هواپیمای هواپیمابر آمریکایی! غولی که می‌توانست جهان را شگفت‌زده کند

این ناو هوایی می‌توانست یک میلیون کیلوگرم بار، ۲۴ جت جنگنده، چندین موشک دوربرد و ۹۰۰ نیروی نظامی را جابه‌جا کند.

دهه ۶۰ میلادی که با نام عصر جت هم شناخته می‌شود، شاهد پیشرفت‌های بسیار گستردهای در زمینه‌ هوافضا بود. مهندسان کشورهای قدرتمند نه‌تنها هواپیماهای سریع‌تری می‌ساختند بلکه آن‌ها را بزرگ‌تر هم می‌کردند. یکی از این پرنده‌های غول‌آسا، لاکهید «C-5 گلکسی» بود. با این وجود بسیاری بر این باور بودند که توسعه پیشرانه‌ها، بهبود آیرودینامیکی و مواد اولیه بهتر می‌تواند زمینه را برای تولید نمونه‌های بزرگ‌تری هم ایجاد کند.

هدف اصلی تمام این توسعه‌ها هم رقابت شوروی و ایالات‌متحده بود. این دو کشور برای دسترسی، جاسوسی و بمب‌باران هر نقطه‌ای از زمین که رقابت در آن باشد آماده می‌شدند. شوروی که به‌لطف مرزهای بزرگ و قدرت سیاسی بالا، تاثیر زیادی بر کشورهای آسیا داشت، بر برتری جغرافیایی خود تکیه زده بود. در سوی دیگر، ایالات‌متحده هم تصمیم گرفت تا با همکاری کشورهای اطراف، آن را محاصره کند. غربی‌ها فناوری خود را توسعه دادند و برای پاسخ هوایی به‌موقع، ناوهای هواپیمابر را ساختند تا بتوانند در هر نقطه از زمین، یک پایگاه نظامی متحرک داشته‌ باشند.

با آغاز دهه ۶۰ میلادی و افزایش نفوذ شوروی، ایالات‌متحده از شرکت‌هایش مانند لاکهیدمارتین خواست تا فناوری را تا آن‌ها که ممکن است توسعه دهند. نتیجه این دستورات، توسعه پرندگان خشمگینی چون «F-104 استارفایتر»، «U-2 دراگون‌لیدی»، سریع‌ترین پرنده جهان، «SR-71 بلک‌برد» و… بود. در میان این پروژه‌های محرمانه، یک پروژه عظیم و غیرمعمول هم وجود داشت که از فاصله نوک‌بال ۳۴۰ متری سود می‌برد. این هواپیماهای غول‌پیکر می‌توانست نقش بمب‌افکن و یک ناو هواپیمابر هوایی را بازی کند اما بعدها کنارگذاشته شد و هیچ اثری از آن باقی نماند!

نام این هواپیمابر، CL-1201 بود؛ هواپیمایی با قدرت حمل ۱ میلیون کیلوگرم بار! مهندسان لاکهید برای توسعه این غول، سناریو نظامی را طراحی کرده بودند که درصورت اجرای برنامه شوروی برای تسلط بر دریای مدیترانه، راه ناوهای آبی آمریکا بسته می‌شد پس این کشور برای پاسخ‌گویی چندساعته به شرایط، به راه‌حلی نوین نیاز داشت. CL-1201 قابلیت ارسال ۲۴ جنگنده به‌همراه چندین موشک دوربر را به آمریکا می‌داد؛ این هواپیما، نقش فرماندهی واحدهای دیگر را برعهده می‌گرفت.

نوع دیگر این هواپیما که با کد LSA شناخته می‌شد هم با تکیه‌بر حمل ۴۰۰ نیروی مسلح، ۴۷۲ نیروی ویژه هواپیما و بیش‌از هزار تن تجهیزات نظامی برای ۳۰ روز نبرد، فرمانده را همراهی می‌کرد.

از آنجا که CL-1201 برای پرواز و فرود به مسیر پروازی بسیار بلند نیاز داشت، مهندسان بال‌ها و نوک آن را به جت‌های قدرتمندی مجهز کرده بودند که توان تولید ۳۷ هزار کیلوگرم نیروی پیشران را داشتند. چهار توربین جت بالای هواپیما هم قدرت پیشرانی معادل ۲۷۲ هزار کیلوگرم نیرو را برای CL-1201 فراهم می‌کردند تا این هیولای نظامی بتواند با سرعت جت‌های مدرن امروزی پرواز کند.

ناگفته نماند که این واحد می‌بایست برای پرواز مداوم تا ۳۰ روز آماده می‌شد؛ بنابراین مهندسان لاکهید تصمیم گرفتند تا در قلب هر فروند CL-1201 یک راکتور هسته‌ای ۱,۸۳۰ یا ۲,۳۹۰ مگاواتی را قرار دهند که مانند راکتورهای موجود در زیردریایی‌های هسته‌ای عمل می‌کرد و تنها پس از پرواز و در ارتفاع بالاتر از ۴.۸ کیلومتری از سطح دریا استفاده می‌شد.

درطول ماموریت، هواپیماهای نظامی حمل بار دیگری موسوم‌به «MIT» به واحد LSA می‌پیوندند و پس از انجام جابه‌جایی لازم با هواپیمای مادر، به کابل‌های مخصوصی به بال CL-1201 متصل می‌شوند و حالت آماده-به-خدمت باقی می‌مانند. نقل‌وانتقالات بارها از طریق درگاه روی بال CL-1201 انجام می‌شد. در شرایط جنگی، جنگنده‌های متصل به CL-1201 مرز هوایی را باز کرده و حریم هوایی را برای MITها و نیروهای حمل‌شده توسط هواپیمای مادر آماده می‌کردند. نهایتا نیروی هوایی به نیروهای زمینی ایالات‌متحده می‌پیوستند تا شرایط را برای ورود نیروهای دریایی باز آماده کنند و کنترل دریای مدیترانه را به دست بگیرند.

از آنجا که CL-1201 نهایتا در ارتفاع ۹.۱ کیلومتری از سطح دریا و با سرعت پرواز می‌کرد، هیچ دشمنی نمی‌توانست به‌صورت مخفیانه به آن نزدیک شود؛ اگر هم حمله مستقیم صورت می‌گرفت، نیروی دشمن با مجموعه‌ای از پدافندهای دوربرد و کوتاه‌برد و سلاح‌های لیزری مواجه می‌شد.

اما فارغ از اینکه چه بلایی سر این پروژه آمد (که خود یک سوال بزرگ به شمار می‌رود)، سوالات مهندسی و فلسفی زیادی CL-1201 را همراهی می‌کردند؛ مثلا اینکه فرایند اعزام جنگنده‌ها چه شکل انجام می‌شد؟ یا برگشت آن‌ها و مقابله‌شان با جریان باد دورانی جت‌های CL-1201 چطور مدیریت می‌شد؟ پاسخ این دسته از سوالات بدون گزارش‌های لاکهید ناممکن است.

CL-1201 تنها پروژه مخوف لاکهیدمارتین و شرکت‌های هوافضای آمریکایی نبود؛ بلکه تنها یکی از صدها پروژه‌ای محسوب می‌شد که برای پوشیدن جامه حقیقت مبارزه کرد و مسکوت ماند. نظر شما درباره لاکهید CL-1201 چیست؟