تأثیر سیستم‌های ناوبری بر روی مغز

به تازگی مطالعه‌ی جدیدی کشف کرده که استفاده از سیستم‌های ناوبری فعالیت بخش‌های مخصوصی از مغز انسان را به حداقل می‌رساند. این مطالعه در ژورنال Nature Communications چاپ شده و در آن به این نکته اشاره شده که وقتی فردی در حال عبور از محیطی جدید بوده و در حال برنامه‌ریزی برای جهت بعدی خود است دو بخش از مغز با یکدیگر همکاری می‌کنند. هرچند، این موضوع تنها زمانی رخ می‌دهد که فرد سیستم ناوبری را دنبال نمی‌کند زیرا وقتی که او از سیستم ناوبری استفاده کند دو ناحیه‌ی یاد شده در مغز خاموش شده و باعث می‌شوند که انسان تنها به سیستم ناوبری تکیه کند.

یک بخش از مغز که هیپوکامپ نامیده می‌شود در عملکرد حافظه‌ی انسان و ناوبری فضایی آن دخیل بوده و درست همانند یک سیستم هدایت داخلی‌ای عمل می‌کند که محیط جدید را به یاد سپرده تا به منظور چگونگی رسیدن به مقصد خاص مورد استفاده قرار گیرد. این مطالعه از شبیه‌سازی‌های خیابان‌ها برای محاسبه‌ی چگونگی عملکرد هیپوکامپ استفاده کرده و کشف کرده زمانی که فردی به محیط جدید وارد می‌شود فعالیت بخش راست و عقب هیپوکامپ افزایش می‌یابد. اگر بیش از یک مسیر برای رسیدن به مقصد وجود داشته باشد یا اینکه فرد مجبور شود راه خود را عوض کند، فعالیت مغز تشدید می‌شود.

زمانی که از سیستم‌های ناوبری استفاده شود فعالیت هیپوکامپ کاهش می‌یابد. Hugo Spiers یکی از نویسندگان این مقاله بر روی راننده‌های تاکسی لندن مطالعه کرده و گفته که بخش جلویی بخش هیپوکامپ آن‌ها مخصوصاً در آن‌هایی که سابقه‌ی رانندگی بیشتری دارند بزرگ‌تر است. این مطالعه همچنین فهمیده که بخش جلویی هیپوکامپ تنها زمانی فعال می‌شود که شما از حافظه‌ی خود برای یافتن مسیر استفاده کنید. هرچند، Spiers تصدیق کرده که تأثیرات طولانی‌مدت استفاده از سیستم‌های ناوبری ناشناخته هستند. او می‌گوید:

اگر مغز را همانند یک عضله در نظر بگیرید، فعالیت‌های معینی چون یاد گرفتن نقشه‌ی خیابان‌های لندن می‌تواند همانند بدن‌سازی مغز باشد.

او می‌گوید که نتایج این مطالعه نشان می‌دهد وقتی فردی تنها بر سیستم‌های ناوبری تکیه کند، بخش مخصوصی از مغز او کار نمی‌کند.