داستان مرسدس A38 AMG دو موتوره؛ شاهکار مهندسی که ناکام ماند

AMG در اواخر دههٔ ۹۰، برای ساخت نسخهٔ اسپرتی از نسل اول A کلاس، ایدهٔ عجیبی را به کار گرفت و یک پیشرانهٔ دوم را در عقب نصب کرد.

اولین بار در سال ۲۰۱۳ و نسل W176 مرسدس بنز A کلاس بود که نسخهٔ اسپرت AMG را با نام A45 دیدیم اما اولین A کلاس AMG سال‌ها قبل از این ساخته شد. مهندسان AMG در سال ۱۹۹۸ اولین نسخهٔ اسپرت را بر اساس نسل اول A کلاس توسعه دادند اما از این خودرو تنها چهار نمونه ساخته شد و امروز شاید خیلی‌ها از وجود آن خبر نداشته باشند. این هاچ‌بک اسپرت که A38 AMG نام گرفت، بر پایهٔ ایدهٔ دیوانه‌واری ساخته شد که در ادامه داستان آن را مرور خواهیم کرد.

همچنین بخوانید: سیتروئن 2CV صحرا، ژیان چهارچرخ محرک با دو پیشرانه در جلو و عقب!

مرسدس بنز A کلاس زمانی که در اواخر دههٔ ۹۰ به بازار آمد، اصلاً شروع خوبی نداشت و عملکرد فاجعه‌بار آن در آزمایش گوزن بشدت به اعتبار مرسدس در آن زمان لطمه زد. این ماشین همچنین پرفورمنس بسیار ضعیفی هم داشت زیرا در ابتدای عرضه در سال ۱۹۹۷، قوی‌ترین نسخهٔ آن A160 با تنها ۱۰۲ اسب بخار قدرت بود. به همین دلیل، AMG در سال ۱۹۹۸ پروژهٔ ساخت یک A کلاس بسیار ویژه را آغاز کرد که A38 نام گرفت. این پروژه که با نام A190 Twin هم شناخته می‌شود، یکی از احمقانه‌ترین پروژه‌هایی است که AMG تاکنون انجام داده است.

این خودرو بر اساس A190 معمولی ساخته شد که از یک پیشرانهٔ ۱.۹ لیتری چهار سیلندر با ۱۲۵ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد اما مردان AMG در اقدامی عجیب، یک پیشرانهٔ دوم را هم در عقب نصب کردند. درحالی‌که پیشرانهٔ استاندارد مثل همیشه به چرخ‌های جلو نیرو می‌داد، موتور چهار سیلندر ۱.۹ لیتری دوم در عقب با فشردن یک دکمه روشن می‌شد. درنتیجه، قوای محرکه‌ای ۳.۸ لیتری با مجموع خروجی ۲۵۰ اسب بخار قدرت و ۳۶۰ نیوتن متر گشتاور شکل می‌گرفت. انتقال نیرو از طریق یک گیربکس پنج سرعتهٔ دستی صورت می‌گرفت که دو پیشرانه را توسط یک کلاچ اتوماتیک هماهنگ می‌کرد.

به لطف دو موتور و سامانهٔ چهارچرخ محرک، مرسدس A38 ظرف ۵.۷ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید و می‌توانست به حداکثر سرعت ۲۳۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. این خودرو می‌توانست به‌راحتی فقط با یک پیشرانه هم کار کند و به همین دلیل مصرف سوخت آن بین ۸.۵ تا ۱۲.۶ لیتر در هر صد کیلومتر اعلام شده بود. ایدهٔ شکل‌گیری A38 علاوه بر ساخت یک A کلاس بسیار سریع، نشان دادن پتانسیل بالای نسل اول A کلاس بود. به لطف ساختار شاسی با کف ساندویچی، پیشرانهٔ دوم را می‌شد به‌راحتی و بدون قربانی کردن فضای صندوق در عقب نصب کرد.

علاوه بر این، نصب پیشرانهٔ دوم در عقب توزیع وزن را هم بهبود بخشید. البته A38 از A190 استاندارد حدود ۲۵۰ کیلوگرم وزن بیشتری داشت که از این مقدار، ۱۵۰ کیلوگرم فقط به خاطر پیشرانه بود و ۱۰۰ کیلوگرم دیگر از تجهیزات بیشتر و اصلاحات شاسی ناشی می‌شد. A38 همچنین به سیستم ترمز بزرگ مرسدس E55 AMG مجهز شد و ارتفاع آن یک سانتی‌متر کاهش پیدا کرد. این A کلاس دو موتوره در بیرون هم با سپر جلوی اختصاصی با ورودی‌های هوای بزرگ و سپر جدید عقب با دو سر اگزوز از نسخه‌های معمولی متمایز شد. علاوه بر این، دهانهٔ گلگیرها در هر طرف ۱۰ میلی‌متر عریض‌تر شد تا فضای کافی برای رینگ‌های ۱۸ اینچی را فراهم کند.

داخل A38 نیز با چرم قرمزرنگ، کمربندهای ایمنی قرمزرنگ، غربیلک فرمان جیر و روکش چرمی داشبورد، اصلاحاتی را تجربه کرد. این خودرو حتی برای رانندگی در اختیار رانندگان فرمول یک آن زمان یعنی «میکا هکینن» و «دیوید کولتارد» قرار داده شد. بااین‌حال، متأسفانه A38 AMG به دلیل ساختار پیچیده، در حد یک پروژهٔ مطالعاتی نزدیک به تولید باقی ماند و فقط چهار نمونه از آن ساخته شد؛ بنابراین، در نمونه‌های تولیدی، خریداران مجبور شدند به A210 اوولوشن که بین سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۴ با ۱۴۰ اسب بخار قدرت عرضه شد بسنده کنند.