نبرد روبازها! مرسدس AMG GT R، مک‌لارن 720S و پورشه 911 توربو S

سه خودروی رنگارنگ و جذابی که برای این رقابت گرد هم جمع شده‌اند، هرکدام نسخهٔ روباز از خودروی پرفورمنس نزدیک به اوج سازندگان خود هستند. می‌گوییم نزدیک چون مک‌لارن مدل 765LT را دارد، مرسدس مدل AMG GT سری سیاه را ارائه کرده و پورشه هم به‌زودی ۹۱۱ GT2 RS جدید را معرفی خواهد کرد؛ اما سؤال اصلی این است که چرا یک خودروساز یک سوپراسپرت عالی را می‌گیرد و با حذف سقف که باعث کاهش استحکام و افزایش وزن می‌شود، آن‌را تضعیف می‌کند؟ این سؤال را پیش از سپری کردن چند روز با این سه سوپرکار درخشان در جاده‌های کالیفرنیای جنوبی مطرح کردیم و پس از این سفر سؤال دیگری جای آن‌را گرفت: چراکه نه؟

پیش از آغاز رقابت باید به چند نکته اشاره کنیم. اول اینکه باید در اینجا مک‌لارن 600LT اسپایدر را بجای 720S اسپایدر می‌داشتیم زیرا این سوپرکار با قیمت پایهٔ ۲۵۹ هزار دلاری، بسیار ارزان‌تر از 720S است اما 600LT اسپایدر در دسترس نبود. همچنین AMG GT R رودستر هم کمی قدیمی شده است زیرا این نسخه برای اولین بار در اواسط سال ۲۰۱۶ معرفی شد و پیشینهٔ پلت‌فرم آن‌هم به سال ۲۰۱۴ بازمی‌گردد. این در حالی است که پلت‌فرم AMG GT درواقع نسخهٔ اصلاح‌شده‌ای از همان پلت‌فرم SLS AMG بوده که به سال ۲۰۰۹ بازمی‌گردد. این پلت‌فرم اساساً همان ساختار قدیمی را دارد و فقط ۵۰ میلی‌متر از فاصلهٔ محوری آن کم شده است. این موضوع را مطرح کردیم چون پورشه ۹۹۲ توربو S خودروی کاملاً جدیدی است و میدانیم که مرسدس هم در آینده‌ای نه‌چندان دور یک AMG GT کاملاً جدید را معرفی خواهد کرد.

جالب اینجا است که این سه رودستر از الگوی یکسانی پیروی نمی‌کنند زیرا AMG موتور جلو، مک‌لارن موتور وسط و پورشه موتور عقب است. GT R از نسخه‌ای مسابقه‌ای و اصلاح‌شده از پیشرانهٔ ۴ لیتری V8 توئین توربوی آشنای AMG با نام M178 استفاده می‌کند. این موتور را می‌توان نسخهٔ کارتل خشک از پیشرانهٔ پرکاربرد M177 دانست که در همهٔ محصولات هشت سیلندر AMG استفاده می‌شود. ۵۸۵ اسب بخار قدرت و ۷۰۰ نیوتن متر گشتاور این موتور از طریق یک میل‌گاردان فیبر کربنی و یک گیربکس هفت سرعتهٔ دوکلاچهٔ ترنس‌اکسل به چرخ‌های عقب می‌رسد.

720S هم از یک موتور ۴ لیتری V8 توئین توربوی کارتل خشک استفاده می‌کند که ۷۲۰ اسب بخار قدرت و ۷۷۰ نیوتن متر گشتاور دارد؛ اما دراین‌بین، تفاوت بزرگ این است که موتور مک‌لارن از میل‌لنگ تخت استفاده می‌کند. موتورهای هشت سیلندر میل‌لنگ تخت سریع‌تر دور می‌گیرند، معمولاً سبک‌تر هستند و توربوشارژ کردن آن‌ها کمی آسان‌تر است. بااین‌حال، این موتورها ارتعاش بیشتری دارند و فاقد تعادل ذاتی موتورهای میل‌لنگ صلیبی هستند. به همین دلیل، موتورهای میل‌لنگ تخت برای خودروهای مسابقه‌ای عالی هستند اما در جاهای دیگر مشکل‌ساز می‌شوند. درهرحال، مک‌لارن هم مثل AMG از گیربکس هفت سرعتهٔ دوکلاچه استفاده می‌کند.

توربو S اما با پیشرانهٔ ۳.۸ لیتری شش سیلندر تختی که در عقب نصب شده و ۶۵۰ اسب بخار قدرت و ۸۰۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند، با دو خودروی دیگر کاملاً متفاوت است. همچنین هرچند این خودرو هم از گیربکس دوکلاچه استفاده می‌کند اما این گیربکس برخلاف دو رقیب دیگر، بجای هفت دنده، هشت دنده دارد. همچنین درحالی‌که دو سوپراسپرت دیگر این رقابت محرک عقب هستند، پورشه به هر چهارچرخ نیرو می‌دهد. AMG و ۹۱۱ از سیستم فرمان گیری چرخ‌های عقب برخوردار هستند و هر سه خودرو به ترمزهای کربن سرامیکی مجهزند اما فقط پورشه چهار صندلی دارد حتی اگر دوتا از آن‌ها اصلاً کاربردی نباشند.

در بخش پرفورمنس، هر سه خودرو دیوانه‌وار سریع هستند. مک‌لارن ظرف تنها ۲.۶ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسد و ۴۰۰ متر را در ۱۰.۱ ثانیه طی می‌کنند. سوپرکار بریتانیایی این اعداد خیره‌کننده را با انتقال قدرت محرک عقب انجام می‌دهد درحالی‌که پورشه به لطف سامانهٔ چهارچرخ محرک، برای رسیدن به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت به فقط ۲.۴ ثانیه زمان نیاز دارد. مرسدس هم پس از ۳.۵ ثانیه به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسد و ۴۰۰ متر را در ۱۱.۳ ثانیه طی می‌کند. اگر AMG GT R در برابر هر رقیب دیگری قرار می‌گرفت، این اعداد فوق‌العاده به نظر می‌رسیدند اما مک‌لارن و پورشه دوتا از سریع‌ترین خودروهایی هستند که تاکنون آزمایش کرده‌ایم.

دراین‌بین به یک نکته باید توجه داشت و آن اینکه خودروهای روباز معمولاً از همتایان کوپهٔ خود سنگین‌تر هستند زیرا با حذف سقف، استحکام ساختار خودرو کاهش پیدا می‌کند و این باید با تقویت شاسی جبران شود. همچنین حتی در خودروهای شاسی کربنی بسیار مستحکمی مثل مک‌لارن 720S نیز قطعات سقف جمع شونده به وزن خودرو اضافه می‌کنند.

خب حالا بهتر است نگاهی به طراحی و ظاهر این سه سوپراسپرت روباز داشته باشیم. بیش از چهار سال از زمان معرفی 720S می‌گذرد و طراحی این ماشین هنوز هم زیبا و جذاب به نظر می‌رسد. این خودرو از زمان معرفی لامبورگینی اوراکان در سال ۲۰۱۴، بهترین طراحی را در بین سوپرکارهای موتور وسط دارد. همچنین رئیس طراحی مک‌لارن «رابرت مِل‌ویل» و تیمش تقریباً کار غیرممکنی را انجام داده‌اند زیرا 720S اسپایدر حتی از نسخهٔ کوپه هم بهتر به نظر می‌رسد که این اتفاق معمولاً خیلی کم رخ می‌دهد. AMG GT R در نسخهٔ رودستر بخشی از زیبایی خود را از دست داده است اما بااین‌حال، نسخهٔ روباز در برخی از زوایا خصوصاً با این رنگ زرد ۹,۹۰۰ دلاری، شگفت‌انگیز به نظر می‌رسد. ۹۱۱ توربو S هم در نسخهٔ کانورتیبل قطعاً زشت‌تر به نظر می‌رسد و در زمان بسته بودن سقف خصوصاً با این رنگ نارنجی، اوضاع بدتر هم می‌شود؛ اما راه‌حل این مشکل چیست؟ پورشه باید توربو S تارگا بسازد!

در داخل، کابین مک‌لارن می‌توانست بهتر باشد زیرا هرچند داخل 720S خیلی دوست‌داشتنی به نظر می‌رسد اما در کابین این سوپرکار بریتانیایی یک حس دست‌ساز بودن وجود دارد که در آلمانی‌ها احساس نمی‌شود. در همین حال، داخل پورشه هم خیلی ساده و معمولی به نظر می‌رسد و هرچند آن‌همه چرم طوسی‌رنگ فضا را کمی جذاب‌تر کرده اما این سادگی هنوز هم به چشم می‌آید. در اینجا اما مطمئناً مرسدس بهترین خودروی جمع محسوب می‌شود زیرا داخل آن واقعاً طراحی زیبایی دارد. بااین‌حال، صندلی‌های AMG که باریک بوده و ابر نازکی دارند، ناراحت‌ترین صندلی‌های این جمع محسوب می‌شوند. البته این مشکل متداولی در خودروهای موتور جلو است که گیربکس یا تونل گاردان، کابین را به دو قسمت تقسیم می‌کند. در مقابل، پورشه بهترین صندلی‌های این آزمون را دارد.

در هنگام رانندگی، GT R بهترین صدا را در این جمع دارد زیرا مثل همیشه، موتور پورشه صدای سشوار می‌دهد هرچند که سیستم اگزوز اسپرت آن می‌تواند صدا را از دو سشوار به چهار سشوار افزایش دهد! البته حتی با بسته بودن سوپاپ‌های اگزوز هم صدای توربو S در این نسل بیشتر از صدای چرخ‌خیاطی عصبانی است که در گذشته از موتور آن به گوش می‌رسید. صدای AMG حتی از مک‌لارن هم جذاب‌تر است زیرا توربوشارژرهای موتور 720S حتی با وجود میل‌لنگ تخت هم صدا را خفه می‌کنند؛ بنابراین همان‌طور که سال‌ها است می‌گوییم، به نظر می‌رسد فقط AMG می‌تواند پیشرانه‌های توربوشارژ را خوش‌صدا بسازد. همچنین با پایین دادن سقف، غرش موتور و صدای اگزوز AMG بسیار بهتر به گوش می‌رسد و این یکی از دلایلی است که باعث می‌شود بجای یک سوپراسپرت کوپه، نسخهٔ روباز آن‌را بخریم.

۹۹۲ توربو S تجربهٔ کاملاً جدیدی را ارائه می‌کند. این ۹۱۱ توربویی نیست که ما به یاد داریم زیرا این ماشین قبلاً یک گرند تورر بود اما حالا خوی اسپرتی بیشتری پیدا کرده است. شاید بخشی از این موضوع به خاطر سیستم تعلیق اسپرت آن باشد که توسط بخش مسابقه‌ای پورشه در وایساخ توسعه یافته است. توربو S بیش از هر چیز یک هیولا برای رانندگی است زیرا مثل یک جانور وحشی همیشه آمادهٔ حمله است. ۶۵۰ اسب بخار قدرت و ۸۰۰ نیوتن متر گشتاور در کنار کشش ناشی از سامانهٔ چهارچرخ محرک است که این پورشه را به چنین هیولایی تبدیل کرده است.

هرچند مک‌لارن در خط مستقیم به‌طور تکان‌دهنده‌ای سریع است اما پورشه در همه‌جا به‌طور شگفت‌انگیزی سریع خواهد بود خصوصاً در هنگام بلعیدن پیچ‌ها. به همین دلیل، در حرکت از نقطهٔ A به نقطهٔ B در یک جادهٔ پرپیچ‌وخم، به نظر می‌رسد ۹۱۱ سریع‌تر از 720S باشد. در GT R سیستم تعلیق عقب خیلی سفت است. کمک‌فنرهای این خودرو مثل شورلت کامارو ZL1 1LE از نوع سوپاپ قرقره‌ای هستند که این کمک‌فنرها روی آسفالت‌های صاف مسابقه‌ای معجزه می‌کنند اما روی جاده‌های معمولی مثل یک چکش به کمر سرنشینان می‌کوبند. به همین دلیل، هم GT R و هم ZL1 1LE سواری فجیعی دارند.

در نسخهٔ روباز GT R اما شرایط بهتر شده که نمی‌دانیم این به خاطر وزن بیشتر نسخهٔ رودستر روی محور عقب است یا AMG واقعاً کمک‌فنرها را باز تنظیم کرده است. به هر دلیلی که باشد، سواری GT R رودستر بسیار بهتر از همتای کوپه است. بااین‌حال، هندلینگ GT R کمترین اعتمادبه‌نفس را در بین این سه خودرو دارد و فرمان آن خیلی سریع است. به همین دلیل در ابتدا باید به خودرو اعتماد کنید تا بتوانید بهترین پرفورمنس را از آن بگیرید. البته این را نمی‌توان یک نقطه‌ضعف دانست. این فقط یک احساس عجیب است و وقتی قلق آن‌را یاد بگیرید، قطعاً هندلینگی به خوبی دو رقیب دیگر را ارائه خواهد کرد.

مک‌لارن هم مشکلاتی دارد که در هنگام ترمز گیری خود را نشان می‌دهد. نه مشکل هرگز از ترمزها نیست بلکه این لاستیک‌های جلو هستند که به نظر می‌رسد سطح تماس کافی با مسیر برای بهره بردن از قدرت توقف ترمزها ندارند. به همین دلیل، جلوی خودرو آشفته عمل می‌کند. لاستیک‌های جلوی این خودرو ۲۴۵ هستند که نسبتاً باریک به نظر می‌رسند. ما هنوز منتظریم تا مک‌لارن لاستیک‌های مناسبی را برای سوپراسپرت خود ارائه کند. البته 765LT به لاستیک‌های مسابقه‌ای مجهز شده اما برای 720S هم باید حداقل لاستیک‌های پیرلی P Zero تروفئو R به‌صورت سفارشی ارائه شوند. غیر از این مشکل، مک‌لارن تقریباً بی‌نقص احساس می‌شود زیرا فرمان آن وزن خیلی خوبی داشته و برای واکنش نشان دادن به چرخش‌های زیادی نیاز ندارد. همچنین چسبندگی خودرو هم خوب است هرچند که این چسبندگی بیشتر از طریق لاستیک‌های عقب حاصل می‌شود.

مثل مک‌لارن، پورشه هم به‌صورت استاندارد روی لاستیک‌های پیرلی P Zero قرار می‌گیرد (لاستیک‌های GT R میشلن اسپرت کاپ ۲ هستند) اما این لاستیک‌ها هیچ گلایه‌ای را به دنبال ندارند. این خودرو برخلاف مک‌لارن که راننده را به وحشت می‌اندازد، بسیار پایدار بوده و به‌راحتی قابل‌کنترل است. به همین دلیل، توربو S هنگام حرکت با همان سرعت 720S حدود سه برابر اعتمادبه‌نفس بیشتری القا می‌کند. در مک‌لارن چندین کیلومتر طول می‌کشد تا با خودرو آشنا شوید و بتوانید از پتانسیل واقعی آن استفاده کنید اما در پورشه این‌طور نیست. به AMG GT هم بیشتر به خاطر فرمان آن نمی‌توان مثل توربو S اعتماد کرد.

بنابراین، آیا این رقابت هم یک پیروزی دیگر برای پورشه به دنبال داشت؟ بله همین‌طور است. در ابتدا، با وجود 720S که یکی از وحشی‌ترین سوپراسپرت‌های تاریخ است و AMG GT R که به همان میزان عضلانی و چشمگیر است، به نظر نمی‌رسید پورشه بتواند حرف خیلی زیادی برای گفتن داشته باشد تا جایی که فکر می‌کردیم این آخرین انتخاب ما باشد اما هیچ‌وقت نباید پورشه را دست‌کم گرفت.

مقام اول: پورشه ۹۱۱ توربو S کابریولت

یک پیروزی دیگر برای پورشه‌ای که از همیشه بی‌رحم‌تر شده است. توربو S جدید از جایی شروع می‌شود که GT2 RS قبلی متوقف شد.

مقام دوم: مک‌لارن 720S اسپایدر

این یک موشک کروز با چهارچرخ است اما خریداران 720S بدون شک داشتن یک توربو S برای رانندگی‌های روزانه را هوس خواهند کرد.

مقام سوم: مرسدس AMG GT R رودستر

این AMG قدرت پایین اما جذابیت بالایی دارد و به‌احتمال‌زیاد، تمام کانورتیبل‌های روی زمین به‌جز دو رقیب فوق را شکست خواهد داد.

مقایسه مشخصات فنی