مروری بر تاریخچهٔ تویوتا سلیکا به بهانهٔ پنجاه‌سالگی این کوپهٔ اسپرت ژاپنی

از زمان مرگ نسل هفتم سلیکا در سال ۲۰۰۶، شایعات زیادی منتشر شده مبنی بر اینکه تویوتا این نام باسابقه را چه برای یک خودروی اسپرت جدید و چه خودرویی کاملاً متفاوت مثل یک کراس‌اوور احیا خواهد کرد. بااین‌حال بیش از چهارده سال از خروج آخرین دستگاه سلیکا از خط تولید می‌گذرد و طی این مدت مشخص شده که سازندهٔ ژاپنی حداقل فعلاً قصد بازگرداندن این نام را ندارد. پس این موضوع را کنار می‌گذاریم و به تاریخچهٔ این کوپهٔ اسپرت ژاپنی نگاهی می‌اندازیم که داستان آن از سال ۱۹۷۰ شروع شد و هم‌اکنون پنجاه‌ساله شده است.

نسل اول از ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۷

نسل اول سلیکا روی پلت‌فرم سدان کارینا ساخته شده و نام آن از کلمهٔ اسپانیایی «Celestial» به معنای آسمانی گرفته شده بود. سلیکا به سیستم تعلیق جلو و عقب مستقل و انتقال قدرت محرک عقب مجهز بود و برای آن یک سری از پیشرانه‌های چهار سیلندر قابل‌اعتماد شامل ۱.۴ لیتری، ۱.۶ لیتری، ۱.۹ لیتری، ۲.۰ لیتری و ۲.۲ لیتری به همراه گیربکس‌های چهار و پنج سرعتهٔ دستی یا سه سرعتهٔ اتوماتیک ارائه می‌شد. اولین نمونه‌های سلیکا در سال ۱۹۷۱ به اروپا صادر شدند و یک سال بعد مدل جدید سلیکا GT با پیشرانهٔ ۱.۶ لیتری با دو میل‌سوپاپ و دو کاربراتور در صدر خانوادهٔ خود قرار گرفت. سلیکا به‌عنوان پاسخ تویوتا به فورد موستانگ، در بازار آمریکای شمالی هم عرضه شد. در سال ۱۹۷۳، تویوتا نسخهٔ لیفت‌بک سلیکا را معرفی کرد و در سال ۱۹۷۶ نیز این کوپهٔ اسپرت را مورد فیس‌لیفت قرار داد.

نسل دوم از ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۱

نسل دوم سلیکا در اواخر سال ۱۹۷۷ در دو نسخهٔ کوپه و لیفت‌بک به بازار آمد و نسخهٔ کانورتیبل آن‌هم با نام سلیکا Sunchaser توسط Tropic ساخته شد. در این نسل سیستم انتقال قدرت محرک عقب حفظ شد و با لیست متنوع‌تری از پیشرانه‌ها متشکل از نمونه‌های چهار سیلندر به همراه دو گیربکس پنج سرعتهٔ دستی و نمونه‌های سه و چهار سرعتهٔ اتوماتیک به بازار عرضه شد.

نسل سوم از ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۵

نسل سوم سلیکا به‌عنوان اولین خودروی تولید انبوه ژاپنی با پیشرانهٔ شانزده سوپاپ در سال ۱۹۸۱ معرفی و در سه نسخهٔ کوپهٔ دودر، کانورتیبل دودر و لیفت‌بک سه‌در راهی بازار شد. لیست موتورها در این نسل حتی از قبل هم بیشتر شد اما انتخاب‌ها برای انتقال قدرت صرفاً به دو گزینه شامل چهار سرعتهٔ اتوماتیک و پنج سرعتهٔ دستی محدود می‌شد. کسانی که قدرت بیشتری می‌خواستند اما می‌توانستند مدل سلیکا سوپرا را خریداری کنند که به یک پیشرانهٔ ۲.۸ لیتری شش سیلندر با ۱۷۰ اسب بخار قدرت مجهز بود.

نسل چهارم از ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۹

نسل چهارم سلیکا که در آگوست سال ۱۹۸۵ معرفی شد، کاملاً تغییر کرد. این خودرویی کاملاً جدید با پلت‌فرم جدید، پیشرانه‌های ۲ لیتری چهار سیلندر جدید و از همه مهم‌تر انتقال قدرت محرک جلو بود. البته در این نسل یک نسخهٔ چهارچرخ محرک بنام GT-Four هم برای سلیکا ارائه شد که به قفل دیفرانسیل مرکزی با کنترل الکترونیکی مجهز بود و در اکتبر ۱۹۸۶ به بازار آمد. برای این نسخه همچنین پیشرانهٔ ۲ لیتری توربوشارژ با ۱۹۰ اسب بخار قدرت هم ارائه شد و آن‌را به پرچم‌دار خانوادهٔ سلیکا تبدیل کرد. سلیکا GT-Four همچنین برای سال‌ها به خودروی رالی رسمی تویوتا مبدل گشت و با پیروزی‌هایی در مسابقات WRC موجب محبوبیت بیشتر این خودروی اسپرت شد.

نسل پنجم از ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۳

موفقیت‌های سلیکا در مسابقات در نسل پنجم هم ادامه یافت و بین سال‌های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۴ در WRC موفق به کسب سه پیروزی در بخش راننده‌ها و دو پیروزی در بخش خودروسازان شد. در این نسل همچنان نسخهٔ چهارچرخ محرک GT-Four هم ارائه می‌شد. این مدل به یک موتور ۲ لیتری چهار سیلندر توربو مجهز شده بود که بسته به بازار بین ۲۰۰ تا ۲۳۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و قوی‌ترین سلیکای تاریخ محسوب می‌شد.

نسل ششم از ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۹

شاید یکی از مشهورترین سلیکاهای تاریخ نسل ششم با طرح چهار چراغ گرد جلو باشد. این نسل هم مثل دو نسل قبلی به‌صورت محرک جلو و چهارچرخ محرک در نسخهٔ GT-Four ارائه می‌شد. برای نسل ششم سلیکا مجموعه‌ای از پیشرانه‌های چهار سیلندر به همراه گیربکس‌های پنج سرعتهٔ دستی یا چهار سرعتهٔ اتوماتیک در نظر گرفته شده بود. فروش عمدهٔ این نسل به‌صورت کوپهٔ دودر بود اما نسخه‌های کانورتیبل و لیفت‌بک آن‌هم ارائه می‌شدند.

نسل هفتم از ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۶

آخرین نسل سلیکا بر اساس پلت‌فرم MC تویوتا ساخته شده بود که با مدل‌های زیادی مثل کرولا، پریوس و رافور مشترک بود. در این نسل تنوع خانوادهٔ سلیکا بسیار کم شد زیرا نسل هفتم صرفاً به‌صورت لیفت‌بک سه‌در و فقط با دو موتور ۱.۸ لیتری چهار سیلندر تنفس طبیعی به بازار عرضه می‌شد که موتور قوی‌تر تنها ۱۹۰ اسب بخار قدرت داشت. همچنین این نسل فقط به‌صورت محرک جلو عرضه می‌شد و خبری از نسخهٔ چهارچرخ محرک و پیشرانهٔ توربوشارژ نبود. گیربکس‌های هم شامل دو نمونهٔ پنج و شش سرعتهٔ دستی به همراه یک چهار سرعتهٔ اتوماتیک می‌شد. سرانجام پس از ۳۶ سال و هفت نسل، سلیکا در تاریخ ۲۱ آوریل سال ۲۰۰۶ از خط تولید خارج شد بدون آنکه هیچ جانشین مستقیمی داشته باشد. البته برخی سایون tC که در آمریکای شمالی و بازارهای دیگری مثل خاورمیانه، چین و آمریکای لاتین با نام تویوتا زلاس عرضه می‌شد را جانشین معنوی سلیکا می‌دانند.