جذاب‌ترین خودروهای ایمنی تاریخ مسابقات فرمول یک، از لامبورگینی تا مرسدس SLS

با مرور تاریخچهٔ خودروهای ایمنی در فرمول یک که به سال ۱۹۷۳ بازمی‌گردد، جذاب‌ترین سیفتی کارها در تاریخ این ورزش را معرفی خواهیم کرد.

یکی از عناصر مهم در مسابقات فرمول یک، خودروی ایمنی یا سیفتی کار است. این خودرو زمانی که به هر دلیلی مثل تصادف، شرایط خطرناکی در پیست ایجاد شود، وارد پیست شده و خودروهای مسابقه‌ای را پشت سر خود کُند می‌کند. اولین استفاده از خودروی ایمنی در فرمول یک از گرند پری کانادا ۱۹۷۳ آغاز شد و طی بیست سال بعد، از خودروهای اسپرت در محل پیست به‌عنوان سیفتی کار استفاده می‌شد اما از سال ۱۹۹۳ به بعد، یک خودروی استاندارد برای سیفتی کار در نظر گرفته شد. از اواخر دههٔ ۹۰ تاکنون از خودروهای مرسدس AMG به‌عنوان سیفتی کار در فرمول یک استفاده می‌شود هرچند که طی سال‌های اخیر در برخی مسابقات شاهد حضور آستون‌مارتین ونتیج به‌عنوان خودروی ایمنی هم بوده‌ایم.

پورشه ۹۱۴

گرند پری کانادا ۱۹۷۳

اولین حضور خودروی ایمنی در فرمول یک در گرند پری کانادا ۱۹۷۳ با پورشه ۹۱۴ رقم خورد. این خودرو با رانندگی اسطورهٔ کانادایی مسابقات اتومبیلرانی «اپی ویتزس» در دور ۳۲ وارد پیست شد ولی در تشخیص پیشتاز مسابقه اشتباه کرد و باعث شد پیتر روسون یک دور دیگر در پیست بزند و درنهایت به‌طور بحث‌برانگیزی برندهٔ مسابقه شود.

پورشه ۹۱۱ توربو

گرند پری موناکو ۱۹۷۶

پورشه در سال ۱۹۷۲ کار روی تجهیز پیشرانه‌های خود به توربوشارژر را آغاز کرد که نهایتاً منجر به معرفی ۹۱۱ توربو در سال ۱۹۷۵ شد. این ماشین پرفورمنس را در خودروها از نو تعریف کرد و ۹۱۱ جمع‌وجور را به سطح فراری‌ها و لامبورگینی‌ها رساند. ۹۱۱ توربو که در کمتر از پنج ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید، یکی از سریع‌ترین خودروهای آن زمان محسوب می‌شد و بنابراین، انتخاب بسیار خوبی برای خودروی ایمنی فرمول یک بود.

لامبورگینی کانتاش LP500S

گرند پری موناکو ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۳

لامبورگینی کانتاش که در سال ۱۹۷۴ معرفی شده بود، وقتی در گرند پری موناکو ۱۹۸۱ به‌عنوان خودروی ایمنی مورداستفاده قرار گرفت، در میانهٔ عمر خود قرار داشت و خشم رقیب اصلی لامبورگینی یعنی فراری را برانگیخت. بااین‌حال، کانتاش به لطف ظاهر بسیار چشمگیر و پیشرانهٔ ۴.۸ لیتری V12 که ۳۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، گزینه‌ای عالی برای هدایت خودروهای فرمول یک در پست خیابانی باریک و پرپیچ‌وخم موناکو محسوب می‌شد.

فورد اسکورت RS کاسورث

گرند پری بریتانیا ۱۹۹۳

اسکورت RS کاسورث نسخهٔ تولیدی هومولوگیشن خودروی رالی گروه A فورد بود. این اولین خودروی تولید انبوه با داون‌فورس کاربردی در جلو و عقب بود و برای نشان دادن قدرت فورد در رالی، در سال ۱۹۹۳ به‌عنوان خودروی ایمنی گرند پری بریتانیا انتخاب شد. این ماشین به یک پیشرانهٔ ۲ لیتری چهار سیلندر توربوشارژ بسیار قابل تیونینگ مجهز بود که به گفتهٔ تیونرها می‌توانست تا ۱۰۰۰ اسب بخار قدرت تولید کند.

پورشه ۹۱۱ GT2

گرند پری بلژیک ۱۹۹۵

۹۱۱ GT2 هم یکی دیگر از خودروهای هومولوگیشن بود که به‌عنوان سیفتی کار در مسابقات فرمول یک مورداستفاده قرار گرفت. این خودرو نسخهٔ جاده‌ای خودروی مسابقه‌ای کلاس GT2 پورشه بود و تنها ۵۷ دستگاه از آن ساخته شد. ۹۱۱ GT2 به یک پیشرانهٔ ۳.۶ لیتری شش سیلندر تخت توئین توربو مجهز بود که ابتدا ۴۳۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد ولی این رقم در پایان تولید به ۴۵۰ اسب بخار رسید. به لطف این نیرو و وزن سبک‌تر با حذف سامانهٔ چهارچرخ محرک ۹۱۱ توربو، GT2 در کمتر از ۴ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

لامبورگینی دیابلو

گرند پری کانادا ۱۹۹۵

همان‌طور که کانتاش در گرند پری موناکو در سال ۱۹۸۱ وظیفهٔ خود را برای نشان دادن فرهنگ خودرویی دههٔ ۸۰ به نحو احسن انجام داد، دیابلو هم همین کار را به‌خوبی در اواسط دههٔ ۹۰ انجام داد. در آن زمان، جانشین کانتاش نشان‌دهندهٔ نقطهٔ اوج سوپراسپرت‌های ایتالیایی بود و پرفورمنس و طراحی را به سطح جدیدی ارتقاء داد. دیابلو همچنین با پیشرانهٔ V12 که ۴۸۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، گزینهٔ بسیار مناسبی برای مهار کردن خودروهای فرمول یک محسوب می‌شد.

مرسدس بنز C36 AMG

فصل‌های ۱۹۹۶ و ۱۹۹۷

همان‌طور که گفتیم، در سال ۱۹۹۳، برای تمام مسابقات فرمول یک فصل، یک خودروی ایمنی استاندارد در نظر گرفته شد. اولین خودرویی که برای این کار انتخاب شد، مرسدس C36 AMG بود. از آن زمان تاکنون، تمام خودروهای ایمنی فرمول یک توسط مرسدس AMG تأمین شده‌اند. C63 که اولین C کلاس با تیونینگ AMG بود و قصد رقابت مستقیم با ب‌ام‌و M3 را داشت، از یک پیشرانهٔ ۳.۶ لیتری شش سیلندر با ۲۸۰ تا ۲۹۰ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد.

مرسدس بنز SL55 AMG

فصل‌های ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲

در سال ۲۰۰۰، فرمول یک برای خودروی ایمنی یک رانندهٔ اختصاصی را در نظر گرفت. کسی که برای این کار انتخاب شد، رانندهٔ مسابقهٔ باسابقهٔ آلمانی «برند مایلندر» بود که تا به امروز وظیفهٔ رانندگی با خودروهای ایمنی فرمول یک را بر عهده داشته و طی این بیست سال فقط در چند مسابقه غایب بوده است. اولین خودروی ایمنی مایلندر، مرسدس SL55 بود که به یک پیشرانهٔ ۵.۴ لیتری V8 سوپرشارژ با بیش از ۵۰۰ اسب بخار قدرت مجهز بود.

مرسدس بنز SLS AMG

فصل‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۴

SLS AMG که جانشین غیرمستقیم 300SL محسوب می‌شود، یکی از جذاب‌ترین خودروهای ایمنی تاریخ فرمول یک به‌حساب می‌آید. این خودرو همچنین برای پنج فصل نقش سیفتی کار را بازی کرد تا یکی از طولانی‌ترین حضورها را در فرمول یک داشته باشد. SLS اولین خودرویی بود که به‌طور کامل توسط AMG توسعه پیدا کرد. زیر کاپوت کشیدهٔ این ماشین یک نیروگاه ۶.۲ لیتری V8 تنفس طبیعی با ۵۷۰ اسب بخار قدرت قرار داشت.

مرسدس بنز AMG GT بلک سریز

فصل‌های ۲۰۲۲ تاکنون

زمانی که SLS بازنشسته شد، جایگزین آن یعنی AMG GT لباس سفتی کار را بر تن کرد. در فصل ۲۰۱۸ نیز نسخهٔ قوی‌تر این ماشین یعنی GT R این وظیفه را بر عهده گرفت که پیشرانهٔ ۴ لیتری V8 توئین توربوی آن ۵۸۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این اما پایان ماجرای AMG GT در فرمول یک نبود و در فصل ۲۰۲۲ نسخهٔ بلک سریز با ۷۳۰ اسب بخار قدرت جایگزین همتای ضعیف‌تر خود شد. این خودرو قوی‌ترین و سریع‌ترین سیفتی کار تاریخ فرمول یک محسوب می‌شود. در فصل جاری هم AMG GT بلک سریز همچنان در کنار آستون‌مارتین ونتیج، خودروی ایمنی فرمول یک است.