سفری دشوار با تویوتا تاکوما، جیپ گلادیاتور و شورلت کلرادو

جیپ گلادیاتور روبیکان، شورلت کلرادو ZR2 و تویوتا تاکوما TRD با باک‌هایی پُر از بنزین آمادهٔ نبرد با یکدیگر در یکی از دیدنی‌ترین مسیرهای مسافرت زمینی در آمریکا یعنی جادهٔ موهاوی هستند. این جادهٔ قدیمی و خاکی که صدها سال تاریخ را در خود جای داده است، برای اسپانیایی‌ها، مکزیکی‌ها و دیگران امکان مهاجرت و اکتشاف را از جنوب غربی فراهم کرد. امروز نیز این جادهٔ ۲۴۰ کیلومتری با تپه‌های شنی، گذرگاه‌های کوهستانی و دشت‌های نمک، هنوز هم شبیه به همان چیزی به نظر می‌رسد که پیشینیان تجربه کرده بودند و این همان چیزی است که موهاوی را به یکی از بهترین مسیرهای آفرود در ایالات‌متحده تبدیل کرده است.

کلرادو ZR2، گلادیاتور روبیکان و تاکوما TRD ازجملهٔ توانمندترین پیکاپ‌های آفرود کارخانه‌ای تاریخ هستند. هر سهٔ این پیکاپ‌ها به پیشرانه‌های V6 (به ترتیب با ۳۰۸، ۲۸۵ و ۲۷۸ اسب بخار قدرت) مجهز شده‌اند که در کنار گیربکس‌های اتوماتیک (هشت سرعته برای آمریکایی‌ها و شش سرعته برای ژاپنی) و سامانهٔ چهارچرخ محرک قرار گرفته است. در این خودروها دیفرانسیل‌های قفل شوندهٔ بسیار مهم هم وجود دارد اما درحالی‌که جیپ و شورلت می‌توانند هردو دیفرانسیل عقب و جلوی خود را قفل کنند، تویوتا فقط برای دیفرانسیل عقب خود قفل دارد. علاوه بر این، هر سه ماشین از ویژگی‌های آفرود منحصربه‌فردی برخوردار هستند.

به‌عنوان‌مثال، کلرادو ZR2 با هدف رفتار بهتر در مسیرهای آسفالت، به تعلیق مالتی‌ماتیک پویا با کمک‌فنرهای سوپاپ‌دار مجهز شده اما درعین‌حال می‌تواند در سرعت‌های پایین روی صخره‌ها بخزد و کویرها را با سرعت بالا طی کند. این کروکدیل آمریکایی همچنین برای اینکه سرسخت‌تر شود، از زره منحصربه‌فرد بدنه مثل سپرهای فلزی و محافظ کف هم برخوردار شده است. تاکوما TRD هم با فرمولی مشابه کلرادو ZR2 ساخته شده و تیم TRD تویوتا با استفاده از کمک‌فنرهای فاکس و ورودی هوای صحرایی (که تویوتا اصرار دارد اسنورکل نیست)، آن‌را برای پیمودن کویرها آماده کرده‌اند. اما گلادیاتور روبیکان مسیر متفاوتی از ZR2 و TRD را پیموده است. هرچند در اینجا هم کمک‌فنرهای فاکس دیده می‌شود اما جیپ بیشتر برای بالا رفتن از صخره‌ها با سرعت پایین طراحی شده تا مسابقه در کویر. این خودرو به تایرهای عظیم ۳۳ اینچی و مجموعه‌ای از محافظ‌های کف و بدنه مجهز شده و به‌منظور انعطاف‌پذیری بیشتر تعلیق، امکان قطع الکترونیکی آنتی‌رول بار جلویی آن‌هم وجود دارد.

تجهیزات کمپینگ، تایرهای زاپاس، گاز و تجهیزات بکسل را روی سقف خودروها قرار داده و این سفر دشوار را برای یافتن بهترین پیکاپ آفرود بازار آغاز می‌کنیم. کدام‌یک از این پیکاپ‌های میان سایز آفرود می‌تواند ماجراجویانه‌ترین باشد و کدام‌یک می‌تواند ما را از تمدن دور کرده و سپس دوباره آن‌را پیدا کند؟ هرچند در این رقابت بیشتر به توانایی‌های آفرود اهمیت داده می‌شود اما پویایی آنرود، ویژگی‌ها و قیمت هم در نظر گرفته شده است.

همیشه رفتن به یک مسیر جدید اضطراب به همراه دارد اما خوشبختانه در این سفر تنها نیستیم زیرا یک راهنمای جادهٔ موهاوی که کیلومتر به کیلومتر این مسیر را می‌شناسد همراه ماست و وظیفهٔ راهنمایی را بر عهده دارد. علاوه بر این، یک دوج رم ۲۵۰۰ پاور واگن هم به‌عنوان خودروی پشتیبانی، تیم را همراهی می‌کند. درحالی‌که ساعت از ۲ بعدازظهر گذشته بود، مشخص شد که تا تاریکی هوا و پیش از برپا کردن چادرها، باید حداقل ۶۵ کیلومتر را طی کنیم و آماده شویم که فردا حدود ۱۰۰ کیلومتر دیگر را پشت سر بگذاریم.

رانندگی با کلرادو ZR2 بسیار خوشایند بود زیرا سواری و کنترل بدنهٔ استثنایی آن باعث می‌شود راننده بتواند راحت‌تر تمرکز خود را بین دنبال کردن راهنما و جادهٔ پیش رو تقسیم کند. رانندهٔ تاکوما نیز اوقات خوبی را با این خودرو سپری کرد چراکه می‌گوید تاکوما TRD ساکت و متعادل است و تعلیق وظیفهٔ خود که کنترل بدنه است را به‌خوبی انجام می‌دهد. در پشت سر اما رانندهٔ گلادیاتور تجربهٔ کاملاً متفاوتی نسبت به کلرادو و تاکوما داشت البته تا پیش از آنکه آنتی‌رول بار روبیکان را قطع کند. هرچند این سیستم در درجهٔ اول برای کمک به حفظ چرخ‌های جلو روی زمین در هنگام عبور از مسیرهای بسیار ناهموار طراحی شده اما نرمی قابل‌توجهی را هم به سواری گلادیاتور اضافه می‌کند.

آنتی‌رول بار پس از فشردن دکمهٔ قطع تا سرعت ۳۰ کیلومتر بر ساعت قطع می‌ماند و بعد از افزایش سرعت از این میزان، به‌طور خودکار وصل می‌شود. سپس هنگامی‌که سرعت خودرو به حدود ۱۵ کیلومتر بر ساعت کاهش پیدا کند دوباره قطع می‌شود. بااین‌حال، اگر آنتی‌رول بار تا سرعت‌های بیشتری همچنان قطع می‌ماند بهتر بود چراکه این سیستم واقعاً سواری جیپ را روی مسیرهای بیابانی تغییر می‌دهد.

مسیر سفر تا پیش از آنکه به کوه‌های پیوت برسیم خیلی دشوار نبود اما در اینجا اوضاع کاملاً تغییر کرد زیرا این تپه‌ها ازجمله سخت‌ترین موانعی بودند که مهاجران قرن نوزدهم با آن مواجه بودند و حتی امروز هم عبور از آن‌ها کار چندان ساده‌ای نیست. مسیر عبور از دامنهٔ این کوه‌ها، باریک و پُر از سنگ‌های آتش‌فشانی است و هنگامی‌که کاروان ما با سرعت پیاده‌روی از کوه بالا می‌رفت، سواری خودروها بسیار خشن بود. پس از عبور از منطقهٔ خشن پیوت اما شدیداً به سرعت نیاز داشتیم زیرا آفتاب در حال رفتن بود و باید مسافت برنامه‌ریزی‌شده را طی می‌کردیم.

پس از عبور از جنگل‌های انبوه جوشوا، به مسیرهای باریک و پرپیچ‌وخمی رسیدیم که از چند ملک خصوصی در این ناحیه عبور می‌کنند. در این هنگام، به نظر می‌رسد خورشید کمی دیرتر پایین می‌رود و پیکاپ‌ها هنوز توان ادامه دادن دارند؛ بنابراین درحالی‌که ۶۵ کیلومتر برنامه‌ریزی‌شده را پیموده بودیم، طبق برنامهٔ جدید قرار شد ۱۵ کیلومتر دیگر تا رسیدن به Government Holes ادامه دهیم که یکی از معدود گودال‌های آب طبیعی در این مسیر محسوب می‌شود؛ اما در ادامه شرایط بدتر شد و زمانی که فکر می‌کردیم مسیرهای سنگلاخی، ماسه‌های عمیق و پستی‌ها و بلندی‌های خشن بدترین چیزهایی هستند که با آن مواجه شده‌ایم، به Watson Wash رسیدیم یعنی مسیر بشدت شیب‌داری که هنگام رسیدن به آن جاده ناپدید می‌شود و در مسیری تقریباً عمودی به پایین می‌رود که حتی پیاده‌روی در آن‌هم دشوار است چه رسد به رانندگی با خودرو.

کلرادو به‌عنوان اولین خودروی پای در این مسیر سخت گذاشت. خودرو در حالت ۴×۴ سنگین قرار گرفت و تنها چیزی که از شیشهٔ جلو دیده می‌شد سطح زمین بود زیرا به‌قدری شیب زیاد بود که فقط با وجود کمربند ایمنی می‌شد همچنان روی صندلی باقی ماند. ZR2 به‌آرامی از شیب پایین می‌رفت اما در این مسیر زیر رکابی آن آسیب دید و به داخل خاک فرو رفت اما کنده نشد. تاکوما هم پشت کلرادو وارد شیب شد. راننده تصمیم گرفت در اینجا از سیستم کرال کنترل (Crawl Control) تویوتا استفاده کند تا از شیب پایین برود. این سیستم چشمگیر به راننده کمک کرد تا خودرو را کنترل کند. به گفتهٔ وی، با وجود کرال کنترل تنها کاری که باید انجام داد تنظیم سرعت و تمرکز روی فرمان است. گلادیاتور آخرین خودرویی بود که راهی این مسیر دشوار شد. قطع آنتی‌رول بار این خودرو موجب شد راحت‌تر شیب را طی کند اما رکاب و کف آن روی زمین کشیده شد.

بدین ترتیب طی هفت ساعت نزدیک به ۹۰ کیلومتر را طی کردیم. خسته بودیم و چادرها را برپا کردیم. سفر ما فردا طولانی‌تر می‌شد. با روشن شدن هوا و صرف صبحانه، دوباره به راه افتادیم. باید امروز ۸۰ کیلومتر را طی می‌کردیم تا اوایل صبح روز بعد جادهٔ موهاوی به پایان برسد. پشت فرمان تاکوما احساس می‌شد این پیکاپ ژاپنی هم خیلی شبیه و هم خیلی متفاوت با کلرادو است. در اینجا خبری از غرش آشنای موتور V6 نبود و با کوچک‌ترین فشار روی پدال ترمز، همهٔ وزن خودرو روی دماغه متمایل می‌شد اما TRD با کمک‌فنرهای فاکس خود به‌راحتی روی تپه‌های ماسه‌ای کوچک شناور می‌شد.

راننده‌ای که امروز پشت کلرادو نشسته بود نیز از آن لذت می‌برد. به گفتهٔ وی، این ماشین بهترین کیفیت سواری را در بین این سه پیکاپ دارد که باعث شده سفر سخت ما آسان‌تر به نظر برسد و حرکت با سرعت‌های بالاتر مشکلی نداشته باشد. رانندهٔ گلادیاتور اما احساس رضایت کمتری داشت زیرا سیستم تعلیق آن که بیشتر روی بالا رفتن از صخره‌ها تمرکز دارد، هنگام عبور از مسیرهای بسیار خشن شرایط سختی را در کابین ایجاد می‌کند. با عبور از مسیر ماسه‌ای و رسیدن به قسمت آتش‌فشانی، تپه‌های نرمی که روی آن‌ها شناور می‌شدیم به‌آرامی به سنگ‌های آذرین به‌اندازهٔ جمجمهٔ انسان تبدیل می‌شد و هوا هم در حال تغییر بود.

سرعت حرکت ما هنگام رسیدن به قسمت موسوم به صندوق پستی در جادهٔ موهاوی بسیار کاهش یافت و اینجا بهترین قسمت مسیر برای محک زدن نهایت توانایی‌های تاکوما بود. با وجود سیستم تعلیق فوق‌العاده، قوای محرکهٔ خودرو هنگام عبور از مسیرهای خشن پالایش و نرمی چندانی نداشت و فقدان گشتاور دور پایین موتور V6 همراه با ضرایب بلند گیربکس، رانندگی با دقت را بسیار دشوار می‌کند؛ اما کابین کوچک تویوتا ناامیدکننده‌تر است. بدیهی است که در اینجا فضای کمتری برای سرنشینان و همین‌طور اشیاء وجود دارد اما مشکل بزرگ‌تر این بود که هنگام نگاه کردن به کاپوت برای دیدن موانع، همواره سر راننده به شیشهٔ جلو برخورد می‌کرد.

عبور از رودخانه آخرین مانع در سفر ما بود. تاکوما به خاطر اسنورکل خود داوطلب شد اول از این مانع عبور کند. تویوتای سفید درون رودخانه رفت و آب تا خط پنجره‌های آن‌را در برگرفت. سرعت خودرو تا حد زیادی کاهش یافت و به‌سختی در حال حرکت بود؛ اما درست زمانی که فکر می‌کردیم باید از تجهیزات نجات استفاده کنیم، تاکوما از آب بیرون آمد. من با جیپ به آب زدم و مطمئن نبودم خشک بمانم زیرا درهای آن به‌گونه‌ای ساخته شده که بتوان آن‌ها را با ابزار معمولی ظرف دو دقیقه از جای درآورد. هردو دیفرانسیل را قفل کردم و در رودخانه غوطه‌ور شدم. جیپ باوجوداینکه بیش از ۲۰۰ کیلوگرم از تویوتا سنگین‌تر بود اما به‌راحتی از رودخانه عبور کرد و وقتی به آن‌سو رسیدیم من و خودرو هردو به طرز شگفت‌انگیزی خشک بودیم. کلرادو نیز با مشاهدهٔ عبور جیپ و تویوتا با اعتمادبه‌نفس وارد رودخانه شد. به گفتهٔ راننده، هنگام عبور از رودخانه تنها کاری که انجام داده گیربکس کمکی را در حالت چهار سنگین قرار داده و سرعت را ثابت نگه داشته تا کلرادو مثل یک قهرمان آب را شکست دهد.

در طول این سفر ما بیش از ۲۴۰ کیلومتر بی‌رحم را ظرف ۲۵ ساعت طی کردیم. در پایان ما با جیپ، تویوتا و شورلت احساس خویشاوندی می‌کردیم. این سه پیکاپ باشکوه به ما کمک کردند تا با موفقیت یکی از دورافتاده‌ترین مسیرهای ایالات‌متحده را طی کنیم. میزان توانایی‌های آفرودی که این پیکاپ‌ها به‌صورت کارخانه‌ای ارائه می‌کنند حیرت‌انگیز است؛ بنابراین تنها چیزی که باقیمانده انتخاب برنده است. بهترین پیکاپ آفرود برای ماجراجویی زمینی ما کدام است؟

نتیجه‌گیری

بعد از بازگشت به تمدن، نوبت به رتبه‌بندی خودروها رسید. این کار آسانی نبود اما بااین‌حال تویوتا تاکوما TRD در جایگاه سوم قرار گرفت. البته تاکوما از ویژگی‌های مثبت زیادی مثل کیفیت سواری خوب، زاویه‌های ورود و خروج مناسب و برچسب قیمتی نسبتاً مقرون‌به‌صرفه برخوردار است اما کابین تنگ آن مکان لذت‌بخشی برای پیمودن صدها کیلومتر مسیرهای آفرود نیست و تنظیم ضعیف گیربکس و پیشرانه‌ای که مثل خودروهای سواری رفتار می‌کند مشکلاتی است که نیاز به اصلاح دارند تا پیکاپ تویوتا بتواند در مسیرهای سخت به‌خوبی با شورلت و جیپ رقابت کند.

در جیپ گلادیاتور روبیکان که در جایگاه دوم قرار گرفت ویژگی‌های زیادی را دوست داریم. لیست طولانی تجهیزات آفرود روبیکان توانایی‌های فوق‌العاده‌ای را در این کلاس فراهم کرده است درحالی‌که تحویل قدرت روان پیشرانهٔ V6، گیربکس عالی و ضریب کرال سنگین هم از دیگر ویژگی‌های مثبت آن هستند اما دو عامل باعث شد گلادیاتور از پیروزی در این رقابت بازبماند. هنگامی‌که یک‌صد کیلومتر خارج از تمدن هستید، کشیده شدن کف خودرو روی موانع ناامیدکننده است. ما از گلادیاتور تایرهای بزرگ‌تر و ارتفاع بیشتر تعلیق را می‌خواهیم تا زاویهٔ شکست آن که در این آزمایش بدترین بود بهبود پیدا کند. مشکل دوم هم قیمت جیپ است که به میزان قابل‌توجهی از تویوتا و شورلت بیشتر است. گلادیاتور خودروی خوبی است اما به‌اندازهٔ ۱۱ هزار دلار از برندهٔ این رقابت بهتر نیست.

ما شورلت کلرادو ZR2 را به‌عنوان پیروز این نبرد سخت انتخاب می‌کنیم. این خودرویی همه‌کاره است که بهترین ویژگی‌های جیپ مثل قفل دیفرانسیل‌های عقب و جلو و قابلیت بالا رفتن از صخره‌ها را با احساس طبیعی تویوتا برای سفرهای صحرایی با سرعت‌بالا را ترکیب کرده است. کمک‌فنرهای ZR2 واقعاً برای تطبیق‌پذیری آن مهم هستند زیرا به آن کیفیت سواری و کنترل بدنهٔ بی‌نظیری را هدیه می‌کنند که موجب می‌شود راننده فقط روی مسیر پیش رو تمرکز کند و هنگام رسیدن به مقصد احساس خستگی نداشته باشد. تطبیق‌پذیری و رفتار مناسب کلرادو ZR2 موجب می‌شود بخواهید با آن به خانه بازگردید.