بیو اتانول، سوخت منحصربه‌فرد از پسماند غذا

مت کافمن (Matt Coffman) ۲۵ ساله وقتی با نیسان 240SX با قدرت ۸۶۰ اسب‌بخار دریفت می‌زند، بوی دودی که از اگزوز آن خارج می‌شود شبیه به بوی شربت و شیرینی است. از سال گذشته، تیم «کافمن» شروع به استفاده از اتانول به جای بنزین کرده‌اند. البته این اتانول معمولی براساس دانه ذرت نیست، بلکه «بیو اتانول» است که از ته‌مانده‌های غذا حاصل شده است.

این تغییر از آنجا نشأت گرفت که یک فروشگاه در نزدیکی این تیم به نام «سامیت فودز» به یک مشکل پرهزینه برخورد کرد. «سامیت» میوه‌های خشک‌شده را به قنادی‌ها می‌فروخت، ولی در همین حال، جداسازی مایع شربت میوه‌ها به عنوان یک محصول جانبی در خشک‌کرده میوه، تا ۳۰ هزار دلار هزینه در ماه برای آنها دربر می‌داشت. دیوید مک‌کوی (David McCoy)، رئیس بخش تازه مربوط به سوخت در «سامیت» با عنوان «سامیت نشرال انرژی» می‌گوید:

نمی‌توانید این مایع را به همین راحتی در فاضلاب خالی کنید.

در بخش زیرنظر «مک‌کوی»، شکر و سایر کربوهیدرات‌ها به «بیو اتانول» تبدیل می‌شوند. وی در این رابطه می‌گوید:

فرآیند تخمیر باعث شکسته‌شدن یک بخش شکر یا گلوکز (C6H12O6) به دو بخش اتانول (CH3CH2OH) و دو بخش دی‌اکسید کربن (CO2) می‌شود.

پسماندها یکی از موضوعات پرهزینه‌ در صنعت هستند که بسیاری از فروشگاه‌های مواد غذایی را نیز تحت‌تأثیر قرار می‌دهند. «سامیت» در ابتدای راه این ایده‌اش، آیتم‌های تاریخ‌گذشته‌ای که دیگران به بیرون از شرکت‌ها و فروشگاه‌هایشان می‌انداختند، جمع‌آوری کرده است. طبق گفته «مک‌کوی»، امریکایی‌ها ۴۰ درصد غذای تولیدی را دور می‌ریزند؛ چیزی که حجم آن، مطابق آمار سازمان حفاظت محیط زیست امریکا، به ۳۶ میلیون تُن در سال ۲۰۱۲ رسیده است. با توجه به این حجم انبوه از ته‌مانده‌های غذا، ایده تجاری جدید «سامیت» با موفقیتی فوق‌العاده مواجه شده است؛ تا جایی که این کمپانی یک بخش جدید به این منظور راه‌اندازی کرده است. «تاندربولت ریسینگ» در حال حاضر سوخت حدود ۳۰ تیم مسابقه و از جمله «کافمن ریسینگ» را با سوخت بیو اتانول تأمین می‌کند. جف میلی (Jeff Mailley)، سرپرست تیم می‌گوید:

آگاهی از شرایط محیط زیست، همیشه بخشی از فلسفه ما بوده است؛ ولی دنیای موتور اسپورت به‌طور ذاتی بر محیط زیست تأثیر می‌گذارد. کاری که این افراد در مورد کاهش زباله‌ها و ساخت یک سوخت پایدار و سازگار کردند، برای ما بسیار جالب بود. مصرف و آلودگی به این طریق کاهش می‌‌یابد و در همین حال، از وقتی سوخت را عوض کرده‌ایم، سطح بالاتری از قدرت را مشاهده کرده‌ایم.

البته شاید به این زودی‌ها، بیو اتانول جایگزین سوخت خودروی شما نشود، ولی می‌تواند در دنیای موتور اسپورت رواج بیشتری پیدا کند. شاید در آینده وقتی دریفت یک خودرو را از نزدیک مشاهده کنید، بوی ناهار در هفته قبل به مشام شما برسد.

تولید بیو اتانول
فرآیند تخمیر از همان مخمّرهایی استفاده می‌کند که برای تولید نان و شراب به کار می‌روند. در این فرآیند، میکرو اورگانیسم‌ها شکر را می‌خورند و اتانول را دفع می‌کنند. از آنجایی که این موجودات ریز نمی‌توانند کالری‌های شکر را به‌خوبی بسوزانند، اتانول حاصل از نظر شیمیایی بسیار غنی از انرژی است. روند تبدیل شکر به بیو اتانول بسیار ساده و راحت است، ولی پیدا کردن منابع شکر می‌تواند مشکل‌ساز باشد. از جمله راه‌حل‌ها، مواد نشاسته‌ای مانند ذرت هستند که نسبتاً‌ ساده به‌دست می‌آیند و همین‌طور به‌راحتی به شکر تبدیل می‌شوند. ولی آینده «بیو اتانول» می‌تواند در زباله‌های «بیو مس» نهفته باشد؛‌ جایی که شاید بتوان از مواد سلولزی موجود در موادی مانند چوب، چمن‌های کوتاه‌ شده و جلبک‌ها با سطح تولید گسترده کربوهیدرات‌ها استفاده کرد.

احتمالاً هیچ‌وقت مخزن سوخت خود را از «بیو اتانول» پر نخواهید کرد
بزرگترین مشکل‌ غذاها این است که اگر بخواهید آن را برای مدت زیادی نگهداری کنید، فاسد می‌شوند؛ موضوعی که مطابق گفته رابرت سی. براون (Robert C. Brown)، رئیس انستیتوی اقتصاد زیستی در دانشگاه آیوا در امریکا، باعث کاهش ارزش انرژی آنها می‌شود. علاوه بر این، باید به این حقیقت اشاره کنیم که بیو اتانول تنها ۷۰ درصد تراکم انرژی بنزین بدون‌سرب را دارد و همچنین حجم بیشتری نسبت به نفت خام دارد؛ در نتیجه هزینه‌های بیشتری صرف حمل و نقل آن خواهد شد. با این حال، «براون» هنوز هم به آینده امیدوار است:

صنعت نفت به یک قرن زمان نیاز داشت تا به نقطه‌ای در حال حاضر برسد که یک سیستم مولتی‌-تریلیون دلاری برای تولید و توزیع بنزین در اختیار داشته باشیم.