ماسل کارها: معرفی و بررسی تمامی ماسل کارهای آمریکایی (قسمت دوم)

در قسمت اول سری مطالب ماسل کارها، تا معرفی موستانگ و فروش خیره‌کنندهٔ آن پیش رفتیم و حالا امروز به ادامهٔ ماجرا می‌پردازیم. فروش شگفت‌انگیز موستانگ در ابتدا توسط رقبا و خصوصاً جنرال موتورز یک تب موقتی تلقی شد که به‌زودی فروکش خواهد کرد. به همین دلیل این شرکت با معرفی نسل دوم شورلت کورویر در سال ۱۹۶۵ سعی کرد با نسخهٔ کوپهٔ مونزای آن به موستانگ پاسخ دهد؛ اما کورویر مونزا یک کوپهٔ اصیل نبود چراکه بر اساس سدان کورویر ساخته شده بود و از آن بدتر خودرویی موتور عقب بود؛ بنابراین یک کوپهٔ موتور عقب ارزان‌قیمت به‌هیچ‌عنوان توانایی رقابت با موستانگ را نداشت.

به همین دلیل در آن سال‌ها درحالی‌که موستانگ همچنان به فروش خارق‌العادهٔ خود ادامه می‌داد، فروش کورویر مونزا کاهش پیدا می‌کرد. همین موضوع موجب شد که جنرال موتورز به فکر ساخت یک کوپهٔ کاملاً جدید و مستقل بیفتد. بدین ترتیب سریعاً پروژهٔ ساخت چنین خودرویی آغاز شده و روند توسعهٔ آن به‌سرعت پیش رفت. سرانجام در اواخر سال ۱۹۶۶ ساخت و توسعهٔ کوپهٔ جدید جنرال موتورز به پایان رسید و این پانی کار با نام شورلت کامارو در سپتامبر همین سال رسماً معرفی شده و با مدل ۱۹۶۷ به بازار آمد. کامارو در سال اول عرضه هرچند نتوانست از لحاظ فروش موستانگ را مغلوب کند اما کاملاً موفق عمل کرد و فروش فوق‌العادهٔ موستانگ را تا حد زیادی کاهش داد.

اما سال ۱۹۶۷ را می‌توان یکی از مهم‌ترین سال‌ها در تاریخ پانی کارها دانست چراکه در این سال چندین خودرو از سازندگان مختلف آمریکایی در کلاس پانی کار معرفی شدند. در ابتدا فورد پانی کار دیگری را در کنار موستانگ معرفی کرد. این خودرو مرکوری کوگار بود که بر اساس موستانگ ساخته شده بود و اشتراکات زیادی با آن داشت. البته کوگار در جایگاه کمی بالاتر از موستانگ قرار می‌گرفت و فورد در اصل آن‌را برای پُر کردن شکاف میان موستانگ و تاندربرد در نظر گرفته بود.

در برابر این اقدام فورد، جنرال موتورز هم بیکار ننشسته و اقدام به ساخت پونتیاک فایربرد بر اساس شورلت کامارو نمود. این پانی کار نیز رسماً در فوریهٔ سال ۱۹۶۸ رونمایی شد. فایربرد از لحاظ ظاهری شباهت زیادی به کامارو داشت و جنرال موتورز آن‌را برای رقابت مستقیم با مرکوری کوگار به بازار عرضه کرد؛ بنابراین فایربرد در کنار کامارو، جنرال موتورز را به رقیب قدرتمندی در بخش پانی کارها تبدیل کرد.

از سوی دیگر کرایسلر که نتوانسته بود با پلیموث باراکودا حریف موستانگ شود، دست بکار شده و در سال ۱۹۶۷ نسل دوم باراکودا را معرفی کرد. این نسل هرچند در نمای جلویی همچنان تا حدودی به برخی از سدان‌های گروه کرایسلر شباهت داشت اما برخلاف نسل قبلی، استقلال بیشتری یافته بود و استایل بدنهٔ آن نیز از فرم فست‌بک نسل اول به یک کوپهٔ معمولی تغییر پیدا کرد. البته در این نسل همچنان نسخهٔ فست‌بک در کنار نسخهٔ کوپهٔ معمولی ساخته می‌شد.

و نهایتاً آخرین خودروساز آمریکایی که پا به دنیای پانی کار گذاشت، آمریکن موتورز یا همان AMC بود. این شرکت که در مقایسه با سه غول خودروسازی آمریکا کوچک‌تر و کم‌فروش‌تر بود، در آگوست سال ۱۹۶۷ با معرفی پانی کاری بنام جاولین تصمیم گرفت با فورد، جنرال موتورز و کرایسلر به رقابت بپردازد. جاولین علاوه بر اینکه برای رقابت مستقیم با کامارو و موستانگ در نظر گرفته شده بود، وظیفهٔ دیگری هم بر عهده داشت و آن تغییر دیدگاه خریداران نسبت به برند AMC بود که در این راه موفق عمل کرد به‌نحوی‌که در سال اول عرضه تعداد ۵۶ هزار دستگاه از آن فروخته شد که ۱۰ هزار دستگاه بیشتر از انتظار سازنده بود.

البته هرچند فروش ۵۶ هزار دستگاهی جاولین در مقایسه با فروش چند صد هزار دستگاهی موستانگ و کامارو رقم ناچیزی بشمار می‌رفت اما همین تعداد هم موفقیت بزرگی برای آمریکن موتورز محسوب می‌شد. بدین ترتیب از سال ۱۹۶۷ هر چهار خودروساز آمریکایی نماینده یا نمایندگانی در بخش پانی کارها داشتند و رقابت سختی در این بخش شکل گرفت. در جدول زیر چهار پانی کار سال ۱۹۶۷ را با یکدیگر مقایسه کرده‌ایم.

همان‌طور که گفته شد، در سال ۱۹۶۸ هر چهار خودروساز آمریکایی در بخش پانی کارها حضور داشتند اما در این میان گروه کرایسلر هنوز هم از عملکرد باراکودا در این بازار رقابتی راضی نبود و به همین دلیل تصمیم به ساخت یک پانی کار کاملاً جدید گرفت. این خودرو دوج چلنجر بود که در پاییز سال ۱۹۶۹ معرفی شد و با مدل ۱۹۷۰ به بازار آمد. بدین ترتیب کرایسلر هم این بار با چلنجر پاسخ مستقیمی به موستانگ، کامارو و جاولین داد. چلنجر برخلاف باراکودا، پانی کاری کاملاً جدید، مستقل و اصیل بود و نسبت به رقبا، خودروی بزرگ‌تر و لوکس‌تری بشمار می‌رفت.

سپس در فوریهٔ سال ۱۹۷۰ جنرال موتورز نیز نسل دوم کامارو و فایربرد را معرفی کرد تا رقابت پانی کارها از قبل هم جذاب‌تر گردد. نسل دوم این دو ماشین همچنان شباهت زیادی به یکدیگر داشتند تا جایی که استایل کلی بدنهٔ آن‌ها یکسان بود اما به‌طور کامل نسبت به نسل قبلی متحول شده بودند. معرفی نسل دوم کامارو و فایربرد به همراه موستانگ، جاولین و باراکودا، آتش رقابت پانی کارها را تندتر از قبل نمود تا جایی که می‌توان سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۷۱ را بهترین دوران پانی کارها دانست.

پس از معرفی دوج چلنجر در سال ۱۹۶۹، کرایسلر بازهم آرام نماند و این بار به فکر ساخت رقیبی برای مرکوری کوگار و پونتیاک فایربرد افتاد. به همین دلیل این شرکت در سال ۱۹۷۰ نسل سوم پلیموث باراکودا را معرفی کرد که بر اساس چلنجر ساخته شد بود. نسل سوم باراکودا کاملاً نسبت به دو نسل قبلی خود متحول شده بود تا جایی که هیچ شباهتی به آن‌ها نداشت اما در عوض بسیار به دوج چلنجر شبیه شده بود؛ بنابراین در سال ۱۹۷۰ به‌جز AMC، سه خودروساز بزرگ آمریکایی هرکدام با دو نماینده در بخش پانی کارها حضور داشتند که شامل فورد موستانگ و مرکوری کوگار، شورلت کامارو و پونتیاک فایربرد و دوج چلنجر و پلیموث باراکودا می‌شد.

در جدول زیر مقایسهٔ داشته‌ایم میان این شش پانی کار آمریکایی مدل ۱۹۷۰:

از طرف دیگر، با افزایش محبوبیت پانی کارها، دوران شکوفایی ماسل کارها هم آغاز شده و این خودروها نیز به محبوبیت بالایی دست پیدا کردند. به همین دلیل، هر چهار خودروساز بزرگ آمریکا با خودروهایی چون فورد تورینو، شورلت شِوِل، دوج چارجر و AMC AMX در بخش ماسل کارها هم حضور پیدا کردند و در اینجا هم رقابت سختی شکل گرفت. البته ماسل کارهای آن دوران به این چهار خودروی مذکور محدود نبودند و این بخش حتی از بخش پانی کارها هم شلوغ‌تر بود. بااین‌حال فعلاً به پایان دومین قسمت از سری مطالب ماسل کارها رسیدیم اما از هفتهٔ آینده به‌طور اختصاصی به بررسی تک‌تک ماسل کارها و پانی کارهای آمریکایی خواهیم پرداخت. با ما همراه باشید.

ماسل‌کارها: معرفی و بررسی تمامی ماسل‌کارهای آمریکایی (قسمت اول)