جوانک ماشین‌باز!

جوانکی ماشین باز اندر کف یک کف‌خواب!
از قدیم گفته‌اند که: “عاشقی بد دردیه…!” منتها اگر ماشین باز باشی اینجا دردهایت استخوان سوزتر خواهد بود…

البته این وسط پرانتزی باز بکنم و بگویم که فلاسفه روی همین لفظ “ماشین باز” اختلاف عقیده دارند و فردی که ما به عنوان یک ماشین باز در کشورمان می‌شناسیم فرسنگ‌ها با ماشین بازهای آن ور آبی فاصله دارد! فی‌الواقع اگر ماشین بازهای آن‌طرف بفهمند که ما به چه کسی می‌گوییم ماشین باز، دسته‌دسته سوار آئودی A6 آوانت شده و به ناکجا آباد خواهند رفت!

حالا پس از اینکه به درد ماشین بازی وطنی مبتلا شدید بدانید خوشبختانه تا حد زیادی این مرض مُسری نیست! خودتان می‌مانید و حسرتی سوزان! جوان باشی، اهل اینترنت هم باشی، از قضا دوستدار ماشین هم باشی و خوشبختانه در پدال هم بچرخی محال ممکن است که از دیدن جدیدترین خودروهای روز دنیا و پیشرفت‌های روزانه‌ی این صنعت افسرده و پژمرده و غمگین و… نشوی!

طنز تلخ ماجرا اینجاست که وقتی دست از بوگاتی و لامبورگینی و… می‌شویی و با خودت می‌گویی “لافراری” (یعنی فراری نداریم!)، می‌خواهی لااقل خودت را با خودروی سال همین چند وقت پیش اروپا (باور بفرمایید همین چند سال پیش بود!) دل‌خوش کنی می‌بینی که شپش‌ها ته جیبت کشتی کج می‌گیرند! جلل الخالق! این را دیگر چه کنیم؟! این جوانک بخت برگشته حق ندارد از درد ماشین بازی ناکام شود؟ خیلی از جوانان از جمله من توانایی خرید یک خودروی بسیار ساده‌ی متعلق به عهد تیر و کمان را نیز ندارند. آن‌وقت وقتی به یکی از نمایندگی خودروهای خارجی رفته بودم دیدم مشتری عزیز از فروشنده می‌پرسد دو دیفرانسیل یعنی چه! (نگاهی عمیق به دوربینی که آنجا نبود انداختیم).

زحمتی که یک جوان برای خرید خودرو و پیوستن به صنف ماشین بازها باید بکشد را رستم در هنگام عبور از هفت‌خوان نکشید! با وجود هزینه‌های گزاف زندگی امروزی خرید خودرو به یک اولویت یکی مانده به آخر تبدیل شده است. اولویت آخر برای خیلی از جوانان ازدواج است! شاید باورتان نشود اما برخی ماشینشان را از همه ‌چیز و کس بیشتر دوست دارند.

حالا به قسمت کمی تا قسمتی شیرین ماجرا می‌رسیم، جوانک عزیز و ماشین باز ما با قرض‌وقوله و مقدار زیادی پاچه خواری نسبت به پدر گرامی توانسته یک خودروی دست چندم داخلی بخرد. تا یکی دو هفته‌ی اول همه‌چیز به خوبی پیش می‌رود. اما کم‌کم شیرینی ماجرا محو شده و تلخی‌ها رو می‌شوند. هزینه‌ی بنزین، روغن و فیلتر و… یک به یک نمایان می‌شوند. یک لحظه…

آخر عزیزان! مگر ما انسان و بالأخص جوان نیستیم؟ دل نداریم؟ تا کی پوستر ببینیم و اعداد مربوط به موتور (نگویید موتور بگویید پیشرانه) را حفظ کنیم؟! کلاً اوضاع برای ماشین بازهای عزیز شده دو سر باخت. خودرو سوار نشوند دلشان پنچر می‌شود و اگر هم سوار شوند جیبشان پنچر!

شمار خان‌های ماشین بازی از دست ما در رفته است.

در اخبار می‌خوانیم هر روز جوانانی در اثر سرعت زیاد، انرژی جنبشی فراوان و… تصادف کرده و جان عزیزشان از بین می‌رود. درست است که انسان خودش باید عاقل و بالغ و … باشد اما خب جوان، جوان است و جویای نام و پر از انرژی و این هیجان باید جایی خالی شود!

ما کار به جوان‌هایی که سرگرمی‌های جانبی غیرمجاز دارند نداریم، ما فقط سرمان توی کار خودمان که همانا ماشین بازی است گرم می‌باشد و لاغیر. این جوانک ماشین باز برای انجام حرکات محیرالعقول (مخصوصاً با خودرویی که اول اسمش با (“پ” شروع شده و با “د” پایان می‌یابد) نیاز به پیست دارد! اما پیستم آرزوست. لااقل در شهر ما و کیلومترها آن‌طرف تر چیزی دیده نمی‌شود. در تلویزیون هم از بس مسابقات بسیار هیجان انگیز کلاس‌های مختلف استاندارد، جی تی و آزاد را دیده‌ایم که همه را حفظ شده و علاوه بر افتخار ماشین بازی به منصب کارشناس مسابقات ارتقا درجه یافته‌ایم. البته همین‌جا می‌گویم که نداشتن پیست بهانه‌ای برای به خطر انداختن جان خود و دیگران نیست.

دیگر نمی‌خواهم بیش از این بنویسم چون همه‌ی شما عزیزان همه‌چیز را بهتر از من می‌دانید. اما… اما آدمی به امید زنده است. امیدوارم تک‌تک شما به خودرو و هر چیزی که آرزویش دارید برسید.

سکانس پایانی…

پسر با صدای خشمگین مادر که می‌گوید: “ذلیل‌مرده پاشو برو نون بگیر لنگ ظهر شد” از خواب برمی‌خیزد. نگاهی از روی تأمل به لامبوی پونز شده به دیوار می‌اندازد و با خود می‌گوید: “بالاخره یه روزی می‌خرمت…”

پایان…