رویارویی پورشه 911 S/T و آستون‌مارتین والور، نبرد گیربکس دستی

در دنیای خودروهای الکتریکی و خودران، رانندگی با دو ماشین سنتی گیربکس دستی که از پیشرفت‌های معمول سرپیچی کرده‌اند احساسی فوق‌العاده دارد.

پس از دهه‌ها استفاده از پدال‌های تعویض دندهٔ پشت فرمان با گیربکس‌های دوکلاچه و اتوماتیک، گیربکس دستی برای اکثر عشق ماشین‌ها جذاب و خواستنی است و در خودروهایی مثل آستون‌مارتین والور، پاگانی یوتوپیا و گوردون موری T.50 همچنان امکان تجربهٔ لذت تعویض دندهٔ دستی وجود دارد ولی برای این لذت باید میلیون‌ها دلار پرداخت کرد. این یعنی خیلی‌ها از چنین لذتی محروم خواهند بود ولی جایگزینی بسیار ارزان‌تر برای خودروهایی مثل آستون‌مارتین والور هم وجود دارد. این مرهمی برای حساب بانکی همهٔ کسانی است که هوس تعامل آنالوگ با خودرو را دارند.

منظور ما پورشه ۹۱۱ S/T با قیمت ۲۳۱,۶۰۰ پوند است. البته مدت‌ها است که تمام نمونه‌های این خودرو فروخته شده ولی نمونه‌های کم‌کار آن را می‌توان با قیمتی در حدود ۴۵۰ هزار پوند خرید. از سوی دیگر، آستون‌مارتین والور پنج برابر یک ونتیج V12 قیمت دارد و بسیار کمیاب است زیرا تنها در ۱۱۰ دستگاه ساخته می‌شود. ۹۱۱ S/T اما که به مناسبت شصتمین سالگرد معرفی ۹۱۱ در تعداد بیشتر ۱,۹۶۳ دستگاه ساخته شد، شبیه یک GT3 RS بدون بال و با گیربکس دستی به نظر می‌رسد هرچند که شاید برخی آن را یک GT3 تورینگ وحشی‌تر بدانند.

درهرحال، این خودرویی است که «آندریاس پریونینگر»، کسی که طی ۲۳ سال گذشته مسئولیت توسعهٔ تمام مدل‌های GT پورشه را بر عهده داشت است، آن را بهترین خودروی جاده‌ای تاریخ برای رانندگی توصیف کرده است. حدود یک دهه پیش هم پورشه مدل ویژهٔ ۹۱۱ R را بر اساس GT3 RS ساخته و معرفی کرده بود ولی آن خودرو شبیه پروژه‌ای عجولانه به نظر می‌رسید و خواهان حرکت این‌چنینی دیگری از پورشه ولی بدون سیستم مزاحم فرمان گیری چرخ‌های عقب و ضرایب کوتاه‌تر گیربکس بودیم.

حال S/T برای انجام همین مأموریت ساخته شده است، خودرویی که به خاطر ضریب درایو نهایی کوتاه‌تر، دائماً دست چپ راننده را برای تعویض دنده مشغول نگه می‌دارد هرچند که در صورت رساندن دور موتور به ۹ هزار rpm با دنده سه می‌توان به سرعتی بیش از ۱۴۵ کیلومتر بر ساعت رسید. پیشرانهٔ تخت تنفس طبیعی پورشه در حالت درجا صدای قشنگی ندارد اما در دورهای میانی سینه صاف می‌کند و پس از ۷ هزار rpm شروع به آواز خواندن می‌کند. ویژگی جالب اینکه S/T تنها ۵۲۵ اسب بخار قدرت دارد که در دنیای سوپرکارهای ۱۰۰۰ اسب بخاری ناچیز به نظر می‌رسد ولی پورشه همین قدرت را به هیجان‌انگیزترین شکل ممکن ارائه می‌کند.

فلایویل سبک‌تر موتور S/T و کلاچی که نصف GT3 وزن دارد به این موضوع کمک می‌کند اما فقدان حالات رانندگی و دکمه‌ای برای افزایش صدای اگزوز نشان می‌دهد با پورشه‌ای طرف هستیم که توسط کارخانه در بهترین حالت تنظیم شده است. فقدان حالات و تنظیمات نشان از اعتماد مهندسی سازنده دارد. S/T و والور هردو خودروهای فوق‌العاده‌ای برای رانندگی هستند ولی پیشرانهٔ شاهکار ۹۱۱ نسبت به موتور V12 آستون‌مارتین جذاب‌تر احساس می‌شود. هرچند از اینکه موتور دوازده سیلندر همچنان زنده است خوشحالیم ولی واکنش پدال گاز پورشه آن‌قدر سریع‌تر از رقیب بریتانیایی است که همیشه ما را غافلگیر می‌کند.

البته وقتی موتور V12 آستون از خواب بیدار می‌شود، شجاعت رقابت با پورشه را پیدا خواهد کرد. این موتور همچنین به لطف دو توربوشارژر، گشتاور فوق‌العاده‌ای دارد که بسیار بیشتر از پورشه است. هرچند والور یک نیروگاه V12 وحشی در جلو دارد ولی هنوز هم کمی از راحتی ساخته‌های آستون‌مارتین را به ارث برده و به‌اندازهٔ پورشه تهاجمی احساس نمی‌شود. درنتیجه، والور هنوز هم می‌تواند مثل یک گرند تورر رفتار کند. آستون آن‌قدر گشتاور دارد که می‌توان خودرو را در دندهٔ چهار به حال خود رها کرد و با هر سرعتی به حرکت ادامه داد. در این خودرو نیاز چندانی به تعویض دنده احساس نمی‌شود هرچند که آن دسته‌دندهٔ چوبی والور فوق‌العاده به نظر می‌رسد.

در ۹۱۱ احساس می‌کنید خیلی به جاده نزدیک‌تر هستید و از سروصدای مسیر بیشتر آزار خواهید دید ولی اگر S/T را هم در دندهٔ شش قرار دهید و کروز کنترل را روشن کنید، این خودرو هم می‌تواند نقش یک گرند تورر را بازی کند اما نه به ‌خوبی آستون. موضوع لذت‌بخش در مورد هردو خودرو این است که در دنیایی به‌دوراز شاسی‌بلندها، سهامداران، حاشیهٔ سود، سهم بازار و اشتراک پلت‌فرم، بهترین خودروهایی هستند که آستون‌مارتین و پورشه ساخته‌اند. از انگلستان یک خودروی عضلانی میلیون دلاری که کت‌وشلوار به تن کرده و از آلمان یک خودروی مسابقه‌ای موتور عقب با مهندسی بی‌نظیر. در این خودروها وقتی دنده را عوض می‌کنید، می‌توانید شوق و شور درون آن‌ها را احساس کنید.

این ماشین‌ها طبق فرمول‌های سنتی برای علاقه‌مندان به رانندگی ساخته شده‌اند. کسانی که دوست دارند فرایندهای مکانیکی را با دست خودشان انجام دهند نه توسط کامپیوترها. این موضوع فقط در مورد ویژگی‌های فنی S/T و والور صدق نمی‌کند زیرا این خودروها حتی در طراحی بیرونی و تودوزی هم کمی حال و هوای رترو دارند. بااین‌حال، تعداد چنین علاقه‌مندانی خیلی کم است. در دنیای خودروهای الکتریکی و خودران، چنین افراد معدودی مثل کسانی هستند که کار با گوشی‌های موبایل دکمه‌ای را به لمسی ترجیح می‌دهند.

رانندگی با این دو خودروی فوق‌العاده واقعیت مهمی را نشان می‌دهد. این که ما به قدرت زیاد و عمدتاً غیرقابل استفاده نیاز نداریم و احساسی که ماشین از طریق شخصیت منحصربه‌فردش در راننده ایجاد می‌کند و تعاملی که او می‌تواند با خودرو داشته باشد مهم است. پس زنده‌باد ترکیب پیشرانهٔ دیوانه‌وار با گیربکس دستی!

مشخصات فنی