در حالی که ذات صنعت بر تولید در مقیاس وسیع و با کمترین هزینه استوار است، گفته می‌شود تاکید بر داخلی‌سازی خودرو در ایران نتیجه‌ای جز هدررفت منابع، کاهش سطح کیفیت خودروها و رشد بهای تمام‌شده این کالا ندارد.
صنعت خودرو نیازمند ارتباطات جهانی است. هیچ کجای جهان شرکتی را پیدا نمی‌کنید که تمایل داشته باشد موتور، گیربکس، سیستم برق، بخش‌های تزئیناتی، شاسی، سامانه‌های ارتباط – سرگرمی و قطعات ایمنی را یکجا و به تنهایی تولید کند. اتفاقی که حالا قرار است به‌دلیل تحریم‌ها در ایران اتفاق بیفتد و قطعا سرانجامی نامعلوم خواهد داشت. سرانجام نامعلوم نه به معنی عدم‌تحقق این هدف که به‌دلیل افت شدید کیفی و احتمال بالا رفتن خطای تولید هر قطعه حادث می‌شود.
در عصری که خودروسازان به‌طور کامل از پروسه قطعه‌سازی جدا شده و قطعات موردنیاز خود را از شرکای بزرگ و تخصصی نظیر لیر (Lear)، زد-اف (ZF)، کانتیننتال، آیسین، دنسو، گتراگ، مگنا، بوش و زیمنس تامین می‌کنند، تمرکز صنایع خودرو در ایران روی تولید داخلی قطعات غیرتخصصی است که به اعتقاد برخی کارشناسان کار بیهوده‌ای است که نتیجه‌ای جز از بین بردن مزایای کشور در زمینه مونتاژ خودرو ندارد.
در واقع هر آنچه ذیل مزایای صنعت خودروی ایران و توانایی کشور برای حضور در بخش خودروسازی دسته‌بندی می‌شود، با این راهبرد زیر سوال خواهد رفت، چراکه غایت همه مزایای تجاری-صنعتی یک کشور برای تمرکز روی صنعت خودرو، کاهش هزینه تمام شده تولید با بهترین کیفیت ممکن است. دو عاملی که در چرخه آزمون و خطای تولید قطعات های‌تک که تاکنون در ایران مسبوق به سابقه نیستند، از دست رفته و زمینه بی‌اعتمادی بیشتر مشتریان و بازار به صنعت خودروسازی را موجب می‌شود.
تصور کنید که چیپ‌های داخلی تعبیه شده در سامانه ایمنی (ACU) خودروهای داخل به موقع کار نکنند تا ایربگ خودرو باز شود. فاجعه‌ای رخ می‌دهد که جامعه و فرد را دچار آسیب می‌سازد و با هیچ هزینه‌ای قابل برگشت نیست. چرا باید چنین اتفاقی بیفتد وقتی می‌توان با خرید مطمئن قطعه از سازنده‌ای معتبر، از وقوع حادثه پیشگیری کرد؟
این قبیل قطعات که سال‌های سال توسط شرکت‌هایی نظیر بوش، زیمنس و کانتیننتال تولید شده، طی دو دهه اخیر تامین‌کننده اصلی نیاز صنایع خودروسازی ایران در ساخت محصولات مختلف بوده است. روندی که البته صدر و ذیل خودروسازان جهان را شامل شده و به‌دلیل ضریب خطای بسیار پایین و دقت بالا، اعتماد مصرف‌کنندگان به ایمنی هر برند را افزایش داده است. از تویوتا تا هیوندای و از برندهای چینی تا ایرانخودرو و سایپا، این قطعه را با کمترین قیمت ممکن از تولیدکنندگان محدود و معتبری نظیر بوش و زیمنس خریداری می‌کنند تا خیال‌شان بابت کارکرد ایربگ راحت باشد. مساله صنعت هم آسودگی خیال بابت انجام دقیق کار توسط ماشین است. هدف غایی این کالا تامین امنیت سرنشین خودرو است نه ارتقای صنعتی کشور. فهم این موضوع سخت نیست.
داخلی‌سازی این قطعه در ایران اما نه تنها بهای آن را تا نرخی سرسام‌آور بالا میبرد بلکه استانداردهای کیفی آن قطعه را کاهش می‌دهد. کیفیتی که برای رسیدن به آن در ایران، به سال‌ها زمان نیاز است. گرچه دستیابی به تکنولوژی پیشرفته‌ای که در پروسه داخلی‌سازی قطعات عاید ایران می‌شود، خوشایند است اما این موضوع به قیمت از بین رفتن مزیت‌های صنعت خودرو و زیرپا گذاشتن استانداردهای تولید صنعتی به دست می‌آید.
بهای نهایی تولید محصول اساس هر صنعتی از جمله خودروسازی است و داخلی‌سازی، این مساله را نادیده می‌گیرد. «چیزی که در ظاهر چالش‌های کنونی را به فرصت تبدیل می‌کند» در اصل کل حیات صنعت خودروسازی را به چالش می‌کشد. می‌پرسید چرا؟ به دلیل امکان خطای بیشتر، قیمت بالاتر کالای ساخت داخل و ناتوانی خریدار از پرداخت بهای گزاف آن.
همین حالا ۴۰ درصد از کل حجم بازار خودرو به‌دلیل ناتوانی خریداران از پرداخت قیمت محصولات داخلی از دست رفته است و تولید خودرو در اغلب محصولات، منفعت چندانی برای خودروسازان ندارد. داخلی‌سازی هم اگر تمام و کمال اجرا شود، هزینه‌های تولید بیش از این افزایش می‌یابد. سیاست سرکوب قیمت اما کمک می‌کند تا افزایش دوباره قیمت محقق نشود و سیاست اعلام شده، موفقیت‌آمیز به‌نظر برسد. این شیوه راه‌حل خروج صنعت خودرو از بحران نیست.
به‌نظر می‌رسد فراموش کرده‌ایم مشکل چیست و برای مشکلاتی که در آن گرفتار شده‌ایم به اندازه کافی دوراندیش نبوده‌ایم، حال همه توان صنعت را صرف اهدافی می‌کنیم که کمک چندانی به حل مساله نمی‌کند. صنعت خودرو اگر به موقع خود را برای تحریم آماده می‌کرد هرگز نیازی به داخلی‌سازی ریز و درشت قطعات خودرو نبود. مسوولان صنعتی و سیاست‌گذاران اقتصادی اگر به موقع خرید قطعات و مایحتاج موردنیاز برای محصولات مختلف را تنها به اندازه یک سال در دستور کار قرار می‌دادند، امروز نیازی نبود از ترس کارشناسان نسبت به قطعات های‌تک داخلی‌سازی شده بنویسیم. حالا هم راهکار، داخلی‌سازی ۱۰۰ درصدی نیست. خاتمه تحریم یا کاهش اثر آن است. موردی که احتیاج خودروسازان به صرف میلیاردها تومان سرمایه جهت ساخت قطعات مختلف موردنیاز را از بین میبرد. این قطعات با مجرای کوچکی از ارتباطات خارجی و دریچه محدودی از روابط مالی با جهان، به راحتی قابل تامین بوده و ضمن قیمت مناسب، کیفیت نهایی را تضمین می‌کند.
بهنام
۱۱ شهریور ۱۳۹۸بوش و زیمنس و کانتیننتال و zf و دوستان بهت قطعه نمیدن
چیکار می کنی ؟ اقتصاددان
morteza
۱۲ شهریور ۱۳۹۸هدف غایی این کالا تامین امنیت سرنشین خودرو است نه ارتقای صنعتی کشور. فهم این موضوع سخت نیست.چطور میخوای اینو تو ذهن بعضیا وارد کنی؟
مزدا
۱۲ شهریور ۱۳۹۸خودرو از هزاران قطعه تشکیل شده اگه قرار باشه همش داخل باکیفیت تولید بشه اولا باید هر قطعه ساز باید یه سازمان تحقیق و توسعه داشته باشه که فقط رو قطعات تحقیات علمی کنه که بتونه کیفیتشو ببره بالا که کلی بودجه لازم هست که قطعه سازان نه تنها برا این کار وقت نمیزارن بلکه مواد قطعات فعلی رو هم میدوزدن تا هزینه تولید کم بشه
دوما برای تولید خودرو هم سازمان تحقیق و توسعه لازم هس که از برترین مهندس ها برای تحقیق و استفاده از تکنولوژی جدید استفاده میشه که برای این کار هم کلی سرمایه لازم هست که تو بخش تحقیق و توسعه خودروسازهای داخلی عنکبوت لانه کرده و برای نگه داری مرغ استفاده میشه!!
همه این ها جمع میشه و نتیجه اش تولید ماشین های آشغال داخلی است که ضررشو مشتری متحمل میسه.
خدایش وقتی نیسان گاوی جدید رو دیدم تو نمایشگاه تو سر خودم زدم!!قسمت عقب و بار ماشین عین نیسان ابی فعلی هست داخلش که کلا مثلا پراید بود جلو پنچره اش هم افتضاح … بدون اینکه بخوان رو طراحی سرمایه بزارن فقط خواستن یه ماشینی سر و ته کنن که استاندارد داخلی رو پاس کنه و ایربگ داشته باش.
SS
۱۱ شهریور ۱۳۹۸البته راه حل کوتاه مدتی به جز این وجود نداره
اولا که خودروسازی مستقل و تصمیم ساز نیست که انتخابی بین همکاری با شرکت های بزرگ یا داخلی سازی داشته باشه و صرفا دستوربر فرمان مقامات دولتی هست
دوما تا مشکلات سیاست خارجی کشور حل نشه و زمینه برای همکاری بدون ریسک شرکت های خارجی در صنایع مختلف نباشه در همه زمینه ها شاهد چنین شعار زدگی ها و هدر رفت منابع هستیم.
البته این که گفته میشه ما فلان چیز رو ساختیم حرف غلطی نیست ولی همونطور که در متن هم گفته شد امروز مشکل دنیا ساختن چیزی نیست چرا که هرکشور صاحب صنعتی دانش فنی ساخت صفر تا صد یک خودرو یا هر قطعه صنعتی معمولی رو داره اما تامین اون قطعه با کمترین هزینه و بهترین کیفیت هنر هست که با همکاری جهانی و تخصصی سازی حاصل میشه.
ارشک
۱۱ شهریور ۱۳۹۸مشکل اینجاست الان اگر خودروسازان ایرانی هم بخواهند از خارج قطعه اصلی وارد کنند اونها به ما نمی فروشند.نمونش خروج محصولات رده خارج کیا سراتو و حتی برخی چینی ها. ملت هم بین پتک و سندان گیر افتادن.
بهراد
۱۱ شهریور ۱۳۹۸خودروی 100% داخلی که نمیشه ساخت ، یه قسمتیو باید وارد کنن .با سوئیفت و ال سی هم که نمیشه پول انتقال داد.نقد هم بخوان بدن که موجودی ندارن، میمونه یه راه
تعامل صحیح با دهکده ی جهانی رو که بلد نیستن .هر سه راه که بستس، تنها راهی که هست اینه که مردم تحمل کنن درست نشدهم نشد.بازم تحمل کنید.(شوخی)
بی نام
۱۱ شهریور ۱۳۹۸از قدیم گفتن برای یه لیوان شیر یه گاو نمیخرن. شعار و دشمن تراشی توسط عده ای تو مملکت باعث شده مسیر سعادت کشور به بدبختی عوض بشه.
دیروز یکی شعار میداد که تولید سلاح در داخل کشور باعث افتخاره. ولی دوستمون فراموش کرده افتخار بزگتر صادرات سلاح به کشور های دیگه هست. حتی شنیدم که یکی از مقامات نظامی گفته اگرخودروسازی دست ما بود الان وضعش بهتر بود!!!!!!!!!!!!!!!!!!
پیشرفت و تولید ثروت وقتی قابل انجامه که افراد مناسب در جای مناسب باشن. اینکه میگن داخلی سازی و جلوگیری از خروج ارز هم توهمی بیش نیست. باید سیاست درستی داشته باشیم که منافع اقتصادیمون فدای تحریم هایی که ۱۰۰ درصد تقصیر خودمونه نشه.
کوشا
۱۲ شهریور ۱۳۹۸یک دیدگاه وجود داره که اگه با کشور های دیگه مبادله داشته باشیم نوکر آن کشور هاییم! مثلا ژاپن که سازنده ی ده تا از بیست ماشین پرفروش تو آمریکاست یا مثلا کره که با سامسونگ خود بیشترین فروش تلفن همراه را در جهان دارا هست نوکر آمریکا هستند!!! جالب اینجاست که مدام و در مواقع گوناگون این را می گن و دقیقا بعد از این جمله زبونمون بند میاد… چون مغزمان برای پاسخگویی و درک این حجم از حماقت برنامه ریزی نشده! می گن اگه آمریکا اراده کنه تو یه سال اقتصادشون نابود می شه! فارغ از اینکه کسانی در کشور ایران پیدا می شوند که درباره ی فروپاشی اقتصادی قدرت های اقتصادی دنیا صحبت می کنن این نکته هم قابل توجه هست که در حال حاضر ایران که نوکر آمریکا نیست در وضعیت تحریم از جانب آمریکا اقتصادش به چه وضعی افتاده! خداوند روزی عقل و خردمندی را به مردمان این سرزمین اعطا نماید!!!