5 سوپراسپرت خیره‌کننده‌ای که با الهام از مک‌لارن F1 ساخته شدند

مک‌لارن F1 افسانه‌ای، آن‌قدر شگفت‌انگیز بود که الهام‌بخش چندین سوپراسپرت فوق‌العادهٔ دیگر از سالین S7 گرفته تا مرسدس بنز CLK GTR بوده است.

F1 که در بهار ۱۹۹۲ رونمایی شد، اولین خودروی جاده‌ای تولیدی مک‌لارن بود. این خودرو که نتیجهٔ پروژه‌ای بلندپروازانه بود، چندین تکنولوژی فرمول یک را به جاده‌ها آورد. F1 که تا سال ۱۹۹۸ در ۱۰۶ دستگاه تولید شد، رکورد سریع‌ترین خودروی تولیدی جهان را شکست و به یکی از ترسناک‌ترین خودروهای مسابقه‌ای لمان تبدیل شد. F1 یکی از نمادین‌ترین خودروهای کل تاریخ محسوب می‌شود و الهام‌بخش توسعهٔ چندین سوپرکار جذاب بوده است.

مرسدس بنز CLK GTR

مسابقات استقامتی BPR گلوبال GT که در سال ۱۹۹۴ یعنی دو سال بعد از پایان مسابقات قهرمانی اسپرت‌کار جهان آغاز شد، در سال ۱۹۹۶ تحت سلطهٔ مک‌لارن F1 GTR قرار گرفت. در سال ۱۹۹۷ اما که فیا این رقابت‌ها را تحت کنترل گرفت و به مسابقات قهرمانی فیا GT تغییر نام داد، خودروسازان جدیدی برای حضور در این مسابقات و پایان دادن به سلطهٔ مک‌لارن ابراز تمایل کردند. یکی از این شرکت‌ها، مرسدس بنز بود. این شرکت توسعهٔ خودروی مسابقه‌ای جدیدی در کلاس GT1 را آغاز کرد که عملکردی بهتر از F1 داشته باشد. بدین منظور، تیم توسعه یک F1 GTR خریدند و از آن برای آزمایش موتور V12 و پانل‌های بدنه استفاده کردند. هرچند این خودرو که CLK GTR نام گرفت از شاسی، پیشرانه و بدنهٔ اختصاصی استفاده می‌کرد ولی بخش عمده‌ای از خودروی مسابقه‌ای جدید مرسدس با الهام از F1 توسعه داده شد. CLK GTR همچنین توانست به سلطهٔ F1 در پیست‌ها پایان دهد زیرا اولین قهرمانی مسابقات فیا GT را از آن خود کرد و فصل بعد نیز با مدل جدید CLK LM از قهرمانی خود دفاع کرد.

سالین S7

سالین که در سال ۱۹۸۳ توسط «استیو سالین» تأسیس شد، به خاطر تیونینگ و تقویت موستانگ‌های فاکس بادی شهرت یافت. سالین همچنین با نسخه‌های مسابقه‌ای موستانگ راهی پیست‌ها شد و در اواخر دههٔ ۹۰ و اوایل دههٔ ۸۰ در مسابقات استقامتی باشگاه خودروهای اسپرت آمریکا چندین قهرمانی کسب کرد. در نیمهٔ دوم دههٔ ۹۰ اما سالین تصمیم گرفت سوپراسپرت اختصاصی خودش را از ابتدا تولید کند و الهام‌بخش این پروژه، مک‌لارن F1 بود. این سوپرکار که S7 نام داشت، در آگوست ۲۰۰۰ در مسابقهٔ مونتری معرفی شد. S7 هرچند در برخی عناصر ظاهری به‌وضوح از F1 الهام گرفته بود ولی زیر این پوسته، خودرویی کاملاً متفاوت پنهان شده بود. قلب تپندهٔ این ماشین یک نیروگاه ۷ لیتری V8 تمام آلومینیومی بود که بر اساس موتور ویندزور فورد ساخته شد. این موتور ابتدا تنفس طبیعی بود و ۵۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد ولی در سال ۲۰۰۵ نسخهٔ توئین توربو با ۷۵۰ اسب بخار قدرت معرفی شد. سالین S7 هم مثل مک‌لارن F1 در پیست‌ها موفق عمل کرد به‌گونه‌ای که مجموعاً ۱۰ قهرمانی GT در سراسر جهان کسب کرد و در سال ۲۰۱۰ هم کلاس GT1 لمان برنده شد.

موسلر MT900

سالین S7 تنها سوپراسپرت آمریکایی نبود که با الهام از مک‌لارن F1 افسانه‌ای ساخته شد و MT900 هم همین شرایط را داشت. این خودرو با کمک طراح سابق شورلت توسط شرکت موسلر اوتوموتیو ساخته شد که در سال ۲۰۱۳ تعطیل شد. MT900 با هدف ارائهٔ پرفورمنسی خیره‌کننده در پکیجی سبک‌وزن و آیرودینامیک بر پایهٔ یک شاسی پیشرفتهٔ فیبر کربنی ساخته شد. اولین پروتوتایپ جاده‌ای که در سال ۲۰۰۱ تکمیل شد، از پیشرانهٔ هشت سیلندر LS6 جنرال موتورز با ۳۵۰ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد. هرچند وزن خودرو از هدف ۹۰۰ کیلوگرمی فراتر رفت ولی هنوز هم می‌توانست ظرف ۳.۵ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد. در سال ۲۰۰۳ نیز نسخهٔ ارتقاءیافتهٔ سوپرکار موسلر با نام MT900S معرفی شد که وزن را به ۹۹۸ کیلوگرم کاهش داد و پرفورمنس را با استفاده از موتور LS1 و بعداً LS7 بهبود بخشید. هرچند این خودرو هم در جاده و هم در پیست امیدهای زیادی داشت ولی به دلیل مشکلات مالی که منجر به تأخیر در توسعه شد، هرگز نتوانست پتانسیل نهایی خود را به نمایش بگذارد. بااین‌حال، حدود ۲۰ دستگاه نمونهٔ جاده‌ای و ۳۰ دستگاه مسابقه‌ای از MT900 ساخته شد.

مک‌لارن اسپیدتیل

پس از پایان تولید F1، سیزده سال طول کشید تا مک‌لارن دومین خودروی جاده‌ای خود را عرضه کند. MP4-12C هرچند خودروی جذابی بود ولی هرگز جانشین مستقیمی برای F1 محسوب نمی‌شد. سرانجام در سال ۲۰۱۳ اما مک‌لارن جانشین سوپرکار افسانه‌ای خود را با نام P1 معرفی کرد. البته این پرچم‌دار جدید بیشتر یک جانشین معنوی برای F1 محسوب می‌شد زیرا از هیچ لحاظی شباهتی به سلف خود نداشت. در اواخر سال ۲۰۱۸ اما مک‌لارن پرچم‌دار جدیدی بنام اسپیدتیل را معرفی کرد که جانشین نزدیک‌تری برای F1 محسوب می‌شد. در این خودرو مثل F1، از ترکیب صندلی‌های سه‌تایی با صندلی راننده در وسط استفاده شده بود و با دستیابی به سرعت ۴۰۳ کیلومتر بر ساعت دست یابد، توانست مثل سوپرکار دههٔ ۹۰ مک‌لارن، حداکثر سرعت چشمگیری را به نمایش بگذارد. در سینهٔ اسپیدتیل یک موتور V8 قرار گرفته بود که هرچند سیلندرهای کمتری نسبت به F1 داشت ولی به لطف دو توربوشارژر و سیستم هیبریدی، قدرت چشمگیر ۱۰۵۰ اسب بخاری تولید می‌کرد. از اسپیدتیل مثل F1 تعداد ۱۰۶ دستگاه ساخته شد.

گوردون موری T.50

گوردون موری که P1 و اسپیدتیل را جانشینان مناسبی برای F1 نمی‌دانست، تصمیم گرفت خودش اقدام به ساخت جانشینی واقعی برای خودرویی کند که در دههٔ ۹۰ طراحی کرده بود. پس از تأسیس شرکت گوردون موری اوتوموتیو یا GMA در سال ۲۰۱۷، این طراح مشهور در نمایشگاه خودروی ژنو ۲۰۱۸ رسماً خبر از توسعهٔ سوپرکاری برای جانشینی F1 داد که سه سال بعد معرفی شد. این شاهکار جدید موری که T.50 نام داشت، ویژگی‌هایی مثل صندلی رانندهٔ مرکزی با دو صندلی سرنشین در طرفین را از F1 الهام گرفته بود. علاوه بر این، سوپرکار گوردون موتور مثل سلف خود به یک پیشرانهٔ V12 تنفس طبیعی مجهز شد ولی این موتور بجای ب‌ام‌و، ساخت کاسورث بود. این موتور با تنها ۳.۹ لیتر حجم، در نسخهٔ استاندارد ۶۶۳ اسب بخار قدرت تولید می‌کند درحالی‌که این رقم در نسخهٔ ویژهٔ نیکی لائودا به ۷۷۲ اسب بخار افزایش یافته است.