همراه با 10 نسل مینی، کوچکی که بزرگ شد!

مینی بدون دیدن هیچ عکسی، نامی است که به هر انگلیسی‌زبانی می‌گوید خودرویی کوچک است. اندازهٔ کوچک یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های خودروهای مینی است و دقیقاً به همین دلیل این نام برای این خودرو انتخاب شد که این را می‌توان یکی از بهترین تصمیمات قرن بیستم در زمینهٔ برندسازی دانست. مینی در دههٔ ۶۰ میلادی در خیابان‌ها و پیست‌های بریتانیا به یک نماد خودرویی تبدیل شد. حتی بعد از دوران اوج اولیه، این خودروی کوچک توانست صرفاً با تغییراتی جزئی تا سال ۲۰۰۰ روی خط تولید باقی بماند. بعد از این نیز ب‌ام‌و با تبدیل مینی به یک برند مستقل، آن‌را احیا کرد. حال در این مطلب قصد داریم تغییرات مینی طی ۶۰ سال گذشته را بررسی کنیم تا ببینیم این خودروی کوچک چگونه طی شش دهه تکامل پیدا کرد.

مینی Mark I

از ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۷

بحران سوئز (جنگ دوم اعراب و اسرائیل) در سال ۱۹۵۶ بریتانیا را مجبور به جیره‌بندی بنزین کرد. به همین دلیل بلافاصله خودروهای کوچک در این کشور به تجارتی بزرگ تبدیل شدند و BMC (شرکت بریتیش موتور) سریعاً توسعهٔ خودروی کوچکی را آغاز کرد و بدین ترتیب مینی متولد شد. برای کوچک نگه‌داشتن مینی، «الکساندر ایسیگونیس» در BMC، پیشرانه را ۹۰ درجه چرخاند و آن‌را به‌صورت عرضی زیر کاپوت مینی نصب کرد. انتقال قدرت به چرخ‌های جلو نیز موجب حذف میل‌گاردان شد که فضای بیشتری را در کابین فراهم می‌کرد. هرچند این اولین خودرویی نبود که از این طراحی استفاده می‌کرد اما موفقیت مینی این ترکیب را محبوب نمود و از این طریق به روشی رایج برای مهندسی خودروهای دیفرانسیل جلو تبدیل شد. اولین نسخهٔ مینی که در سال ۱۹۵۹ به بازار آمد، صرفاً با یک پیشرانهٔ ۸۴۸ سی‌سی ارائه می‌شد؛ اما یکی از مردان افسانه‌ای فرمول یک یعنی «جان کوپر» معتقد بود که این خودرو می‌تواند در پیست هم حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشد. به همین دلیل وی BMC را در سال ۱۹۶۱ متقاعد کرد که نسخه‌ای از این ماشین را با پیشرانهٔ ۹۹۸ سی‌سی و با نام مینی کوپر ارائه کند. سپس در سال ۱۹۶۳ مینی کوپر S هم با موتور ۱۰۷۱ سی‌سی به بازار آمد.

مینی Mark II

از ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۰

نسل اول مینی که تحت برندهای آستین و موریس به بازار عرضه شد، موفقیت بزرگی برای BMC به همراه داشت و سپس در سال ۱۹۶۷ مدل Mark II با به‌روزرسانی‌هایی به بازار آمد. در این نسخه، مینی در بیرون هنوز هم مشابه Mark I به نظر می‌رسید اما بااین‌حال طراحان تغییراتی را در جلوپنجره ایجاد کردند، شیشهٔ عقب بزرگ‌تر شد و چراغ‌های عقب هم نسبت به نمونه‌های بیضی‌شکل قبلی، زاویه‌دارتر شدند. در این نسل پیشرانهٔ پایهٔ مینی همچنان همان نمونهٔ ۸۴۸ سی‌سی بود اما حالا موتور بزرگ‌تر ۹۹۸ هم برای آن قابل سفارش بود. همچنین نسخهٔ کوپر همچنان از همان موتور ۹۹۸ سی‌سی استفاده می‌کرد اما کوپر S به پیشرانهٔ ۱۲۷۵ سی‌سی مجهز شده بود. در این نسل علاوه بر نسخهٔ دودر نمادین، نسخه‌های استیشن، ون و پیکاپ مینی هم تولید شد و حتی یک نسخهٔ آفرود بنام مینی موک هم ارائه شد. همچنین نسخهٔ سدان دودر مینی هم با نام‌های Riley Elf و Wolseley Hornet ارائه شد که نمونه‌ای لوکس‌تر محسوب می‌شد.

مینی Mark III

از ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۶

مینی Mark III در سال ۱۹۷۰ به بازار آمد و در نام آن تغییر بزرگی ایجاد شد زیرا خودرو حالا صرفاً مینی نامیده می‌شد و دیگر هیچ اثری از نام‌های آستین یا موریس نبود. در ظاهر خودرو نیز لولای درها دیگر قابل‌مشاهده نبودند و پنجره‌های جانبی که قبلاً به‌صورت کشویی باز می‌شدند، حالا مثل خودروهای امروزی پایین می‌رفتند. همچنین پنجره‌های عقب هم کمی بزرگ‌تر شدند. در این نسل نسخه‌های کوپر و کوپر S کنار رفتند اما برای کسانی که خواهان پرفورمنس بودند نسخهٔ 1275GT ارائه شد.

مینی Mark IV

از ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۴

نسل چهارم که در سال ۱۹۷۶ به بازار آمد تا حد زیادی با نسل قبلی یکسان بود اما زیر پوست خودرو، ساب‌فریم روی پایه‌های لاستیکی قرار گرفته و مواد عایق صدا افزایش یافته بود. هردوی این اقدامات تلاشی برای ساکت‌تر کردن کابین بودند. همچنین به چراغ‌های عقب هم چراغ‌های دنده‌عقب اضافه شد.

مینی Mark V

از ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۰

در سال ۱۹۸۴ مینی در نسل پنجم خود به‌صورت استاندارد به رینگ‌های ۱۲ اینچی مجهز شد. این رینگ‌ها جایگزین نمونه‌های ۱۰ اینچی قبلی شدند که از زمان معرفی تا نسل پنجم زیر مینی قرار می‌گرفتند. البته رینگ‌های بزرگ‌تر به اضافه کردن بچه گلگیرهای پلاستیکی برای پوشاندن بخش اضافی تایر نیاز داشت. مینی در این نسل همچنین به دیسک‌های ۸.۴ اینچی در ترمزهای جلو مجهز شد.

مینی Mark VI

از ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۶

در نسل ششم سرانجام تمامی نسخه‌های مینی بجای کاربراتور به سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری مجهز شدند. در این نسل همچنین برای اولین بار نسخهٔ کانورتیبل مینی هم به‌صورت کارخانه‌ای ارائه شد. البته پیش‌ازاین شرکت‌های متفرقه اقدام به ساخت نسخه‌های روباز مینی کرده بودند.

مینی Mark VII

از ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۰

در سال ۱۹۹۶ مینی اولیه آخرین تکامل خود را تجربه کرد. این نسل بجای سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری تک نقطه‌ای قبل به سیستم چندنقطه‌ای مجهز شد و برای اولین بار ایربگ راننده هم در لیست تجهیزات آن قرار گرفت. تولید این سری مینی سرانجام در سال ۲۰۰۰ خاتمه یافت.

مینی R50

از ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۶

در سال ۱۹۹۴ ب‌ام‌و مالکیت گروه روور که در آن زمان مینی را در اختیار داشت را به دست آورد و اکثر برندهای این گروه مثل لندروور را در اختیار گرفت. سپس ب‌ام‌و در سال ۲۰۰۰ مینی کاملاً مدرن و جدیدی را معرفی کرد. نسخهٔ پایهٔ نسل جدید مینی در اروپا با یک پیشرانهٔ ۱.۴ لیتری چهار سیلندر ارائه شد و کوپر به یک موتور ۱.۶ لیتری مجهز شده بود درحالی‌که کوپر S از نسخهٔ سوپرشارژ همان موتور استفاده می‌کرد و از یک دریچهٔ روی کاپوت برخوردار بود. نسخهٔ کانورتیبل این نسل مینی هم در سال ۲۰۰۴ به نسخهٔ هاچ‌بک سه‌در اضافه شد.

مینی R56

از ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۳

در سال ۲۰۰۶ نسل دوم مینی ب‌ام‌و به بازار آمد. این نسل در ظاهر شبیه همان نسل قبلی مینی ب‌ام‌و بود اما بزرگ‌تر شده بود. در این نسل چراغ‌های جلو دیگر به‌صورت یکپارچه در کاپوت قرار نداشتند و داخل گلگیرها جای گرفته بودند. در این نسل همچنان پیشرانه‌های ۱.۴ لیتری و ۱.۶ لیتری ارائه می‌شد اما موتورهای بزرگ‌تری هم در لیست سفارشات قرار گرفت که بر اساس معماری جدید ناشی از همکاری ب‌ام‌و و پژو-سیتروئن ساخته شده بودند. همچنین کوپر S حالا بجای سوپرشارژر از توربوشارژر استفاده می‌کرد.

مینی F56

از ۲۰۱۳ تاکنون

نسل سوم مینی ب‌ام‌و که در سال ۲۰۱۳ رونمایی شد و با مدل ۲۰۱۴ به بازار آمد، حتی از نسل قبلی هم بزرگ‌تر شد. این نسل در زیر پوست بیشتر از قبل به ب‌ام‌و وابسته شده است زیرا مینی F56 بر اساس پلت‌فرم دیفرانسیل جلوی UKL ب‌ام‌و ساخته شده که در محصولات خود ب‌ام‌و مثل X1 و X2 هم بکار رفته است. این موضوع همچنین امکان اشتراک پیشرانه‌ها بین دو برند را هم فراهم کرده است.