تاریخچهٔ میتسوبیشی لنسر اِوولوشن (قسمت اول)

«میتسوبیشی لنسر اوولوشن»، «لنسر اوو»، «لن اوو» و یا «اوو» ی خالی؛ اشتباه نکنید! این‌ها نه نام یک خودروی ساده هستند و نه حتی نام یک سوپرماشین! این‌ها اسامی یک «اسطوره» هستند! یک «اسلحه» که تیر خلاص ژاپنی‌ها را نثار خودروسازان غربی می‌کند!

از به هم پیوستن سه فندق ژاپنی، چه چیزی خواهیم داشت؟
یک فندق بزرگ؟ یا یک فندق با سه سر؟

هیچ‌کدام! یک میتسوبیشی تشکیل خواهد شد! میتسو به معنای «۳» است و هیشی نیز جز «فندق چینی» معنی‌ای ندارد! ژاپنی‌ها از قرن‌ها پیش با بکار بردن واژه‌ی «هیشی» ساختار منظم الماس را از نظر می‌گذراندند و آرم میتسوبیشی نیز حکایت از همین سه الماس به‌هم‌پیوسته دارد! از کلاس آرم‌شناسی‌مان که بگذریم، خاص و «الماس» بودن این خودروساز متولد سرزمین آفتاب را می‌توان از همان اولین روزهای میتسوبیشی متوجه شد!

سال ۱۹۶۱ میلادی است و اولین جرقه‌های طلوع نام «میتسوبیشی» کم‌کم در حال فروزش هستند. خودروساز ژاپنی با سوپرماشین وقت خود، سوپر دیلاکس ۵۰۰، که از مشخصاتی چون یک موتور حجیم ۵۹۴ سی‌سی ۲ سیلندری که چیزی حدود ۲۵ اسب‌بخار قدرت داشت، خود را برای مسابقات جایزه‌ی بزرگ ماکائو سال ۱۹۶۲ آماده کرده است. مسابقه برگزار شد و نتایج آن فوق‌العاده جالب به نظر می‌رسد؛ به ترتیب مقام‌های اول، دوم، سوم و حتی چهارم رده‌ی پایین‌تر از ۷۵۰ سی‌سی متعلق به میتسوبیشی و «سوپر دیلاکس ۵۰۰» است! آن‌ها این کلاس را فتح کردند!

میتسوبیشی متوقف نشد و پس از کسب مقام اول مسابقات رالی سافاری آفریقای شرقی سال ۱۹۷۴ توسط لنسر ۱۶۰۰ جی -که در اوایل دهه ۷۰ میلادی تولید شد-، پاژرو نیز در سال ۱۹۸۵ موفق به کسب مقام برتر رالی-داکار پاریس شد. عجیب نبود که پس از این همه موفقیت، همگان میتسوبیشی را با دو صفت «بالاترین تکنولوژی» و «استحکام» بشناسند و در آن زمان هیچ خودرویی به اندازه‌ی خودروهای فرمول ۱ به تکنولوژی و استحکام نیاز نداشت؛ پس کاملاً منطقی است که میتسوبیشی قصد ورود به فرمول ۱ را کند! خودروی Galant VR-4 با توجه به قوانین گروه آ فرمول ۱ تولید و راهی مسابقات شد؛ شاید بی‌راه نباشد که گالانت وی‌آر-۴ را نقطه‌ی شروع لنسر اوولوشن بدانیم، تنها در قالبی کوچک‌تر، سبک‌تر و البته فرمول-یکـی تر!

میتسوبیشی گالانت-وی‌آر ۴ سال ۱۹۸۷

خب، از کجا شروع کنیم؟ با گالانت-وی‌آر ۴ آشنا شوید؛ نقطه‌ی آغازی بر تولد میتسوبیشی اوو.

شاید دو خودروی ۴ چرخ متحرک گالانت وی‌آر ۴ و لنسر اوولوشن از نظر ظاهری با هم تفاوت‌هایی داشته باشند، اما وقتی‌که به زیر کاپوت آن‌ها سری بزنیم جز شباهت چیزی نخواهیم دید! این ۲ خودروی ژاپنی ساخت میتسوبیشی از یک موتور توربوشارژ ۴ سیلندری با حجم معادل ۲ لیتر بهره می‌برند که قدرتی برابر ۱۹۵ اسب‌بخار دارد و خب، در دهه‌ی ۸۰ این مشخصات بسیار قابل توجه بوده است!

میتسوبیشی لنسر اوولوشن نسل اول

میتسوبیشی گالانت-وی‌آر ۴ بسیار عالی و موفق بود، اما شرایط و سمت‌وسوی مسابقات کم‌کم تغییر می‌کرد و دیگر یک خودرو عظیم‌الجثه (در کلاس خود) مانند گالانت-وی‌آر ۴ جایی در بین شرکت‌کنندگان جمع‌وجورتر نداشت؛ میتسوبیشی نیاز به ایجاد تغییراتی در طراحی بدنه‌ی گالانت-وی‌آر ۴ داشت و به همین دلیل بود که لنسر اوولوشن ۱۹۹۲ جان گرفت؛ خودرویی با همان قلب تپنده‌ی گالانت-وی‌آر ۴، اما در کالبدی کوچک‌تر و چابک‌تر!

اما واقعاً این «قلب تپنده» از چه مشخصاتی برخوردار است؟ اغلب متخصصان حوزه‌ی خودرو عامل موفقیت گالانت-وی‌آر ۴ را موتور توربوشارژ ۴ سیلندری آن می‌دانند که قدرتی معادل ۱۹۵ اسب بخار داشت؛ این موتور ۱۶ سوپاپی ۲ لیتری علاوه بر گالانت-وی‌آر ۴، در میتسوبیشی اکلیپس جی‌اس‌اکس ۱۹۹۲ نیز که تصویرش را در بالا مشاهده می‌کنیم، بکار رفته است. همچنین نسخه‌های مختلف 4G63T (نام موتور) وظیفه‌ی حیات بخشیدن تا نسل نهم اوو را نیز برعهده داشتند. مطمئناً این موتور در زمان خودش از بهترین‌ها بوده است!

4G63T مخصوص لنسر اوولوشن نسل اول اما از مشخصات بهبود یافته‌ای نسبت به مدل پایه‌ی موتور گالانت بهره برده بود؛ این موتور ۲۴۷ اسب‌بخار را توسط یک جعبه‌دنده‌ی ۵ تایی دستی به حرکت وا می‌داشت و مانند گالانت، هر چهار چرخش متحرک بودند. از موتور و گیربکس که بگذریم نوبت به سایر مشخصات اولین نسل لنسر اوولوشن می‌رسد. این خودرو که در دو نسخه‌ی GSR و RS عرضه شده بود در بین سال‌های ۱۹۹۲ و ۱۹۹۳ به تعداد تنها ۵۰۰۰ دستگاه تولید شد که تمام این خودروها در ژاپن به فروش رسید. تفاوت بین نسخه‌ی RS و GSR در امکانات و وزن آن‌ها بود؛ GSR یک خودرو با کاربری عادی و داخل شهری بود، اما مدل SR که بیشتر مخصوص مسابقات طراحی شده بود با حذف امکاناتی چون شیشه‌های برقی از ۷۰ کیلوگرم وزن کمتر بهره می‌برد.

میتسوبیشی لنسر اوولوشن ۲

اواخر سال ۱۹۹۳ میلادی بود که اوولوشن ۲، نسخه‌ی تکامل یافته‌ی اوولوشن، با ظاهری نسبتاً مشابه نسل اولش معرفی و عرضه شد. هرچند ظاهر آن دستخوش تغییرات چندانی نشده بود، اما افزایش ۱۰ میلی‌متری فاصله‌ی دو محور و همچنین طول محورها در کنار بزرگ‌تر شدن تایرها کافی بود تا در نهایت با بهبودهایی که در سیستم تعلیق خودرو اعمال شده بود، شاهد فرمان‌پذیری بسیار بهتر نسل دوم اوولوشن نسبت به نسخه‌ی قبلی آن باشیم. همچنین در ضمن افزایش تعداد اسب‌های بخار موتور 4G63T به ۲۵۶ واحد در این نسل، دیگر مشخصات موتور اوو تغییری نکرده بود.

میتسوبیشی لنسر اوولوشن ۳

سال ۱۹۹۵ میلادی است و تقریباً در اوایل این سال بود که ضمن اعلام بازنشستگی اوولوشن ۲، اوو ۳ با تغییرات چشم‌گیری راهی بازار شد. هرچند تغییرات و بهبودهایی چون اصول طراحی جدید، تمرکز بیشتر بر روی آیرودینامیک خودرو و تکنولوژی جدید توربوشارژر موتور که باعث افزایش اسب‌های بخار به ۲۶۶ واحد شده بود، همه اخبار خیلی خوبی به شمار می‌آمدند، اما بزرگ‌ترین خبر خوب مربوط به این نسل لنسر اوولوشن چیز دیگری بود: این اولین باری بود که میتسوبیشی لنسر اوولوشن در رالی قهرمانی جهان حضور پیدا می‌کرد؛ آن هم با رانندگی اسطوره‌ای چون Tommi Mäkinen!

اسطوره‌ی فنلاندی، Mäkinen، با استفاده از مدل‌های مخصوص رالی اووی نسل ۳، ۴، ۵ و ۶ به ترتیب در سال‌های ۱۹۹۶، ۱۹۹۷، ۱۹۹۸ و ۱۹۹۹ میلادی موفق به کسب مقام اول رالی قهرمانی جهان شد، هرچند تنها در سال ۱۹۹۸ بود که عنوان برترین سازنده‌ی خودروی مسابقات را به میتسوبیشی اهدا کردند.

میتسوبیشی لنسر اوولوشن ۴

سال ۱۹۹۷-۱۹۹۶ میلادی است و دیگر آوازه‌ی «میتسوبیشی لنسر اوولوشن» در سراسر دنیا پس از موفقیت‌هایی که Mäkinen با استفاده از آن به‌دست آورد پیچیده است. حال میتسوبیشی علاوه بر بازار ژاپن، بازارهای غربی را نیز هدف قرار داده است و در همین راستا است که لسنر اوولوشن نسل چهارم بر پایه‌ی پلتفرم جدید سری خودروهای لنسر و همینطور سیستم انتقال قدرت جدید و بهبودیافته‌ای در سال ۱۹۹۶ رونمایی شد.

میتسوبیشی لنسر اوولوشن ۴ علاوه بر استفاده از تکنولوژی‌های جدید در توربوشارژر موتور و اضافه کردن ۱۰ واحد به کاروان اسب‌های بخارش، ضمن حفظ طراحی کلاسیک این سری، از ظاهری کاملاً جدید برخوردار شد. همچنین برای اولین بار بود که با به‌کارگیری دیفرانسیل عقب فعال، سیستم AYC (کنترل فعال انحراف) در خانواده‌ی لنسر بکار رفت؛ سیستمی که با استفاده از سنسورها و رایانه‌ی مخصوصی سیستم تعلیق خودرو را متوجه بهبودهای فراوانی کرد.

میتسوبیشی لنسر اوولوشن ۵

تغییرات نسل جدید اوو شامل گلگیرهای پهن‌تر، افزایش طول محورهای عقب و جلو، چرخ‌ها و رینگ‌های ۱۷ اینچ که ۲ اینچ نسبت به نسل قبل افزایش داشتند، بهبود سیستم تعلیق خودرو و در نهایت باله‌ی عقب قابل تنظیم می‌شد. در آن زمان به خاطر قوانین سخت‌گیرانه‌ی دولت ژاپن، خودروسازان مجبور بودند تا قدرت خودروهای ساخته شده را محدود و یا حداقل کمتر از حد واقعی اعلام سازند؛ میتسوبیشی هم به پیروی از همین قانون بود که تعداد اسب‌های بخار موتور 4G63T بکار رفته در نسل پنجم لنسر اوولوشن را ۲۷۶ واحد اعلام کرد، در حالیکه طبق محاسبات به عمل آمده، عدد اصلی چیزی فراتر از ۳۰۰ اسب‌بخار تخمین زده شده است.

میتسوبیشی لنسر اوولوشن ۶

میتسوبیشی لنسر اوولوشن نسل ششم در سال ۱۹۹۹ معرفی شد، اما شهرت آن از مدت‌ها قبل و به لطف ۳ نسل پیشین‌اش در تمام قاره‌ها بر سر زبان‌ها افتاده بود؛ مخصوصاً در قاره‌ی سبز! جالب اینجاست که در آلمان و بریتانیای وقت، این خودرو از شهرت بیشتری نسبت به سایر نقاط اروپا برخوردار بود! همچنین این‌بار بجای دو نسخه‌ی همیشگی اوو که از نسل اول عرضه می‌شد، یعنی GSR و SR، دو مدل جدید RS2 و RS Sprint نیز معرفی و عرضه شدند. بد نیست بدانید که علی‌رغم شهرت این خودرو در قاره‌ی آمریکا، هنوز میتسوبیشی هیچ‌یک از خودروهای سری لنسر اوولوشن را به آمریکا صادر نکرده بود.

هنوز ماجراجویی‌های لنسر اوولوشن نسل ششم به اتمام نرسیده است، در سال ۱۹۹۹ نسخه‌ی مخصوص Mäkinen نیز معرفی و عرضه شد؛ نسخه‌ای که یادآور افتخارات گذشته‌ی این اسطوره و خودروهای سری لنسر اوولوشن بود. این مدل علاوه بر تفاوت‌های ظاهری‌اش که آن را بسیار شبیه به خودروهای مورد استفاده‌ی Mäkinen کرده بود، از یک سری تغییرات آیرودینامیکی و هم چنین تغییرات اندکی در دیگر قسمت‌های خودرو بهره می‌برد. همچنین صندلی‌های این خودرو نیز با آرم خاصی مزین شده بود؛ تمام این موارد باعث شد تا این خودرو را که برخی آن را نسخه‌ی ۶.۵ لنسر اوولوشن می‌نامند، بیش از پیش به یک خودروی کلکسیونی تبدیل شود!

این بود قسمت اول تاریخچه‌ی میتسوبیشی لنسر اوولوشن، یا همون اووی خودمان! نظرتان چه بود؟ امیدوارم که در طی این کلاس تاریخ، خسته نشده باشید!

تاریخچه‌ میتسوبیشی لنسر اِوولوشن (قسمت دوم و آخر)