تویوتا هایلوکس از نگاهی دیگر

هایلوکس از آن دسته وانت‌هایی است که توانسته در تمام دنیا جای خود را در قلب خریداران پیدا کند. هایلوکس از سال ۱۹۸۳ به ایران وارد شد و استقبال خوبی از آن به عمل آمد و هرچند سال یک‌بار نیز مورد بازبینی طراحی یا همان فیس‌لیفت قرار می‌گرفت. خودروی موردنظر هم مدل سال ۲۰۱۰ بوده که فیس‌لیفت نسل هفتم می‌باشد.

بدنه:
از نمای جلو که ماشین را نظاره می‌کنیم پهن بودن ماشین و نازک بودن ستون‌های A خودنمایی می‌کنند و جلوپنجره آن که از یک قطعه با روکش کروم و یک قطعه پلاستیکی که خلاف جهت هم قرار داده شده‌اند و یک شبکه پلاستیکی لانه‌زنبوری در پس‌زمینه تشکیل شده است، ظاهری عبوس و خشن به ماشین بخشیده‌اند. از هر سمت پس از پایان جلوپنجره بر روی درپوش موتور خطوطی قرار دارند که زیر شیشه به زیبایی محو می‌شوند.
در بخش سپر هم در وسط ورودی هوا و در طرفین دو مه شکن قرار دارد و چراغ‌های جلو هم مکانیزم خاصی ندارند و تا بالای گلگیر کشیده شده‌اند.

نمای جانبی:
در نمای جانبی اولین چیزی که جلب نظر می‌کند گلگیرهای بزرگ و عضلانی‌اند که زیبایی خاصی هم دارند و در وهله دوم توجهمان به رکابی خوش‌فرم جلب می‌شود که هم به زیبایی کمک شایانی کرده هم برای سوار و پیاده شدن، وسیله ای مورد نیاز است.
هایلوکس با توجه به ابعاد بزرگش برای دید جانبی به سمت عقب به آیینه‌هایی بزرگ نیازمند است که با بزرگی خود با ظاهر کلی ماشین ارتباط برقرار می‌کند، اما خود نگارنده از این آیینه‌ها به سبب اینکه از پلاستیک بسیار خشک ساخته شده و بسیار آسیب‌پذیرند راضی نیستم، و باوجود بهایی حدود ۱,۶۰۰ هزار تومانی برای هر آیینه حواس‌جمع بودن راننده را می‌طلبد.

نمای عقب:
در نمای عقب چیز خاصی دیده نمی‌شود جز درب محفظه بار که نوشتهٔ TOYOTA بر روی آن جلب نظر می‌کند. از آنجا که این نوشته با برچسب بر بدنه حک شده و با توجه به مرغوبیت جنس آنها عمرشان گاهی اوقات به ۳۰ سال هم می‌رسد. چراغ‌های ایستاده هم به سه بخش دایره ای شکل تقسیم شده که دایره پایینی با داشتن رنگ نقره ای با سپر ست می‌باشد که جنس سپر هم از استیل ضدزنگ است.

درون کابین:
درب خودرو را باز می‌کنیم درها با توجه به جثه بزرگشان بسیار سبک هستند، پا را روی رکاب گذاشته و با کمک گرفتن از دستگیرهٔ روی ستون A به داخل ماشین می‌رویم. ارتفاع قرارگیری راننده بر روی صندلی‌ها حدوداً بلند است و راننده دید بسیار خوبی به اطراف و جلو دارد. داشبورد را که نگاه می‌کنیم می‌بینیم به دو بخش تقسیم شده که قسمت فوقانی به رنگ تیره و قسمت تحتانی به رنک طوسی و این رنگ‌بندی در تمام فضای کابین حفظ شده.

از همین سمت راننده که شروع کنیم فرمان چهار پره را می‌بینیم که در وسط آن لوگوی تویوتا خودنمایی می‌کند. پشت فرمان سه دایرهٔ در هم ادغام شده را می‌بینیم که در مرکز سرعت‌سنج و در دایره سمت چپ دور موتور و دایره سمت راست آمپر بنزین و دمای موتور است. به میانه داشبورد که نگاهی می‌کنیم از بالا ساعت دیجیتالی، مانیتور، ابزارک‌ها برای کنترل کولر و بخاری و در پایین‌ترین قسمت فندک ماشین است.
دو دنده بر روی کنسول دیده می‌شود که دنده بلندتر اصلی و کوتاه‌تر دنده کمکی می‌باشد و با چرم مشکی پوشیده شده‌اند که زیبایی خاصی دارد. پایین‌تر که بیاییم ترمزدستی و جعبه کنسول با رنگ تمام طوسی خودنمایی می‌کنند و سمت شاگرد هم روی داشبورد جز ایربگ چیزی ندارد.

فضای عقب ماشین در نگاه اول کم جا و تنگ دیده می‌شود اما پس از قرارگیری روی صندلی‌های عقب متوجه می‌شوید که جای پا و سر سرنشینان عقب مطلوب است.

موتور:
پیشرانه این اتومبیل بدین شرح است: موتور چهار سیلندر خطی با حجم ۲۷۰۰ سی سی که دارای توان ۱۶۰ اسب بخار و گشتاور ۲۴۱ نیوتن متر می‌باشد و با یک گیربکس ۵ سرعته دستی و یک دنده کمکی برای شرایط سخت به حرکت درمی‌آید.
سوییچ را چرخانده و پیشرانه با صدای دلپذیری از خواب بیدار می‌شود و وقتی‌که شروع به حرکت می‌کنیم درون کابین از نظر صدای موتور و صدای بیرون، آرامشی برقرار است.
اگر بخواهیم امروز کمی به ماشین فشار بیاوریم با رسیدن عقربه سرعت‌سنج به ۴۵ کیلومتر در ساعت باید دنده را به ۲ انتقال دهیم. در دور موتورهای بالا ماشین به دلیل محرک عقب بودنش پس از رها کردن کلاچ میل به سر بلند کردن دارد که لذت جالبی حداقل برای خود نگارنده دارد. عقربه کیلومترشمار به ۹۰ رسیده وقتش است دنده را به ۳ انتقال دهیم و پس از دنده زدن‌های متوالی در دنده ۵ ماشین به سرعت ۱۸۰ کیلومتر بر ساعت رسیده و سرعتش بالاتر نمی‌رود و در این سرعت راندن ماشین با آن شاسی و جثه بزرگش بسیار اضطراب‌آور است. این خودرو در حالت ایده‌آل درون شهر به ازای هر ۱۰۰ کیلومتر حدوداً ۱۴ لیتر بنزین نوش‌جان کرده و در جاده‌های خارج شهر ۱۲ لیتر را می‌بلعد.

ماشین را به خارج جاده یا همان آف‌رود می‌بریم. به ناهمواری‌های شنی و خاکی که می‌رسیم، هایلوکس پاسخ ما را می‌دهد که برای فتح خارج جاده ساخته شده. هر چه به بلندی‌های شنی و خاک‌های عمیق و نرم می‌رویم احتیاجی به دنده کمک نمی‌بینیم تا اینکه همین خاک‌های عمیق زهر خود را به پیکرهٔ ماشین می‌ریزند و ماشین در خاک فرو می‌رود. اما هایلوکس با به همراه داشتن امدادگری به نام دنده کمک ما را شگفت‌زده خواهد کرد و زمانی که آن را روی حالت L4 می‌گذاریم، ماشین حتی نیاز به گاز دادن هم ندارد و با رها کردن کلاچ زمین را شکست می‌دهد و حالت H4 هم برای مسیرهای خیس به ما کمک می‌کند.

حرف آخر:
هایلوکس در بقیه کشورها خودروی “کار” شناخته می‌شود اما به دلیل قیمت ناعادلانه در ایران ماشین مرفهین شده و قیمت لوازم‌یدکی آن هم بسیار بالا است و از سواری خشک و تکان‌های آن در خارج جاده نمی‌توان گذشت. درمجموع ماشین بادوام و جان‌سختی است که شمارا ناامید نمی‌کند.
از اینکه وقت گذاشته و این مطلب را خواندید از شما تشکر می‌کنم. نگارنده: سعید شریعتی نیا
توضیح: تصاویر مربوط به خودروی تست شده نمی‌باشند.