پنج خودروی رتروی ناموفق تاریخ

در طول تاریخ خودروسازی بارها شاهد معرفی خودروهایی از سوی خودروسازان بوده‌ایم که تلاش کرده‌اند در آن‌ها تکنولوژی مدرن را با طراحی رترو ترکیب کنند؛ اما این تلاش‌ها غالباً به شکست انجامیده است درحالی‌که این خودروهای رترو یادآور بهترین و خاطره‌انگیزترین خودروهای تاریخ صنعت خودروسازی بوده‌اند؛ بنابراین چرا خودروها رترو عمدتاً ناموفق بوده‌اند؟ شاید به این دلیل باشد که طراحی یک خودروی مدرن با استایل رترو کار آسانی نیست. البته در بین خودروهای رترو نمونه‌های موفقی هم وجود دارد مانند فیات ۵۰۰، فولکس‌واگن بیتل و مینی کوپر اما بااین‌وجود تعداد شکست‌خوردگان این عرصه بیشتر است و بنابراین قصد داریم در این مطلب پنج نمونه از خودروهای رترو ناموفق تاریخ را معرفی کنیم.

شورولت SSR

سال‌های تولید: ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۶

شورولت SSR به‌صورت تئوری ایدهٔ خوبی بود اما در عمل هرگز موفق نشد. این ماشین یک وانت عضلانی با سقف کانورتیبل بود که طراحی آن یادآور وانت‌های سری Advance Design شورلت در اواخر دههٔ چهل و اوایل دههٔ پنجاه بود. همچنین SSR حتی در سری اولیه هم خودرویی قدرتمند بود به‌گونه‌ای که از یک پیشرانهٔ ۵.۳ لیتری V8 با ۳۰۰ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد. البته این قدرت تا حدودی تحت‌الشعاع وزن ۲.۱ تنی SSR قرار می‌گرفت اما در سال ۲۰۰۵ پیشرانهٔ قوی‌تر LS2 برای آن ارائه شد که SSR را به خودرویی سرگرم‌کننده برای رانندگی تبدیل کرد. این موتور از نوع ۶ لیتری V8 بود و ۳۹۰ اسب بخار قدرت داشت؛ اما در آن زمان برای این کار خیلی دیر شده بود. علاوه بر این، شورولت SSR در هیچ سگمنتی قرار نمی‌گرفت و قیمت آن‌هم از رقم قابل‌توجه ۴۲ هزار دلار آغاز می‌شد. مجموع این عوامل موجب شد که این خودرو نتواند به موفقیت و فروش مناسبی دست پیدا کند.

ب‌ام‌و Z8

سال‌های تولید: ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۳

ب‌ام‌و Z8 برای اولین بار در قالب یک کانسپت با نام Z07 در نمایشگاه توکیو ۱۹۹۷ معرفی شد. سپس به‌زودی روشن گردید که سازندهٔ آلمانی قصد دارد این خودرو را به‌عنوان جانشین مدل ۵۰۷ به تولید برساند. ۵۰۷ یک رودستر دونفره بود که در اواخر دههٔ پنجاه تولید می‌شد و یکی از ساخته‌های به‌یادماندنی ب‌ام‌و محسوب می‌شود. سرانجام دو سال بعد در سال ۱۹۹۹ این خودرو با نام Z8 به تولید رسید. این رودستر آلمانی که کاملاً از آلومینیوم ساخته شده بود، در زیر کاپوت خود از یک پیشرانهٔ ۴.۹ لیتری V8 نیرومند با ۴۰۰ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد و قیمت آن نیز از ۱۲۸ هزار دلار آغاز می‌شد که حتی امروزه هم رقم بسیار بالایی محسوب می‌شود. بااین‌حال هرچند Z8 خودروی کاملاً ناموفقی نبود اما نتوانست دقیقاً انتظارات ب‌ام‌و را برآورده کند به‌گونه‌ای که در سال ۲۰۰۶ تنها ۵ دستگاه از آن در ایالات‌متحده فروخته شد که نسبت به فروش ۹۷۰ دستگاهی آن در سال ۲۰۰۱ در این کشور افت بسیار زیادی را نشان می‌دهد.

کرایسلر کراس‌فایر

سال‌های تولید ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷

آیا اتحاد دایملر-کرایسلر را به یاد دارید؟ از زمانی که یکی از سه غول خودروسازی آمریکا یعنی کرایسلر که امروزه با فیات ادغام شده است، با دایملر به شراکت پرداخت مدتی طولانی نگذشته است. کرایسلر کراس‌فایر یکی از محصولات همکاری این دو شرکت آمریکایی و آلمانی بود و سرنوشت آن نیز به‌وضوح نمایانگر سرنوشت همکاری آن‌ها است. کراس‌فایر که در دو نسخهٔ کوپه و کابریولت ساخته شد، یک خودروی قدرتمند بود که از پیشرانهٔ V6 مرسدس بنز با ۲۱۵ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد؛ اما نسخهٔ SRT-6 حتی از آن‌هم سرگرم‌کننده‌تر بود چراکه مجهز به همان پیشرانهٔ ۳.۲ لیتری V6 مرسدس اما با تقویت AMG بود که ۳۳۰ اسب بخار قدرت داشت؛ بنابراین کراس‌فایر اساساً ازلحاظ ژنتیکی یک مرسدس بنز SLK محسوب می‌شد اما هرگز به‌خوبی آن نبود چراکه از شاسی نسل قبلی SLK استفاده می‌کرد و کیفیت رانندگی آن نیز درخور خودرویی بسیار ارزان‌قیمت‌تر بود. به همین دلیل کرایسلر کراس‌فایر هرگز نتوانست به فروش مناسبی دست پیدا کند و درنتیجه چند سال بعد از خط تولید کنار گذاشته شد.

فورد تاندربرد

سال‌های تولید: ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۵

فورد تاندر برد یک کوپهٔ بزرگ لوکس بود که برای بیش از چهل سال بین سال‌های ۱۹۵۵ تا ۱۹۹۷ در ۱۰ نسل تولید شد؛ اما پنج سال پس از توقف تولید تاندربرد، فورد تصمیم گرفت نسل جدید آن‌را با استایلی برگرفته از نسل اول متعلق به دههٔ پنجاه تولید کند. برای تولید تاندربرد جدید از پلت‌فرم دیفرانسیل عقب متوسط فورد بنام DEW98 استفاده شد که با خودروهای لینکلن LS و جگوار S تایپ مشترک بود و بنابراین از همان پیشرانه‌های آن‌ها نیز استفاده می‌کرد. موتورهایی که شامل یک نمونهٔ ۳.۹ لیتری V8 با ۲۵۵ اسب بخار قدرت و یک واحد ۴ لیتری V8 با ۲۸۰ اسب بخار قدرت می‌شد. تمامی این موارد بر روی کاغذ خوب بودند و همچنین نسل یازدهم تاندربرد در ابتدا به فروش مناسبی هم دست پیدا کرد اما بعداً از این میزان فروش به‌شدت کاسته شد و تاندربرد مورد سرزنش نشریات خودرویی نیز قرار گرفت.

پلیموث پراولر

سال‌های تولید: ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۲

پراولر خودرویی بود که با توجه به خودروهای هات رود آمریکایی ساخته شده بود. این ماشین در ابتدا با برند پلیموث تولید شد اما پس از تعطیلی این شرکت در سال ۲۰۰۱، کرایسلر به مدت یک سال به تولید پراولر پرداخت. بدین ترتیب پراولر آخرین خودروی تولیدی پلیموث محسوب می‌شود. با تمامی نکات مثبت و منفی خود، پراولر هرگز ارزش پرداخت ۴۰ هزار دلار را نداشت. علاوه بر این، این خودرو برای یک خودروی اسپرت و بالاتر از آن یک هات رود، قدرت مناسبی نداشت چراکه برای آن یک پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری V6 با تنها ۲۱۵ اسب بخار قدرت در نظر گرفته شده بود که نیروی آن توسط یک گیربکس چهار سرعتهٔ اتوماتیک به چرخ‌های عقب انتقال پیدا می‌کرد آن‌هم در حالتی که مشخصهٔ اصلی یک ماشین هات رود برخورداری از گیربکس دستی است. علاوه بر این‌ها، شاید بتوان عدم عرضه در زمان مناسب را هم یکی دیگر از دلایل شکست پراولر برشمرد.