آیا شتاب فوق‌العاده برای جذابیت خودروهای الکتریکی کافی است؟

اولین باری که پشت فرمان یک خودروی الکتریکی بنشینید، تجربهٔ کاملاً جدیدی خواهید داشت زیرا وقتی یک خودروی الکتریکی معمولی مثل هیوندای کُنا EV بدون هیچ درنگی به جلو شلیک می‌شود، نمی‌توانید تحت تأثیر قرار نگیرید و در چیزی مثل تسلا مدل ۳ پرفورمنس یا بهتر از آن مدل S یا پورشه تایکان توربو S، شما صرف‌نظر از آنکه تابه‌حال رانندگی با چند سوپراسپرت یا خودروی معمولی را تجربه کرده باشید، در چند کیلومتر اول از شدت خشونت پرفورمنس الکتریکی‌ها واقعاً شوکه خواهید شد.

اما آیا این کافی است؟ مطمئناً هنگام رانندگی در بزرگراه وقتی می‌بینید خودروهای جلویی به‌سرعت از کنار شما رد می‌شوند و در شیشهٔ عقب تبدیل به نقطه می‌شوند، بسیار جالب خواهد بود اما یک خودروی پرفورمنس عالی نباید چیزی بیشتر از این باشد؟ به نظر من باید باشد. من در اینجا در مورد خودروهای پرفورمنس صحبت می‌کنم یعنی خودروهایی که برای ایجاد هیجان طراحی شده‌اند. البته میدانم که خودروهای الکتریکی معمولی مثل نیسان لیف و موستانگ مک‌ایی با قیمتی مناسب، پرفورمنس و قدرت قابل‌توجهی را در دسترس قشر بیشتری از جامعه قرار داده‌اند اما از دید یک علاقه‌مند به خودرو مثل من، الکتریکی‌ها در این زمینه کمبودهایی دارند.

من با تسلاها و تایکان‌های مختلفی رانندگی کرده‌ام و همچنین این شانس را داشته‌ام که پشت تعداد زیادی از خودروهای سنتی و سوپراسپرت‌های بنزینی هم بنشینم و با توجه به این تجربه‌ها، هرچند خودروهای الکتریکی مدرن می‌توانند چراغ‌های عقب خود را حتی به هایپرکارهای بنزینی نشان دهند اما به یاد آوردن یک تجربهٔ رانندگی لذت‌بخش با پورشه تایکان دشوار است درحالی‌که به‌راحتی می‌توان تمام زمانی که پشت فرمان پورشه ۹۱۱ صرف شده را به یاد آورد.

• روح مصنوعی

به نظر من این موضوع چند دلیل دارد که بارزترین آن‌ها فقدان صدا است. تصور کنید بخواهید یک مسابقهٔ فوتبال را بدون صدای تماشاچیان و گزارشگر تماشا کنید. تجربهٔ رانندگی با خودروهای الکتریکی هم همین حس را دارد. البته بسیاری از این خودروها به تولیدکننده‌های صدای مصنوعی مجهز هستند تا به آن‌ها شخصیت بیشتری بدهد. مثلاً این سیستم در تایکان توربو S وجود دارد و برای نسخه‌های ضعیف‌تر آن‌هم قابل سفارش است؛ اما این صداهای مصنوعی هرگز به‌اندازهٔ کافی راضی‌کننده نیستند و دلیل عمدهٔ آن این است که میدانیم مصنوعی و ساختگی هستند. علاوه بر این، هیچ صدایی نمی‌تواند مثل غرش V12 لامبورگینی هیجان‌انگیز باشد.

• قدرت بزرگ، شخصیت کوچک

پیشرانه‌های درون‌سوز علاوه بر صدای جذاب، شخصیت خاصی هم دارند. البته شاید این شخصیت اکنون که اکثر موتورها توربوشارژ شده‌اند کمتر شده باشد اما در خودروهای درون‌سوز، با توجه به فشاری که به پیشرانه وارد می‌کنید و همین‌طور دور موتوری که در آن قرار دارید، صدا و ارتعاشاتی که به شما منتقل می‌شود و همین‌طور میزان قدرتی که به لاستیک‌ها ارسال می‌شود تغییر می‌کند؛ اما در یک خودروی الکتریکی واقعاً نمی‌توانید چنین تنوعی را پیدا کنید. بله البته روشن کردن یک لامبورگینی در ساعت ۷ صبح شنبه احتمالاً اعتراض همسایه‌ها را در پی خواهد داشت و ریه‌های شما را با چیزهای بدی پُر خواهد کرد اما مطمئناً این کار جذاب و سرگرم‌کننده است و گاهی اوقات به کمی سرگرمی نیاز داریم.

• جذابیت زودگذر

هرچند خودروهای الکتریکی اکثر همتایان درون‌سوز خود را در خط مستقیم مغلوب می‌کنند اما بعدازاینکه احساس سرخوشی ناشی از شتاب وحشیانه فروکش کرد، دیگر چیزی برای سرگرم کردن شما ندارند. از سوی دیگر، در یک خودروی تنفس طبیعی هرچه بیشتر رانندگی کنید بیشتر لذت خواهید برد. فراری در جایگزینی ۴۵۸ با ۴۸۸ با استفاده از توربوشارژر، با مشکلی مشابه این مواجه شد و با تنظیم دقیق منحنی بوست برای تقلید احساس یک پیشرانهٔ پرفورمنس تنفس طبیعی، آن‌را برطرف کرد؛ بنابراین جالب خواهد بود ببینیم که آیا خودروسازانی مثل فراری زمانی که نهایتاً مجبور به استفاده از انرژی الکتریسیته بشوند، تفکری مشابه این را در موتورهای الکتریکی خود اعمال خواهند کرد؟

البته با همهٔ این‌ها من ضد الکتریسیته نیستم زیرا واقعاً از موستانگ مک‌ایی که اخیراً با آن رانندگی کردم لذت بردم و فکر می‌کنم تایکان برای ثروتمندانی که می‌توانند رانندهٔ شخصی داشته باشند یک خودروی روزانهٔ عالی خواهد بود اما اگر به دنبال نوعی ارتباط عاطفی با خودروی خود باشید، الکتریکی‌ها نمی‌توانند گزینه‌های چندان مناسبی باشند. به همین دلیل، وقتی صحبت از خودروهای پرفورمنس می‌شود، چند دهم ثانیه شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر را در قبال خودرویی بنزینی با شخصیت بیشتر قربانی می‌کنم؛ اما بااین‌همه، نظر شما دراین‌باره چیست؟