نبرد بزرگ کراس‌اورهای کامپکت؛ راوفور، CR-V، توسان، ایکس تریل اسپورتیج و دیگران

به نبرد بزرگ کراس‌اوورهای کامپکت خوش‌آمدید. در اینجا جدیدترین خودروهای این کلاس را گرد هم جمع کرده‌ایم تا آن‌ها را از لحاظ فضای داخلی، تکنولوژی، ایمنی، مصرف سوخت، کارایی، سواری و هندلینگ بررسی و بهترین‌ها را مشخص کنیم.

خودروها

خودروهایی که برای این نبرد جمع کرده‌ایم شامل اکثر مدل‌های این کلاس می‌شود و هر کراس‌اووری که در اینجا می‌بینید یکی از مهم‌ترین محصولات سازندهٔ خود به‌حساب می‌آید و فروش سالانهٔ همهٔ آن‌ها در آمریکا بیش از ۱۰۰ هزار دستگاه است. تویوتا رافور پرفروش‌ترین خودروی این کلاس است و به لطف قابلیت اطمینان مشهور و تنوع نسخه‌ها همچنان موردتوجه خریداران قرار دارد. هوندا CR-V برای مدل ۲۰۲۳ با نسل کاملاً جدید خود به بازار آمده که با تکنولوژی‌های بیشتر و پیشرانه‌های بنزینی و هیبریدی به بازار عرضه می‌شود.

نیسان روگ مدل ۲۰۲۳ با پیشرانهٔ ۱.۵ لیتری سه سیلندر توربو از همهٔ خودروهای دیگر این جمع یک سیلندر کمتر دارد ولی موتور جدید آن قدرت بیشتری را با مصرف سوخت کمتر ارائه می‌کند. کراس‌اوورهای کیا و هیوندای در ظاهر متفاوت به نظر می‌رسند اما زیر پوست اشتراکات زیادی دارند. توسان و اسپرتیج روی پلت‌فرم مشترکی ساخته شده و هردو از یک پیشرانهٔ ۲.۵ لیتری استفاده می‌کنند. مزدا CX-5 با اینکه چند سالی است بروز نشده اما همچنان گزینهٔ محبوب علاقه‌مندان به رانندگی است و موتور ۲.۵ لیتری توربوشارژ آن قوی‌ترین نمونه در این کلاس محسوب می‌شود.

درنهایت به سوبارو فورستر می‌رسیم که خوش استایل‌ترین کراس‌اوور این کلاس نیست اما همچنان در این بخش رقابتی خودروی محبوبی است. پیش از شروع رقابت، احتمالاً تعجب کرده‌اید که چرا در این گردهمایی بزرگ هیچ نماینده‌ای از خودروسازان آمریکایی حضور ندارد. ما از فورد اسکیپ برای حضور در مقایسه دعوت کردیم ولی سازنده نمونه‌ای برای ارسال در دسترس نداشت. شورلت اکوئناکس و جیپ چروکی هم اخیراً به‌روزرسانی بزرگی نداشته‌اند.

سواری و هندلینگ

این کراس‌اوورها در پیست مسابقه توسعه پیدا نکرده‌اند اما در زمینهٔ بهبود پویایی و جذابیت رانندگی راهی طولانی را پیموده‌اند. هرچند در خرید چنین خودروهایی راحتی و سکوت کابین در اولویت قرار دارد اما رانندگی برخی از این کراس‌اوورها بهتر از بقیه است. نیسان روگ مثالی عالی برای این موضوع است. این ماشین سواری آرامی را ارائه می‌کند درحالی‌که لرزش‌های کابین را به حداقل می‌رساند و راحتی را بر هر چیزی ارجح می‌داند. در کراس‌اوور نیسان، تنظیم شاسی با تمرکز روی راحتی بجای تظاهر به اسپرت بودن قابل‌تحسین است و ۲۰۱ اسب بخار قدرت موتور سه سیلندر آن برای یک کراس‌اوور کامپکت کافی خواهد بود.

بااین‌حال، هرچند از سواری روگ لذت بردیم اما رانندگی با CX-5 لذت‌بخش‌تر بود. مزدا گویی برای جاده‌های پرپیچ‌وخم ساخته شده و کنترل بدنه‌ای عالی دارد. فرمان این ماشین با بازخورد و دقت بالا، به خودروهای اسپرت نزدیک است و موتور توربوشارژ بسیار خوب آن شتاب ۶.۸ ثانیه‌ای را فراهم می‌کند که از همهٔ رقبا سریع‌تر است. اسپرتیج و توسان علیرغم اشتراک پلت‌فرم و پیشرانه، روی جاده احساس متفاوتی دارند. گیربکس هشت سرعتهٔ کیا نرم‌تر است اما در هردو خودرو کمبود قدرت احساس می‌شود. به همین دلیل، عملکرد پیشرانهٔ کره‌ای‌ها همه را ناامید کرد هرچند که تنظیم بهتر گیربکس کیا کنار آمدن با این موتور را آسان‌تر می‌کند.

CR-V برای مدتی طولانی کراس‌اوور موردعلاقهٔ ما بوده و عنوان شاسی‌بلند سال ما را در سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۸ کسب کرده است. موتور ۱.۵ لیتری چهار سیلندر توربوی این ماشین از نسل قبلی گرفته شده و هنوز ۱۹۰ اسب بخار قدرت دارد. این موتور به‌خوبی با گیربکس CVT هماهنگ است اما وقتی پدال گاز بیشتر فشار داده شود کمی تحت‌فشار قرار می‌گیرد و به نظر می‌رسد برای ارائهٔ قدرت خود سخت در حال تلاش است. بااین‌حال، سواری CR-V آرام و مناسب است هرچند که عادت کردن به ترمزهای آن کمی طول می‌کشد.

پرفروش‌ترین خودروی این سگمنت اما سواری چندان جالبی ندارد و نمی‌توانیم از راحتی کمتر آن نسبت به دیگر رقبا چشم‌پوشی کنیم. البته مقداری از تقصیر این مشکل را می‌توان به گردن لاستیک‌های آل‌ترین و تنظیم آفرودی تعلیق در تیپ آزمایشی TRD ما انداخت ولی متأسفانه موتور ۲.۴ لیتری خشن و پرسروصدا و گیربکس هشت سرعته‌ای که به نظر می‌رسد بجای کار کردن با موتور در حال مبارزه با آن است، انتقادات بیشتری را به سمت رافور روان کردند. موتور ۲.۵ لیتری تخت سوبارو فورستر نیز با ۱۸۲ اسب بخار قدرت، هنگام بالا رفتن از شیب‌ها تحت‌فشار قرار می‌گیرد و گیربکس CVT آن فاقد نرمی هوندا است.

داخل

در این بخش، روگ با کابینی که به لطف تودوزی چرمی، نورپردازی و کنترل تهویهٔ سه منطقه‌ای حس لوکسی دارد، به‌سرعت خود را از رقبا متمایز کرد. البته روگ گران‌ترین عضو گروه است اما در داخل حس خوبی دارد هرچند که گرافیک قدیمی و تأخیر سیستم اطلاعاتی-سرگرمی آن ناامیدکننده است. CR-V همیشه در تطبیق‌پذیری داخلی پیشتاز بوده اما نسل جدید آن یک گام به عقب برداشته است. در تیپ EX-L که از تیپ‌های بالایی است، پورت USB عقب وجود ندارد، نمایشگر لمسی ۹ اینچی آن کوچک احساس می‌شود، سیستم اطلاعاتی-سرگرمی آن قدیمی به نظر می‌رسد و تصویر دوربین عقب فقط در نصف نمایشگر به نمایش درمی‌آید. البته CR-V از نقاط مثبت زیادی مثل صندلی‌های راحت و طراحی هوشمندانهٔ و دل‌باز کابین هم برخوردار است.

ما طراحی کابین اسپرتیج را به توسان ترجیح می‌دهیم. صفحه‌نمایش خمیدهٔ کیا که نمایشگر اطلاعاتی-سرگرمی و صفحه آمپر دیجیتالی را در یک واحد ترکیب کرده نمای شیکی به کابین خودرو بخشیده است و توجه کیا به جزئیات، اسپرتیج را از رقبا متمایز می‌کند. البته ادغام کنترل‌های تهویه و سیستم صوتی در یک پانل لمسی گامی در جهت اشتباه محسوب می‌شود. توسان از دکمه‌های مجزا برای این عملکردها استفاده می‌کند اما استفاده از آن‌ها حین رانندگی کمی دشوار است زیرا خیلی به هم نزدیک هستند. بااین‌حال، توسان از تجهیزات زیادی مثل گرم‌کن صندلی‌های عقب، سقف پانوراما، شارژر بی‌سیم و چهار پورت USB برخوردار است و این‌ها را با ارزان‌ترین قیمت گروه ارائه می‌کند که باعث می‌شود ارزش بالایی در برابر قیمت داشته باشد.

هرچند تویوتا برای رافور مدل ۲۰۲۳ سیستم اطلاعاتی-سرگرمی جدیدی را معرفی کرده اما خودروی آزمایشی ما مدل ۲۰۲۲ بود که گرافیک قدیمی وضوح پایین سیستم اطلاعاتی-سرگرمی آن توی ذوق می‌زد. غیر از این سیستم، برای مدل ۲۰۲۳ طراحی داخلی رافور تغییری نکرده است و بنابراین همچنان با همان نمایشگر کوچک ارائه می‌شود. در این ماشین دهانهٔ درهای عقب کم‌عرض است و صندلی‌های عقب کاملاً صاف تا نمی‌شوند. طی چند سال گذشته، مزدا تلاش کرده محصولات خود را لوکس نشان دهد اما کابین CX-5 نتوانست نظر ما را جلب کند. این ماشین از صفحه آمپر دیجیتالی و نمایشگر لمسی بی‌بهره است زیرا مزدا اعتقاد دارد که کنترلر مرکزی برای نمایشگر ایمنی بیشتری خواهد داشت. CX-5 از لحاظ فضای کابین هم جالب نیست و کمترین فضای پای عقب را دارد.

مثل رافور، فورستر هم به نسل جدید نیاز دارد زیرا حتی در تیپ بالا ردهٔ تورینگ آزمایشی ما با تودوزی چرمی مشکی و قهوه‌ای، طراحی کابین سن بالای خود را نشان می‌دهد. اگر در اوایل دهه ۲۰۱۰ بودیم، از دیدن نمایشگر LCD در وسط صفحه آمپر و صفحه‌نمایش کوچک بالای داشبورد خوشحال می‌شدیم اما در سال ۲۰۲۳ برای همگام شدن با رقبا به تکنولوژی‌های بیشتری نیاز است. بااین‌حال، فورستر در عقب با برخورداری از فضای پای زیاد، گرم‌کن صندلی‌ها، پورت‌های USB، دریچه‌های تهویه و پلاستیک‌های نرم، فضای بسیار خوبی دارد و از بزرگ‌ترین صندوق بار گروه برخوردار است.

کدام‌یک بهتر است؟

گاهی اوقات انتخاب خودرویی که در رتبهٔ آخر قرار گیرد کار سختی است ولی ما برای اعطای این جایگاه به توسان مشکلی نداشتیم. این خودرو از لحاظ ارزش و ایمنی عالی است اما بدترین پیشرانه و سواری گروه را داشت. تصمیم هیوندای برای استفاده از این موتور و گیربکس در محبوب‌ترین محصول خود واقعاً عجیب است. سپس به تویوتا رافور می‌رسیم که به موتور نرم‌تر، سواری راحت‌تر و تکنولوژی‌های پیشرفته‌تری نیاز دارد. مقام پنجم به فورستر می‌رسد که هرچند کابین جادار و صندوق بار بزرگ آن برای یک کراس‌اوور کامپکت ویژگی‌های مثبتی هستند اما ظاهر کسل‌کننده‌ای دارد و موتور آن هنگام بالا رفتن از شیب‌ها تحت‌فشار قرار می‌گیرد.

مزدا CX-5 رتبهٔ چهارم را کسب می‌کند. در این ماشین چیزهای زیادی برای دوست داشتن وجود دارد و در لذت رانندگی عالی است اما در یک سگمنت رقابتی مثل این، رانندگی خیلی اهمیتی ندارد. مزدا در داخل کابین تجربهٔ خوبی ارائه نمی‌کند و فاقد تکنولوژی و جاداری دیگر رقبا است. مقام سوم به کیا اسپرتیج می‌رسد. بزرگ‌ترین ضعف این خودرو پیشرانهٔ ضعیف است اما به دلیل تنظیم بسیار هوشمندانه‌تر گیربکس، با اختلاف زیادی بالاتر از توسان قرار می‌گیرد. اسپرتیج در سواری، جاداری داخلی و تکنولوژی‌های ایمنی آن‌قدر خوب هست که حتی از قدیمی‌ترین خودروهای این کلاس هم بالاتر قرار گیرد.

نسل جدید CR-V این بار از رتبهٔ اولی که در طول سال‌ها به آن اعطا کردیم فاصله گرفته است. البته این خودرو همچنان از کیفیت سواری بالا، هندلینگ خوب و پیشرانهٔ نرمی برخوردار است اما نسل جدید آن ارزش بالایی که از CR-V انتظار می‌رفت را ندارد. این موضوع نیسان روگ را با جایگاه اول تنها می‌گذارد. این ماشین که به پیشرانهٔ سه سیلندر توربوشارژ پیشرفته مجهز بوده و مملو از متریال لوکس، تجهیزات مناسب و تجهیزات ایمنی عالی است، با شایستگی پیروز این رقابت سخت می‌شود.

مقام هفتم: هیوندای توسان

نقاط قوت: کابین دل‌باز و جادار، ارزش عالی در برابر قیمت

نقاط ضعف: موتور کم‌توان، گیربکس خشن، سواری پرتکان

چکیده: اگر زیاد به رانندگی اهمیت نمی‌دهید، توسان گزینهٔ مناسبی است

مقام ششم: تویوتا رافور

نقاط قوت: ظاهر آفرودی، کابین جادار، ویژگی‌های هوشمندانهٔ داخلی

نقاط ضعف: کابین پرسروصدا، سواری ناراحت، پیشرانهٔ خشن

چکیده: محبوب‌ترین خودروی این کلاس به سواری بهتر و موتور نرم‌تری نیاز دارد

مقام پنجم: سوبارو فورستر

نقاط قوت: جاداری عالی کابین، صندوق بار بزرگ، سامانهٔ چهارچرخ محرک استاندارد

نقاط ضعف: ظاهر خسته‌کننده، فرمان مبهم، موتوری که تحت‌فشار قرار می‌گیرد

چکیده: فورستر کراس‌اوور کاربردی خوبی است که از رقبایی که به‌سرعت در حال بهبود هستند عقب مانده است

مقام چهارم: مزدا CX-5

نقاط قوت: دینامیک فوق‌العاده، موتور قدرتمند، سواری مناسب

نقاط ضعف: صندلی‌های عقب تنگ، فقدان نمایشگر لمسی، سیستم‌های کمک‌رانندهٔ ضعیف

چکیده: CX-5 در بین علاقه‌مندان به رانندگی محبوب است اما مزدا باید چیزی بیشتر از تجربهٔ رانندگی جذاب ارائه کند

مقام سوم: کیا اسپرتیج

نقاط قوت: ویژگی‌های داخلی جذاب، ارزش عالی در برابر قیمت، کابین شیک

نقاط ضعف: دکمه‌های لمسی ناخوشایند، پیشرانهٔ ضعیف، سواری پرسروصدا

چکیده: اسپرتیج بیشترین بهبود را نسبت به قبل داشته و علیرغم موتور ضعیف، کراس‌اوور شایسته‌ای است

مقام دوم: هوندا CR-V

نقاط قوت: کابین جادار، سواری و هندلینگ عالی، کنسول وسط بزرگ

نقاط ضعف: تجهیزات اندک، نمایشگر اطلاعاتی-سرگرمی کوچک، وضوح پایین دوربین دید عقب

چکیده: CR-V هنوز هم کراس‌اووری عالی است اما در نسل جدید خود گام‌هایی به عقب برداشته است

مقام اول: نیسان روگ

نقاط قوت: کابین لوکس، تجهیزات فراوان، پیشرانهٔ قدرتمند و کم‌مصرف

نقاط ضعف: گران‌ترین عضو گروه، مشکلاتی در سیستم اطلاعاتی-سرگرمی، تأخیر گیربکس CVT در پاسخگویی

چکیده: روگ کراس‌اووری راحت با تجهیزات فراوان است که حالا موتور بسیار بهتری هم دارد

مقایسه مشخصات فنی