراحی و تولید شمع‌های ویژه‌ای برای پیشرانه‌های هواپیماها کردند.

۱۹۱۸: شمع‌های مزراتی D’ANNUNZIO را به پرواز درآوردند
شمع‌های ثبت‌شده توسط آلفیری با عایقی از جنس میکا در هواپیماهای SVA استفاده شدند. در ۹ آگوست ۱۹۱۸ یکی از پرنده‌های D’ANNUNZIO وین را موردحمله قرارداد.

۱۹۲۰: نیزه‌ی سه شاخ: طرح ماریو مزراتی
آلفیری، ارنستو و اتوره به‌شدت روی خلق اولین مزراتی کار می‌کردند. آلفیری تصمیم گرفت که برادر دیگر یعنی ماریو را هم در کارهای خود شریک کند، تنها برادری که کاری با پیشرانه‌ها نداشت و یک آرتیست بود. او طراحی لوگو را بر عهده گرفت. ماریو یکی از سمبل‌های ویژه‌ی بولونیا را برای استفاده انتخاب کرد. نیزه‌ی سه شاخ در دست نپتون در منطقه‌ی پیازا، سمبلی از استحکام و قدرت. او رنگ‌های قرمز و آبی که مشخصه‌ی شهر بولونیا هستند را انتخاب کرد که از آن روز تابه‌حال هنوز هم رنگ‌های محبوب مزراتی هستند.

۱۹۲۲: موفقیت‌های آلفیری
پس از بازطراحی کامل پیشرانه آلفیری مسابقه‌ی Susa-Moncenisio را با سرعت خارق‌العاده‌ی ۶۹ کیلومتر بر ساعت برنده شد.

۱۹۲۵: مسابقات آلفیری
در سال ۱۹۲۰ آلفیری مزراتی به مسابقات برگشت و با SCAT شروع کرد و کمی بعد در مسابقات چهار سیلندر نسلدورف شرکت نمود. نتایج خیلی جالب‌توجه نبودند اما آلفیری را برای خلق اولین مزراتی واقعی مصمم ساختند.

۱۹۲۶: خودروی تایپ ۲۶ آلفیری رنگ واقعیت به خود می‌گیرد
اولین خودروی اسپورتی که مزراتی نام گرفت تیپو ۲۶ بود. خودرویی که گونه‌ی تکامل‌یافته‌ی دیاتو GP 8C توربو بود. این جملاتی است که آلفیری اولین تیپو ۲۶ را توصیف می‌کند: “تمام مشخصات همه‌ی خودروهای ساخته‌شده‌ی قبلی را یکجا دارد.”

۱۹۲۹: مزراتی V4، اولین رکورد جهانی
سیزدهم ژوئن ۱۹۲۶ اولین پیروزی برجسته به دست آمد. مسابقه در بولونیا برگزار شد. در صندلی راننده جوان‌ترین برادر یعنی ارنستو قرار داشت و توانست به سرعت ۱۶۷ کیلومتر بر ساعت دست یابد. برادران مزراتی تولید تیپو ۲۶ را افزایش دادند و آن را به راننده‌های شخصی هم فروختند. در ۲۸ دسامبر ۱۹۲۹، در سرمونا، مزراتی سرانجام اولین رکورد جهانی خود را ثبت کرد. این رکورد با سرعت متوسط ۲۴۶.۰۶۹ کیلومتر بر ساعت به ثبت رسید و تا پایان سال ۱۹۳۷ دست‌نخورده باقی ماند.

۱۹۳۰: گرند پریکس تریپولی
سال ۱۹۳۰ سال موفقیت‌های بزرگ بود. در گرند پریکس تریپولی، مزراتی اولین پیروزی بین‌المللی خود را به دست آورد. اما این سال همانی بود که مزراتی و انزو فراری برای اولین بار و رسماً در گرند پری مونزای ایتالیا شاخ‌به‌شاخ شدند. مزراتی مسابقه را برد و تنها خودروساز در جایگاه برنده‌ها نام گرفت.

۱۹۳۲: جهان اتومبیل‌رانی عزادار آلفیری شد
در سال ۱۹۳۲ آلفیری مزراتی در جریان یک جراحی و زمانی که تنها ۴۴ ساله بود درگذشت. تنها کلیه‌ی باقی‌مانده‌ی او در جریان تصادف جدی در سال ۱۹۲۷ آسیب جدی دیده بود. برای نجات او پزشکان یک عمل سنگین را انجام دادند اما تقدیر چیز دیگری بود. بولونیا ایستاد. در جریان تشییع‌جنازه‌ی آلفیری برخی از مهم‌ترین رانندگان آن زمان دیده می‌شدند، از نوولاری و نازارو گرفته تا بورزاشینی و کامپاری و بسیاری دیگر. این یک ضایعه‌ی بزرگ برای همه بود مخصوصاً برای خانواده‌ی مزراتی و کمپانی آن‌ها. بیندو مزراتی کارخانه ی ایسوتو فراشینی را ترک کرد و دوباره به برادران خود ملحق شد. برادران او را به‌عنوان رئیس کمپانی انتخاب کردند. ارنستو هم بخش تکنیکی و فنی را بر عهده گرفت. او جوان اما مستعد و خوش‌ذوق بود. تیپو V5 جدید شروع موفقی داشت و برخلاف شرایط سخت اقتصادی آن زمان، کمپانی روزهای خوشی را می‌گذراند.

۱۹۳۳: NUVOLARI بزرگ
در سال ۱۹۳۳ نوولاری بزرگ به مزراتی پیوست. او با انزو فراری به مشکل برخورده بود و انزو به او گفته بود که به‌عنوان شریک برابر او را نمی‌پذیرد و همین باعث شد که این راننده‌ی افسانه‌ای به تیم مزراتی ملحق شود. نوولاری 8CM را می‌راند و با آن گرند پریکس بلژیک، کاپ سیانو، گرند پریکس نایس و توریست تروفی را برنده شد. این خودرو گونه‌ی تکامل‌یافته‌ی 8C قبلی با سیستم تعلیق بازطراحی شده توسط ارنستو مزراتی بود. شاسی جلو با پیشنهاد راننده محکم‌تر ساخته شد. همکاری آن‌ها تا سال ۱۹۳۴ ادامه یافت. تازیو جزء رسمی تیک نشد، او خودرو می‌خرید و ارنستو کمک‌های فنی را تأمین می‌کرد.

۱۹۳۷: شراکت با ORSI
مزراتی تحت‌فشار قرار گرفته است آن‌هم از طرف آلمان‌های تازه‌نفس: مرسدس و اتحادیه‌ی خودرویی که به‌طور قوی‌ای توسط رایش سوم حمایت می‌شدند. ارنستو، اتوره و بیندو فهمیدند که کشور تغییر قاطعی در مواضع خود نیاز دارد. به همین خاطر آن‌ها به همکاری با کارآفرین مشهور ایتالیایی یعنی آدولفو اورسی خوش‌آمد گفتند. در سال ۱۹۳۷، ارنستو، اتوره و بیندو کل کمپانی را به او فروختند. اگرچه که آن‌ها نقش‌های مدیریتی متعددی را در دو کمپانی مجزا ادامه دادند.

۱۹۳۹: 8CTF ایندیاناپولیس را برد
اولین محصول از معجون اورسی-مزراتی در سال ۱۹۳۸ رخ نشان داد. نامش 8CTF بود. یک ۸ سیلندر ناب! در سال ۱۹۳۹ مزراتی برای اولین بار در آمریکا با مدل 8CTF فاتح شد. مزراتی اولین خودروساز ایتالیایی بود که عنوان معتبر را برنده شد.

۱۹۴۰: مدیریت جدید، فرصت‌های جدید
با شروع جنگ جهانی دوم مزراتی بولونیا را ترک کرده و به مودنا نقل‌مکان نمود. اگرچه که به خاطر جنگ آن‌ها مجبور بودند تولید خودروهای مسابقه‌ای را برای مدتی به فراموشی بسپارند، اما تمرکز خود را بر تولید شمع‌های خودرویی و سایر مایحتاج حیاتی مؤثر بر جنگ گذاشتند. در این زمان، شمع‌ها و باتری‌های مزراتی برای خود کارخانه هم تولید می‌شدند.

۱۹۴۶: مزراتی A6: اولین گرن توریسموی پینین فارینا
در آغاز ماه مارس ۱۹۴۶، پروتوتایپی که می‌توان گفت اولین GT بود در موتورشو ژنو رونمایی شد. نام ساده‌ی A6 را داشت، حرف A برای بزرگداشت آلفیری بود و عدد ۶ بر تعداد سیلندرها دلالت می‌کرد. طراحی و اصالت این خودرو به‌سرعت توسط مردم درک شد. در سال ۱۹۴۸، در خلال برگزاری موتورشو تورین مزراتی اولین مدل A6 1500 را به نمایش گذاشت. خودرویی با استایل باورنکردنی که کار طراح مشهور یعنی پینین فارینا بود.

۱۹۶۴: پیروزی در مسابقه‌ی نایس و پایان یک دوران
پیروزی مزراتی در مسابقه‌ی نیزای سال ۱۹۴۶ یک ارزش سمبولیک بزرگ داشت: جنگ جهانی دوم سرانجام تمام شد. جهان متمدن دوباره بازگشت. ارنستو، اتوره و بیندو مزراتی تصمیم گرفتند که دوباره به بولونیا بازگردند. آن‌ها کمپانی جدید را بازگشایی کردند و عصر جدیدی آغاز شد.

۱۹۵۰: فرمول ۱ متولد می‌شود
سال ۱۹۵۰ سالِ شروع مسابقاتی است که ۴ سال بعد فرمول ۱ نام گرفت. مزراتی از آغاز پای‌کار بود و از اولین مسابقه کار خود را شروع کرد.

۱۹۵۳: مدیریت خانوادگی جدید
در سال ۱۹۵۳ آدولفو اورسی مدیریت کمپانی‌های خود را تقسیم کرد و بخش کارگاهی آلفیری مزراتی را به پسر خود عمر واگذار کرد که شامل تولید خودروها و لوازم آن‌ها می‌شد. طبق برنامه‌های او تولید خودرو باید پرستیژ کمپانی او را بالا می‌برد.

۱۹۵۴: دوران فانجیو شروع می‌شود
خوان مانوئل فانجیو گرند پریکس های اسپا و آرژانتین را برنده شد. این راننده قبلاً برای مرسدس مسابقه می‌داد و بعدها به فراری پیوست اما هنوز لحظات ناب زندگی او فرا نرسیده بود. مزراتی پیش روی او بود. در سال ۱۹۵۴، قوانین مسابقات جهانی دوباره تغییر کرد: مزراتی به‌عنوان یک پیشکسوت با خودروی 250F بازگشت و با یک پیروزی فوری خود را نشان داد.

۱۹۵۶: دوئل بزرگ فراری-مزراتی
در فرمول ۱ سال ۱۹۵۶ یک دوئل خانوادگی بین رقبایی از مودنا شکل گرفت. مودنا یک شهر تقسیم شده است، نصف شهر طرفدار یک تیم و نصف دیگر طرفدار تیم دیگر هستند. فردای مسابقه شهر نمایی دیدنی پیدا می‌کند! طرفداران تیم برنده در کافه‌ها کری می‌خوانند!

۱۹۵۷: بازگشت بزرگ
پس از پیروزی بزرگ در سال ۱۹۵۷، دسته‌ای از مشکلات اقتصادی آدولفو اورسی را مجبور کرد تا بخش‌هایی از امپراتوری خود از جمله بخش اسپورت را ببندد. آن اتفاق یک تراژدی تلخ بود اما پیام‌آور یک بازگشت بود. تمرکز خاص روی بخش اتومبیل.

۱۹۵۷: خاص‌ترین پیروزی
در سال ۱۹۵۷ خوان مانوئل فانجیوی مشهور به مزراتی برگشت. او ۴ مسابقه از ۸ گرند پریکس موردنیاز برای قهرمانی جهان را فتح کرد: آرژانتین، موناکو، فرانسه و مهم‌ترین آن‌ها یعنی آلمان. در پیست نوربرگ رینگ راننده‌ی خارق‌العاده‌ی آرژانتینی بزرگ‌ترین پیروزی خود را جشن گرفت و برای بار پنجم و آخر قهرمان جهان شد.

۱۹۶۰: بانوی سفید و شاه ایران
بانوی سفید که لقب اولین پروتوتایپ ۳۵۰۰ GT بود، اولین پاسخ مزراتی به بازار خودرو طی سال‌های رونق اقتصادی بود. از سال ۱۹۶۱ مزراتی همچنین GTI را معرفی نمود. شاه ایران به‌شدت تحت تأثیر بانوی سفید قرارگرفته بود اما چیزی خاص‌تر را می‌خواست. مهندس مشهور جیولیو آلفیری چالش‌ها را برگزید: پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۴۵۰ S را در گرن توریسمو کار گذاشت. شاه مخلوع هنوز هم راضی نبود و چیزی خاص‌تر را می‌خواست. سرانجام خودرو دارای تزئینات طلایی و چوبی گران‌بها شد و لوکس‌ترین و خاص‌ترین خودروی آن زمان نام گرفت.

۱۹۶۱: مزراتی دوباره پیروز می‌شود
بااینکه مزراتی پیست مسابقه را رها کرده بود، اما شوق مسابقه در خون او باقی‌مانده بود. ماحصل پروژه‌ی مهندس جیولیو آلفیری تیپو ۶۰ افسانه‌ای بود. این خودرو و تیم در مسابقات رسمی با نام مزراتی شرکت نمی‌کرد اما جزو معتبرترین تیم‌ها قرار داشت و عناوین مهمی از جمله ۷ پیروزی مهم در آمریکا را به دست آورده بود.

۱۹۶۳: خودروی ۴ در مزراتی نظر خریداران را در موتورشو تورین جلب می‌کند
ایده‌ی نصب پیشرانه‌ی مسابقه‌ای مزراتی روی یک سدان توسط یک خبرنگار به نام جینو رانکاتی به اورسی پیشنهاد شد. در موتورشو تورین سال ۱۹۶۳ مزراتی با معرفی کواتروپورته، سریع‌ترین سدان جهان، تمام محافل خودرویی را شوکه می‌کند. در همان سال، خودروی به‌شدت اسپورت و سبک‌وزن میسترال معرفی شد، خودرویی که نام خود را از بادی که از شمال غرب می‌وزد گرفته است.

۱۹۶۷: اولین شاهکار گیبلی-جیوجیارو
از اواسط دهه‌ی ۶۰ مزراتی به خاطر همکاری با طراح معروف ایتالیایی یعنی جیورجتو جیوجیارو مشهور گشت. اولین پروژه‌ی او، گیبلی ۸ سیلندر در موتورشو تورین در سال ۱۹۶۶ معرفی شد و به سرعت به موفقیت رسید. مزراتی در اصل تولید صد دستگاهی را برنامه‌ریزی کرده بود اما تولید خودرو سریعاً به ۴۰۰ دستگاه افزایش یافت. در آخر این خودرو تا سال ۱۹۷۲ و به تعداد ۱۲۹۵ دستگاه و در دو گونه‌ی اسپایدر و کوپه ساخته شد.

۱۹۷۰: دوران تغییرات بزرگ
خانواده‌ی اورسی تصمیم گرفتند با شریکی جدید، خونی تازه به رگ‌های کمپانی تزریق کنند. این شریک جدید “سیتروئن” بود. کمپانی به لطف تأثیر فرانسوی سیتروئن سازمان‌یافته‌تر شد و ساختار قوی‌تری پیدا کرد. دهه‌ی ۷۰ میلادی دهه‌ی تغییرات بزرگ بود. سیتروئن به Gepi فروخته شد و خود کمپانی ایتالیایی توسط الخاندرو دتوماسو اداره می‌شد.

۱۹۷۱: مزراتی بورا، جیوجیارو دوباره شوکه می‌کند
در سال ۱۹۷۱ طراح مشهور جیوجیارو شاهکار جدید خود را خلق کرد: مزراتی بورا. همچنین مدل فراموش‌نشدنی Merak به‌عنوان خواهر کوچک‌تر بورا معرفی گشت. در موتورشو ژنو سال ۱۹۷۲، جیوجیارو کوپه‌ی آینده‌نگرانه‌ی بومرنگ را ارائه داد. اگرچه که هرگز به خط تولید راه نیافت اما به‌عنوان یکی از برترین کانسپت های او در اذهان باقی ماند.

۱۹۷۸: خودروی ریاست جمهوری
در سال ۱۹۷۸ رئیس‌جمهور ایتالیا ساندرو پرتینی خودروی کواتروپورته رویال را به‌عنوان خودروی رسمی خود انتخاب کرد. رئیس‌جمهور پرتینی همیشه این کار را می‌راند حتی در خلال بازدید از مارانللو! جریان این بازدید مشهور شد زیرا که انزو فراری به رقابت طولانی بین دو کمپانی در مودنا اقرار کرد و تا زمان رقابت بین فراری و مزراتی هرگونه ملاقات با رئیس مزراتی را رد کرد.

۱۹۸۰: همیشه باشخصیت
مزراتی کواتروپورته مترادف بود باظرافت و زیبایی. این خودرو در فیلم‌های بسیار دهه‌ی ۸۰ میلادی ظاهر شد. سیلوستر استالونه آن را به‌عنوان خودروی راکی بالبوئا انتخاب کرد و دیوید کروننبرگ از کواتروپورته در دو فیلم The Fly و Dead Zone استفاده کرد.

۱۹۸۱: موفقیت عظیم بی توربو
بی توربو سمبلیک ترین خودروی دهه‌ی ۸۰ است. بی توربو بیشترین زمان حضور در خط تولید مزراتی را داشته است و نسخه‌های گوناگون آن از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۳ و به تعداد ۳۷۰۰۰ دستگاه تولید شدند.

۱۹۹۳: فراری، از رقابت تا شراکت
برای مزراتی آینده از سال ۱۹۹۳ و با مالکیت گروه فیات بر آن شروع شد. جیووانی آگنل با آینده‌نگری فوق‌العاده‌ی خود پتانسیل عظیم این کمپانی درخشان را درک کرد. کمپانی توسط لوکا دی مونتزمولو، مدیرعامل فراری رهبری می‌شد. شراکت و همکاری بین دو خودروساز مشهور مودنایی حتی از رقابت قدیمی و هیجان‌انگیزشان هم مشهورتر شد.

۱۹۹۸: کوپه‌ی جدید جیوجیارو به نام ۳۲۰۰ GT
اولین نتیجه‌ی مدیریت فراری به بار نشستن مدل ۳۲۰۰ GT بود. کوپه‌ی طراحی‌شده توسط جیوجیارو که در سال ۱۹۹۸ در موتورشو پاریس رونمایی شد. فوراً تصمیم گرفته شد که این کوپه با یک پیشرانه‌ی تولیدشده در مارانللو به‌روزرسانی شود. پس‌ازاین ایده‌ی انقلابی، اسپایدر مزراتی متولد شد و باعث بازگشت مزراتی به ایالات‌متحده گردید.

۲۰۰۱: تسخیر آمریکا
در سال ۲۰۰۱ پس از ۱۲ سال غیبت در بازار آمریکا، مزراتی به این بازار برگشت. خودروسازی که توانست تست‌های کیفیت و ایمنی آمریکا را بگذراند، آماده‌ی هر چالشی است و مزراتی این بازگشت را در مراسم گالا و در مراسم خیریه‌ی سرطانی‌های ایتالیایی و آمریکایی جشن گرفت. مزراتی اسپایدر، اولین مزراتی واقعی با قلبی از مارانللو، ستاره‌ی مراسم بود. یک بانکدار ایتالیایی مبلغ ۱۳۰ هزار دلار برای این خودرو پرداخت کرد.

۲۰۰۳: مزراتی بازگشت پینین فارینا را جشن می‌گیرد
پس از معرفی اولین GT در حدود نیم‌قرن پیش، طراح شهیر ایتالیایی یعنی پینین فارینا برای خلق مزراتی جدید بازگشت، کواتروپورته ی جدید! ورود کواتروپورته خط تولید مزراتی را تکمیل کرد و به‌طور چشمگیری فروش را افزایش داد. اما کواتروپورته از موفقیت بزرگ دیگری هم سرخوش بود. پس از ساندرو پرتینی، رئیس‌جمهور دیگری به نام کارجو آزگلیو این خودرو را به‌عنوان خودروی رسمی خود انتخاب کرد.

۲۰۰۴: قهرمانی‌های جهان، دوباره و دوباره و دوباره…
در سال ۲۰۰۴ مزراتی به پیست مسابقه برگشت. این مهم به خاطر خودروی فوق‌العاده‌ی MC12 بود.MC12 تولید شد تا برگ زرین دیگری را در تاریخ مزراتی رقم بزند. شرکت مزراتی در FIA GT از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۰ باعث ۱۹ پیروزی شد. عناوین بسیار دیگری هم کسب شد که ذکر همه‌ی آن‌ها از حوصله‌ی این بحث خارج است.

۲۰۰۷: گرن توریسمو، موفقیت بزرگ
پس از کواتروپورته، طراح مشهور پینین فارینا کوپه‌ی جدیدی را طراحی کرد که تأثیر عمیقی بر تاریخ مزراتی گذاشت. به‌طور فوق‌العاده‌ای زیبا بود. گرن توریسمو در موتورشو ژنو ۲۰۰۷ رونمایی شد.

۲۰۱۳: مزراتی کواتروپورته ی جدید
این خودرو آخرین و برجسته‌ترین مجسمه‌ی متحرک مزراتی است. با الهام گرفتن از کواتروپورته ی کبیر، این خودرو هم خالی از هرگونه اشتباه است. با ارائه‌ی روش‌های مدرن در تولید، این خودرو روح اشرافی یک لیموزین و مفهوم مسابقه را در کنار هم قرار داده است.

۲۰۱۳: مزراتی گیبلی
ترکیبی عالی از طراحی، کارایی و راحتی. یک سدان با خطوط ساده و زیبا که پرستیژ بالایی را به‌واسطه‌ی استفاده از متریال باکیفیت ایجاد می‌کند. طراحی این خودرو همه‌ی تجربه‌ی مزراتی و تاریخش را نقاشی می‌کند.

۲۰۱۴: اجازه دهید کانسپت ها ادامه یابند
در سال ۲۰۱۴، با نمایش کانسپت اسپورت آلفیری میراث گران‌قدر خود را ارج نهاد. یک خودروی اصیل و شاهکار طراحی خودرویی که تنها یک حس نوستالژیک و طرح مطالعاتی نیست. آلفیری یکی از زیباترین مجسمه‌های متحرک دنیای خودرو است.

جهان خودرو مملو از خاطرات و تجربه‌های لذت‌بخش افرادی است که عمر خود را صرف بهبود این صنعت کرده‌اند. خانواده‌ی مزراتی نیز جزو همین افراد هستند.
امیدواریم که از این مطلب لذت برده باشید. در آینده نیز تلاش خواهیم کرد تا تاریخچه‌ی برخی خودروها و کارخانه‌های مشهور را برای شما بازگو کنیم.