معرفی هایپرکار جدید مک‌لارن W1، ابرخودروی هیبرید با 1258 اسب بخار

هایپرکار جدید مک‌لارن به یک پیشرانهٔ ۴ لیتری V8 توئین توربوی کاملاً جدید به همراه یک موتور الکتریکی مجهز است و فقط ۱۴۰۰ کیلوگرم وزن دارد.

در سال ۱۹۹۲، مک‌لارن F1 بخش هایپرکار را پایه‌گذاری کرد و در سال ۲۰۱۲، مک‌لارن با هایپرکار هیبریدی P1، صنعت خودروسازی را متحول کرد. حال پس از گذشت سه دهه از زمان معرفی F1، سازندۀ بریتانیایی با معرفی هایپرکار جدید W1 به دنبال ایجاد انقلاب دیگری در جهان ماشین است. این خودرو از یک قوای محرکهٔ هیبریدی استفاده می‌کند که از یک پیشرانهٔ ۴ لیتری V8 توئین توربوی جدید تشکیل شده است.

این موتور جدید که MPH-8 نام دارد، کاملاً از ابتدا ساخته شده است و به‌تنهایی ۹۱۶ اسب بخار قدرت تولید می‌کند که بیشترین قدرت در بین تمام پیشرانه‌های تاریخ مک‌لارن محسوب می‌شود. این پیشرانه به لطف بلوک سبک‌وزن و پوشش پلاسمای سیلندرها، می‌تواند به ردلاین ۹,۲۰۰ rpm برسد درحالی‌که دو توربوشارژر توئین اسکرول از دور تنها ۲,۵۰۰ rpm به‌طور کامل وارد عمل می‌شوند. علاوه بر این، یک سیستم هیبریدی متشکل از یک موتور الکتریکی شار شعاعی و یک پکیج باطری ۱.۴ کیلووات ساعتی هم پیشرانهٔ بنزینی را همراهی می‌کند.

این سیستم نه‌تنها ۳۴۲ اسب بخار به قدرت پیشرانهٔ بنزینی می‌افزاید بلکه امکان پیمودن ۲.۵ کیلومتر را به‌صورت تمام الکتریکی فراهم می‌کند. مجموع خروجی این سیستم، ۱۲۵۸ اسب بخار قدرت و ۱۳۵۳ نیوتن متر گشتاور است که شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر بر ساعت ۲.۷ ثانیه‌ای را فراهم می‌کند. حداکثر سرعت خودرو هم به‌صورت الکترونیکی روی ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت محدود شده است. سیستم هیبریدی W1 که E-Module نام دارد، تنها ۲۰ کیلوگرم وزن دارد و وزن خشک خودرو نیز فقط ۱۴۰۰ کیلوگرم اعلام شده که تنها ۴ کیلوگرم از P1 بیشتر است.

تمام قدرت قوای محرکهٔ W1 توسط یک گیربکس هشت سرعته اتوماتیک با دنده‌عقب برقی و یک دیفرانسیل الکترونیکی فقط به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود. این هایپرکار بر پایهٔ شاسی مونوکوک جدید مک‌لارن با نام آئروسل ساخته شده که موقعیت ثابت صندلی با قابلیت جابجایی فرمان و پدال‌ها و درهای جدید موسوم به آنهدرال از ویژگی‌های آن است. صندلی‌های یکپارچهٔ آئروسل باعث کاهش ۷۱ میلی‌متری فاصلهٔ محوری خودرو شده و درهای آنهدرال نیز جریان هوا را روی گلگیرهای جلو بهبود می‌بخشد. W1 بیش از ۳۵۰ ساعت در تونل باد آزمایش شده و مک‌لارن بیش از ۵ هزار نقطه را بررسی کرده است تا آیرودینامیک‌ترین هایپرکار تاریخ خود را تولید کند.

W1 به بال عقب فعال موسوم به لانگ تیل مجهز شده که از F1 GTR سال ۱۹۹۷ الهام گرفته است. این بال هم ضریب درگ را کاهش می‌دهد و هم باعث افزایش داون‌فورس می‌شود. به گفتهٔ مک‌لارن، این بال قابلیت تغییر شکل دارد و در حالت مسابقه به‌تنهایی ۶۵۰ کیلوگرم داون‌فورس تولید می‌کند. با همراهی بال فعال جلو نیز مجموع داون‌فورس W1 به ۱۰۰۰ کیلوگرم می‌رسد. در حالت مسابقه، ارتفاع خودرو در جلو ۳۸ میلی‌متر و در عقب ۱۸ میلی‌متر کاهش پیدا می‌کند و طول اسپویلر فعال عقب به ۳۰ سانتی‌متر می‌رسد. این بال همچنین هنگام ترمز گیری‌های شدید به‌عنوان ترمز هوایی هم عمل می‌کند.

W1 از لاستیک‌های پیرلی P زیرو تروفئو RS استفاده می‌کند که در جلو ۲۶۵ و در عقب ۳۳۵ هستند. علاوه بر این، لاستیک‌های جاده‌ای‌تر پیرلی P زیرو R هم برای خودرو قابل انتخاب خواهد بود. برای متوقف کردن این هیولا هم ترمزهای کربن سرامیکی با کالیپرهای شش پیستونه در جلو و چهار پیستونه در عقب در نظر گرفته شده است. به لطف این ترمزها، W1 ظرف ۲۹ متر از سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت به سکون می‌رسد و توقف از سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت نیز فقط در ۱۰۰ متر صورت می‌گیرد.

در داخل W1 شاهد یک نمایشگر لمسی ۸ اینچی با اندروید اتو و اپل کارپلی به همراه پورت‌های USB هستیم درحالی‌که پشت صندلی‌ها هم محفظهٔ کوچکی با ظرفیت ۱۱۶ لیتر تعبیه شده است. از مک‌لارن W1 تنها ۳۹۹ دستگاه ساخته خواهد شد که هرکدام ۲.۱ میلیون دلار قیمت دارند و همگی قبلاً فروخته شده‌اند.