مهمترین موانع خرید خودروهای الکتریکی در زمان حاضر

خودروهای الکتریکی هنوز به‌طور کامل با استانداردهای سنتی صنعت خودرو همخوانی ندارند و نقاط ضعف زیادی که در این خودروها وجود دارد باعث می‌شود تا افراد از خرید آن‌ها منصرف شوند.

تاریخچه‌ی خودروهای الکتریکی به سال‌های ۱۸۰۰ میلادی بازمی‌گردد و چند سالی است که این خودروها درصدد هستند تا غلبه‌ی پیشرانه‌های احتراق داخلی را پایان دهند.

مردی به نام رابرت اندرسون خودروی الکتریکی غیرقابل شارژی در را در دهه‌ی ۳۰ قرن هجدهم اختراع کرد؛ و هم‌اکنون علیرغم توجه بسیار زیاد کمپانی‌هایی چون تسلا، ریماک و ب‌ام‌و به این نوع از قوای محرکه، خودروهای الکتریکی هنوز هم با رقبای تثبیت شده‌ی خود برابری نمی‌کنند. اینجا دلایلی را ذکر کرده‌ایم که نشان می‌دهند آینده کاملاً آن چیزی نیست که فکر می‌کنیم…

محدوده‌ی حرکتی
احتمالاً بزرگ‌ترین فاکتور کم کردن وزن خودروهای الکتریکی است. با سطح باتری‌های قدرتی‌ای که هم‌اکنون بکار برده می‌شوند، یک خودروی الکتریکی به راحتی نمی‌تواند با پیشرانه‌ی احتراق داخلی در بحث سفرهای طولانی رقابت کند. بله این خودروها برای رانندگی‌های شهری روزمره مناسب هستند اما اگر نیاز داشته باشید تا از شهری به شهر دیگر بروید نگاه کردن به نشانگر محدوده‌ی حرکتی خودرو می‌تواند امری عصبی‌کننده به شمار آید.

در انگلستان پرفروش‌ترین خودروی الکتریکی که تسلا مدل S P90D است محدوده‌ی حرکتی ۴۳۰ کیلومتری را دارد. وقتی از رینگ‌های ۲۱ اینچی استفاده کنید این رکورد کاهش می‌یابد و البته از کولر هم نباید استفاده کنید. یک سدان دیزلی این روزها به آسانی مصرف سوخت زیر ۶ لیتر در هر صد کیلومتر دارد که وقتی باک سوخت معقولانه‌ای داشته باشید می‌تواند بیش از دو برابر یک خودروی الکتریکی شما را به سفر ببرد.

زمان شارژ
پس از اینکه با خودروی خود دو برابر یک مدل الکتریکی مسافتی را طی کردید می‌توانید در حدود دو دقیقه باک سوخت خودرویتان را پر کنید و سپس به راه خود ادامه دهید. شارژ کردن باتری‌ها از طرف دیگر وقت زیادی را می‌گیرد.

وصل کردن خودرو به یک شارژر معمولی خانگی که در حال حاضر از ولتاژ عمومی استفاده می‌کند باعث می‌شود که بهترین خودروی الکتریکی نیز به ازای هر نیم ساعت شارژ محدوده‌ی حرکتی ۱۸ کیلومتری را به دست بیاورد؛ بنابراین برای شارژ مؤثر و کامل باید یک شب کامل خودرو در شارژ بماند.

اما در سفرهای جاده‌ای این مورد یک آپشن نیست بنابراین تسلا سوپرشارژرهایی را در پمپ‌بنزین‌های مخصوصی تعبیه کرده که تنها در ۲۰ دقیقه خودرو را ۵۰ درصد شارژ می‌کند. شاید بگویید این زمانی کافی برای رفتن به کافی شاپ و خرید ساندویچ است اما این موارد پیت استاپ مانند در دنیای دیگر خودروهای الکتریکی وجود ندارد!

وزن
گشتاور آنی‌ای که خودروهای الکتریکی دارند یک‌چیز خوب است اما این مدل‌ها در مقایسه با رقبای احتراق داخلی خود بسیار سنگین‌وزن هستند. تسلا مدل S دارای وزن ۲۱۰۶ کیلوگرمی است که وزنی در حد شاسی بلندهای بزرگ بوده و از بسیاری خودروهای اسپورت بیشتر است.

اگرچه کمپانی‌هایی مانند تسلا و ریماک تلاش می‌کنند تا مرکز ثقل خودرو را تا حد ممکن پایین بیاورند اما خودروهای الکتریکی عموماً به خاطر دینامیک ضعیف شناخته شده‌اند و رقبای احتراق داخلی درگیری و تجربه‌ی رانندگی بسیار بهتری دارند.

نبود همبستگی بین سازنده‌ها
ساختن مجموعه باتری‌های جهانی برای تمام خودروهای الکتریکی می‌تواند یک قدم بزرگ رو به جلو در ایجاد رضایت و تغییر نگاه خریداران به این نوع خودروها باشد. متأسفانه هر خودروسازی به روش خود چسبیده و از تکنولوژی‌های پنهانی خود استفاده می‌کند.

زمانی که خودروهای الکتریکی جای خود را بیش از این در بازار باز کنند تصور می‌کنیم که بزرگ‌ترین کمپانی‌های خودروهای الکتریکی به نزدیک کردن ایده‌های خود به یکدیگر جامه‌ی عمل خواهند پوشاند و نوعی از همبستگی را ایجاد خواهند کرد بنابراین آن باتری‌ها می‌توانند از یک خودرو به خودرویی دیگر با برندی متفاوت انتقال یابند.

اگر باتری یک خودروی احتراق داخلی از کار بیفتد به آسانی می‌توان آن را با نمونه‌ای جدید تعویض نمود. اگر در خودرویی الکتریکی با مشکل باتری مواجه شوید شانس تعویض کلی این باتری‌ها بخاطر اینکه مجموعه‌ی هر شرکتی متفاوت است پایین خواهد بود.

قیمت
تسلا مدل ۳ که گفته شده سال آینده عرضه خواهد شد با بهای ۳۵ هزار دلاری می‌تواند نظر خریداران را به خود جلب کند.

از آنجایی که تکنولوژی این نوع خودروها برای کلیت بازار هنوز جدید است با جرئت می‌توان گفت که خرید یک خودروی الکتریکی نوعی قمار است. رنو Zoe برای مدل ۸۸ اسب بخاری خود بهای ۱۸ هزار پوندی را طلب می‌کند و این بها برای تسلا مدل X هم ۱۱۶ هزار پوند است.

قوی‌ترین مدل فورد فیستا با پیشرانه‌ی اکوبوست ۲ هزار پوند ارزان‌تر از رنو است و قیمت تسلا مدل X نیز به محدوده‌ی سوپرکارها وارد می‌شود.

تئوری توطئه‌ی کمپانی‌های نفتی
در دهه‌ی ۹۰ میلادی دولت آمریکا قوانینی که سازنده‌ها را مجبور می‌ساخت خودروهایی با آلایندگی صفر بسازند را لغو کرد.

بسیاری بر این باورند که فقدان پیشرفت صنعت خودروهای الکتریکی به عملکرد کمپانی‌های نفتی برمی‌گردد که با خرید و سپس سد راه پیشرفت‌های تکنولوژیکی این نوع از قوای محرکه باعث شدند تا پیشرفتشان به تأخیر بیفتد.

شرکت‌های بزرگی چون BP و شل نمی‌خواهند که درآمدهایشان به خاطر عدم توجه مردم به خودروهای احتراق داخلی کاهش یابد و بنابراین عده‌ی زیادی باور دارند که این شرکت‌ها سد راه پیشرفت‌ها خواهند شد تا جیپ‌هایشان پر پول بماند. اگرچه که برخی شواهد دراین‌باره وجود دارد اما ما فکر می‌کنیم که نبود تکنولوژی باتری‌هایی با راندمان بالا یک چالش بزرگ برای خودروهای الکتریکی است. حتی در این زمان خودروهای الکتریکی پاسخگوی نیازهای روزمره‌ی ما نیستند و همین امر باعث می‌شود که به آن‌ها به عنوان گزینه‌ی بعدی نگاه شود.

سرعت پیشرفت خودروهای الکتریکی در حال حاضر به این معنی است که روزهای خوش خودروهای احتراق داخلی به زودی پایان خواهد یافت. زمان زیادی نخواهد گذشت که خودروهای الکتریکی ارزان‌تر و راضی‌کننده‌تر خواهند شد و خیابان‌ها را پر خواهند کرد.

همه‌ی چیزهای خوب یک روزی پایان می‌یابند و غرش پیشرانه‌های ۱۲ سیلندر نیز از این امر مستثنا نیست. عصر خودروهای الکتریکی هنوز فرا نرسیده بنابراین یک خودروی احتراق داخلی سنتی بخرید، باک آن را پر کنید و برای زمستان پیش رو آماده شوید!

منبع: carthrottle