بررسی پونتیاک فایربرد ترنس ام 1973 ملاقات با پرنده آتشین در تهران

فایربرد “Firebird” برای اولین بار در ۲۳ فوریه ۱۹۶۷ و پنج ماه پس از شورولت کامارو و برای رقابت با فورد ماستنگ توسط پونتیاک معرفی شد، و توانست تا سال ۲۰۰۲ چهار نسل مختلف را تجربه کند. پونتیاک فایربرد در طول این سال ها در تریم ها و مدل های مختلفی به بازار عرضه شده که معروفترین آنها ترنس ام “Trans Am” است. در هفته گذشته فرصتی دست داد تا با یک پونتیاک فایربرد ترنس ام مدل ۱۹۷۳ ملاقاتی داشته باشیم که پس از مرور تاریخچه نسل دوم فایربرد، آن را می‌خوانید.

تاریخچه

نسل دوم فایربرد به دلیل مشکلات مهندسی با تاخیر و در ۲۶ فوریه ۱۹۷۰ رونمایی شد. به همین دلیل تولید نسل اول که قرار بود در سال ۱۹۶۹ پایان یابد در ماه های اولیه سال ۱۹۷۰ نیز ادامه یافت.

با توجه به پلت فرم مشترک فایربرد با کامارو (F_Body) شباهت بین این دو مدل غیر قابل اجتناب بود، و هر دو خودرو دارای استایل عضلانی و چشم نوازی بودند‌، اما می توان گفت که فایربرد دارای طراحی زیباتری بود. همچنین مانند کامارو نسل دوم فایبرد نیز بر خلاف نسل اول تنها به صورت کوپه در دسترس بود.

فایربرد نسل دوم علاوه بر مدل پایه در چند تریم مختلف از جمله Firebird Esprit و Firebird Formula عرضه می شد. Firebird Esprit به عنوان یک تریم لوکس با مشخصه های ظاهری و نمای داخلی لوکس و یک پیشرانه ۳۵۰ اینچ مکعبی همراه بود. اما علاوه بر این ها پونتیاک برای فایربرد یک مدل عملکردی با نام Trans Am نیز در نظر گرفته بود. این پکیج که از سال ۱۹۶۹ برای فایربرد معرفی شد دارای مشخصه های ظاهری نظیر اسکوپ کاپوت منحصر به فرد، اسپویلر، لیپ جلو، قطعات آیرودینامیکی بر روی ابتدای گلگیرهای جلو و عقب و برچسب ها و نشان های Trans Am می شد. علاوه بر این ها ترنس ام به عنوان بالاترین مدل از نظر فنی در بین فایربرد ها نیز شناخته می شد. تریم Formula نیز از نظر عملکرد در بین مدل های Esprit و Trans Am قرار می گرفت و دارای مشخصه های ظاهری مانند ورودی های هوای کاپوت منحصر به فرد بود.

مدل پایه Firebird به یک پیشرانه ۲۵۰ اینچ مکعبی (۴.۱ لیتری) شش سیلندر به قدرت ۱۵۵ اسب بخار مجهز بود. برای مدل های Firebird Esprit و Firebird Formula نیز به صورت استاندارد با انجین ۳۵۰ اینچ مکعبی (۵.۷ لیتری) هشت سیلندر ۲۵۵ اسب بخاری در نظر گرفته شده بود. اما این پایان کار نبود زیرا برای مدل Esprit پیشرانه ۴۰۰ اینچ مکعبی (۶.۶ لیتری) هشت سیلندر L65 مجهز به یک کاربراتور دو دهنه به قدرت ۲۶۵ اسب بخار و برای مدل Formula موتور ۴۰۰ اینچ مکعبی L78  مجهز به یک کاربراتور چهار دهنه به قدرت ۳۳۰ اسب بخار و یا پیشرانه ۴۰۰ اینچ مکعبی L74 Ram Air III به قدرت ۳۴۵ اسب بخار قابل سفارش بود. برای مدل Trans Am هر دو پیشرانه سفارشی مدل Formula در دسترس بود و علاوه بر آن پیشرانه ۴۰۰ اینچ مکعبی L67 Ram Air IV به قدرت ۳۷۰ اسب بخار نیز قابل سفارش بود.

تا سال ۱۹۷۳ طراحی بدنه پونتیاک ثابت ماند و تنها هر سال تغییرات و به روز رسانی های جزئی روی آن انجام می شد. اما مطابق انتظار در بخش فنی شاهد تغییرات بیشتری بودیم. برای سال ۱۹۷۱ تقریبا تمام پیشرانه های سال ۱۹۷۰ در دسترس بود اما همه آنها با کاهش قدرت مواجه شده بودند تا با قوانین جدید زیست محیطی مطابقت داشته باشند. اما در این سال دو انجین جدید شامل ۴۵۵ اینچ مکعبی (۷.۵ لیتری) L75 هشت سیلندر ۳۲۵ اسب بخاری و ۴۵۵ اینچ مکعبی HO با کد LS5 به قدرت ۳۳۵ اسب بخار جایگزین پیشرانه های L74 Ram Air III و L67 Ram Air IV شدند. هر دو موتور ۴۵۵ و ۴۵۵ HO به صورت سفارشی بر روی Firebird Formula قابل نصب بود، اما انجین ۴۵۵ HO به صورت استاندارد برای مدل Trans Am در نظر گرفته شده بود.

در سال ۱۹۷۲ موتور L75 455 حذف شد، اما LS5 455 HO به عنوان آپشن برای Formula و استاندارد برای Trans Am باقی ماند. هر چند که قدرت موتور به ۳۰۰ اسب بخار کاهش یافته بود. در سال ۱۹۷۳ پونتیاک برای مدل Trans Am دو رنگ جدید شامل Buccaneer Red و Brewster Green را به لیست انتخابی رنگ ها اضافه کرد. از دیگر تغییرات در نمای بیرونی می توان به طرح پرنده روی کاپوت جدید موسوم به “RPO WW7 Hood Decal” اشاره کرد که یک گزینه ۵۵ دلاری منحصر به فرد برای Trans Am بود. نمای داخلی تقریباً بدون تغییر باقی مانده بود. هرچند که یک تریم داخلی سفارشی جدید موسوم به “Horse Collar” که شامل روکش صندلی ها و پنل های جدید درب می شد در دسترس بود. در این سال انجین ۴۵۵ اینچ مکعبی L75 به صورت پایه و انجین ۴۵۵ اینچ مکعبی LS2 Super Duty به صورت سفارس برای مدل Trans Am در دسترس بود. که این مدل با برچسب ۴۵۵ S-D بر روی اسکوپ کاپوت قابل تشخیص بود.

در سال ۱۹۷۴ فایربرد با یک فیس لیفت همراه بود، که به واسطه آن شاهد تغییرات نسبتا گسترده در نمای بیرونی بودیم به گونه ای که طراحی نمای جلو به طور کامل تغییر کرد و در نمای عقب نیز طراحی چراغ ها به روز رسانی شده بود. البته دلیل این فیس لیفت بیشتر برای همخوانی خودرو با قوانین جدید جاده ای بود تا پس از فیس لیفت فایربرد به سپرهای جدید به همراه محافظ های سپر مجهز شود و علاوه بر این در ساختار بدنه نیز تغییرات در جهت ایمن سازی خودرو انجام شد. هرچند که اعمال این تغییرات باعث افزایش وزن خودرو نیز شد. با این اوصاف اما موتورهای ۴۰۰ اینچ مکعبی، ۴۵۵ اینچ مکعبی و ۴۵۵ اینچ مکعبی Super Duty برای مدل‌های Trans Am و Formula در سال ۱۹۷۴ نیز ارائه شدند.

در سال ۱۹۷۵ فایربرد با یک تغییر بزرگ در نمای عقب همراه بود جایی که شیشه عقب تخت و همراستا با صندوق عقب جای خود را به یک شیشه عقب بزرگتر با طراحی منحنی در کناره ها می‌داد که بخش زیادی از ستون B را اشغال می‌کرد. همچنین در این سال چراغ های راهنما جلو از زیر سپر به درون جلوپنجره منتقل شدند که این موضوع را می توان وجه تمایز بین مدل های سال ۱۹۷۴ و ۱۹۷۵ در نمای جلو دانست. سایر اجزای بدنه تقریبا بدون تغییر باقی ماندند. اما تغییر بزرگ این سال در بخش پیشرانه اتفاق افتاد جاییه که شاهد حذف موتور ۴۰۰ اینچ مکعبی Super Duty به همراه گیربکس سه سرعته Turbo Hydramatic اتوماتیک بودیم. پونتیاک L78 400 استاندارد در Trans Am بود و ۴۵۵ برای هر دو مدل ۱۹۷۵ و ۱۹۷۶ به صورت آپشن در دسترس بود.

همچنین در ابتدا عرضه مدل ۱۹۷۵ انجین ۴۵۵ اینچ مکعبی L75 نیز به طور کامل کنار گذاشته شد، اما در اواسط سال بار دیگر برای مدل Trans Am و تنها با یک گیربکس چهار سرعته دستی Borg Warner Super T-10 قابل سفارش بود. توان خروجی موتور نیز به ۲۰۰ اسب بخار کاهش یافته بود. در سال ۱۹۷۶ شاهد تجدید نظر در طراحی سپر ها و همچنین حذف محافظ های سپر بودیم، و این امر باعث ایجاد یک طراحی یکدست و زیباتر شد. علاوه بر این در مدل های Formula طراحی ورودی های روی کاپوت تغییر پیدا کرد و این ورودی ها برخلاف نمونه های قبلی که در جلوی کاپوت قرار داشتند به وسط کاپوت منتقل شدند. تغییرات به اینجا ختم نمی شد و در این سال پونتیاک برای مدل فرمولا یک بسته ظاهری تحت عنوان “W50” را معرفی کرد که شامل یک نوار رنگی در بخش پایین بدنه و نوشته ی “Formula” در رکاب های کناری و نشان عقاب “Firebird” بر روی اسپویلر عقب می شد.

پونتیاک در سال ۱۹۷۶ پنجاهمین سالگرد تاسیس کمپانی را جشن گرفت و به همین مناسبت یک مدل خاص از Trans Am با کد Y82 را در نمایشگاه خودرو شیکاگو رونمایی کرد. این مدل ویژه دارای رنگ مشکی در کنار نوار های طلایی در سراسر بدنه بود که زیبایی خودرو را دوچندان می‌کرد. همچنین برای اولین بار در این مدل سقف T-top قابل سفارش بود. این مدل سقف توسط کمپانی Hurst ساخته شده بود و قرار بود در همه ی مدل های ترنس ام Y82 نصب شود، اما به دلیل کیفیت پایین به عنوان آپشن در نظر گرفته شد و در نهایت تنها ۱۱۰ دستگاه از این مدل با سقف T-top سفارش داده شود.

در سال ۱۹۷۷ فایربرد بار دیگر با یک فیس لیفت روانه بازار شد. این فیس لیفت باعث شد تا نمای جلوی خودرو کاملا دگرگون شود و فرم خاص جلوپنجره باعث می شد تا بیش از پیش چهره یک عقاب خشمگین در ذهن بیننده تداعی شود. چراغ های جلو با طراحی گرد نیز جای خود را به دو چراغ مستطیلی در هر طرف دادند. اسکوپ روی کاپوت نیز مورد بازنگری قرار گرفت. در این سال برای مدل Esprit یک بسته ظاهری سفارشی به نام “Skybird” در دسترس قرار گرفت که دارای نمای بیرونی و داخلی تماما آبی بود. در سال ۱۹۷۷ انجین ۴۵۵ اینچ مکعبی L75 کنار گذاشته شده و جنرال موتورز انجین های جدیدی شامل ۳۵۰ اینچ مکعبی، ۴۰۳ (۶.۶ لیتری) اینچ مکعبی ساخت اولدزموبیل و همچنین ۳۰۵ اینچ مکعبی (۵ لیتری) و ۳۵۰ اینچ مکعبی ساخت شورولت را برای مدل پایه و مدل های Esprit و Formula در نظر گرفت. Trans Am نیز دارای سه گزینه موتور شامل ۴۰۰ اینچ مکعبی  L78 به صورت استاندارد، ۴۰۰ اینچ مکعبی W72 و ۴۰۳ اینچ مکعبی L80 به صورت سفارشی بود.‌

در سال ۱۹۷۸ طراحی خودرو تغییری نکرد و تنها طرح جلوپنجره از لانه زنبوری به مشبک متقاطع تغییر کرد، و فونت نام Trans Ams از فونت “looping style” به “block-style” تغییر پیدا کرد، که تا پایان نسل دوم روی Firebird باقی ماند. پونتیاک همچنین پکیج “Red Bird” را برای مدل Firebird Esprit معرفی کرد. همانطور که از نام این تریم مشخص است، تمامی بدنه و تودوزی خودرو با رنگ قرمز رنگ آمیزی شده بود و لوگو Red Bird با رنگ طلایی و با گرافیک منحصربه‌فرد روی ستون‌های B نقش بسته بود. همچنین رنگ طلایی بر روی پره‌های فرمان و قاب داشبورد نیز دیده می شد.

در اواخر سال ۱۹۷۷ پونتیاک تریم ظاهری جدیدی برای Trans Am با نام پکیج طلایی “Y88 Special Appearance” را عرضه کرد. این تریم دارای بدنه ای تماما طلایی با نام “Solar Gold” و خط کشی های قهوه ای بود. فضای داخلی خودرو نیز با یک تریم خاص و نسبتا لوکس به رنگ قهوه ای روشن موسوم به “Camel Tan” پوشانده شده بود. همچنین تمام مدل های Y88 SE برای اولین بار به سقف T-Top به سبک Fisher  مجهز شدند که دارای روکش های شیشه ای طلایی ویژه ی مخصوص به این مدل بود. با این حال اما Y88 خیلی زود و به دلیل مشکلاتی که پونتیاک برای کیفیت رنگ طلایی Solar Gold داشت با پکیج مشکی با خطوط طلایی Y84 جایگزین شد و مدل های سال ۱۹۷۸ با این پکیج عرضه شدند. همچنین در این سال یک پکیج عملکردی ویژه به نام “WS6” که تمرکز ویژه ای بر روی هندلینگ خودرو داشت برای Trans Am توسعه داده شده است. البته در پایان سال ۱۹۷۸، این پکیج هندلینگ برای مدل‌های فرمولا نیز در دسترس قرار گرفت.

طراحی بدنه در سال ۱۹۷۹ به طور کامل مورد بازنگری قرار گرفت و نمای جلو دارای طراحی آیرودینامیک تری بود، و چراغ های خودرو نیز به نسبت مدل های ۱۹۷۸ بزرگ تر بودند. همچنین اسپویلر عقب نیز باز طراحی شد و مجموعه چراغ‌های عقب به صورت یه تکه و متصل به هم طراحی شدند. فضای داخلی اما نسبت به مدل سال قبل بدون تغییر باقی ماند.

انجین ۴۰۳ اینچ مکعبی L80، به موتور استاندارد Trans Am تبدیل شد و تنها با گیربکس سه سرعته اتوماتیک Turbo Hydramatic 350 در دسترس بود. موتور ۴۰۰ اینچ مکعبی W72 نیز برای مدت کوتاهی و به صورت محدود در دسترس بود. همچنین یک پیشرانه ۳۰۱ اینچ مکعبی L37 مجهز به یک گیربکس چهار سرعته Super T-10 و یا Turbo Hydramatic 350 نیز در این سال عرضه شد. در سال ۱۹۷۹ مدل Formula به صورت استاندارد با پکیج ظاهری W50 در دسترس بود. همچنین انجین ۳۰۱ اینچ مکعبی به موتور استاندارد Formula تبدیل شد. در سال ۱۹۷۹ پونتیاک برای بزرگداشت دهمین سال تولید Trans Am یک پکیج ویژه را معرفی کرد. این پکیج که با نام (Tenth Anniversary Trans Am, RPO Y89) و در اصطلاح عامیانه به نام TATA شناخته میشد، دارای مشخصه های ظاهری مانند رنگ نقره‌ای پلاتینیوم بدنه در کنار رنگ‌ خاکستری زغالی در قسمت های سقف و آینه‌ ها، در کنار فضای داخلی ویژه با صندلی‌های چرمی نقره‌ای با نشان‌های “Firebird” و نور قرمز الهام‌گرفته شده از هواپیما برای نشانگر ها بود.

در سال ۱۹۸۰، محدودیت های روزافزون آلایندگی باعث شد پونتیاک تمام موتورهای با حجم بالای خود را کنار بگذارد. از همین رو در این سال شاهد بزرگترین تغییرات موتور برای Trans Am بودیم. ۳۰۱ اینچ مکعبی که در سال ۱۹۷۹ به عنوان یک آپشن ارائه شد، اکنون موتور استاندارد بود. هیچ گیربکس دستی برای Firebird در سال ۱۹۸۰ در دسترس نبود و همه آنها با گیربکس ۳۵۰ توربو هایدروماتیک اتوماتیک سه سرعته عرضه شدند. موتورهای سفارشی برای Trans Am و Formula شامل یک ۳۰۱ اینچ مکعبی توربوشارژ LU8 مجهز به یک کاربراتور چهار دهنه و یا ۳۰۵ اینچ مکعبی بلوک کوچک شورولت بود. تولید Redbird Esprit در سال ۱۹۸۰ متوقف شد و Yellowbird Esprit جای آن را گرفت. این پکیج دارای بدنه ای با رنگ زرد و فضای داخلی لوکس Camel Tan و قاب طلایی داشبورد و فرمان بود. این آخرین سالی بود که بسته های ظاهری رنگی برای Esprit عرضه می‌شد.

یک نسخه محدود از Trans Am برای سال ۱۹۸۰ با نام Y85 Turbo Trans Am Pace Car معرفی شد. این نسخه دارای ویژگی هایی نظیر رنگ سفید بدنه، رینگ های آلومینیومی ۱۵ اینچی، سقف T-Top شیشه ای، طرح Firebird و سقف و آینه های مشکی رنگ، انجین ۳۰۱ اینچ مکعبی توربوشارژر LU8، پکیج هندلینگ WS6، تودوزی پارچه ای، شیشه های برقی، چراغ های جلو هالوژن و روکش چرمی فرمان می شد. البته چند آپشن مانند قفل برقی درها، باز کردن صندوق عقب از درون کابین و کروز کنترل به صورت سفارشی قابل نصب بود. ۱۹۸۱ آخرین سال تولید نسل دوم پونتیاک فایربرد بود. لیست پیشرانه ها تقریبا بدون تغییر باقی ماند تنها انجین ۳۰۱ اینچ مکعبی W72 کنار گذاشته شد. همچنین گیربکس چهار سرعته Borg Warner Super T-10 دوباره برای Formula و Trans Am در دسترس قرار گرفت، اما فقط با انجین ۳۰۵ اینچ مکعبی شورولت قابل سفارش بود. همچنین در این سال طرح عقاب روی کاپوت کمی تغییر پیدا کرد، و بر روی درب باک همه مدل های Firebird که در وسط چراغ های عقب قرار داشت یک نشان عقاب نقره ای نصب شد. نسخه تولید محدود Trans Am با نام Y85 Turbo Trans Am Pace Car برای این سال نیز عرضه شد با این تفاوت که رنگ صندلی های خودرو از خاکستری به قرمز و مشکی و از برند Recaro تغییر پیدا کرد. در نهایت در پایان سال ۱۹۸۱ فایربرد نسل دوم به کار خود پایان داد.

بررسی نمای بیرونی و داخلی

قطعا در مواجهه با فایربرد ترنس ام مورد بررسی ما پیش از هر چیزی این رنگ قرمز زیبا و چشم نواز خودرو موسوم به “Buccaneer Red” جلب توجه میکند، که همانطور که گفته شد دقیقا از سال ۱۹۷۳ برای ترنس ام قابل سفارش بود. پس از آن طرح عقاب با بال‌های باز که بر روی کاپوت نقش بسته نگاه ها را به خود خیره می‌کند. اما نام فایربرد یا پرنده آتشین تنها معطوف به طرح روی کاپوت نیست و با نگاه کردن به نمای جلوی خودرو می‌توان یک عقاب خشمگین را دید. جلوپنجره دو تکه که بخش میانی آن تیز و برآمده است به وضوح منقار عقاب را تداعی می‌کند و چراغ های گرد با قاب کرومی نیز در واقع چشم های آن است!

در نمای جانبی شاهد طراحی ساده تر اما عضلانی هستیم، گلگیر های برآمده و فرم خاص بدنه این گفته را تأیید می‌کند. تنها خروجی هوای روی گلگیر جلو و رینگ های زیبای موسوم به “honeycomb” که در ایران به لانه زنبوری معروف است باعث شده تا نمای جانبی کمی از سادگی خرجی شود. در بخش عقب نیز چراغ های هم راستا با فرم بدنه و باله عقب منحصر به فرد که با بدنه یکدست دیده می شود در کنار دو سر اگزوز کرومی تکمیل کننده نمای عقب هستند. همچنین لیپ زیر سپر جلو و فلاپ های نصب شده در جلوی چرخ های جلو و عقب، که مختص به مدل های Trans Am است علاوه بر بهبود آیرودینامیک به زیبایی هر چه بیشتر خودرو کمک می‌کنند. در کل میتوان گفت استایل کلی بدنه خودرو بسیار زیبا و چشم نواز و در عین حال عضلانی طراحی شده و تمامی نماها در هماهنگی کامل با یکدیگر قرار دارند.

همچون نمای بیرونی در داخل کابین نیز این رنگ قرمز است که پیش از هر چیزی خود نمایی می کند. همچون دیگر خودروهای کلاس “pony car” کابین خودرو دارای طراحی ساده ای است. با نشستن بر روی صندلی راننده یک فرمان سه شاخه فلزی با روکش زیبای چرمی نوید یک سواری اسپرت و هیجان انگیز را می دهد، و همچنین تمامی نشانگر ها و آمپر ها درون یک قاب چوبی و رو به روی راننده قرار دارد و می توان گفت کابین خودرو کاملا برای راننده طراحی شده است!

مشخصات فنی پونتیاک فایربرد ترنس ام ۱۹۷۳

خودروی مورد بررسی ما به صورت فابریک دارای پیشرانه ۴۵۵ اینچ مکعبی (۷.۵ لیتری) L75 پونتیاک است که در بهترین حالت می تواند قدرتی معادل ۲۵۰ اسب بخار را تولید کند. اما با تصمیم مالک پیشرانه خودرو با پیشرانه LS1 سوآپ (Swap) یا جایگزین شده است. LS1 در واقع یکی از اعضای خانواده نسل سوم پیشرانه های بلوک کوچک (small block) شورولت موسوم به LSx است، که برای اولین بار در سال ۱۹۹۷ و برای قرارگیری بر روی شورولت کوروت C5 معرفی شد. پیشرانه هشت سیلندر LS1 دارای حجم ۵.۷ لیتر و قدرتی بین ۳۲۵ تا ۳۴۵ اسب بخار است که به خودی خود پیشرانه قدرتمندی به شمار می رود. اما مالک خودرو به این بسنده نکرده و پیشرانه را اصطلاحا استروک (stroke) کرده و حجم موتور را به ۶ لیتر رسانده است. علاوه بر این با نصب هدرز و چند تغییرات دیگر در پیشرانه قدرت خروجی به حدود ۴۰۰ اسب بخار رسیده است که عدد قابل توجهی به شمار می رود. گیربکس فابریک خودرو نیز با یک گیربکس اتوماتیک TH400 tci شورولت تعویض شده است. به لطف قدرت ۴۰۰ اسب بخاری شتاب صفر تا صد خودرو عددی مابین ۴ تا ۵ ثانیه را نشان می دهد، و مالک با این پونتیاک زیبا سرعت ۲۴۰ کیلومتر بر ساعت را نیز تجربه کرده است، که این امر خود نشان از تیونینگ درست و اصولی خودرو دارد.

جمع بندی

خودروی مورد بررسی ما یک بازسازی کامل و اصولی را تجربه کرده است. بازسازی خودرو به بهترین نحو انجام شده و تقریبا در اکثر بخش های بدنه مانند کاپوت، گلگیر ها، درها و صندوق از قطعات نو و اصلی استفاده شده تا بدنه خودرو بدون هیچ ایرادی شکل بگیرد. درون کابین نیز وضعیت به همین صورت بوده و تمامی قطعات به صورت فابریک تهیه و نصب شده اند، و تنها تغییر درون کابین تعویض صندلی های خودرو با صندلی های جنسیس کوپه بوده، که دلیل این کار نیز راحتی بیشتر حین رانندگی با خودرو است. بازسازی خودرو حدود دو سال به طول انجامیده و نتیجه کار یک شاهکار تمام عیار است!

خودرو در بدنه و کابین بدون هیچ ایرادی بوده و با اینکه چند سالی از بازسازی خودرو میگذرد اما خودرو همچنان مانند روزهای اول پس از بازسازی است، که این خود نشان از نگهداری درست و وسواس به جای مالک است.

سواری خودرو کاملا اسپرت بوده اما راحتی قابل قبولی نیز دارد، هرچند شاید راحتی آن در حد یک سدان فول سایز آمریکایی نباشد اما قطعا راضی کننده خواهد بود و این نکته را فراموش نکنید که سوار بر یک کوپه عضلانی هستید.

خودرو در بخش شتاب گیری بسیار موفق عمل می کند و با کوچکترین اشاره بر روی پدال گاز از جا کنده می شود و گویی قصد کندن آسفالت را دارد!

علاوه بر شتاب و رانندگی اسپرت این صدای گوش نواز پیشرانه است که لذت رانندگی را دوچندان می‌کند. حین رانندگی تقریبا تمام نگاه ها به این خودرو معطوف می شود، و اگر کسی به هر دلیلی متوجه خودرو نشود قطعا پس از شنیدن صدای زیبای پیشرانه سرش به سمت شما خواهد چرخید.

بدون شک پونتیاک فایربرد در تمامی نسل ها خودرویی زیبا و یک پونی کار تمام عیار بوده، اما بر کسی پوشیده نیست که نسل دوم این خودرو و به خصوص مدل های ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۸ یک سر و گردن از سایر نسل ها، بالاتر هستند. همچنین با توجه به تعداد کم این خودرو در کشور امروزه از جمله کلاسیک های آمریکایی ارزشمند به شمار می روند. در پایان از مالک محترم خودرو جناب آقای علی عرب که وقت و خودرویشان را در اختیار ما گذاشتند کمال تشکر را داریم.

نظرتون رو در مورد این پونی کار زیبا در کامنت بنویسید.

عکاس: سجاد عباسی