اگر خودروهای مسابقات دهه 40 میلادی برقی بودند چه می‌شد؟

خودروهای برقی سال ۱۸۹۷ هم وجود داشتند اما کاربردشان تنها محدود به تاکسی‌های تبلیغاتی بریتانیا و ایالات‌متحده بود. در نهایت موتورهای احتراق داخلی (ICE) توانستند به لطف برتری‌هایی چون هزینه پایین‌تر نگهداری، تولید آسان‌تر و… بیش از صد سال تمام بر صنعت حمل و نقل زمینی حکمرانی کنند.

شاید از خود بپرسید، اگر خودروهای برقی دوام می‌آوردند چه می‌شد؟! پاسخ این است که خودروهای مسابقات دهه ۴۰ میلادی، احتمالا شبیه خودروی «الکس بالدینی» به نام «هلوزیا تیپو-۶» می‌شدند.

جالب است بدانید که تا پیش از آغاز قرن بیستم، چهار خودروی برقی رکورد بیشترین سرعت زمینی را از آن خود کرده بودند. آخرین آن‌ها هم به نام «La Jamais Contente» و به رانندگی «کَمیل جناتزی»، در ۲۹ آوریل سال ۱۸۹۹ به سرعت ۶۵.۸ مایل (۱۰۵ کیلومتر در ساعت) رسید.

این خودرو از لحاظ ظاهری از طراحی سبک چرخ-باز بهره می‌برد. از دیگر نکات جالب توجه در طراحی آن هم می‌توان به جلوپنجره بزرگ کرومی، تایرهای اسپرت و چرخ زاپاس در سمت چپ بدنه اشاره کرد. رنگ قرمز خاص آن هم به چشم‌نوازتر شدن آن می‌افزاید. احتمالا در طراحی این خودرو از مدل‌های مازراتی و مرسدس الهام گرفته شده است. درهرصورت سازنده هنوز اطلاعاتی را از هلوزیا تیپو-۶ منتشر نکرده است اما می‌دانیم مسلما از خودروهای شبیه خود سریع‌تر خواهد بود.