ملاقات رنو 5 و نسل اول هوندا سیویک، افسانه‌های کوچک

دو هاچ‌بک کوچکی که بازار خودروی اروپا و جهان را متحول کردند، باهم ملاقات کرده‌اند تا خاطرات خوش گذشته را زنده کنند.

دههٔ ۷۰ میلادی دوران رونق هاچ‌بک‌های کوچک در اروپا بود. یکی از خودروهایی که به شکل‌گیری این جریان کمک بزرگی کرد، رنو ۵ بود. در سال ۱۹۶۸، طراحی بنام «میشل بوئه» در اوقات فراغت خود هاچ‌بکی را بر اساس رنو ۴ طراحی کرد که آن‌قدر مقامات شرکت را تحت تأثیر قرار داد که تصمیم به تولید آن گرفتند. البته مدیرعامل رنو و بسیاری از نمایندگی‌ها نگران بودند که خریداران از اولین خودروی سه‌در این شرکت استقبال نکنند ولی این نگرانی بی‌اساس بود زیرا تا می ۱۹۷۲ لیست انتظاری سه‌ماهه برای رنو ۵ شکل گرفت.

رنو ۵ همچنین از سال ۱۹۷۴ تا ۱۹۸۳ به پرفروش‌ترین خودروی رنو تبدیل شد ولی متأسفانه بوئه در سال ۱۹۷۲ براثر سرطان درگذشت و نتوانست موفقیت ایدهٔ خود را ببیند. مثل دیگر رنوهای دیفرانسیل جلوی آن زمان، موتور ۵ هم به‌صورت طولی نصب شده بود. بااین‌حال، وقتی این خودرو اولین بار در ۲۸ ژانویهٔ ۱۹۷۲ رونمایی شد، آن‌قدر مدرن به نظر می‌رسید که خودروهای جمع‌وجور قبلی شرکت مثل رنو ۸ یا دوفین را متعلق به یک قرن پیش جلوه می‌داد. فروش رنو در بریتانیا نیز در اواخر سال ۱۹۷۲ آغاز شد و توانست خریداران مینی ماینر و هیلمن ایمپ را به سمت خود بکشاند. یکی از نقاط قوت رنو ۵ که باعث موفقیت آن شد، هزینه‌های تعمیر پایین بود.

در سال ۱۹۷۶، مدل ۵ GTL با پیشرانهٔ ۱.۳ لیتری، اصلاح ضرایب گیربکس برای کاهش مصرف سوخت و سپرهای جدید به بازار عرضه و به محبوب‌ترین نسخه تبدیل شد. سه سال بعد نیز رنو ۵ با داشبورد جدید و نسخهٔ پنج‌در راهی بازار شد. البته از همان ابتدای توسعهٔ ۵، رنو به فکر ساخت نسخهٔ پنج‌در بود و به همین دلیل، خیلی‌ها تعجب کردند که چرا این نسخه زودتر به بازار عرضه نشد. در زمانی که مدل‌هایی مثل آستین مترو و فورد فی‌یستا فقط به‌صورت سه‌در عرضه می‌شدند، ارائهٔ نسخهٔ پنج‌در به یکی دیگر از عوامل موفقیت رنو ۵ تبدیل شد.

در سال ۱۹۸۱، رنو ۵ با یک پیشرانهٔ جدید ۱.۱ لیتری جدید عرضه شد که نمونهٔ آزمایشی مدل ۱۹۸۳ ما هم به همین موتور مجهز است. در سال ۱۹۸۴ رنو عرضهٔ نسل دوم ۵ را آغاز کرد ولی زمانی که تولید نسل اول در سال ۱۹۸۵ در فرانسه خاتمه یافت، هنوز در قیاس با خودروهایی مثل پژو ۲۰۵ و فیات اونو، قدیمی به نظر نمی‌رسید که این گواهی بر جلوتر بودن طراحی بوئه از زمان خود بود. امروز نیز رنو ۵ نسل اول خصوصاً در نمونهٔ آزمایشی ما با رنگ طلایی متالیک، در خیابان‌ها جلب‌توجه می‌کند. این خودرو از که از نوع GTL است، طی بیش از ۴۰ سال تنها ۴۰ هزار کیلومتر کار کرده است.

از سوی دیگر، هوندا در سال ۱۹۷۰ برنامه‌ای برای توسعهٔ خودرویی سبک، سریع و جمع‌وجور در کلاس جهانی را آغاز کرد. این خودرو قرار بود جانشینی برای سری N360 و N600 باشد و هوندا امیدوار بود بتواند در بازارهای جهانی موفق عمل کند. سدان ۱۳۰۰ که در سال ۱۹۶۹ راهی بازار شد و تلاش قبلی هوندا برای ارائهٔ یک خودروی جمع‌وجور بین‌المللی محسوب می‌شد، آن‌قدر ناموفق عمل کرد که منجر به استعفای بنیان‌گذار شرکت «سوئیچیرو هوندا» شد. به همین دلیل، فشار روی سیویک خیلی زیاد بود. مهندسان هوندا برای این خودرو یک پیشرانهٔ ۱۱۷۰ سی‌سی با میل بادامک روی سرسیلندر و سیستم تعلیق کاملاً مستقل را در نظر گرفتند.

سیویک به لطف ابعاد جمع‌وجور، در خیابان‌های باریک ژاپن قابل‌استفاده بود و در نمایندگی‌های موتورسیکلت هوندا که بسیاری از آن‌ها خودروهای شرکت را هم عرضه می‌کردند فضای زیادی را اشغال نمی‌کرد. فروش سیویک در نسخهٔ دودر جولای ۱۹۷۲ آغاز شد و سپس از سپتامبر نسخهٔ سه‌در هم به بازار آمد. مدیریت هوندا در ابتدا نگران بود که سیویک با فرم دو جعبه‌ای موردپسند خریداران داخلی قرار نگیرد ولی زمانی که سیویک جایزهٔ خودروی سال ژاپن را در سال‌های ۱۹۷۲، ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴ کسب کرد، مشخص شد که چنین نگرانی‌هایی بی‌مورد بوده است.

در بازار صادراتی و مهم ایالات‌متحده، موتورترند سیویک را به‌اندازهٔ لینکلن کانتیننتال ۱۹۴۱ یا لوتوس مسابقه‌ای جیم کلارک محصول مهمی توصیف کرد. در سال ۱۹۷۳ نیز واردات این خودروی کوچک ژاپنی به بریتانیا آغاز شد. البته هوندا از سال ۱۹۶۶ با مدل S800 به بازار بریتانیا وارد شده بود ولی تا دههٔ ۷۰ هنوز خیلی‌ها این برند را با موتورسیکلت‌هایش می‌شناختند. سیویک اما فصل جدیدی را برای هوندا آغاز کرد. در سال ۱۹۷۳، سیویک دودر پایه در بریتانیا ۱,۰۲۹ پوند قیمت داشت که این رقم در نسخهٔ پرچم‌دار دولوکس با گیربکس نیمه اتوماتیک به ۱,۲۳۹ پوند می‌رسید.

برای مقایسه، در آن زمان مینی ۱۰۰۰ با قیمت ۸۳۷ پوند به فروش می‌رسید؛ بنابراین، سیویک خودروی ارزانی به‌حساب نمی‌آمد ولی هیچ خودروی دیگری در بازار هم به این خوبی نبود. نمونهٔ زردرنگی که در اینجا می‌بینید، قدیمی‌ترین نمونهٔ باقی مانده از سیویک در بریتانیا است. این سیویک کوچک برای خودرویی متعلق به نیم قرن پیش، بسیار چابک است و هرچند از نیروی کمکی فرمان خبری نیست ولی پاسخگویی مناسبی دارد. کیفیت سواری برای خودرویی از سال ۱۹۷۵ راحت است و پیشرانهٔ چهار سیلندر همان‌طور که از یک موتور ساخت هوندا انتظار می‌رود دور می‌گیرد. این خودرو طی ۴۸ سال کمتر از ۱۲۰ هزار کیلومتر کار کرده و بسیار نو به نظر می‌رسد تا جایی که گویی به‌تازگی از نمایندگی هوندا در سال ۱۹۷۵ خارج شده است.

این سیویک خودرویی دودر است که شاید امروز عجیب به نظر برسد ولی در سال‌های اولیه تولید این خودروها که تحت عنوان سوپرمینی شناخته می‌شوند، چندین مدل مثل فیات ۱۲۷ و پژو ۱۰۴ بدون درب صندوق هاچ‌بک تولید می‌شدند. سیویک در سال ۱۹۷۹ وارد نسل دوم شد و امروز پس از فروش بیش از ۲۷ میلیون دستگاه، در نسل یازدهم قرار دارد. از سوی دیگر، نسل دوم رنو ۵ در سال ۱۹۹۶ از روی خط تولید کنار رفت و جای خود را به کلیو داد هرچند که تولید نسل اول آن در ایران همچنان تا سال ۲۰۰۰ ادامه داشت. هرچند هوندا نسل اول سیویک را خودرویی پنج‌نفره می‌دانست ولی بیشتر شبیه یک خودروی شهری ۲+۲ به نظر می‌رسید درحالی‌که رنو ۵ یک خودروی جمع‌وجور خانوادگی واقعی است.

مقایسه مشخصات فنی