شش نکته از مینی

«مینی» دارای شخصیتی است که بعد از شروع دوباره فعالیتش تحت مالکیت ب‌ام‌و در سال ۲۰۰۱ همچنان آن را حفظ کرده است. یکی از بزرگترین موفقیت‌های این برند، فرهنگ خاص جامعه علاقه‌مندان به مینی است؛ کسانی که همچنان در طی ۱۴ سال رشد و نمو این برند، با آن همراه بوده‌اند. آنچه در ادامه می‌خوانید، موضوعاتی است که کمتر کسی در مورد «مینی» از آنها آگاه است. در این رابطه با کریس پات‌گیتر و پت مک‌کنا، طراحان محصولات مینی در آمریکا همراه می‌شویم.

نسل کنونی F56 مینی، اولین بار به عنوان یک مدل جان کوپر طراحی شده است.

پات‌گیتر و مک‌کنا عنوان می‌کنند که عملکرد رانندگی و لذت در آن یکی از مهمترین موضوعات برای جلب‌نظر مشتریان در مینی است. البته هیچ‌گاه یک مینی را نمی‌بینیم که رکورد پیست را جابجا کنید یا نامی در مسابقات درگ داشته باشد، ولی در همین حال، لذت رانندگی به عنوان یکی از ویژگی‌های اصلی تعریف‌کننده محصولات این برند است. به همین دلیل است که نسل کنونی مینی از همان ابتدا به صورت یک مدل JCW یا john cooper works طراحی شده و در نسخه‌های با عملکرد بالای کوپر و کوپر S ارائه نشده است. پات‌گیتر در این باره می‌گوید:

هدف ما این بوده که از امکان ایجاد عملکرد و هیجان بیشتر که برای یک کوپر JCW مدّنظر داشته‌ایم، مطمئن شویم.

خبر خوب برای هواداران JCW این که برنامه‌هایی برای ارائه نسخه Works برای مدل‌های جدید مینی وجود دارد.

مینی‌های JCW در هنگام خرید معمولاً با پورشه مقایسه می‌شوند.

در نگاه اول، این که کسی به دینامیک اسپورت بی‌عیب‌و‌نقص پورشه علاقه داشته باشد و در همین حال، یک هاچ‌بک دیفرانسیل جلو را نیز مدّنظر قرار دهد، اندکی عجیب. ظاهراً این ارتباط عمیق‌تر از آن‌ چیزی است که به چشم می‌آید. پات‌گیتر در این زمینه اضافه می‌کند:

این تمایل به عملکرد خودرو در مشتری است. ولی در همین حال، وقتی یکی از این برندها را برای خرید انتخاب می‌کنید، به یک جامعه خاص وارد می‌شوید. وقتی بحث موتور اسپورت می‌شود و به خصوص خودروهایی که به جای اسب‌بخار، بیشتر بر کاراکتر تأکید دارند، پورشه نیز شرایطی مشابه مینی دارد.

«بگذار موتور به سختی کار کند»؛ چیزی که تقریباً اتفاق نیفتاده است.

در طول مراحل توسعه آخرین مینی، وقتی به حالت «اسپورت» سوئیچ می‌کنید، یک پیغام بر روی نمایشگر وسط ظاهر می‌شود که چندان هیجان‌انگیز نبود. این پیام، در واقع شرایط فنی را در هنگام فعال کردن حالت اسپورت توضیح می‌داد؛ واکنش سریع‌تر پدال گاز، نقطه‌های بالاتر دور موتور برای شیفت در مدل‌های اتوماتیک، فرمان سنگین‌تر و برای مدل‌های JCW که با دامپرهای انطباقی همراه هستند، سواری خشک‌تر. ولی طراحان محصول مینی به زودی دریافتند که این پیام به سرعت، تازگی خود را از دست داده است و آن را با پیام ساده “Let’s Motor Hard.” عوض کردند. همیشه یک جمله سه حرفی، بهتر از همه منظور را می‌رساند.

مالکان مینی علاقه زیادی دارند که خودشان کنترل دنده را در اختیار داشته باشند.

تمام محصولات مینی به صورت استاندارد همراه با گیربکس دستی ارائه می‌شوند و این خبر بسیار خوبی برای جمع بزرگی از مشتریان مینی است. بین ۱۵ تا ۲۰ درصد مدل‌های کوپر و کوپر S با گیربکس‌های دستی فروخته می‌شوند که این درصد برای ورژن‌های JCW به ۴۵ تا ۵۰ درصد افزایش پیدا می‌کند. این روزها تنها ۳ درصد خودروهای جدید با ۳ پدال عرضه می‌شوند و این مشتریان مینی هستند که هنوز هم گیربکس‌های دستی را در دنیای خودرو زنده نگه می‌دارند.

یک التزام کلی برای جدایی برند از ب‌ام‌و وجود دارد.

مینی از تکنولوژی‌های موتور و مهندسی شاسی ب‌ام‌و بهره‌مند می‌شود. در همین حال، این دو برند به دنبال فاصله از یکدیگر هستند. در واقع، ب‌ام‌و یک بار به مینی پیشنهاد کرده که اگر مدل‌های کوپر S و JCW با سقف سخت به دو اگزوزه میانی تغییر حالت ندهند و اگزوز جداگانه بر روی مدل پایه حفظ شود، فضایی برای تایر زاپاس ایجاد خواهد شد. ولی مینی به این پیشنهاد جواب نداد و بر حفظ شخصیت مدل اسپورت در طراحی اصرار کرد. بخش بزرگی از تجربه رانندگی با مینی مربوط به هیجان زیادی است که از جزئیات ناشی می‌شود. مینی‌ها صدای متفاوت‌تری نسبت به ‌ب‌ام‌و داشته و طراحی سرزنده‌تری در آنها به کار رفته است.

یکی از مدیران عالی‌رتبه مینی در یک زمان خصومت ویژه‌ای با کراوات‌ها داشت!

دلیل این موضوع شاید این است که کراوات‌ها محدود‌کننده هستند و یا این که نمادی از تجارت‌های خشک و جدّی به شمار می‌روند. پات‌گیتر در مورد یک مدیر سابق مینی می‌گوید که اگر کسی را می‌دید که کراوات بسته و به دفتر وی می‌آید، فوراً با قیچی آن را برایش می‌بُرید. بدیهی است که این تاکتیک به خوبی جواب می‌داد؛ پات‌گیتر می‌گوید:

حتی برای نمایشگاه اتومبیل، یک کت و شلوار بدون کراوات می‌پوشیدم.