این مقاله آموزشی پدال به معرفی خودروهای تجاری و مقایسه آن‌ها با انواع غیرتجاری اختصاص دارد.
اگر با قوانین مربوط به وسایل نقلیه موتوری آشنا باشید احتمالاً عبارتی را مکرراً دیده‌اید: وسایل نقلیه تجاری؛ اما چنین وسایل نقلیه‌ای چه ویژگی‌هایی دارند؟ آیا نقش‌های تجاری ایفا می‌کنند؟ از نظر تئوری یک کامیون بزرگ با نمایشگرهایی که پیام‌های بازرگانی پخش می‌کند می‌تواند وسیله نقلیه تجاری قلمداد شود اما منظور قانون‌گذار این نیست. عبارت “تجاری” برای اشاره به وسایل نقلیه بزرگی که منحصراً در بزرگراه‌ها و برای اهداف تجاری بکار می‌روند استفاده شده است. این وسایل نقلیه باید قوانین و محدودیت‌های خاصی را رعایت کنند چراکه ابعاد بزرگ و وزن زیادی دارند.
از جمله این محدودیت‌ها می‌توان به داشتن گواهینامه مخصوص و همچنین رعایت وزن مجاز اشاره کرد. فاکتورهای یاد شده به همراه برخی جزئیات دیگر باعث تمایز خودروهای تجاری از غیرتجاری می‌شود. البته شما با خودروهای غیرتجاری کاملاً آشنا هستید چراکه به احتمال زیاد هر روزه پشت فرمان آن‌ها می‌نشینید. اگر در حال برنامه‌ریزی برای راندن وسیله نقلیه‌ای بزرگ‌تر برای اهداف تجاری و کسب‌وکار هستید حتماً باید تفاوت‌های بین وسایل نقلیه موردبحث را بدانید. عبارت تجاری در وسایل نقلیه تجاری (به‌صورت مخفف با سرواژه CMV شناخته می‌شوند) به این حقیقت اشاره دارد که آن وسیله نقلیه برای کسب‌وکاری ویژه بکار می‌رود. برای مثال یک کامیون بزرگ که مخصوص حمل محموله‌های بزرگ غذایی به سوپرمارکت‌هاست به عنوان خودرویی تجاری در نظر گرفته خواهد شد. همچنین یک اتوبوس بزرگ که حمل‌ونقل مسافران را انجام می‌دهد هم در چنین جایگاهی قرار دارد زیرا مسافران برای حمل‌ونقل خود پول می‌پردازند.
موسسه ایمنی موتور فدرال آمریکا برخی قوانین خاص را برای تمایز خودروهای تجاری از غیرتجاری وضع کرده است. اول اینکه وزن کلی وسیله نقلیه که با عبارت وزن ناخالص GVWR شناخته می‌شود باید ۴۵۳۶ کیلوگرم و یا بالاتر باشد. اگر آن وسیله نقلیه دارای چندین کابین یا بخش باشد وزن ناخالص باید به ۱۱۷۹۴ کیلوگرم افزایش یابد. برای وسایل نقلیه مسافربری، خودروی موردبحث باید بتواند حداقل ۸ نفر از جمله راننده را حمل کند. اگر مسافران برای حمل‌ونقل خود مبلغی نمی‌پردازند بنابراین تعداد سرنشینان باید ۱۵ نفر باشد تا آن وسیله در دسته خودروهای تجاری قرار گیرد. نهایتاً باید گفت هر وسیله نقلیه‌ای که در حال حمل مواد خطرناک است و هشدارهای مشخصی را روی بدنه نصب می‌کند به‌صورت خودکار در دسته خودروهای تجاری قرار می‌گیرد.
همچنین برای راندن خودروهای تجاری مختلف باید گواهینامه مخصوص آن‌ها را دریافت کرد. برای مثال در ایالت فلوریدا آمریکا، گواهینامه کلاس C برای وسایل نقلیه مسافربری و حمل مواد خطرناک نیاز است درحالی‌که برای خودروهایی با وزن ۱۱۷۹۴ کیلوگرم باید گواهینامه کلاس B را اخذ کرد. گواهینامه کلاس A نیز برای وسایل نقلیه سنگین‌تر از رقم یاد شده است. حال که با خودروهای تجاری و قوانین مربوط به آن‌ها آشنا شدیم بهتر است نگاهی هم به خودروهای غیرتجاری داشته باشیم. در ساده‌ترین حالت، یک خودروی غیرتجاری به هر نوع وسیله نقلیه‌ای گفته می‌شود که خارج از قوانین مدل‌های تجاری قرار دارد. اگر مالک خودروی سواری عادی هستید و هر روز با آن سر کار می‌روید بنابراین خودروی شما در دسته غیرتجاری قرار می‌گیرد. هر خودروی شخصی با وزن کمتر از ۴۵۳۶ کیلوگرم به‌صورت پیش‌فرض در کلاس خودروهای غیرتجاری قرار خواهد داشت. حتی اگر مسئول راندن یک وانت پیکاپ دیزلی سنگین‌وزن مانند فورد F-150 باشید و پشت آن نیز تریلری وجود داشته باشد و وزن کل آن کمتر از ۴۵۳۶ کیلوگرم باشد، وانت موردبحث خودرویی غیرتجاری خواهد بود.
خودروهای غیرتجاری نیز همانند مدل‌های تجاری دارای کلاس‌های گوناگون هستند و رانندگان آن‌ها باید گواهینامه‌های مخصوص را دریافت کنند. در آمریکا گواهینامه استاندارد خودروهای غیرتجاری از نوع کلاس D است که با آن می‌توان هر نوع خودروی عادی را راند. بسته به محل زندگی گواهینامه‌های مخصوصی نیز برای خودروهای غیرتجاری بزرگ‌تر وجود دارد هرچند با این گواهینامه‌ها نمی‌توان خودروهای تجاری را راند. برای مثال در ایالت کالیفرنیا، گواهینامه کلاس C غیرتجاری برای راندن یک ون یا خودروی تفریحی با طول کمتر ۱۲ متر و حمل ۱۵ نفر یا کمتر نیاز است.
