دنده عقب: مرگ بروس مک‌لارن، راننده و طراح خودرو

در چنین روزی در سال ۱۹۷۰، راننده ۳۲ ساله مسابقات، بروس مک‌لارن (Bruce McLaren)، در تصادفی که با یک خودروی آزمایشی با طراحی خودش در یک پیست مسابقه در «گود وود» داشت، جان خود را از دست داد.

مک‌لارن که در «اوکلند» در کشور نیوزیلند متولد شده بود، در کودکی با بیماری مفاصل ران مواجه بود که مجبور شد به همین دلیل، سال‌های زیادی را در بیمارستان سپری کند. بروس در ۱۴ سالگی بهبودیِ کامل پیدا کرد. پدر بروس که یک مکانیک پاره‌وقت بود و علاقه‌ای به دنیای اتومبیلرانی سرعت داشت، به بروسِ جوان کمک کرد که اولین خودروی مسابقه‌اش را بسازد. بروس مک‌کلارن در سن ۱۵ سالگی در اولین مسابقه رانندگی عمرش شرکت کرد و بعداً در رشته مهندسی در دانشگاه اوکلند به تحصیل پرداخت. وی که از جانب مربی و راهنمایش، جک برابهام (Jack Brabham)، راننده مسابقات گرند پری حمایت می‌شد، اولین کسی بود که موفق به دریافت بورسیه موسوم به “Driver to Europe” از انجمن بین‌المللی گرند پری نیوزیلند گردید. «مک‌لارن» ورود خود را به صحنه رقابت‌های مسابقه در اروپا با پنجم‌شدن در گرند پری آلمان در نوربرگ‌رینگ و همین‌طور پیروزی در شاخه فرمول ۲ اعلام کرد.

در سال ۱۹۵۹، مک‌لارن به مربی‌اش در تیم مسابقه «کوپر» ملحق شد. در دسامبر همان سال، وی در سن ۲۲ سالگی تبدیل به جوان‌ترین  برنده یک رقابت فرمول یک شد و این عنوان را در گرند پری ایالات متحده در «سبرینگ» به‌دست آورد. سال بعد، سال خوبی برای کوپر-مک‌لارن بود و این تیم در جدول نهایی قهرمانی جهان فرمول در جایگاه دوم، پس از تیم «برابهام» ایستاد. در سال ۱۹۶۲، مک‌لاارن به عنوان بهترین راننده تیم کوپر، برابهام را پشت‌سر گذاشت و سپس در سال ۱۹۶۴ به توسعه حوزه تولید و طراحی خودروهای مسابقه مشغول شد. وی بعداً تیم کوپر را به منظور تشکیل تیم مسابقه گرند پری خودش ترک کرد و در سال ۱۹۶۸ به همراه دوست صمیمی و راننده همکارش، دنی هولم (Denny Hulme) توانست در ۳ رقابت با خودروهای مک‌لارن-فورد به پیروزی برسد.

در عین حال، مک‌لارن تمرکز خود را به روی سری رقابت‌های کانادایی-امریکایی چلنج کاپ معطوف کرد و با همراهی باشگاه خودروهای اسپورت امریکا (SCCA) و کمیته ورزش‌های اتومبیلرانی کانادا (CASC)، حمایت مالی این مسابقات را برعهده گرفت. با رشد این سری رقابت‌ها، تیم مک‌لارن به حکمرانی در آن ادامه داد؛ تا جایی که این تیم در سال ۱۹۶۹ هر ۱۱ مسابقه این رقابت‌ها را با پیروزی به پایان رساند. مک‌لارن هنگام مرگش در ژوئن سال ۱۹۷۰ میلادی، به مدت بیش از ۱۰ سال بود که در بالاترین سطح دنیای مسابقات اتومبیلرانی سرعت قرار داشت. مطابق مقاله‌ای که در مورد تصادف منجر به مرگ «مک‌لارن» در نیویورک‌تایمز منتشر شده، مک‌لارن یکی از ثروتمندترین راننده-طراحان بود و در عین حال، به بازنشستگی از رانندگی، به منظور صرف وقت بیشتر برای پرداختن به جنبه‌های تجاری علاقه‌مندی‌اش، یعنی مسابقات سرعت، فکر می‌کرد. تیم مسابقه که نام «مک‌لارن» را با خود به همراه داشت، از این حادثه جان سالم به در برد و بعدها تبدیل به یکی از موفق‌ترین تیم‌ها در تاریخ فرمول یک گردید.