10 اختراعی که تاریخ صنعت خودرو را تغییر داده‌اند

شکی وجود ندارد که خودرو یک ماشین احساس‌برانگیز است که هرگز از تکامل باز نایستاده و در طول چند دهه گذشته تغییرات زیادی داشته است. در بسیاری از موارد این تکامل به خاطر افزایش نیاز به ایمنی سرنشینان یا افزایش راحتی آن‌ها بوده است.

اما محرک‌های پیشرفت صنعت خودرو تنها به ایمنی و راحتی محدود نمی‌شود زیرا مصرف سوخت یا تلاش برای عرضه چیزی بهتر از رقبا نیز از جمله دلایلی است که باعث شده خودرو به جایی برسد که هم‌اکنون می‌بینیم. خوشبختانه آینده صنعت خودروی جهانی امیدوارکننده نشان می‌دهد و مطمئن هستیم در ۲۰ سال آینده خودروها بیشتر از هر زمان دیگری به تکامل خود ادامه خواهند داد.

در لیست پیش رو ما به شما ۱۰ اختراعی که تاریخ صنعت خودرو را برای همیشه تغییر داده‌اند نشان خواهیم داد. با ما همراه باشید.

• کمربند ایمنی

بدون هیچ‌گونه شک و شبهه‌ای، این اختراع باعث حفظ بیشترین جان‌ها در تاریخ خودرو شده است؛ و با اینکه ریشه کمربند ایمنی خودروها به هواپیماهای اولین سال‌های قرن گذشته بازمی‌گردد اما کمربند ایمنی سه‌نقطه‌ای از سال ۱۹۵۸ میلادی در خودروها ظاهر شده است. در این سال بود که ولوو P220 آمازون با کمربند ایمنی سه‌نقطه‌ای عرضه شد.

• کیسه هوا

از نظر فنی ایربگ ها پاکت‌های هوایی هستند که در زمان وقوع تصادف در چند میلی‌ثانیه باد شده تا بدین ترتیب از برخورد مستقیم بدن سرنشینان به فرمان یا داشبورد جلوگیری کنند.

اولین خودرویی که از کیسه هوای راننده استفاده کرد اولدزموبیل تورنادوی ۱۹۷۳ بود. در واقع ایربگ بکار رفته در تورنادو یک سیستم بسیار پایه بود که به‌صورت کامل کار نمی‌کرد. این کیسه هوا به عنوان آپشن ۲۵۰ دلاری عرضه شد و تنها ۱۰۰۰ دستگاه از آن روانه بازار گردید.

اولین کیسه هوای مدرن در سال ۱۹۸۱ و روی مرسدس بنز S کلاس نصب شد. از آن زمان تاکنون تکنولوژی کیسه هوا تکامل یافته است. ولوو ۸۵۰ در سال ۱۹۹۴ با کیسه‌های هوایی جانبی و پرده‌ای معرفی شد و دو سال بعد نیز کیسه هوای زانو به مجموعه اضافه گردید. فورد در سال ۲۰۰۹ اولین کیسه هوای کمربند ایمنی را در مدل فیوژن معرفی نمود.

ولوو V40 نیز در سال ۲۰۱۱ و برای اولین بار با کیسه هوایی برای عابران پیاده معرفی شد. در زمان تصادف کاپوت خودرو بالا آمده و کیسه هوایی به منظور کاهش نیروی برخورد باد می‌شود.

• کنترل پایداری الکترونیکی (ESP)

این سیستم پس از کمربند ایمنی بیشترین جان انسان‌ها را حفظ کرده است؛ و در واقع ساخت آن با وقوع یک تصادف رخ داده است. یکی از مهندسان مرسدس بنز به نام فرانک ورنر مون در سال ۱۹۸۹ کنترل خودروی E کلاس (W124) خود در سوئد را از دست داد. زمانی که او منتظر کمک بود به این فکر افتاد که آیا استفاده از حسگرهای ترمز ABS برای پایش سرعت هر چرخ و فعال شدن انتخابی آن به منظور پیشگیری از تصادف امکان‌پذیر است یا خیر.

خوشبختانه این خودروساز به استقبال این ایده رفت و مون کار توسعه الگوریتمی را که باعث پایداری خودرو می‌شود شروع کرد. زمانی که او موفق شد تعداد حسگرهای ABS را بیشتر کرد و قطعه جدیدی به خودروی پروتوتایپ اضافه کرد.

مرسدس بنز در سال ۱۹۹۲ کار توسعه کنترل پایداری الکترونیکی را به همراه بوش آغاز کرد. این سیستم در مرسدس CL 600 معرفی شد. نصب این سیستم از نوامبر سال ۲۰۱۱ در تمامی خودروهایی که در اتحادیه اروپا فروخته می‌شوند اجباری شده است.

• سیستم ترمز اضطراری خودکار و تشخیص عابران پیاده

اولین سیستم ترمز اضطراری خودکار شهری حدود یک دهه پیش در محصولات ولوو دیده شد. سیستم ولوو در آن زمان از یک دوربین لیزر مادون‌قرمز استفاده می‌کرد که خودرو با استفاده از آن می‌توانست به منظور پیشگیری از برخورد، در سرعت‌های زیر ۳۰ کیلومتر در ساعت ترمز کند.

این سیستم‌ها از آن زمان تاکنون تکامل یافته‌اند و این روزها خودروهایی همچون مرسدس بنز E و S کلاس می‌توانند در سرعت ۲۰۰ کیلومتر در ساعت نیز به‌طور خودکار ترمز کنند. همچنین از دوربین‌های برد بلند داده‌های جاده‌ای به منظور تشخیص عابران پیاده و پیشگیری از برخورد با آن‌ها استفاده می‌شود.

• کروز کنترل تطبیقی

عملکرد اصلی این ویژگی علاوه بر حفظ سرعت ثابت خودرو شتاب دادن یا ترمز کردن بر مبنای ترافیک پیش رو است. این سیستم از رادارهای برد بلند و دوربین‌هایی استفاده می‌کند که در جلوپنجره یا آینه دید وسط نصب شده‌اند. کروز کنترل تطبیقی از حدود یک دهه پیش محبوب شد و یکی از سیستم‌های اساسی رانندگی خودکار محسوب می‌شود.

• سیستم رانندگی خودکار

انتظار می‌رود این تکنولوژی جدید در آینده خودروها نقش پررنگی داشته باشد. برخی از محصولات لوکس سازانی همچون آئودی، ب ام و، مرسدس بنز، تسلا و ولوو قبلاً از سیستم رانندگی خودکار استفاده کرده‌اند. در حال حاضر یکی از پیشرفته‌ترین این سیستم‌ها در آئودی A8 دیده می‌شود. این خودرو از سیستم خودران سطح ۳ استفاده می‌کند.

این تکنولوژی در سدان بزرگ آلمانی می‌تواند بدون نیاز به راننده عمل کند و به لطف سیستمی که ترافیک را آنالیز می‌کند تا سرعت ۶۰ کیلومتر در ساعت کاربرد داشته باشد. این سیستم‌ها همچنین می‌توانند سرعت خودرو را بر مبنای علائم جاده‌ای تغییر داده و به‌صورت خودکار مانور کنند.

• پیشرانه دیزلی

اگرچه مهندس آلمانی رودولف دیزل این پیشرانه را در سال ۱۸۸۳ اختراع کرد اما پیشرانه دیزلی برای اولین بار در سال ۱۹۳۶ روی خودرویی تولیدی نصب شد. این خودرو مرسدس بنز ۲۶۰ D نام داشت. خودروی یاد شده به پیشرانه ۴ سیلندر تنفس طبیعی با قدرت ۴۵ اسب بخار مجهز بود. ۲۶۰ D مصرف سوخت نسبتاً پایین داشت و با یک‌بار سوخت‌گیری بیش از ۴۰۰ کیلومتر را طی می‌کرد.

از این نقطه به بعد بود که پیشرانه‌های دیزلی به دلیل مصرف سوخت کم جا پای محکم‌تری در صنعت خودرو یافتند. در دهه ۸۰ میلادی شاهد تولید پیشرانه‌های توربودیزل بودیم که کارایی این پیشرانه‌ها را به‌طور قابل‌توجهی افزایش دادند. این روزها صحبت از پیشرانه‌های دیزلی اصلاً جذاب نیست اما برخی خودروسازان هنوز هم به این تکنولوژی اعتقاد دارند و میلیون‌ها دلار را صرف توسعه آن‌ها کرده‌اند.

• سیستم فرمان پذیری چهار چرخ

مرسدس بنز برای اولین در خودروی نظامی VL 170 متعلق به دهه ۳۰ میلادی از سیستم فرمان پذیری چهار چرخ استفاده کرد. این امر باعث می‌شود سیستم فرمان در هر دو اکسل جلو و عقب عمل کند و بدین ترتیب شعاع گردشی خودرو کاهش یابد.

اولین خودروی تولیدی که از این سیستم به همراه کنترل الکترونیکی استفاده کرد هوندا پریلود سال ۱۹۸۸ بود. در دهه ۹۰ میلادی سیتروئن ZX معرفی شد که دارای یک اکسل عقب با مزیت اینرسی تولید شده توسط پیچ‌ها بود.

چندین سال بعد رنو با لاگونا GT وارد میدان شد. امروز بسیاری از خودروهای اسپورت از این سیستم برای بهبود رفتار خودرو در پیچ‌های تند استفاده می‌کنند که یکی از مشهورترین آن‌ها پورشه ۹۱۱ است.

• سیستم تهویه مطبوع (کولر)

“گرمای تابستان را در تنها خودروی کولردار دنیا فراموش کنید!” این چیزی است که در تبلیغات پاکارد ۱۲۰ سال ۱۹۳۹ گفته شده است.

البته در آن زمان کولر دارای برخی اشکالات بود: سیستم خنک‌کنندگی آن کل صندوق‌عقب را اشغال کرده بود و تنها دو حالت روشن و خاموش داشت.

خوشبختانه سیستم‌های تهویه مطبوع در طول سالیان گذشته بهبودهای فراوانی داشته‌اند و امروز پیشرفته‌ترین سیستم‌ها حتی به راننده اجازه می‌دهند تا دما را کنترل کرده و هر سرنشین به‌صورت انفرادی تنظیمات کولر خود را داشته باشد.

• کشش چهار چرخ محرک

سورپرایز! اولین خودروی غیر آفرود چهار چرخ محرک یک آئودی نبوده بلکه جنسن FF 1966 بوده است. این خودرو از سیستم چهار چرخ محرک ساخته شده توسط فرگوسن فرمولا سود می‌برد. سیستم یاد شده ۳۷ درصد گشتاور را به اکسل جلو و ۶۳ درصد دیگر را نیز به اکسل عقب می‌فرستاد. این سیستم در زمان عرضه از نظر دینامیک رانندگی در جاده‌های خیس و برفی به یک سنگ محک تبدیل شد.

از طرف دیگر، سیستم چهار چرخ محرک دنیای مسابقات رالی را نیز متحول کرده است. در سال ۱۹۸۰ و در رالی پرتقال، هانو میکولا با راندن آئودی کواترو برنده شد و ۲۹ دقیقه جلوتر از نفر دوم بود. البته به خاطر اینکه خودروی او با مسابقات همخوانی نداشت نتایج دست آمده در نهایت محاسبه نشدند.

از آن زمان تاکنون شاهد پیشرفت قابل‌توجه سیستم‌های چهار چرخ محرک هستیم و این سیستم‌ها هم‌اکنون می‌توانند به منظور بهبود چسبندگی نیروی پیشرانه را بین چرخ‌ها توزیع کنند. برخی محصولات هیبریدی و الکتریکی حتی دارای یک پیشرانه در اکسل جلو و پیشرانه‌ای دیگر در اکسل عقب هستند بنابراین فاقد میل‌لنگ به منظور ارتباط پیشرانه با دیگر اجزای ضروری می‌باشند.