سوخت جایگزین متانول کربن خنثی که هوا را نیز تمیز می کند

دانشمندان در حال توسعه فناوری سوخت جایگزین متانول کربن خنثی هستند که می‌تواند ضمن افزایش قدرت خودروها، دی‌اکسیدکربن موجود در جو را کاهش داده و به حفظ محیط زیست کمک کند.

وقتی صحبت از نحوه کارکرد خودروها در آینده نه چندان دور می‌شود، تقریباً همه‌ گزینه‌ها روی میز است. اگرچه ممکن است در حال حاضر علاقه‌ بیشتری به باتری‌های خودروی الکتریکی وجود داشته باشد، علاقه به سوخت مصنوعی بدون کربن در یکی دو سال گذشته احیا شده و پورشه یکی از تشویق‌کنندگان پیشرو آن است.

به گزارش اتوکار، برخی از فرآیندهای سوخت مصنوعی این پتانسیل را دارند که دو تیر را با یک نشان بزنند؛ یعنی نه تنها سوخت‌های کربن خنثی تولید می‌کنند، بلکه همزمان دی‌اکسیدکربن را از جو نیز حذف می‌کنند. یکی از آن‌ها تولید متانول است که با ایجاد یک واکنش شیمیایی بین هیدروژن تولیدی پایدار و دی‌اکسیدکربن در جو با استفاده از فرآیندی به نام جذب مستقیم هوا (DAC) ایجاد می‌شود.

شرکت کانادایی کربن اینجینیرینگ (Carbon Engineering) از سال ۲۰۱۵ این کار را انجام می‌دهد و مسئولان آن می‌گویند در حال ایجاد کارخانه‌هایی هستند که سالانه قادر به جذب یک میلیون تن دی‌اکسیدکربن در هوا (معادل ۴۰ میلیون درخت) است. در بریتانیا، دانشگاه ساری ۲۵۰،۰۰۰ پوند توسط شورای تحقیقات مهندسی و علوم فیزیکی برای تامین مالی پروژه‌ای با هدف تولید متانول کربن خنثی از DAC دریافت کرده است.

متانول سال‌هاست که به عنوان سوخت جایگزین مورد استفاده قرار می‌گیرد. در اواخر دهه ۱۹۹۰ میلادی، تیم‌های پیل سوختی مرسدس بنز (به عنوان بخشی از دایملر-کرایسلر) متقاعد شدند که سریع‌ترین راه برای تولید خودروهای الکتریکی پیل سوختی، استفاده از هیدروژن نیست، بلکه متانول است.

تنها نیاز بود که لاینرهایی را در مخازن بنزین زیرزمینی موجود در پمپ بنزین‌ها نصب کرده و پمپ‌ها را برای جابجایی متانول ارتقا داد. می‌توان متانول را با تانکرهای جاده‌ای مانند بنزین و گازوئیل به هر جایگاه سوخت تحویل داد. اصلاح‌گران برای تغذیه پیل‌های سوختی از متانول موجود در خودرو، هیدروژن استخراج می‌کنند و رانندگان متانول را مانند بنزین در داخل باک می‌ریزند.

مهندسان آلمانی تنها گروهی نبودند که متانول را دارای چنین پتانسیلی می‌دانستند. در سال ۲۰۰۶، جورج اولاه، برنده جایزه نوبل، کتاب فراتر از نفت و گاز: اقتصاد متانول را نوشت که مزایای اقتصادی متانول را توضیح می‌داد و بحران آب و هوایی را که اکنون به خوبی درک شده است، پیش‌‌بینی کرد.

در سال ۲۰۰۸، مهندسی به نام جیمز ترنر که در آن زمان رئیس قوای محرکه پیشرفته در لوتوس اینجینیرینگ (Lotus Engineering) به همراه همکارش ریچارد پیرسون، نمونه اولیه لوتوس اگزیج ۲۷۰E Tri-Fuel را بر اساس نسخه‌ی سوپرشارژ لوتوس اگزیج اس (Exige S) توسعه دادند که قادر به کار روی بنزین، اتانول یا متانول بود.

اثر خنک‌کنندگی الکل، چگالی هوای ورودی را افزایش می‌دهد؛ اگرچه الکل از نظر حجمی انرژی کمتری نسبت به بنزین دارد، الکل دارای عدد اکتان بالاتری است، بنابراین نتیجه خالص افزایش قدرت از ۲۴۰ اسب بخار خودروی استاندارد به ۲۷۰ اسب بخار بود. ترنر هزینه تولید اضافی خودرو را در آن زمان ۴۰ پوند اعلام کرد. ترنر و پیرسون تخمین زدند که کارخانه‌ای به اندازه دو زمین فوتبال می‌تواند با خروجی دی‌اکسیدکربن از شهری با جمعیت ۱۶،۰۰۰ نفر مقابله کند.

دی‌اکسیدکربن حذف شده از اتمسفر همچنین می‌تواند برای تولید محصولات جامد مانند مصالح ساختمانی استفاده شود که به طور موثر کربن را به دام می‌اندازند و آن را به طور دائم از اتمسفر حذف می‌کنند (روش تجزیه). متانول به طور جدی به عنوان سوخت کشتیرانی و برای تولید سوخت مصنوعی هوانوردی مورد توجه قرار گرفته است.