بدنه حفره دار موتورسیکلت؛ روشی نوین برای افزایش برد موتور برقی

استفاده از این سبک طراحی باعث کاهش ۱۰ درصدی نیروی پسا می‌شود.

شرکت بریتانیایی «WMC» در یک طراحی خلاقانه، حفره‌ای را درون بدنه یک دستگاه موتورسکیلت برقی SR/S ایجاد کرده تا ضریب پسای آیرودینامیکی را تا ۱۰ درصد کاهش دهد. این پروتوتایپ تازه با تکیه‌بر روش یادشده عملکرد سریع‌تری را از خود به نمایش می‌گذارد و درعین‌حال، بهینه‌تر هم حرکت می‌کند و می‌تواند مسافت بیشتری را بپیماید. به این ترتیب wmc بر این باور رسیده که روش مبتکرانه‌اش می‌تواند به بهبود راندمان مصرفی موتورسیکلت‌ها کمک کند.

البته این نخستین بار نیست که برند یادشده، این ایده را موردآزمایش قرار می‌دهد. پیشتر هم مدل wmc250ev این شرکت برای شکستن رکورد سرعت زمینی از این طراحی استفاده کرد و به ۶۹ درصد ضریب پسای کمتر دست پیدا کرد که رقمی تحسین برانگیز به شمار می‌رود. هر چند انتظار می‌رود که این رکوردشکن تازه به سرعت ۴۰۲ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند اما از سال ۲۰۲۱ هنوز در فاز آزمایشی قرار دارد.

این شرکت با قراردادن حفره مشابه در طراحی یک اسکوتر سه‌چرخ هیبریدی پلیس هم در راستای بهینه‌ساز همین طرح قدم برداشت ؛ این محصول موفق شد ردپای کربنی دپارتمان پلیس متقاضی آن را تا ۵۰ درصد کاهش دهد.

تمام این تلاش‌ها به اینجا ختم شد؛ جایی که WMC با همکاری «زیرو موتورسایکلز» روی افزایش مسافت قابل‌پیمایش موتورسیکلت‌های برقی تمرکز کردند. نتیجه کار آن‌ها هم یک موتورسیکلت برقی ۲۱ هزار دلاری بر پایه SR/S شد که می‌تواند با هر بار شارژ کامل مسافتی ۲۹۰ کیلومتری را طی کند و در این میان به سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت هم دست پیدا کند.

«رابرت وایت»، بنیانگذار WMC، درباره محصول آیرودینامیک خود می‌گوید:

وقتی برای بار اول به قاب و معماری باتری زیرو SR/S نگاه کردم بالافاصله متوجه پتانسیلش برای بهره‌وری از یک حفره بدنه شدم. WMC  دقیقا همین کار را کرد و «WMCSRS کانسپت» را خلق کرد.

شرکت WMC یک مجرای دو قسمتی آیرودینامیکی را درجهت حرکت موتورسیکلت قرار داده تا هوای پشت چرخ‌های جلو را به سمت بخش بالای چرخ‌های عقب هدایت کند. این فرایند با برخورد هوا با دو صفحه آیرودینامیکی در بخش کناری و جلوی WMCSRS کانسپت انجام می‌‌شود. شرکت سازنده اعلام نکرده که آیا فضای لازم برای جاسازی باتری‌ها هم به‌خاطر این حفره‌ها از میان رفته یا نه!

WMC معتقد است که استفاده از این حفره‌های مهندسی‌شده می‌تواند راهی ارزان‌قیمت برای افزایش گستره مسافت قابل‎‌پیمایش باشد؛ بدون اینکه شرکت‌ها نیازی به پیشرفت فناوری باتری‌ها داشته باشند. گویا هزینه تولید این مجراهای آیرودینامیکی هم چندان بالا نیست و می‌تواند ظاهر جذابی هم به موتورسیکلت‌ها ببخشد.

تنها مسئله، فاصله این طرح با بازار فروش است. WMC هنوز حرفی از میزان گستره افزایش‌یافته متوسط این حفره‌ها به‌طورکلی نزده است؛ اما با توجه به کاهش ۱۰ درصدی پسا می‌توان به ۵ درصد افزایش رنج حرکتی امید داشت. تاثیر فناوری یادشده روی SR/S توانسته رنج آن را از ۲۷۵ به ۲۹۰ کیلومتر افزایش دهد. هر چن این رقم چندان تاثیرگذار نیست اما می‌تواند به کاهش وزن موتور و بهبود عملکرد فنی آن کمک کند که قابل‌تقدیر است.

موتورسیکلت‌های برقی در توقف و حرکت در ترافیک‌ها عملکرد بهینه و خوبی دارند و بیشتر شارژ خود را در کاربردهای بزرگراهی از دست می‌دهند؛ پس یافتن راه‌حلی مناسب در این بخش می‌تواند مورداستفاده صنعت قرار بگیرد. متاسفانه WMC هنوز حرفی از به‌کارگیری این حفره‌ها در محصولات گوناگون نزده است اما بی‌شک در پی انجام این کار خواهد بود. نظر شما درباره این فناوری تازه چیست؟