خودران‌ها و پارکینگ‌های آینده

اگر خبرهای ابتدای سال جاری میلادی را به یاد داشته باشید، در آن زمان تسلا موتورز ویژگی  “Summon” را عرضه کرد که به بسیاری از خودروهای جدید اجازه می‌داد که خودشان پارک شوند. در این حالت، رانندگان با استفاده از یک گوشی هوشمند یا جاکلیدی می‌توانند از راه دور دستور‌هایی را مبنی بر باز کردن درب پارکینگ، وارد شدن به آن، پارک‌شدن و سپس خاموش‌شدن به وسیله نقلیه خود ارسال کنند. وقتی دوباره به این خودروها نیاز باشد، مالکان آنها می‌توانند به همین ترتیب، از راه دور آنها را فراخوانی کنند.

کمپانی‌های دیگر خودروسازی نیز مشغول کار بر روی تکنولوژی‌های «ملازم» مشابه هستند و نوید تولید خودروهایی که بتوانند خودشان پارک شوند، موجی را ایجاد کرده که دامنه آن از صنعت اتومبیل فراتر می‌رود.

اواخر سال جاری میلادی، کار ماشین‌های حفار و تیم ساخت‌وساز در یک پارکینگ به مساحت ۵۰ جریب در یک پارک حومه شهر «نشویل» در امریکا آغاز می‌شود تا این پارکینگ به یکی از آینده‌نگرانه‌ترین فضاهای شهری با مدرن‌ترین ویژگی‌ها تبدیل گردد؛ موضوعی که در قالب‌ رندرهای اولیه در تصاویر مشاهده می‌شود. توسعه‌دهندگان این فضا به دنبال ساخت ترکیبی از فضاهای فروشگاهی و مسکونی همراه با به‌خدمت گرفتن مواردی چون «پنل‌های خورشیدی» و «بام‌های سبز» است. البته این موارد می‌توانند عناصر تشکیل‌دهنده هر طرح توسعه‌ای در کشور امریکا باشند، ولی چیزی که باعث خاص بودن این پروژه می‌شود، اولین محوطه پارکینگی است که به نظر می‌رسد که برای دوره‌ای ساخته شده که در آن خودروها با سیستم‌های ملازمی مانند “Summon”، خودشان پارک می‌شوند و با یک شبکه گسترده‌تر حمل‌ونقل در ارتباط هستند.

شاید خیلی از خودروبازها نیازی به استفاده از این نوع سازه‌های عجیب و غریب در آینده احساس نکنند، ولی مانند هر جنبه دیگری از حمل و نقل، پارکینگ‌ها نیز تحت‌تأثیر پیشرفت تکنولوژی قرار خواهند گرفت. کارشناسان معتقدند که در طول ۲ تا ۵ سال آینده، انتظارات رانندگان از یک پارکینگ دستخوش تغییر خواهد شد. به علاوه، همراه با گذار از این مرحله، این سازه‌ها نیاز به بازنگری کلری خواهند داشت. در «نشویل» امریکا، طراحان قصد دارند که این مرحله را برای اولین بار شروع کنند. برایان رایت (Brian Wright)، مدیر شرکتی که پروژه نشویل را بر عهده دارد، در این رابطه می‌گوید:

محرّک این پروژه، نه مشتریان، بلکه گروه سرمایه‌گذاری‌ای هستند که دلارها را به روی میز آورده‌اند و به ما می‌گویند که چنین چیزی را درنظر بگیریم. واقعاً یک تغییر الگو را در این زمینه شاهد هستیم.

خودران‌ها نیاز به محل‌هایی را در جلوی ساختمان‌ها برای پیاده‌شدن افراد ایجاد می‌کنند. وقتی مسافران از این وسایل نقلیه در نواحی طراحی‌شده پیاده شدند، آن‌گاه خودشان به پارکینگ مراجعه می‌کنند. همچنین اگر انسان‌هایی نباشند که بخواهند از پارکینگ خارج شوند، این خودروها می‌توانند در فضای باریک‌تری پارک شوند. فضای جمع‌وجورتر، دلارهای زیادی را برای سازندگان، خریداران و سایر مصرف‌کنندگان مرتبط صرفه‌جویی می‌کند، ولی این تنها بخشی کوچکی از تأثیر این تکنولوژی است. قابلیت‌‌های ارتباطی، بُعد دیگری را به خودران‌ها اضافه می‌کنند. این وسایل نقلیه چه به صورت مالکیت شخصی یا اشتراکی باشند، دارای امکان فراخوانی از راه دور هستند؛ به این معنا که دیگر نیاز به مجاورت پارکینگ‌ها با مناطق فروشگاهی یا نزدیک به مراکز شهری نخواهد بود. پارکینگ‌ها می‌توانند به جاهایی منتقل شوند که از نظر ارزش زمین مقرون‌به‌صرفه باشند. در نتیجه، این موضوع نه‌تنها موجب تغییرات بزرگ برای پارکینگ‌ها می‌شود، بلکه تأثیرات عمیقی را برا نواحی اطراف آنها نیز خواهد گذاشت. راسل پرستون (Russell Preston)، یک طراح شهری در بوستون امریکا می‌گوید:

شهرها و محله‌های ما واقعاً باید در مقیاس انسانی تعریف شوند تا کارآیی خود را داشته و سرزندگی و طراوات خود را حفظ کنند. و این تکنولوژی‌ها به ما این امکان را می‌دهند که دوباره در مقیاس انسانی طراحی‌هایمان را انجام دهیم و دیگر اتومبیل‌های ۲ تُنی را به عنوان هندسه‌های پیش‌فرض درنظر نگیریم. مردم تا به حال تمایل‌ داشته‌اند که پارکینگ‌هایشان در جلوی فروشگاه یا آپارتمان‌شان باشد، ولی این وضعیت در حال تغییر است. ما تا به حال یک جامعه شهری مبتنی بر اتومبیل بوده‌ایم، ولی مردم به‌تدریج درمی‌یابند که چه منفعتی در «نداشتن دغدغه در مورد جای پارک» نهفته است.

البته وی تنها کسی نیست که به این باور رسیده است.

کاهش فضای موردنیاز برای پارکینگ

«نشویل» احتمالاً اولین شهر امریکایی خواهد بود که در آن یک پارکینگ مدرن با درنظر گرفتن ویژگی‌های خودران و قابلیت‌های ارتباطی آنها در آینده ساخته می‌شود. امّا این تنها جایی در دنیا نیست که طراحان و دیگران به فکر بکارگیری این تکنولوژی‌ها افتاده‌اند؛ در «سامر ویل»، ایالت ماساچوست، مقامات دولتی و حمل‌ونقل بر این باورند که به یک راه‌حل برای یک مشکل کلیدی دست یافته‌اند.

«سامر ویل» یک منطقه حومه شهری «بوستون» است که در مساحتی برابر ۴ مایل مربع یا حدود ۱۰ کیلومترمربع، تعداد ۸۰ هزار سکنه را در خود جای داده است. جوزف کرتاتون (Joseph Curtatone) که سالیان زیادی است که شهردار این شهر باقی مانده، در هدف‌گذاری خود، افزایش ۹ هزار واحدی تعداد خانه‌های مسکونی در ۲۵ سال آینده و همین طور، جذب سرمایه‌گذاری برای توسعه نواحی نزدیک به  «اسمبلی رو» و «یونیون اسکوئر» را عنوان کرده است. در این میان، وی قصد دارد که  زمین‌های موردنیاز برای پارکینگ شهری را به میزان ۶۰ درصد کاهش دهد؛ هدفی که در کنار طرح توسعه جدید شهر، اندکی عجیب به نظر می‌آید. وی در این زمینه اضافه می‌کند:

این نوع افکار بیشتر یک دیدگاه سنتی دارند، ولی ما دریافته‌ایم که اگر یک رویکرد مبتنی بر سیستم‌ها اتخاذ کنیم و «حمل‌ونقل» را به عنوان بخشی از اکوسیستم ببینیم، این موضوع دور از دسترس نخواهد بود.

بخشی از برنامه‌های «کرتاتون» شامل ارزیابی و اصلاح فضاهایی است که در حال حاضر به منظور پارک اتومبیل‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. در «اسمبلی رو»، یک طرح توسعه نزدیک به رودخانه بر روی یک محوطه صنعتی قدیمی قرار گرفته که در آن، فضای پارکینگ ۴۰ درصد سطح کلی را در بر می‌گیرد. شهر «سامر ویل» با همکاری «مدیریت فدرال سرمایه‌گذاری املاک» و شرکت « اِربن فیوچرز اینیشیتیو» آئودی که به تازگی یک آزمایشگاه حمل‌ونقل در سامر ویل افتتاح کرده، نحوه کاهش نیاز به فضای پارکینگ در اثر استفاده از تکنولوژی‌های خودران را بررسی کرده است. در ارزیابی فضایی که بین خودران‌ها و خودروهای با رانندگی انسان مشترک بوده، ۲۶ درصد فضای کمتر موردنیاز برای پارکینگ تخمین زده شده است. اگر این فضا منحصراً برای خودروهای بدون‌راننده ساخته شود، این کاهش فضا تا سال ۲۰۳۰ به میزان بالای ۶۲ درصد خواهد رسید.

برای توسعه‌دهندگان ساختمان‌ها، این عدد بسیار قابل‌توجه است. به این ترتیب هزینه‌های مرتبط با ساخت پارکینگ‌ها می‌تواند کاسته شده و از بار مالی خریداران و مصرف‌کنندگان بخش مسکن کم شود. آئودی تخمین می‌زند که اگر چنین عددی محقق شود، پروژه «اسمبلی رو»، به تنهایی می‌تواند حدود ۱۰۰ میلیون دلار صرفه‌جویی ایجاد کند. در سال ۲۰۱۷، آئودی قرار است که سیستم پارک خودکار را در یک پارکینگ تست کند و شرایط عملکرد این نوع سیستم‌ها را در یک محیط کنترل‌شده مورد ارزیابی قرار دهد. بِرَد استرتز (Brad Stertz)، مدیر امور دولتی آئودی در این رابطه می‌گوید:

ما واقعاً می‌خواهیم ببینیم که شرایط دنیای واقعی و استفاده‌های روزمره، از جمله هنگام خرید از فروشگاه و از این قبیل فعالیت‌ها، چگونه خواهد بود. این سیستم‌ها می‌توانند به میزان قابل‌توجهی، تعداد ماشین‌های پارک‌‌شده را افزایش دهند؛ ماشین‌هایی که تمام روز یک قسمت از زمین را اشغال می‌کنند. در نقطه‌ای که ما به این قضیه نگاه می‌کنیم، می‌خواهیم ببینیم که چگونه وسایل نقلیه با پارکینگ خودکار در این معادله جا می‌شوند.

در حالی که آئودی بر روی چالش‌های فنی موجود در این زمینه کار می‌کند، «کورتاتون» به دنبال راه‌حلی برای چالش تصویر جدیدی است که از «پارکینگ» در سامر ویل شکل خواهد گرفت؛ موضوعی که می‌تواند چالش هر مکان دیگری باشد که خودران‌ها در آن تردد می‌کنند.

فضاهای پارکینگ، هزینه‌های زیادی را تحمیل می‌کنند

پاییز امسال، آقای شهردار به شورای شهر می‌رود تا جایگزین‌هایش را برای قوانین منطقه‌بندی شهری ارائه دهد. در حال حاضر، قوانین «سامر ویل» ساختمان‌های مسکونی معمولی را ملزم به داشتن ۲ فضای پارک می‌کند و همچنین، یک تعداد حداقل را برای ساختمان‌های تجاری جدید درنظر می‌گیرد.

این شرایط محدود کننده، موجب کاهش فضای در دسترس برای پروژه‌ها، و همین طور تحمیل هزینه‌های زیادی برای خریداران خانه‌ها می‌شوند و در نتیجه، بهره‌وری را کاهش می‌دهند. در پروژه «اسمبلی رو»، هر کدام از این فضاهای پارکینگ، هزینه‌ای برابر ۲۵ هزار دلار خواهد داشت. این در حالی است که بسته به موقعیت ارتفاعی پارکینگ، این هزینه می‌تواند تا ۵۰ هزار دلار برای خانه‌های ناحیه نشویل برسد. البته تنها «قیمت و هزینه‌ها» در این رابطه مطرح نیستند، بلکه حداقل استانداردهای یک پارکینگ نیز اهمیت دارد که با افزایش ازدحام جمعیت مورد تهدید قرار می‌گیرد. بِرَد راوسون (Brad Rawson)، مدیر حمل‌و‌نقل «سامر ویل»، در این زمینه اضافه می‌کند:

این حرف که «اگر شما بسازید، آنها خواهند آمد»، واقعاً در اینجا صدق می‌کند. اگر بیش از حد پارکینگ بسازید، ترافیکی ایجاد می‌کنید که خیابان‌های شما را با ازدحام مواجه خواهد کرد. مقررات محلی منطقه‌بندی جایی است که باعث ساختن ترافیک می‌شود و درک این موضوع بسیار مهم است.

تحقیقی که در سال ۲۰۱۳ در مورد سیاست‌های منطقه‌بندی «نیو هِیوِن» در کاناتیکت  و «کمبریج» ماساچوست توسط دانشگاه کاناتیکت انجام شده، اهمیت این موضوع را بیشتر آشکار می‌کند. در دهه ۱۹۵۰، هر دوی این شهر‌ها محدودیت‌های حداقل پارکینگ را مانند «سامر ویل» و جاهای دیگر اِعمال کردند. ولی در سال ۱۹۸۱، «کمبریج» تبدیل به اولین شهر در کشور ایالات متحده شد که از این مسیر بازگشت. به جای چسبیدن به محدودیت‌های حداقلی در زمینه پارکینگ‌ها، شهر کمبریج مقرراتی در ارتباط با حداکثر فضای توسعه پارکینگ‌ها وضع کرد و در همین حال، روش‌های جایگزین جابجایی و استفاده از سیستم حمل‌ونقل شهری مورد تشویق قرار گرفت.

دیگر شهرها نیز به‌تدریج راه «کمبریج» را در پیش گرفتند. به عنوان مثال، در «میامی» مقررات حداقل فضای پارکینگ موردنیاز باعث ایجاد پارکینگ‌های متعدد در سطح شهر شده بود و به همین دلیل، در سال ۲۰۱۰، این شهر بخش مقررات منطقه‌إندی مربوط به حداقل فضای پارک خودرو برای ساختمان‌های جدید را حذف کرد. همین تغییر کافی بود تا موج جدیدی از توسعه، حومه شهر را فرا گیرد و خانه‌هایی ساخته شوند که حتی پارکینگی نیز برای آنها درنظر تدارک دیده نشده است.

ولی اگر مسکن‌های شخصی چیزی به نام «پارکینگ» نداشته باشند، آیا این موضوع آنها را به پارکینگ‌های خصوصی یا عمومی در جاهای دیگر سوق خواهد داد؟ یا اینکه با صرف‌نظر کردن این افراد از مالکیت خودروی شخصی، نیاز به فضای پارکینگ نیز کاهش خواهد یافت؟ اینها موضوعاتی است که شایستگی تأمّل بیشتری را دارند.

در «سامر ویل»، «پرستون» (طراح شهری) عضو گروهی از رهبران خصوصی و مدنی است که برای توسعه دوباره محله موسوم به «یونیون اسکوئر» تلاش می‌کنند. این گروه نه‌تنها به پارکینگ اتومبیل‌ها و ظرفیت آنها توجه دارند، بلکه به نحوه انطباق این پارکینگ‌ها با طرح کلی حمل‌ونقل این منطقه از شهر دقت می‌کنند. «پرستون» کسی است که یک پارکینگ را به عنوان یک مرکز کلیدی حمل‌ونقل درنظر می‌گیرد. وی در این زمینه می‌گوید:

پارکینگ شاید جذاب‌ترین بخش یک سازه نباشد، ولی واقعاً هسته اصلی یک معماری محسوب می‌شود. این بخش می‌تواند هم به منظور پارک خودروها و هم برگزاری مراسم‌ها طراحی شود. البته شاید این حالت را نتوان در هر جایی پیاده کرد، ولی مردم به تدریج به پارکینگ‌های چندمنظوره فکر خواهند کرد؛ جایی که کاربری‌اش می‌تواند به صورت موقتی یا دائمی باشد. یک پارکینگ می‌تواند شروع خوبی برای یک سیستم اشتراک دوچرخه یا پارکینگ خصوصی دوچرخه‌ها باشد که در نتیجه، تبدیل به یک مرکز حمل‌ونقل خواهد شد. شما آن را به یک ایستگاه ترانزیتی متصل می‌کنید و سپس بر اساس نیازهایی که افراد، بسته به نوع فعالیتشان، به آنها احتیاج دارند، خدمات ارائه می‌کنید.

البته شاید در آینده، اصلاً نیازی به چنین پارکینگ‌هایی نیز نباشد.

چالش امروز، آمادگی برای آینده است

دوره‌ای که سرویس‌های «ملازم» به صورت اتوماتیک خودروها را چند بلوک آن‌طرف‌تر پارک می‌کنند یا زمانی که خودروهای اشتراکی بتوانند در یک پارکینگ منتظر بمانند تا به آنها احتیاج پیدا کنیم، شاید حداقل یک دهه با ما فاصله داشته باشد. ولی وقتی چنین روزی فرا برسد، پارکینگ‌های موجود در مناطق مسکونی شهری احتمالاً برای کاربری‌های دیگر بازطراحی خواهند شد. این طراحان شهری هستند که می‌بایست نیازهای آینده‌ را همین الان پیش‌بینی کنند. اگر ساختمان‌سازان نتوانند اهمیت این موضوع را به‌خوبی تشخیص دهند، تبیدل یک سازه پارکینگ به یک محل مسکونی یا فروشگاهی می‌تواند کاملاً غیرممکن شود. کف این سازه‌ها باید مسطّح باشد. رمپ‌ها باید کوتاه و با شیب نسبتاً تند، و یا به صورت مارپیچ در گوشه‌های سازه استفاده شوند. برای سقف‌ها باید یک ارتفاع بلند درنظر گرفت تا برای کاربری‌های آینده، آمادگی لازم را داشته باشد؛ موضوعی که شاید در کوتاه مدت هزینه زیادی بر سازنده تحمیل کند، ولی می‌تواند در آینده، تمام این هزینه‌ها را جبران کند. در طرح توسعه «نشویل» اینها مواردی هستند که در تصمیمات درنظر گرفته می‌شوند. «رایت» در این زمینه می‌گوید:

نحوه ساخت یک سازه اهمیت پیدا می‌کند. وفتی یک سازه موجود در اختیار داشته باشید، فرصت خوبی برای بروزرسانی آن وجود خواهد داشت. شما حتی اگر فرصتش را داشته باشید، می‌توانید برای بهبود بصری جامعه خود تلاش کنید.

معمولاً وقتی صحبت از تکنولوژی خودران می‌شود، بیشتر تمرکز بر روی خودِ تکنولوژی یا تغییرات موردنیاز در قوانین برای تردد خودران‌ها در خیابان‌ها و جاده‌هاست. ولی امکانات پارکینگ‌های اتومبیل نیز تأثیر زیادی بر موفقیت خودران‌ها خواهد داشت. برای دهه‌های متوالی، اتومبیل نقش تعیین‌کننده‌ای در طراحی جوامع شهری داشته‌اند. امّا تکنولوژی‌های خودران می‌توان آنها را از این نقش کنار بگذارد. این موضوع نه‌تنها توسط طراحان شهری پیگیری می‌شود، بلکه کمپانی‌های خودروسازی نیز به‌خوبی نسبت به آن آگاهی پیدا کرده‌اند. «استرتز» در این زمینه می‌گوید:

تکنولوژی می‌تواند رویکردی جدید برای کاربری شهری ایجاد کند. در «سامر ویل» می‌توان دید که چگونه تمام طرف‌های درگیر در این مسئله برای واقعیت بخشیدن به این موضوع  با یکدیگر همکاری می‌کنند. فرصت بسیار خوبی برای در کنار هم بودن و حل این مشکلات مربوط به آینده در یک سطح بسیار محلی فراهم شده است. موضوع این است که مردم چگونه با این وسایل زندگی می‌کنند؛ وسایل نقلیه‌ای که در آینده تمام پتانسیل خود را آزاد خواهند کرد.

منبع: caranddriver