الماس‌های کلاسیک در برج میلاد تهران!

این روزها اگر سری به محوطه اصلی برج میلاد تهران بزنید در سالن نمایشگاهی B حال و هوای کاملاً متفاوتی را خواهید یافت؛ جمعی از موتورسیکلت‌ها و خودروهای کلاسیک و ناب موجود در کشور که با همت هیئت موتورسواری و اتومبیل‌رانی استان تهران برای نمایش عموم گردهم آمده‌اند. این جشنواره (انتخاب این عبارت هم بسی جای تأمل دارد!) از هفتم خردادماه آغاز شده و تا پنجم تیرماه همه روزه از ساعت ۱۸ عصر تا ۱ بامداد پذیرای علاقه‌مندان است. ما نیز پیرو اصل “گرایش فطری عشق ماشین‌ها به رویدادهای خودرویی” تصمیم گرفتیم تا دیداری از این جمع مملو از عشق داشته و گزارشی برای شما عزیزان آماده کنیم. با پدال همراه باشید.

پس از پیچ و خم بسیار به سالن‌های نمایشگاهی می‌رسید و بنر جشنواره نزدیک ورودی سالن B چشمتان را می‌زند. در بدو ورود یک دستگاه مرسدس بنز 220A مدل ۱۹۵۲ و یک ۱۹۰ SL مدل ۱۹۶۱ به‌شدت جلب توجه می‌کنند. زیبایی، جذابیت و کیفیت ساخته‌های بیش از ۵۰ سال پیش ستاره اشتوتگارت به حدی است که حقیقتاً در کلام و کلمات نمی‌گنجد. همچنان که پیش می‌روید مدل‌های مختلف از کلاس‌های SL، S و C را می‌بینید که عموماً به دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی تعلق داشته و هرکدام به‌خودی‌خود یک اثر هنری ابدی و نامیرا به حساب می‌آیند؛ اثری که قطعاً هیچ‌ کجای دنیا مثالش را پیدا نخواهید کرد!

درست پشت سر اشتوتگارتی‌ها، فرزندان سلطان باواریا صف کشیده‌اند! فرزندانی که علی‌رغم داشتن اسامی متفاوت، با آن چراغ‌های گرد دوتایی جلو، سبک طراحی منحصربه‌فرد و نشان آبی و سفید خود اصالت، ماندگاری و اقتدار ب‌ام‌و را فریاد می‌زنند. از مدل‌های حاضر می‌توانم به ۳۲۰ مدل ۱۹۷۷ و ۳۱۶ مدل ۱۹۸۴ اشاره کنم که مفهوم “زیبایی در عین سادگی” را به معنی واقعی کلمه به تصویر کشیده‌اند. مگر می‌شود بیش از ۳۰ سال از تولید یک خودروی کوچک معمولی بگذرد و همچنان نتوانید با یک نگاه گذرا از کنارش بگذرید! حسن ختام ارتش آلمان‌ها فولکس‌واگِن‌های بیتل کوپه، بیتل کانوِرتیبل و گلف MKI هستند که دیگر نیازی به توضیح و تفسیر ندارند. بیتِل و گُلف هردو از نام‌های پرآوازه و ماندگار دنیای خودرو به شمار می‌روند و درواقع مظهر توانایی یکی از بزرگ‌ترین خودروسازان دنیا در “خلق اصالت” می‌باشند!

نمایش خودروی ب‌ام‌و ۲۰۰۲ معروف بیوک جدیری، پیشکسوت اتومبیل‌رانی کشور، به همراه تعدادی از جوایز و عکس‌های یادگاری با حضور وی از نکات جالب این جشنواره است. جدیری ۷۵ ساله از چندین سال پیش با همین ۲۰۰۲ دوست‌داشتنی در مسابقات گوناگون سرعت، رالی و… بر سر زبان‌ها افتاد و امروز از بزرگان و ریش سفیدان این عرصه به حساب می‌آید. پیروزی‌های بیوک جدیری آنقدر زیادند که شاید حوصله شمردن جام‌ها و مدال‌های بالا رفته از سر و کول ۲۰۰۲ را نداشته باشید. وی هم‌اکنون در فدراسیون اتومبیلرانی کشور نیز فعالیت می‌کند و تعدادی از مدال آوران صاحب نام ایران ازجمله محمود سیدزاده و لاله صدیقی از شاگردان او هستند!

در مرکز سالن جمع کثیری از موتور سیکلت‌های قدیم و جدید هوندا، کاوازاکی، هَرلی دِیویدسون (Harley Davidson)، بِنِلی (Beneli)، ب‌ام‌و، سوزوکی، دوکاتی (Ducati)، ایندین (…….) و… را مشاهده می‌کنید. همچنین یک دستگاه هَرلی دیویدسون فلَت‌هِد ۱۳۴۰، یک دستگاه نورتون جابیلی ۴۰۰ (Jubilee 400) و یک موتور سیکلت بی نام‌ونشان دیگر در سه گوشه سالن قرار دارند. یکی از جذابیت‌های چشم‌نواز این بخش محصولات دهه ۷۰ ژاپنی و آمریکایی ازجمله هَرلی دِیویدسون شاوِل‌هِد ۱۲۰۰، هوندا CBX 1047 و سوزوکی GS 1000 (هرسه مدل ۱۹۷۹) است که همچون مردان جا افتاده و سالخورده با کت و شلوار طوسی و ته‌ریش جوگندمی کنار هم ایستاده‌اند. کاوازاکی وُلکان ۱۷۰۰ مدل ۲۰۱۶، دوکاتی دایاوِل کاربِن ۱۲۰۰ مدل ۲۰۱۵ و کاوازاکی نینجا H2R، سریع‌ترین موتور سیکلت حال حاضر دنیا (با ۳۶۰ اسب بخار قدرت و سقف سرعت ۴۲۰ کیلومتر بر ساعت!) نیز با طراحی جذاب و مهیج خود بخش دیگری از زیبایی‌های این قسمت را تشکیل می‌دهند.

از موتور سیکلت‌ها که بگذریم سخن هیولاهای آمریکایی قطعاً خوش‌تر است! چه می‌توان گفت از جمعی که در آن حضراتی همچون فیلت‌وود، کودا، ریویِرا، کامارو، کوروِت C3 و چارجِر R/T حضور دارند! سف آمریکایی‌ها در انتهای سالن جای گرفته و حتی بسیاری از افراد عادی را هم به خود متوجه می‌سازد. داج چارجِر R/T (مدل ۱۹۷۸) و پلیموث کودا (مدل ۱۹۷۱) که هردو تنها نمونه موجود در کشور هستند (با دو رنگ نارنجی و مشکی براق بسیار زیبا) به همراه سه دستگاه پونتیاک ترنس اِی‌اِم، شورولت کوروِت C3 و ایمپالا، فورد ماستنگ و بیوک ریویِرا سفیدرنگ از نقاط عطف این گردهمایی نسبتاً پرشور به حساب می‌آیند. البته همه چیز به اینها ختم نمی‌شود، چراکه چند یاغیِ دیگر ازجمله دو دستگاه جیپ (ویلیز مدل ۱۹۵۲ و رِنگِید مدل ۱۹۷۸) و یک دستگاه کرایسلر نیویورکِر روباز مدل ۱۹۵۸ هم در سمت چپ نزدیک ورودی سالن قد علم کرده‌اند. اما خاص‌ترین خودروی حاضر، فِراری ۳۰۸ GTB مدل ۱۹۷۷ مشکی‌رنگ است که درست زمانی که بازدیدتان تمام شده و به سمت درب خروجی می‌روید پاهایتان را به زمین قفل می‌کند! تماشای یکی از آثار بی‌نظیر دنیای خودرو متعلقِ به دوران حیات انزو فِراری بزرگ حقیقتاً حس و حال وصف ناپذیری دارد. رنگ بدنه تمام مشکی، رینگ‌های آلومینیومی پنج پر بسیار زیبا، خروجی‌های دوگانه اگزوز و چراغ جلوهای مخفی (سبک مرسوم دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی) تنها گوشه‌ای از جذابیت‌های این اسب ایتالیایی هستند. مطابق انتظار، فضای کابین نیز کاملاً بوی یک فِراری کلاسیک می‌دهد؛ ساده، دلنشین و درعین‌حال مملو از حس وحشی‌گری و افسارگسیختگی! دسته‌دنده گرد و تمام استیل، فرمان ساده منقش به کاوالو رامپانته (Cavallo Rampante)، دور شمار پیشرانه که تا ۱۰ عدد گذاری شده و کنترل‌های کنسول مرکزی همه و همه یادآور دوران باشکوهی از تاریخ صاحب مارانللو و مردی هستند که می‌گفت: “اگر می‌توانید چیزی را تصور کنید، پس می‌توانید اجامش دهید!”. به راستی که فِراری تنها یک خودروساز و اسب‌هایش فقط یک خودرو نیستند!

از دیگر کلاسیک‌های موجود می‌توان به فورد کاپری GT مدل ۱۹۷۰، ژیان مهاری مدل ۱۳۵۳، آبارث ۱۲۴ اسپایدر مدل ۱۹۷۳، ترایومف اِسپیدفایِر مدل ۱۹۶۹ و پورشه ۹۱۱ مدل ۱۹۷۳ اشاره نمود که قطعاً هریک کوله باری سنگین از خاطرات خوب و بد گذشته را به همراه دارند و اگر پای دردودلشان بنشینید قصه‌های جذابی از زبانشان خواهید شنید.

اما جدای از همه این‌ها، نکته قابل‌تأملی که در مورد تمامی خودورهای به نمایش درآمده وجود دارد این است که خوشبختانه همگی از لحاظ بدنه، رنگ، رینگ و لاستیک و کلاً نمای ظاهری در وضعیت بسیار خوبی به سر می‌برند. به‌عنوان مثال همین چارجر R/T موردبحث نزدیک به یک دهه قبل مورد بازسازی اساسی ظاهری و فنی قرار گرفته و امروز می‌بینیم که تقریباً تفاوتی با نمونه صفر کیلومتر نمی‌کند. چه خوب است که به این سرمایه‌های ملی و معنوی رسیدگی شود تا دچار گردوخاک و فرسودگی گذر زمان نگردند و روزی فرا برسد که دیگر شاهد خاک خوردن الماس‌های کلاسیک در گوشه‌ای دور و نزدیک نباشیم.

در پایان توجه شما خوانندگان عزیز را به تصاویر اختصاصی پدال و فهرست کامل برندهای حاضر در این گردهمایی جلب می‌کنم.