معرفی 10 خودرو با ظاهری جذاب و باطنی کُند!

چند دلیل اصلی برای موفقیت خودروها در بازار وجود دارد که یکی از آن‌ها پرفورمنس مناسب می‌باشد. البته نصب یک پیشرانه‌ی کم‌توان روی خودرویی که معمولاً به خاطر قدرت بالای خود شناخته می‌شود روش مناسبی برای فروش آن خودرو به افرادی است که به ظاهر و طراحی بیش از پرفورمنس اهمیت می‌دهند. انتخاب خودرویی با شتاب و سرعت پایین‌تر همچنین می‌تواند افرادی را راضی کند که خودرو را دوست دارند اما بودجه‌ی کافی برای خرید نسخه‌های فول تر و قوی‌تر را ندارند. البته قدرت پیشرانه همه‌چیز نیست چراکه مزدا MX-5 نمونه‌ی بارز این موضوع بوده ولی خب تصویری که یک خودرو ایجاد می‌کند به همان اندازه مهم است.

از دیگر دلایل می‌توان به خودروهایی اشاره کرد که تأثیر زیادی از قوانین آلایندگی دهه ۷۰ میلادی و تکنولوژی‌های دهه ۸۰ میلادی گرفته‌اند. در طول تاریخ خودروسازان زیادی بوده‌اند که تصمیم‌های عجیب برای تولید خودروهایی با قدرت کم گرفته‌اند. در ادامه ۱۰ خودرویی را خدمت شما معرفی می‌کنیم که شاید با دیدنشان فکر کنید محصولی پرسرعت هستند اما در واقع باطنی کند دارند!

• دلورئون DMC-12

داستان این خودروساز کاملاً خاص بوده و ارزش مطالعه کردن دارد اما خلاصه‌ی داستان این است که دلورئون زاییده‌ی فکر فردی بوده که در پشت‌صحنه‌ی پونتیاک GTO نمادین حضور داشته است. جان دلورئون مدیریت بخش‌های متفاوت جنرال موتورز را بر عهده داشت و در سال ۱۹۷۳ این شرکت را ترک کرد تا روی پروژه‌ی خود کار کند. او قول ساخت خودرویی ویژه را داده بود و به دنبال تولید آن با بدنه‌ی فولاد ضدزنگ، درب‌های گالوینگ و مهندسی برگرفته از دانش کالین چپمن مؤسس لوتوس بود.

DMC-12 تنها خودروی جان دلورئون بوده اما پس از حضور در چند فیلم مشهور حالتی نمادین یافت. البته پیشرانه‌ی ۶ سیلندر ۲.۷ لیتری فرانسوی این خودرو اصلاً با ماهیت آن سازگار نبود و تنها شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر در ساعت ۱۰.۵ ثانیه‌ای ایجاد می‌کرد.

• کرایسلر کراس فایر

کراس فایر خودرویی بسیار زیباست که آمریکایی محسوب شده اما خب کار ساخت آن توسط کارمن و در آلمان صورت گرفته و ۸۰ درصد قطعاتش با مرسدس SLK آن زمان مشترک است. البته استایل همیشگی این خودرو کار اندرو دایسون بریتانیایی است. به هر حال کراس فایر خودرویی جذاب بوده و زیرساختی از مرسدس را دارد بنابراین می‌تواند پرفورمنس خوبی هم داشته باشد نه؟!

البته که نه! پیشرانه‌ی ۶ سیلندر ۳.۲ لیتری این خودرو تنها ۲۱۸ اسب بخار قدرت داشته و باعث ایجاد شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر در ساعت ۶.۲ ثانیه‌ای می‌شود. این پرفورمنس خیلی بد نیست اما برای خودرویی که می‌خواست به جنگ ب‌ام‌و سری ۳ برود اصلاً جالب نبود. تنها گزینه‌ی پیش روی طرفداران نسخه‌ی SRT6 بود که از اصلاحاتی در سیستم تعلیق و ترمز سود می‌برد و دارای پیشرانه‌ی ۳۳۵ اسبی AMG بود. شایعات زیادی درباره‌ی بازگشت کراس فایر به گوش می‌رسد اما فعلاً چیزی مشخص نیست.

• فورد موستانگ V6 (نسل پنجم)

این روزها فورد از نصب پیشرانه‌ی ۶ سیلندر روی موستانگ خجالت نمی‌کشد. هرچند این خودرو در سال ۲۰۰۵ از پیشرانه‌ی ۶ سیلندر ۴ لیتری با قدرت خنده‌دار ۲۰۵ اسب بخاری استفاده می‌کرد. این پیشرانه تا سال ۲۰۱۱ روی موستانگ وجود داشت تا آنکه پیشرانه ۶ سیلندر ۳.۲ بلوک آلومینیومی با قدرت ۳۰۵ اسب بخار معرفی شد. افرادی که پول کافی برای خرید موستانگ ۸ سیلندر را نداشتند می‌توانستند این نسخه را انتخاب کنند.

• شورولت کامارو (نسل چهارم)

اگرچه ما روی پیشرانه‌ی ۶ سیلندر حساسیت زیادی داریم اما درصورتی‌که نامی از موستانگ ببریم و کامارو را یاد نکنیم منصفانه نخواهد بود. پیشرانه‌ی پایه‌ی کامارو بین سال‌های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۵ از نوع ۶ سیلندر ۳.۸ لیتری بود که عملکرد آن اصلاً مناسب چنین نامی نبود. این پیشرانه با یک گیربکس ۴ سرعته اتوماتیک همراه می‌شد تا یک چهار چرخ کند حاصل شود. ویژگی‌های این خودرو کاملاً مناسب خودروهای اجاره‌ای بود.

• پونتیاک فیه رو

تویوتا با تولید MR2 ایده‌ی تولید خودروهای اسپورت پیشرانه وسط و ارزان‌قیمت را در ذهن خودروسازان زیادی روشن کرد. پونتیاک ولی… متأسفانه فیه رو از پیشرانه‌هایی استفاده می‌کرد که قدرت ناچیزی داشتند. پیشرانه‌ی ۲.۵ لیتری ۹۴ اسبی و ۶ سیلندر ۱۳۵ اسب بخاری جای هیچ‌گونه تحسینی نداشتند. سیلندرهای اضافی هم چیزی جز سروصدای بیشتر نداشتند.

• فراری موندیال ۸

موندیال یک خودروی اسپورت پیشرانه وسط بود که از نظر چسبندگی و هندلینگ انتظارات ما از یک فراری را برآورده می‌کرد؛ اما خب در دل آن یک پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۳ لیتری قرار داشت که تنها ۲۰۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. موندیال ۸ در حدود ۱۰ ثانیه از سکون به سرعت ۹۶ کیلومتر در ساعت می‌رسید که به عنوان محصول فراری بسیار شرم‌آور بود؛ اما موندیال T در اواخر دهه ۸۰ میلادی و با پیشرانه‌ی ۳۰۰ اسبی و شتاب قابل‌احترام ۶.۳ ثانیه‌ای عرضه شد که وضعیت این خودرو را تاحدی بهبود بخشید.

• شورولت کوروت C4

بجای عرضه‌ی پیشرانه‌ی ۶ سیلندر ضعیف، شورولت پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ضعیفی را زیر کاپوت کوروت C4 قرار داد. پیشرانه‌ی ۵.۷ لیتری این خودرو که با کد L83 شناخته می‌شد تنها ۲۰۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و در سال ۱۹۸۵ قدرت آن به ۲۳۰ و در سال ۱۹۸۷ به ۲۴۰ اسب بخار رسید.

• پونتیاک فایربرد (نسل دوم)

فایربردهای دهه ۷۰ میلادی با پیشرانه‌های متعددی عرضه می‌شدند. در واقع ۱۴ پیشرانه برای این خودرو در نظر گرفته شده بود اما پیشرانه‌ی ۶ سیلندر ۱۱۲ اسب بخاری شورولت که با گیربکس ۳ سرعته اتوماتیک همراه می‌شد جای تعریفی باقی نمی‌گذاشت. پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۶.۶ لیتری این خودرو صدایی بسیار ترسناک اما قدرت شرم‌آور ۱۸۰ اسبی تولید می‌کرد. هر لیتر این پیشرانه قدرت ۲۷.۲ لیتری تولید می‌کرد که بسیار دردناک بود.

• میتسوبیشی FTO

یک زمانی میتسوبیشی می‌دانست چگونه دل‌های طرفداران را برباید؛ اما FTO چنین کاری را انجام نداد. این خودرو در ابتدا برای بازار ژاپن تولید شد اما بعداً سر از بازار خاکستری درآورد. FTO در سال ۱۹۹۴ جایزه‌ی خودروی سال ژاپن را تنها به خاطر ظاهر خود به دست آورد. پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۱.۸ لیتری این خودرو قدرت ۱۲۳ اسبی داشته درحالی‌که قلب آهنین ۶ سیلندر ۲ لیتری آن قدرت پذیرفتنی ۱۶۸ اسب بخاری داشته است. نسخه‌های فول این خودرو با پیشرانه‌ی ۶ سیلندر ۱۹۷ اسبی عرضه شده‌اند.

• هیوندای ولوستر

نام ولوستر تداعی کننده‌ی خودرویی سریع است و استایل آن‌هم بر همین حس تأکید دارد اما پیشرانه‌ی ۱.۶ لیتری این خودرو قدرت ۱۲۸ یا ۱۳۸ اسبی دارد که کمتر از قدرت مدل پایه‌ی هوندا سیویک می‌باشد. ولوستر توربو در آمریکا خروجی ۲۰۱ اسبی داشته که با سیویک Si قابل‌مقایسه است. مدل جدیدتر ولوستر N با قدرت ۲۵۰ تا ۲۷۵ اسب بخاری تولید می‌شود و قیمت آن کمی زیر ۲۸ هزار دلار است.

منبع: carbuzz