ثبت رکورد سرعت توسط مرسدس بنز در هشتاد سال پیش

مرسدس بنز در دههٔ ۳۰ میلادی به دنبال ثبت رکورد سرعت بود و در این زمینه تلاش‌های زیادی انجام داد که این تلاش‌ها نهایتاً به شکستن رکورد سرعت با مدل W125 انجامید. این خودرو که به یک پیشرانهٔ دوازده سیلندر غول‌پیکر مجهز شده بود، در تاریخ ۲۸ ژانویهٔ ۱۹۳۸ با رانندگی رانندهٔ مسابقه «Rudolf Caracciola» در یک جادهٔ عمومی به سرعت ۴۳۲ کیلومتر در ساعت دست پیدا کرد. این رکوردزنی در اتوبان بین فرانکفورت و درمشتات انجام گرفت و W125 بیش از یک کیلومتر با سرعت ۴۳۲ کیلومتر در ساعت حرکت نمود. بدین ترتیب مرسدس بنز رکورد سرعت در جادهٔ عمومی را بنام خود ثبت کرد.

حال نزدیک به ۸۰ سال بعد از این موفقیت چشمگیر مرسدس بنز، چندی پیش کوئنیگ‌زگ با مدل آگرا RS خود توانست با دست‌یابی به سرعت ۴۴۵ کیلومتر در ساعت، رکورد سرعت جدیدی را ثبت کرده و رسماً سریع‌ترین خودروی دنیا لقب گیرد. این در حالی است که رکورد کوئنیگ‌زگ تنها چند کیلومتر در ساعت بیشتر از رکوردی است که مرسدس بنز ۸۰ سال پیش به ثبت رساند که این نشان از نبوغ خارق‌العادهٔ سازندهٔ آلمانی در طراحی و ساخت W125 دارد. برای اینکه این ماشین بتواند رکورد سرعت را بشکند، در ابتدا لازم بود که تا حد امکان آئرودینامیک باشد. بدین منظور، اندازه‌گیری‌هایی که چهار دهه بعد از این خودرو در تونل باد گرفته شد نشان داد که ضریب آئرودینامیک آن تنها ۰.۱۷ است. برای مقایسه، آئرودینامیک‌ترین خودروی تولیدی دنیا، یعنی فولکس‌واگن XL1 ضریب آئرودینامیکی برابر با ۰.۱۸ دارد.

پس از آئرودینامیک نوبت به قوای محرکه می‌رسید یعنی جایی که W125 به یک پیشرانهٔ ۵.۶ لیتری V12 مجهز شده بود. این موتور ۷۶۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که برای سال ۱۹۳۸ رقم خارق‌العاده‌ای است. این موتور به لطف تجهیز به کاربراتورهای اضافی، ۲۹ اسب بخار قدرت بیشتری نسبت به نسخهٔ اصلی تولید می‌کرد که هشت هفته قبل برای رکوردزنی تلاش کرده بود. همچنین مهندسان بر روی بهبود قابلیت اطمینان و همین‌طور بهینه‌سازی مخلوط شدن سوخت و هوا در هریک از دوازده سیلندر این موتور کار کرده بودند. مرسدس بنز برای خنک کردن این موتور نیز ایدهٔ بسیار خلاقانه‌ای را بکار برده بود که آن استفاده از سیستم سفارشی یخ‌خنک بود. بدین منظور رادیاتور درون ظرفی پُر از ۵ کیلوگرم یخ و ۴۸ لیتر آب قرار گرفته بود. علاوه بر این، بدنهٔ W125 نیز به‌طور کامل از نو طراحی شد تا آئرودینامیک آن بهبود پیدا کند. در طراحی بدنهٔ این خودرو همچنین از تخصص سازندگان هواپیما نیز استفاده شده بود.

اما حتی ثبت رکورد سرعت ۴۳۲ کیلومتر در ساعت هم برای مرسدس بنز کافی نبود چراکه این شرکت یک سال بعد یعنی در سال ۱۹۳۹ ساخت خودروی جدیدی بنام T80 را آغاز کرد تا رکورد سرعت خود را بازهم ارتقاء دهد. این خودروی شش چرخ بسیار بزرگی بود که توسط فردیناند پورشه طراحی شده بود. برای قوای محرکهٔ T80 نیز پیشرانهٔ عظیم ۴۴ لیتری V12 ساخت دایملر بنز در نظر گرفته شده بود. این موتور از پیشرانهٔ مشهور هواپیمایی DB-601 مشتق شده بود که در جنگندهٔ مسراشمیت BF109 مورداستفاده قرار می‌گرفت و حجیم‌ترین پیشرانهٔ دوازده سیلندر هواپیمایی ساخت آلمان در طول جنگ جهانی دوم محسوب می‌شد. این موتور به‌گونه‌ای تنظیم شده بود که ۳۰۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که تقریباً دو برابر نیروی تولیدی پیشرانهٔ DB-601 در هواپیمای مسراشمیت BF109 بود.

همان‌طور که گفته شد، T80 خودروی بسیار بزرگی بود به‌نحوی‌که طول آن به بیش از ۸ متر می‌رسد و در حدود ۳ تن وزن داشت. این هیولا دارای سه محور بود که نیروی پیشرانه به دو عدد از آن‌ها منتقل می‌شد. همانند W125، روی آئرودینامیک T80 هم بسیار کار شده بود به‌گونه‌ای که ضریب آئرودینامیک آن به ۰.۱۸ رسیده بود. T80 کاپوت نسبتاً کوتاهی داشت و کابین آن توسط پورشه به‌صورت کاملاً بسته طراحی شده بود. در سال ۱۹۳۹ نهایتاً پس از صرف هزینه‌ای هنگفت، T80 کامل شد و دستیابی به سرعت خارق‌العادهٔ ۷۵۰ کیلومتر در ساعت برای آن برنامه‌ریزی شده بود؛ اما متأسفانه به دلیل آغاز جنگ جهانی دوم، عملیات رکوردشکنی با T80 هیچ‌گاه انجام نگرفت. البته این خودرو از جنگ جهانی دوم جان سالم به در بُرد و پس از پایان جنگ به موزهٔ مرسدس بنز در اشتوتگارت منتقل شد.