بررسی خانواده تویوتا پریوس (قسمت دوم)

… نسخه پلاگ-این هایبرید پریوس (با کد ZVW35) نخستین بار در نسل سوم متولد شد. بررسی و توسعه آن از سال ۲۰۰۹ با ۶۰۰ نمونه پیش تولید در ژاپن، چین، استرالیا، نیوزیلند، کانادا، آمریکا و چندی از کشورهای اروپایی کلید خورد و نهایتاً مدل تولیدی در نمایشگاه ۲۰۱۱ فرانکفورت به نمایش عموم درآمد.

در بحث ظاهری، تفاوت‌ها اگرچه کم اما شخصیت متفاوتی به این نسخه بخشیده بودند. فرم لیفت‌بک بدنه تناسب بسیار خوبی داشت و به‌هیچ‌وجه زنندگی در آن دیده نمی‌شد. چراغ‌های درشت و سپر شکیل جلو، نمای جانبی ساده اما چشم‌نواز و بخش انتهایی شسته‌رفته و زیبای پریوس پلاگ-این از برجستگی‌های بصری غیرقابل‌انکار آن به شمار می‌رفت. هنگام ورود به کابین با فضایی مشابه محصولات وقت تویوتا مواجه می‌شدید و احساس غربت نمی‌کردید. تنها تفاوت فاحشی که با بعضی از هم‌خانواده‌های درون‌سوز خود داشت، محل متفاوت نشان‌دهنده‌ها بود که از روبروی راننده به سمت مرکز رفته بودند و از آرایش دیجیتالی مخصوص به خود بهره می‌جستند. چینش کنسول میانی و ادوات آن ارگونومی قابل‌قبولی داشت و در عین کاربردی بودن، سادگی‌اش را حفظ کرده بود.

قوای فنی نسل اول از دو سو تأمین می‌شد: باتری‌های لیتیوم-یون ۴.۴ کیلووات ساعتی با توان تولید ۶۰ کیلووات انرژی؛ بلوک بنزینی آتکینسون (Atkinson Cycle) با بازده ۹۸ اسب بخار (۷۳ کیلووات). البته به‌واسطه بعضی پیچیدگی‌های سامانه هایبرید، توان مجموع کمتر از حاصل جمع این‌دو و برابر با ۱۰۰ کیلووات (۱۳۴ اسب بخار) بود که تماماً تحویل جعبه‌دنده CVT می‌شد. با تمامی این‌ها، پریوس پلاگ-این برای دستیابی به مرز ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت از حالت ایست کامل به ۱۰.۷ ثانیه زمان نیاز داشت و حداکثر می‌توانست تا ۱۸۰ کیلومتر بر ساعت پیش برود. قوای برقی اما به‌تنهایی نقش چشمگیری ایفا نکرده و در بهترین حالت برد مسافت ۲۴ کیلومتر را بدست می‌داد.

نگاهی به ابعاد ۴۴۶۰ / ۱۷۴۵ / ۱۴۹۰ میلی‌متری و فاصله بین دو محور ۲۷۰۰ میلی‌متر این نسل نشان می‌دهد که برای استفاده‌های مختلف روزمره بسیار مناسب است. اگر رقم ۱۱۱.۹ در مقیاس MPGe و انتشار تنها ۴۹ گرم کربن دی‌اکسید به ازای هر کیلومتر پیمایش را نیز بدان اضافه کنیم، دیگر نور علی نور خواهد شد.

نسل سوم پریوس تا سال ۲۰۱۵ روی خط تولید بود و نسخه پلاگ-این آن نیز تا حوالی ژوئن همان سال تولید می‌شد. طی سال اول حضور در بازارهای جهانی (۲۰۱۲ میلادی)، بیش از ۲۷ هزار دستگاه فروخت و بعد از شورولت بولت در جایگاه دوم پرفروش‌ترین خودروی پلاگ-این هایبرید همان سال قرار گرفت. تا آپریل ۲۰۱۶ نیز مجموعاً ۷۵,۴۰۰ دستگاه تحویل مشتریان شد.

چندی بعد نسل دوم پریوس پلاگ-این هایبرید با نام پریوس پرایم (Prius Prime) در آمریکا و پریوس PHV در بازار ژاپن معرفی شد. مدل جدید با طراحی داخلی و خارجی متفاوت و کاملاً تازه خود حضور پررنگی در نمایشگاه‌های نیویورک و پاریس ۲۰۱۶ داشت و توجه بسیاری از بازدیدکنندگان و دست‌اندرکاران را جلب می‌کرد. گفته می‌شود این نسل برخلاف گذشته در تمامی ۵۰ ایالت آمریکا به فروش خواهد رسید.

پریوس پرایم در سه گونه پلاس (Plus)، پریمیوم (Premium) و اَدوَنسد (Advanced) با قیمت پایه به ترتیب ۲۷.۱۰۰، ۲۸.۸۰۰ و ۳۳.۱۰۰ دلار عرضه می‌گردد. هرسه این‌ها از پیشرانه آلومینیومی ۱.۸ لیتری ۴ سیلندر خطی استفاده می‌کنند و تفاوتشان تنها در بحث امکانات است. بلوک مذکور حداکثر ۹۵ اسب بخار (۷۱ کیلووات) قدرت در ۵۲۰۰ دور بر دقیقه و ۱۴۲ نیوتون‌متر گشتاور در ۳۶۰۰ دور بر دقیقه تولید می‌کند. در کنار آن، موتور برقی از نوع Permanent Magnet AC Synchronous قرار دارد که توسط مجموعه باتری لیتیوم-یون (Li-ion) 8.8 کیلووات ساعتی با وزن ۲۶۵ پوند (۱۲۰.۲) کیلوگرم و ولتاژ ۳۵۱.۵ ولت تغذیه می‌شود. طبق ادعای تویوتا، توان تجمعی این دو منبع برابر ۱۲۱ اسب بخار است که تحویل جعبه‌دنده CVT با کنترل الکترونیکی (Electronically controlled Continuously Variable Transmission) شده و به چرخ‌های جلو خواهد رفت.

در حالت تمام برقی می‌تواند تا ۲۵ مایل (۴۰ کیلومتر) با حداکثر سرعت ۱۳۵.۱ کیلومتر بر ساعت پیش برود که در مقایسه با شورولت ولت (۵۳ مایل-۸۵ کیلومتر) کمتر از یک دوم است اما نسبت به دیگر رقبا همچون هیوندای یونیک (ionic) وضعیت بهتری دارد. علاوه ‌بر حالت‌های رانندگی Power، Normal و Eco موجود در نسخه معمولی، گزینه‌های دیگری شامل EV، HV و EV Auto دارد که درمجموع چندین وضعیت مختلف رانندگی را ارائه می‌کنند. سامانه تعلیق در جلو از نوع مک‌فرسون مستقل و در عقب بازوی جناقی دوبل بوده و هردو میله‌های پایدارکننده دارند. فرمان راک ‌اند ‌پینیون برقی در هرسه گونه استاندارد است. ترمزها نیز دیسکی تهویه شونده مجهز به سامانه بازیابی انرژی ترمز و Star Safety System می‌باشند.

یکی از وجوه تمایز داخلی پریوس پلاگ-این هایبرید با نمونه لیفت‌بک (در دو گونه پریمیوم و اَدوَنسد) نمایشگر ۱۱.۶ اینچی HD است که بسیاری از عملکردهای خودرو را درون آن گنجانده‌اند. طبق ادعای تویوتا، راحتی و آسایش اتاق از اولویت‌های جدی بوده و با بهره‌گیری از مواردی چون طراحی به‌روز، مواد باکیفیت، دستیابی به بزرگ‌ترین فضای بار (در کلاس خود) با تا کردن صندلی‌های ردیف دوم، تعبیه فناوری‌های نو، صندلی‌های جلو با نگه دارندگی بسیار خوب بدن و گرم‌کن، هدآپ دیسپلی رنگی، نمایشگر ۴.۲ اینچی موسوم به MID در بالاترین قسمت کنسول جلو و تعبیه کنترل‌های موردنیاز روی غربیلک فرمان تلاش شده تا محیطی لذت‌بخش و به‌دوراز نارضایتی برای مشتریان فراهم گردد. بر اساس محاسبات EPA، مصرف سوخت پرایم در یکصد کیلومتر (هایبرید) شهر/جاده/ترکیبی به ترتیب ۴.۲ / ۴.۴ / ۴.۳ لیتر بوده و در حالت هایبرید می‌توانند بیشینه مسافت ۶۴۰ مایل (۱۰۲۹ کیلومتر) را طی کند. شارژ کامل باتری‌ها در خانه کمتر از ۵.۵ ساعت و در ایستگاه‌های عمومی ۲۴۰ ولتی حدود ۲ ساعت و ۱۰ دقیقه به طول می‌انجامد. چراغ‌های جلو و عقب و مه شکن LED، بهسازی‌های آئرودینامیکی گوناگون، شاسی مستحکم با مقاومت پیچشی بیشتر، تقسیم وزن بهبودیافته، دستیابی به رقم ۱۳۳ در مقیاس MPGe، مدیریت هوشمند رانندگی، قفل مخصوص رابط شارژ، کنترل وضعیت هوای اتاق به‌وسیله تلفن همراه، سامانه‌های هوشمند کمکی پارک ICS و IPA، شارژر بی‌سیم تلفن همراه و فهرست بلندی از فناوری‌های ایمنی و رفاهی نیز سایر ویژگی‌های جذاب آن را تشکیل می‌دهند. آن‌طور که پیداست موفقیت‌های پیشین تویوتا با پریوس در بازارهای مختلف ازجمله ایالات‌متحده، عزم این خودروساز را برای پرورش و توسعه هرچه بیشتر آن جدی‌تر کرده و تلاش می‌کند با سود جستن از چندین عامل مختلف در حوزه‌های گوناگونِ مرتبط با یک مرکب شهری خوب و مناسب، بازار خودروهای برقی، پاک و اقتصادی را که اتفاقاً به‌شدت در حال تکامل است، تحت سلطه کامل خود درآورد.
ادامه دارد …

بررسی خانواده تویوتا پریوس (قسمت اول)