بهترین خودروهای اسپرت تاریخ نیسان که GT-R نیستند!

وقتی حرف از بهترین خودروهای پرفورمنس نیسان می‌شود، معمولاً نام نسل‌های مختلف GT-R مطرح می‌شود اما این‌ها تنها خودروی پرفورمنس فوق‌العاده‌ای نیستند که نیسان در طول تاریخ خود ساخته است.

نیسان که در زمستان سال ۱۹۳۳ تأسیس شد، یکی از خودروسازان پیشروی ژاپن است. این شرکت در سال‌های اولیهٔ فعالیتش، روی تولید خودروهای سواری باکیفیت تمرکز داشت اما از اواخر دههٔ ۶۰ به بعد توسعهٔ یک سری خودروهای هیجان‌انگیز پرفورمنس محور را آغاز کرد که به افسانه تبدیل شدند. در بین این خودروها، پنج نسل GT-R که بر اساس اسکای‌لاین ساخته شدند و GT-R مستقل R35 که در سال ۲۰۰۷ معرفی شد، نمادین‌ترین مدل‌ها هستند ولی بااین‌وجود، نیسان در طول تاریخ خود خودروهای پرفورمنس هیجان‌انگیز دیگری هم تولید کرده است که نشان GT-R نداشته‌اند.

نیسان استیجیا اوتک 260RS سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۱

استیجیا که در سال ۱۹۹۶ معرفی شد، تا یازده سال بعد پرچم‌دار استیشن‌های نیسان بود. این خودرو برخی ویژگی‌های ظاهری اسکای‌لاین R34 را قرض گرفته و از قطعات فنی مشترک زیادی با اسکای‌لاین R33 استفاده می‌کرد. این استیشن که فقط در ژاپن عرضه می‌شد، با پیشرانه‌های شش سیلندر خطی مختلف در نسخه‌های محرک عقب و چهارچرخ محرک به تولید می‌رسید. بهترین استیجیای تاریخ اما نسخهٔ 260RS بود. این نسخهٔ پرفورمنس بالا که توسط تیونر داخلی نیسان یعنی اوتک توسعه پیدا کرد، از پیشرانهٔ افسانه‌ای ۲.۶ لیتری RB26DETT استفاده می‌کرد که تا آن زمان فقط اختصاصی اسکای‌لاین GT-R بود. 260RS غیر از پیشرانهٔ توئین توربو، سامانهٔ چهارچرخ محرک GT-R نسل R33 را هم قرص گرفت و با دیفرانسیل لغزش محدود، کیت بدنهٔ منحصربه‌فرد و چندین ارتقاء دیگر، به یکی از وحشی‌ترین استیشن‌های تاریخ ژاپن تبدیل شد. 260RS از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۱ در تعداد محدود ۱,۷۳۴ دستگاه ساخته شد.

نیسان سیلویا Spec-R سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۲

حدود پنج سال قبل از معرفی اولین اسکای‌لاین GT-R، نیسان با معرفی سیلویا CSP311 در نمایشگاه توکیو ۱۹۶۴ همه را شگفت‌زده کرد. این خودرو که ابتدا داتسون کوپه ۱۵۰۰ نام داشت اما در نسخهٔ تولیدی با نام نیسان سیلویا در سال ۱۹۶۵ عرضه شد، پایه و اساس خودروی اسپرت کامپکتی را بنیان گذاشت که برای چندین دهه روی خط تولید ماند. سیلویا پس از هفت سال وقفه، در سال ۱۹۷۵ بازگشت و تا سال ۲۰۰۲ در شش نسل تولید شد. آخرین نسل این خودرو با نام S15 در سال ۱۹۹۹ به بازار آمد. این نسل که روی پلت‌فرم محرک جلوی S-Platform ساخته شده بود، با پیشرانهٔ عالی چهار سیلندر SR20 در دو نسخه تولید می‌شد. نسخهٔ اول که Spec-S نام داشت، از نسخهٔ تنفس طبیعی پیشرانهٔ مذکور استفاده می‌کرد درحالی‌که نسخهٔ بالاتر با نام Spec-R به نسخهٔ توربوشارژ همان موتور مجهز بود. سیلویا Spec-R با ۲۵۰ اسب بخار قدرت، گیربکس شش سرعته دستی و دیفرانسیل لغزش محدود، در سراسر جهان به یک قهرمان تبدیل شد و به‌مراتب موفق‌تر از نسل قبلی یا S14 عمل کرد.

نیسان 300ZX توئین توربو سال‌های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۶

نیسان در کنار اسکای‌لاین GT-R، یک خودروی اسپرت افسانه‌ای دیگر را هم طی هفت نسل تولید کرده است. این خودرو که در بازارهای جهانی با نام Z و در ژاپن با نام فیرلیدی عرضه می‌شود، در طول تاریخ خود با رقبای ژاپنی مثل تویوتا سلیکا، تویوتا سوپرا، میتسوبیشی 3000GT و مزدا RX-7 رقابت کرده است. بدون شک یکی از جذاب‌ترین و بهترین مدل‌های تاریخ Z، نسل چهارم است که بین سال‌های ۱۹۸۹ تا ۲۰۰۰ تولید می‌شد. این Z با طراحی آیرودینامیک، تعلیق بهتر و پیشرانهٔ بهبودیافته، در سال‌های اولیهٔ تولید به یکی از پرفروش‌ترین خودروهای بازار آمریکا تبدیل شد. این خودرو در قوی‌ترین نسخه با نام 300ZX به یک پیشرانهٔ ۳ لیتری V6 توئین توربو با ۳۰۰ اسب بخار قدرت مجهز بود. این ماشین غیر از پیشرانهٔ قدرتمند، به تعلیق قابل تنظیم و سیستم فرمان گیری چرخ‌های عقب هم مجهز بود.

نیسان فیرلیدی نیسمو 380RS سال ۲۰۰۷

خودروی بعدی لیست ما هم یکی از اعضای خانوادهٔ Z است. این خودرو با نام 350Z در بازارهای جهانی و فیرلیدی در بازار ژاپن، جانشین 300ZX بود. 350Z که در تابستان ۲۰۰۲ معرفی شد، اولین نسل Z بود که از ترکیب موتور جلو وسط استفاده می‌کرد. هرچند 350Z خودرویی اسپرت عالی‌ای بود اما به‌اندازهٔ سلف خود خصوصاً در آمریکا موفق عمل نکرد. بااین‌حال، 350Z پایه و اساس ساخت یکی از چشمگیرترین خودروهای پرفورمنس تاریخ نیسان را تشکیل داد. در سال ۲۰۰۷، بخش موتوراسپرت نیسان یعنی نیسمو نسخه‌ای ویژه از 350Z را با نام 380RS معرفی کرد که از خودروهای مسابقه‌ای الهام گرفته بود. 380RS به نسخه‌ای تضعیف‌شده از پیشرانهٔ مسابقه‌ای ۳.۸ لیتری نیسان با ۳۵۰ اسب بخار قدرت به همراه کیت بدنهٔ منحصربه‌فرد و ارتقاءهای متعدد مثل ترمزهای پرفورمنس برمبو و کمک‌فنرهای با مهندسی یاماها مجهز شده بود. 380RS با قیمت ۳۸,۷۰۰ دلار معادل ۵۸,۶۰۰ دلار امروز در ۳۰۰ دستگاه ساخته و فقط در ژاپن عرضه شد.

نیسان R390 GT1 سال ۱۹۹۷

نیسان در سال ۱۹۹۵ به موتوراسپرت بازگشت و به بخش نیسمو توسعهٔ یک خودروی استقامتی GT1 برای رقابت در لمان سال ۱۹۹۷ محول شد. هرچند زمان و سرمایهٔ زیادی برای این پروژه صرف شد اما خودروی مسابقه‌ای که R390 GT1 نام گرفت موفق عمل نکرد. از سه خودرویی که در لمان ۱۹۹۷ شرکت کردند، تنها یک خودرو توانست مسابقه را به پایان برساند که آن‌هم در جایگاه ناامیدکنندهٔ دوازدهم قرار گرفت. سپس نیسان با بهبود طراحی و یک خودروی اضافی در سال ۱۹۹۸ دوباره به لمان بازگشت و هرچند بازهم نتوانست پیروز شود اما هر چهار خودرو در رده‌های سوم، پنجم، ششم و دهم مسابقه را به پایان رساندند. در این پروژه، به خاطر قوانین هومولوگیشن یک نسخهٔ خیابانی هم ساخته شد. این نسخه که در بیرون تقریباً مشابه مدل‌های مسابقه‌ای بود، کابین راحت‌تری داشت و از همان پیشرانهٔ V8 توئین توربوی VRH35L استفاده می‌کرد. هرچند گفته می‌شد این موتور روی ۳۴۵ اسب بخار تضعیف شده است اما درواقع بیش از ۵۰۰ اسب بخار قدرت داشت. نیسان قصد داشت مثل پورشه ۹۱۱ GT1 و مرسدس CLK GTR، از نسخهٔ جاده‌ای R390 GT1 تعداد محدودی تولید کند اما چون قیمت خودرو از یک میلیون دلار فراتر رفت و هیچ‌کس چنین رقم گزافی را برای یک نیسان پرداخت نمی‌کرد، نسخهٔ جاده‌ای این هایپرکار ژاپنی فقط در حد همان یک پروتوتایپ باقی ماند.