تجربهٔ رانندگی با مک‌لارن GT، سوپراسپرتی که می‌خواهد گرند تورر باشد!

مک‌لارن شرکتی نیست که از هنجارها پیروی کند. خواه در سوپراسپرت نمادین F1 دههٔ ۹۰ با صندلی رانندهٔ مرکزی خواه در هایپرکار اخیر سنا با پنجره‌ای در بخش پایینی درها یا مدل اسپیدتیل با باله‌های منحصربفردی در عقب، این سازندهٔ بریتانیایی بطور معمول قوانین و سنت‌ها را می‌شکند. مک‌لارن GT جدید هم از این قاعده مستثنی نیست زیرا این خودرو بعنوان یک گرند تورر، ویژگی‌های سنتی این کلاس مثل ترکیب موتور جلو و برخورداری از چهار صندلی را کنار گذاشته و با ترکیب موتور وسط و دو صندلی، وضعیت سنتی گرند توررها را به چالش کشیده است.

در GT از نسخهٔ اصلاح‌شده‌ای از سلول سرنشین فیبر کربنی که در محصولات سری اسپرت مک‌لارن شامل 570S، 570GT و 600LT بکار رفته، استفاده شده است. البته در GT به بخش عقبی این شاسی یک ساختار فیبر کربنی فوقانی اضافه شده که محفظهٔ بار قابل‌توجهی را در زیر درب شیشه‌ای عقب فراهم کرده است. این صندوق بار عقبی ۴۲۰ لیتر ظرفیت دارد که ۶۲ لیتر از صندوق بار بنتلی کانتیننتال بیشتر است. علاوه بر این، در جلوی مک‌لارن GT هم یک صندوق بار ۱۵۰ لیتری وجود دارد که مجموع فضای بار این گرند تورر بریتانیایی را به ۵۷۰ لیتر می‌رساند. البته در مورد صندوق‌های بار GT نباید از روی ظرفیت عددی قضاوت کرد زیرا این محفظه‌های بار دراز، کم‌عمق و ناهموار هستند و به همین دلیل کارایی کمتری نسبت به صندوق بار کوچکتر گرند توررهای رقیب دارند.

در زیر محفظهٔ بار عقبی GT جدیدترین نسخه از پیشرانهٔ ۴ لیتری V8 توئین توربوی مک‌لارن قرار گرفته که ۶۲۰ اسب بخار قدرت و ۶۳۰ نیوتن متر گشتاور را از طریق یک گیربکس هفت سرعتهٔ دوکلاچه به چرخ‌های عقب تحویل می‌دهد. مک‌لارن ادعا می‌کند این خودرو در صورت فعال بودن لانچ کنترل می‌تواند ظرف ۳.۱ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند درحالیکه حداکثر سرعت آن به ۳۲۵ کیلومتر بر ساعت می‌رسد. برای خنک کردن پیشرانه هم ورودی‌های هوای بزرگ و نسبتاً زشتی تعبیه شده که هوای عبوری از روی درها را به محفظهٔ موتور هدایت می‌کند تا همه چیز خنک بماند.

به لطف جریان هوایی که توسط این ورودی‌های هوا ایجاد می‌شود و همینطور مواد جذب کنندهٔ حرارت، مک‌لارن ادعا می‌کند دمای کف محفظهٔ بار عقب هرگز از ۴۰ درجهٔ سانتی‌گراد فراتر نمی‌رود. این ادعای بسیار چشمگیری است خصوصاً با توجه به اینکه دمای سیستم اگزوز خودرو به بیش از ۵۰۰ درجهٔ سانتی‌گراد می‌رسد. البته با وجود این گفتهٔ مک‌لارن، کوله‌پشتی که در صندوق بار عقبی GT قرار داده شده بود بعد از چند ساعت کاملاً داغ شده بود؛ بنابراین خریداران بهتر است در مورد قرار دادن وسایل الکترونیکی گران‌قیمت یا اشیائی که ممکن است در صندوق عقبی خودرو ذوب شوند بیشتر فکر کنند.

هرچند GT طبق استانداردهای مک‌لارن خودروی لوکسی است اما بازهم کاملاً به راحتی گرند توررهای سنتی مثل آستون‌مارتین DB11 و بنتلی کانتیننتال نیست. در مک‌لارن فضای پا باریک است، نمایشگر لمسی هفت اینچی سیستم اطلاعاتی-سرگرمی آن بیش از اندازه ظریف است و گاهی کاربر را گیج می‌کند (همچنین هنگام بر چشم داشتن عینک آفتابی دیدن اطلاعات آن دشوار است) و هیچ سیستم ایمنی پیشرفتهٔ استانداردی ندارد. البته می‌توان در صورت تمایل سیستم‌هایی مثل کروز کنترل تطبیقی، ترمز جلوی اتوماتیک، هشدار خروج از خط، پایش نقاط کور را سفارش داد. همین موضوع در مورد تهویه و ماساژور صندلی‌ها هم وجود دارد؛ بنابراین با توجه به اینکه مک‌لارن این خودرو را یک گرند تورر می‌داند، کاملاً ناامید کننده است که حداقل تعدادی از این تجهیزات را بصورت استاندارد ارائه نکرده است.

با این حال خوشبختانه به لطف پنجره‌های بزرگ GT، نقاط کور کم هستند و در کابین از فلزهای باکیفیت و چرم مجلل استفاده شده است. با پرداخت ۹۵۰۰ دلار برای سفارش پکیج پایونر یا لوکس نیز مک‌لارن صندلی‌های برقی با گرمکن، تنظیم برقی ستون فرمان و نورپردازی داخلی را به خودرو اضافه می‌کند. هردوی این پکیج‌ها همچنین پوشش مقاومی بنام سوپر پارچه را هم برای کف محفظهٔ بار به همراه دارند. این پوشش در اصل صفحات فلزی کوچک محافظ بافته‌شده در پارچه است که از آسیب به کف صندوق جلوگیری می‌کند. علاوه بر این، یک پکیج پریمیوم هم با قیمت ۵۵۰۰ دلار قابل سفارش است که سیستم افزایش ارتفاع دماغه برای عبور از مسیرهای ناهموار، آینه‌های جانبی تاشو برقی، سیستم صوتی Bowers & Wilkins با ۱۲ بلندگو، درب صندوق برقی و پوشش محفظهٔ بار را به همراه دارد.

هرچند مک‌لارن تلاش زیادی کرده تا GT را به یک گرند تورر واقعی نزدیک کند اما این ماشین هنوز هم خودروی اسپرت بهتری است تا یک گرند تورر. پیشرانهٔ V8 که در رانندگی‌های شهری از کمبود گشتاور در دورهای پایین و همینطور تأخیر توربو رنج می‌برد، در پیمایش‌های جاده‌ای یکنواخت هنگام عبور دور موتور از ۳ هزار rpm (جایی که ۹۵ درصد از گشتاور خود را ارائه می‌کند) زنده می‌شود و با اشتیاق به سمت ارائهٔ حداکثر قدرت خود در دور ۷۵۰۰ rpm پیش می‌رود. گیربکس دوکلاچه نیز که در حالت اتوماتیک در تعویض دنده‌ها اشتباه می‌کند و گیج احساس می‌شود، در حالت دستی کاملاً تغییر کرده و با هر فشار روی پدال‌های پشت غربیلک فرمان، با انتشار صدای کلیک خوشایندی سریعاً دنده را تعویض می‌کند.

در همین حال، کمک‌فنرهای تطبیقی در حالت رانندگی راحت بدون آنکه موجب رنجش سرنشینان شود حرکات بدنه را کنترل می‌کند اما برای کسانی که خواهان رانندگی دیوانه‌واری هستند حالت‌های اسپرت و پیست هم تعبیه شده است؛ اما از سوی دیگر، عملکرد پدال ترمز احساسی مثل خودروهای مسابقه‌ای دارد و سیستم فرمان هیدرولیک بسیار تیز و حساس است. به این دلایل، مک‌لارن GT رانندهٔ خود را به شیوه‌ای درگیر می‌کند که هیچ گرند تورر سنتی حال حاضر بازار این گونه نیست.

متاسفانه مک‌لارن برای حفظ آرامش در GT و ایجاد حال و هوایی مشابه گرند توررها، صدای سیستم اگزوز را پایین آورده که این موضوع شاید برای خیلی‌ها خوشایند نباشد زیرا حتی با وجود سیستم اگزوز فعال استاندارد که در حالت‌های رانندگی اسپرت و پیست صدا را رها می‌کند، صدای اگزوز GT هنوز هم حتی در مقایسه با گرند توررها بیش از اندازه کم است. البته سیستم اگزوز اسپرت با قیمت ۳۵۰۰ دلار برای خودرو قابل سفارش است که ممکن است این مشکل را برطرف کند. در مجموع GT جنگ مک‌لارن علیه وضعیت موجود را ادامه داده است. درحالیکه سایر گرند توررها صرفاً روی راحتی راننده تمرکز دارند، این خودرو تجربهٔ رانندگی همه‌جانبه‌ای را ارائه می‌کند که البته همین ویژگی موجب شده GT ویژگی‌های اصلی یک گرند تورر سنتی را نداشته باشد و بیشتر به سمت سوپراسپرت‌ها متمایل شود؛ اما با این خودرو حداقل هیچکس مک‌لارن را به پیروی از هنجارها محکوم نمی‌کند.

مشخصات فنی

منبع: Motor1